sensorium dei
ο θεός είναι ένα μικρό, κάτασπρο βότσαλο
σε μια παραλία με μαύρη άμμο
κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία του εκεί
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το ασυμβίβαστο άσπρο στόμα
στο εβένινο πρόσωπο του αγνώστου
αναπνέει
ολόγυρά του
ίχνη από πέλματα
κανείς δεν ξέρει τα δικά του
κανείς δεν έχει βλέμμα
ολόγυρά του
παρουσία ζωής
και απουσία ζωντανών
ολόγυρά του
ούτε ένα χέρι συμπόνιας
ούτε ένα βλέμμα απαξίωσης
ούτε μια ρυτίδα χρόνου
ολόγυρά του
ούτε μια σκέψη
θετική ή αρνητική
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το λευκό φιλί
στο μαύρο πρόσωπο του απείρου
έχει την αγωνία της ύπαρξής του
αν έχει την μοναξιά της φυλακής του
κι αν ήθελε
κι εμείς να ξέρουμε
πως ανασαίνει…
αυγ2010
24 σχόλια:
...κανείς. ένα ευχαριστώ θέλω να σου πω. Είναι υπέροχο αυτό που μόλις διάβασα
Μάλλον ο θεός έχει για τον καθένα απο εμάς όψη διαφορετική..σπάνια ταυτιζόμαστε με τον γενειοφόρο ασπρομάλη ανθρωπόμορφο,ίσως στην αρχή για να γίνει τρόπον τινά οικείος με την(στην) γέννηση μας..
ο δικός μου Θεός απαντά σε όλα τα ερωτήματα γιατί δεν είναι τόσο μυστικός..γι'αυτό τον έχω επιλέξει ..κατά πως με βολεύει για να ζω ήρεμα ,δίχως την έγνοια της αμαρτίας και του μεταθανάτιου δικαστηρίου...
έτσι ήρεμα βαδίζω στη ζωή μου φροντίζοντας να μην "σκουντάω" τους θεούς των άλλων ανθρώπων!
Χριστός Ανέστη αγαπητέ Νημέρτη !
καλησπέρα Μάκη... σ'ευχαριστώ...
φίλη μου Αλεξ, ευχαριστω για την κατάθεση των σκέψεών σου και της προσωπικής σου ματιάς... να'σαι καλά!
αναστάσιμες ευχές κι από μένα!
Κανείς δε βεβαίωσε το Λευκό του Χρώμα...
μπορεί μαύρο να ήταν εξαρχής και να ξεθώριασε στο Φως των Αναγνώσεων της προσπάθειας του Ανθρωπου να αγγίξει μταφραζοντας τα Ασυναρμολόγητα Νοήματα του Ενεργειακού νέφους που απέκτησε ύλη από βότσαλο στο πεδίο ενός Ποιήματος,
μες στην παραλία του κολπίσκου της Αναγκης σου...
Κοντεύω κι εγώ
στο Χρώμα,
μα ξέρω
πως όταν το Λευκό θα ταυτιστεί με το Μαύρο,
μόνο τότε Όλη η προσπάθεια θα γεννήσει Συμπέρασμα και Κατανόηση......
{παντα βαθύς....... απύθμενος ... απειρωμένος.....}
Love and hate are twins ... everybody knows that ...
