η φρίκη
ήταν αυτό το στόμα
άνοιγε διάπλατα και…
υποδεχόταν το ανθρώπινο φως
ύστερα
έκλεινε ξανά
άκουγες για λίγο
ένα πλατάγιασμα
και ακολουθούσε ο ‘τριγμός των οδόντων’
αλλά σε μια νύχτια
συνωμοτική προσευχή
ο ατμός του είναι
το προσπέρασε
κι έφτασε στα μάτια…
Απρ2012
22 σχόλια:
η αίσθηση
η συναίσθηση
ή
η αυταπάτη
όλα μέσα σ' ένα μικρό
δυσδιάκριτο μήνυμα
του νου
κι αν ο ατμός αγγίξει
το νου
στα μάτια η λάμψη
ζωντανεύει ξανά
ή έτσι πιστεύουμε
ή έτσι είναι
καλή σου μέρα αγαπημένε φίλε
Το ΦΩΣ δε συλλαβίζει ΕξωΓενή τρόμο...
Καταπίνεται και εκεί που γδέρνει τον οισοφάγο των Μυστηρίων δημιουργεί εκδορές που γονιμοποιούν τα τοιχώματα του Σκότους με Φωτόνια Αιχμηρής Παρέμβασης στην Εξέλιξη των Πάντων....
Αυτά ίσως συνθέτουν τις Προσευχές που γεφυρώνουν Στόμα και Μάτια....
Κραυγή και Οπτικοποίηση της Αλήθειας....
Σε Φιλώ....
Πόσο υπέροχα συνωμοτικά γράφεις...Σημαδεύεις επί της ουσίας Νημερτή κλείνεις το μάτι στο επιτηδευμένο άπιαστο σύμπαν και το εξομολογείς...θέλει δε θέλει..
Φαντάζομαι το είναι σαν μια κοχλάζουσα λίμνη που συνδέεται με τα έγκατα της και αναδύσει ατμούς σαν κι αυτούς των μαντείων, και προσπερνά το στόμα-βάραθρο του μηδενός φτάνοντας πάλι στα μάτια. Είναι παράξενη η εικόνα με την ήττα του ματιού, δηλ.του ανθρώπινου φωτός δια της οράσεως και την νίκη ξανά του ανθρώπινου με τα όπλα της μαντείας και της τυφλότητας ίσως που την συνοδεύει, και όχι με το (φυσικό) φώς..
Έτσι το ένιωσα το ποίημα εγώ τουλάχιστον και ελπίζω να μην το παρερμήνευσα ή ερμήνευσα υπερβολικά...Πάντως προτιμώ τους υδρατμούς και το υγρό στοιχείο απο τις ακτίνες μαχαίρια..που όμως αδυνατούν να γλυτώσουν απο το στόμα-βάραθρο του είναι...Το στόμα που απομυθοποιεί την εικόνα ενός "γοητευτικού" βαράθρου...
κι αν ο ατμός αγγίξει
το νου...
αγαπημένη μου Σιλένα... αυτό το αν περιέχει πολλά...
σ'ευχαριστώ!
Κραυγή και Οπτικοποίηση...
νομίζω πως ένωσες την ευθεία με τα δυο σημεία - λέξεις... σε φιλώ...
από τα ωραιότερα σχόλια που έχει φιλοξενήσει το Μαύρο Ρόδο G.M...
η εικόνα που έδωσες για το είναι φίλε μου Ιωάννη με συνεπήρε! Σ'ευχαριστώ...
Η έκφραση του αρχέγονου ληστρικού φόβου μπροστά στην ελευθερία
διυλίζεται και το ανθρώπινο είναι κατακτά τα υψίπεδα των ματιών...
Χαίρομαι που το έφτασες ως εκεί, Νημερτή
...και που τελικά είναι μάτια, (υποθέτω δύο και όχι ένα, γιατί αλίμονό μας!)
:)
'υψίπεδα των ματιών'...
πολύ δυνατό αυτό...
σ'ευχαριστώ Βεατρίκη μου...
Το είναι, σαν αδείλιαστος καταχτητής, σώζει την αλήθεια.
Κορυφαίο απλά!...
τι ιδιαίτερο σχόλιο ήταν αυτό Χάνη μου... εξαιρετικό!
Ηλία, αγαπημένε μου φίλε... σ'ευχαριστώ πολύ!
Σ' ευχαριστώ Νημερτή μου, με εξυψώνεις, γιατί τα ποιήματά σου είναι μοναδικά και ασύγκριτα! Αιφνιδιάζομαι κάθε φορά. Σε θαυμάζω πολύ!
σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου Χάνη μου!
κι έγινε πιο λαμπερό όταν ξεπλύθηκε στην λίμνη των δακρυγόνων αδένων...
Πόνεσαν τα κόκαλά μου σ' αυτό το στόμα μέχρι να δω την έξοδο...
Πολύ ωραίο!
"ο ατμός του είναι
το προσπέρασε
κι έφτασε στα μάτια…"
Κι εγινε δακρυα, κι εγινε θεαση και συναμα ατερμονη σκεψη.
Φτωχα τα παινεματα μου στον πλουσιο λογο σου μα αληθινα.
Την καλησπερα μου.
κι εγώ σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου αοράτη... με τιμούν ιδιαίτερα...
Kmer φίλη μου... σ'ευχαριστώ! (ε, δεν χάρηκα που πόνεσαν τα κόκαλά σου βέβαια...)
Δεν είναι δική σου υπαιτιότητα το ότι επέλεξα να μπω στο στόμα με την σάρκα κι όχι με το πνεύμα- στο τέλος πάντως βρήκα την έξοδο και τον σωστό τρόπο εισόδου (μάλλον θα πρέπει να βρω και τρόπο ώστε να θυμάμαι να γράφω ολοκληρωμένη την σκέψη μου για να γίνομαι κατανοητή)
Χαιρετώ :)
αγαπημένη μου kMer... σε φιλώ γλυκά!
Δημοσίευση σχολίου