.jpg)
Φυλάκιο
Στις υπώρειες του Απρόσιτου Όρους συνέβη
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βλέπει κανείς
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα ακούει κανείς
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βιώνει κανείς
Ήρθα επισκέπτης στο φυλάκιο αυτό…
Προνομιούχος να γευτώ όσο αντέξω
Εκείνο που δεν μπορεί να ειπωθεί από χείλη ανθρώπων…
Είχα στα χέρια μου ομίχλη
Και δάνειο αίμα της αυγής
Και τάισα το σκοτάδι που άπληστα ρουφούσε από το ιχώρ του Απείρου
Όσο άντεχε να καταναλώσει
Το σκοτάδι με οδήγησε πέρα από το Αρχαίο Δάσος
Στο αφιλόξενο μονοπάτι των εφτά αρτηριών
Που αιμοδοτούν εδώ και αιώνες τον Φύλακα…
Δεν μου επετράπη να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια
Μετά βίας μπορούσα να ανεχτώ τον ήχο της φωνής του…
Και ο Φύλακας του Ρόδου μονολογούσε… όπως πάντα…
Δεν αγαπήσατε ποτέ…
…υποφέρετε απλώς, κάποιες στιγμές υποφέρετε από επικοινωνιακή πείνα…
…τα επίπεδα διάδρασης πέφτουν τόσο πολύ στο αίμα σας που έχετε την άπληστη, άμεση ανάγκη για δημιουργία ‘σχέσης’…
…δεν έχετε πλαστεί για να σχετίζεστε…
… δειλά και ασήμαντα τα βήματα του είναι σας… έχουν την μελαγχολική πάχνη ενός φθινοπωρινού αιώνιου πρωινού…
…είστε ανίκανοι να μεταλλαχθείτε σε χειμωνιάτικη καταιγίδα…
…είστε αναιμικοί για να μεταστοιχειωθείτε σε ανοιξιάτικη γέννηση…
…είστε ποτισμένοι τόσο πολύ με θάνατο που τα καλοκαίρια δεν μπορούν να φωτοδοτήσουν το είναι σας…
…μόνοι σας επινοείτε την μοναξιά σας…
…μόνοι σας εμπειρώνεστε την νόθα συντροφικότητα…
…μόνοι σας κατασκευάζετε το θόρυβο στο μυαλό σας…
… δεν αγαπήσατε ποτέ…
… πεινάτε… διψάτε για Ύπαρξη…
… αλλά δεν είστε άξιοι να μεταλάβετε ούτε μια δροσοσταλίδα από την δεξαμενή που σας προσφέρεται…
…ακοινώνητοι…
…αποσυνάγωγοι…
…συμπαγείς και απρόσβλητοι από τα πάντα…
…τι μπορώ να προσφέρω στις ψυχές σας; Μονάχα το άρωμα του Ρόδου…
…δεν το θέλετε, δεν το έχετε ανάγκη…
…τις ανάγκες σας τις αγοράζετε…
…τις επιθυμίες σας τις εξαγοράζετε…
…τις ηδονές σας τις νοικιάζετε…
…και το χαμόγελό σας δεν αρκεί για να ζεστάνει κανένα από τα πρωινά σας…
…και τούτο το Ρόδο θα παραμένει πάντα ένα όνειρο για τους Μύστες που δαπάνησαν διακόσιες ζωές για να το αντικρίσουν…
…βδελυροί…
…το δέντρο της ζωής σας δεν έχει ρίζες…
…πεθαίνετε…
... μακριά από μένα το άγγιγμα της νόησης…
… μακριά από μένα ο ρυπαρός στοχασμός σας…
… μακριά από μένα η δαιδαλώδης φρίκη σας…
… μακριά από μένα η τέχνη σας, ο πολιτισμός σας, η πρόοδός σας…
… μακριά από μένα τα λιπαρά περιττώματα της σκέψης σας…
… μακριά!!!