Το ψυχογράφημα του αγγενητου εν τη γεννεση επι της ουσιας υπέροχο..Ο υπαρκτός κενος χώρος
Ίσως να μην μάθουμε, κάπου στο όριο μεταξύ του μαύρου απείρου και της εμβόλιμης τελειότητας, "πως ανασαίνει" αυτή. Πάντως η εικόνα αυτής της παρουσίας, μέσα σε έναν ασχημάτιστο κόσμο είναι πιο αληθινή απο την εικόνα που συνήθως μας δίνεται, μιας παντοδύναμης και παντού παρούσας δύναμης:
"ολόγυρά του/ίχνη απο πέλμτατα/κανείς δεν ξέρει τα δικά του/κανείς δεν έχει βλέμμα/ολόγυρά του/παρουσία ζωής.." ούτε σκέψεις, συμπόνοι απαξίωση (υποθέτω και "αξίες") και φυσικά πάντα, το άχρονο. Μακριά ο Χρόνος. Αυτό το "ασυμβίβαστο άσπρο στόμα", δεν είναι ούτε κενό, ούτε πλήρες, ούτε παρουσία σαν τις άλλες, ούτε "απουσία". Χαίρομαι με τον μη-αποφατισμό σου, που περιέχει ωστόσο έναν υγιή αποφατισμό. Κάπου με τις "απουσίες" και τα "μη" οριζόμενα του τέλειου, δεν έχουμε άλλο να πούμε, και πρέπει όχι μεν να λέμε, αλλά και η μαύρη σιωπή δεν λέει πιά τίποτα. Η λεπτή ισορροπία του μη αποφατισμού με τον υγιή αποφτισμό, μπορεί να είναι κατόρθωμα τελικά ενός φυσικού ανθρώπου, και ας ακούγεται αυτό "κοινότοπο". Βότσαλα, δέντρα(τα προσθέτω παντού!), άμμος, ο ουρανός, χωρίς ψευδο-παγανιστικές εξάψεις. Ό,τι εγώ τουλάχιστον θεωρώ μονοπάτια αιώνια, ταπεινά και λαμπρά, ενός ποιητή..
Καλή Στάση αδελφέ!
πως όταν το Λευκό θα ταυτιστεί με το Μαύρο...
να γιατί παραπονιόμουν ότι μου έλειπαν τα σχόλιά σου... όχι πια... και αυτή, την δική σου όραση την αγαπώ πολύ...
όμορφα να περνάς Κάκια μου...
Love and hate... και ό,τι τα υπερβαίνει φίλη μου Cat...
ναι, θα το λέγαμε πλέον... θεογράφημα... μια ιδιαίτερη προσέγγιση... καλημέρα Γκουίν...
Ναι αγαπημένε μου Ιωάννη... γνωρίζω πόσο μεγάλο ρίσκο έχει να ψελλίσεις καν ότι 'ο θεός είναι...' και ύστερα να παραθέσεις συνεχείς αποφατικές ρήσεις... δεν το ένα, ούτε το άλλο... μα αυτός που έχει μάθει να 'φοβάται' είναι ο νους... ο πεπαιδευμένος, ο 'καλλιεργημένος', ο λειτουργών σε ένα διαρκές πρωτόκολλο συμπεριφορών και ιεραρχήσεων...
ε, ναι λοιπόν, ο θεός είναι...
αλλιώς, δεν με αφορά...
σ'ευχαριστώ πολύ
και καλή Στάση το λοιπόν όπως ωραία γράφεις!
με την αγάπη μου...
Ναι! Το βέβαιο είναι, ότι κανείς δεν ξέρει. Ούτε αν είναι ένα λευκό βότσαλο, ούτε αν ανασαίνει. Όπως κανείς δεν ξέρει, αν έχει αγωνία για την ύπαρξή Του, αφού είναι αδύνατο κάποιος να ξέρει, την ύπαρξή Του.
Για κάποιους, όμως, ΕΙΝΑΙ, και νοηματοδοτεί, ίσως, τη ζωή τους. Ο καθένας έχει δικαίωμα της δικής του σκέψης, βαθιάς πίστης, γνώμης, σταθερής προσήλωσης ή εμμονής. Μόνο, που δυστυχώς, η αποδοχή της παρουσίας ανώτατου όντος, στηρίζετε σε αναγνώσματα γραμμένα από ανθρώπους, που κι εκείνοι απλά πίστεψαν σε ακούσματα και αφηρημένες έννοιες, (πίστευε και μη ερεύνα), και όχι σε εμπειρίες τεκμηριωμένες.