Άλλο δεν έπρεπε να μείνω
Επισκέπτης ήρθα στο προκεχωρημένο αυτό φυλάκιο της Αιωνιότητας
Αλαφροπάτης πλησίασα το πανάρχαιο Ον
Και γρήγορα αποχώρησα να μην ενοχλώ την εύθραυστη μοναχικότητά του...
Και γρήγορα αποχώρησα να μην ενοχλώ την εύθραυστη μοναχικότητά του...
Κι ένα πέταλο από κάποιο σπάνιο Ρόδο είχα στην κλειστή μου παλάμη
Φτιαγμένο από δάκρυα και αίμα
Δεν ήξερα τότε που χαμογελούσα καθώς αντίκριζα το ακριβό μου δώρο
Πως αιμορραγούσα
Κι έκλαιγα…
Μαιος2010
23 σχόλια:
Πολύ δυνατό... ζεστάθηκε το στομάχι μου...
Το ακριβό δώρο, δεν είναι παρά το αντίδωρο του δώρου που έδωσες στην εύθραυστη οντότητα του απείρου να εισακουστεί, ή καλύτερα να μιλήσει την άρνησή του να δεχτεί την ανθρώπινη ψευδότητα. Μάλλον σωστή μια τέτοια άρνηση, αναφερόμενη σε όλους εμάς τους επηρμένους σφετεριστές των ιδιοτήτων του, και των αρετών του που μας χάρισε χωρίς να ζητάει αντάλλαγμα. Μα η ίδια η δωρεά του είναι η άρνηση του "ανταλλάσειν", και όλες οι κακοποιήσεις των ιδιοτήτων του είναι στηριγμένες στην μετατροπή τους σε ανταλλακτικές ιδιότητες. Το φοβερό είναι να ακούς ήρεμα το αίσχος της έκπτωσης αυτών των ιδιοτήτων σε ανταλλακτικά δεδομένα. Και έτσι πορευόμαστε, και αυτά είναι τα δάκρυα μιας ενοχής που έχει βάση, σε αντίθεση με τις ενοχές που κρυφοκοιτάνε την "μετάνοια"...ανταλλακτικά πάντα.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει αυτεξούσιο και αν όλο αυτό είναι μια αναπόφευκτη πτώση σε έναν κόσμο με πατώματα..Σίγουρα πάντως η επίσκεψη αυτή, σε έναν τέτοιο τόπο μόνο θα μπορούσε να συμβεί. Στο αφιλόξενο μονοπάτι των εφτά αρτηριών. Σαν το Καθαρτήριο μου φαίνεται (δική μου φαντασίωση..)
Θλιμμένα χαιρετώ
πολύ δυνατό αυτό που μόλις διάβασα... η θλίψη, η οργή και πλήθος άλλων συναισθημάτων του με παρέσυραν...είχα καιρό να περάσω από δω...με έφερε το άρωμα του ρόδου αλήθεια είναι..
καλό μήνα..
Εμείς επινοήσαμε την πείνα και το κενό. Και θελήσαμε σαν πέσουμε μέσα του να είμαστε χορτάτοι!
Μαγεμένη κι άφωνη...
η φωνή, δώρο πολύτιμο
θυμάται και θυμίζει
ξυπνάει συναισθήματα θαμμένα
δημιουργεί συναισθήματα πρωτοιδωμένα
δημιουργεί
αυτό είναι το μεγαλείο του
καλή σου μέρα Νημερτή
φίλη μου Dionespa!! καλησπέρα... σ'ευχαριστώ που μου έγραψες...
Αγαπημένε μου Ιωάννη... ρωτάς
αναρωτιέσαι μάλλον
"...Το ερώτημα είναι αν υπάρχει αυτεξούσιο και αν όλο αυτό είναι μια αναπόφευκτη πτώση σε έναν κόσμο με πατώματα..."
αισθάνομαι πως η πτώση είναι αναπόφευκτη αλλά...
όχι και 'μοιραία'...
σ'ευχαριστώ που με διαβάζεις πάντα με τόσο βαθιά εσωτερική όραση!!!
Να'σαι καλά αδελφέ μου...
αλήθεια σε έφερε εδώ το άρωμα του ρόδου 'κοριτσάκι'; πολύ όμορφο αυτό που λες... να'σαι καλά!
καλησπέρα Γουίκα μου... ο αφορισμός σου σημαντικός... έτσι...
misoagnosti φίλη μου... σ'ευχαριστώ!
δημιουργεί συναισθήματα πρωτοιδωμένα
...αλλά το βάρος τους οφείλουμε να το διαχειριστούμε εμείς, έτσι δεν είναι Σιλένα μου; Την αγάπη μου!
Έχω την ιδια αίσθηση απο τότε που το πρωτοδιαβασα..
Αυτός ο κόσμος είναι πολύ ψεύτικος για να κατανοήσει εκείνο που δεν μπορεί να ειπωθεί από χείλη ανθρώπων..
Πραγματικά αναρωτιέμαι.
γι'αυτό και χρειάζεται μια 'άλλη όραση', άλλα μάτια και μια άλλη γλώσσα φίλε μου Δημήτρη... έτσι είναι... να'σαι καλά...
έτσι ακριβώς είναι καλέ μου φίλε
καλό απόγευμα
Τι να πω που τα πες όλα;....
Αγαπητέ μου Αντώνη,
ο καθένας έχει το φυλάκιό του να επισκέπτεται και τον φύλακά του να αφουγκράζεται. Όπως ο καθένας έχει ένα απέραντο ΕΓΩ και πολλές επιθυμίες.
"Δεν είμαστε καμωμένοι από μάρμαρο, αλλά είμαστε άνθρωποι με σάρκα και οστά. Ψυχές πεινασμένες και ασυγκράτητες. Ρέει στις φουσκωμένες φλέβες μας το ζεστό, κόκκινο υγρό, σαν ταραχώδης, ορμητικός και αφρισμένος ποταμός, που μεταφέρει στο νου απαιτήσεις, επιθυμίες, πόθους, που είμαστε αδύναμοι να αρνηθούμε. Επιθυμίες που μας θολώνουνε τα θνητά μας λογικά και μας δείχνουν ότι ναι, είμαστε άνθρωποι και βρισκόμαστε σ' αυτό, το ψεύτικο ή αληθινό, που λέγεται ζωή, σ' αυτό που για άλλους είναι δώρο, ενώ για άλλους είναι βάσανο! Ναι, είμαστε άνθρωποι και χρειάζεται θάρρος, παλικαριά, δύναμη, πίστη, για να περάσουμε το αγκαθωτό, δύσβατο μονοπάτι. Γιατί το να κουρνιάσουμε σε μια σπηλιά και να εγκαταλειφθούμε, είναι η εύκολη οδός!"
Από τις σημειώσεις μου. Σε φιλώ
Καλησπέρα Serenata... σ'ευχαριστώ!
Ενδιαφέρουσες πάντα οι σημειώσεις σου Χάνη μου... να'σαι καλά...
Στη γήινη παλάμη το απόκοσμο πέταλο ανθίζει σαν αγκάθι που του στερήσαν Αιωνιότητα...
Ίσως κάποια κομμένη από το τσαμπί Ψυχή
που αιμορραγεί εκπίπτοντας στη Γη και στο Ανθρώπινο Ποίημά σου, Νημερτή!.....
Μετάλαβες όμως το αίμα της.....
Ίσως να είναι κι έτσι Κάκια μου... μου έλειψαν τα δυνατά σου σχόλια... σ'ευχαριστώ...
Σε διαβάζω ανελλειπώς, με ή χωρίς σχόλιο...
Ψέματα είπα!... "μελετάω" η σωστή απόδοση!...
;-)))
Τσιγγάνικη ΚαληΜέρα να αντηχεί στο ΥπερΠέραν του Απείρου...
Κάθε μέρα σε επισκέπτομαι κι εγώ Κάκια μου... θέλω να σε διαβάζω... είσαι πάντα μια έκπληξη, ένας αιφνιδιασμός... έχεις την αγάπη μου και το θαυμασμό μου... δεν αλλάζουν αυτά...
Δημοσίευση σχολίου