Εκείνο που εμένα - θα μπορούσα να πω - με ενοχλεί, είναι ο ατομικισμός ότι έχει λευκό χρώμα, ενώ όλα τα άλλα γύρω Του είναι μαύρα. Αυτό είναι τόσο εγωιστικό, που δεν το δέχομαι. Θα φιλοξενούσα την ύπαρξή Του αν όλα είχαν το ίδιο χρώμα. Το ποιός είναι τέλειος και ποιός ευτελής, φαίνεται απ' τις πράξεις μας, συμπεριλαμβανομένου και Εκείνου. Και νομίζω ότι ο Ιησούς αυτό μας δίδαξε.
Και δεν μ' ενδιαφέρει, αν ανασαίνει ο συγκεκριμένος άσπρος και βοτσαλοποιημένος, αφού, ίσως, Εκείνον δεν Τον ενδιαφέρει, αν Τον γνωρίζω, ή αν εγώ ανασαίνω!
Χάνη μου, διάβασα με πολλή προσοχή όσα μου έγραψες... κατ'αρχάς, αισθάνομαι ότι υπήρχε ένας κλιμακούμενος θυμός όσο έγραφες, προς το τέλος τον εκδήλωσες πιο καθαρά... "Βοτσαλοποιημένος" ε; Χα, χα... Οκ... Θέλω απλώς να σημειώσω κάτι: η αποδοχή της παρουσίας ανώτατου όντος μ π ο ρ ε ί και να στηρίζεται σε εμπειρίες π ρ ο σ ω π ι κ ά τεκμηριωμένες... μοιάζουν λίγο με τα όνειρα... κανείς άλλος εκτός από σένα δεν μπορεί να βεβαιώσει ένα όνειρό σου... σημαίνει ότι δεν το είδες;
από την άλλη βέβαια τίθεται το θέμα της περίφημης 'θρησκευτικής μηχανικής', υπό την έννοια ότι το προσωπικό, ιερό θα το πω εγώ, βίωμα, μπαίνει στην 'αρχιτεκτονική' της οικοδόμησης μιας συστημικής λατρείας και γίνεται μηχανιστικός, επαναληπτικός, τυπολογικός θεσμός που αδιαφορεί για την αυτ-αλήθεια του και ενδιαφέρεται μονάχα για την επιβίωσή του, την διαιώνισή του... κάτι ανάλογο με τα πολιτικά κόμματα δηλαδή...
στο κείμενο αυτό όμως δεν υπάρχει αιχμή ή νύξη για την έκταση αυτή, την προβολή αυτή, τους 'σχεδιαστές' και το τρομερό δημιούργημά τους που καπέλωσε ιστορικά την αγνή αναζήτηση και εκζήτηση του θείου...
εδώ καταθέτω απλώς μια ποιητική σύλληψη, δίνω μια εικόνα που παλεύω να την μοντάρω σε λέξεις για να μην ευτελιστεί ολωσδιόλου... και μόνο το λευκό βότσαλο στη μαύρη αμμουδιά για μένα θα έφτανε αλλά και πάλι μισερό θα ήταν...
τώρα, αισθάνομαι ότι αποδίδεις εγωισμό και αριστοκρατική απομόνωση στο Αυτό, ας το πω έτσι, περιφρόνηση για τον άνθρωπο και αυταρέσκεια... το σέβομαι όπως το θέτεις... αλλά είναι μια άλλη ανάγνωση, πιο 'πικρή' θα έλεγα, πιο ανθρώπινη, σχεδόν πολιτική... δεν την απορρίπτω... ένα κείμενο στοχασμού, τελικά, όπως αυτό, θα γεννήσει και συγκρούσεις, εναντιοδρομήσεις, αμφιταλαντεύσεις, απορρίψεις... πώς αλλιώς...
να είσαι καλά... σε φιλώ...
Αγαπημένε μου φίλε, σήμερα είναι μια πανέμορφη μέρα. Το πρωί, έκανα μια βόλτα στην παραλία και έκατσα για λίγο σ' ένα παγκάκι, ατενίζοντας την απεραντοσύνη της βαθυγάλαζης, σαν λάδι θάλασσας, καθώς σφιχταγκαλιάζονταν στο μακρινό ορίζοντα, με το γαλάζιο αχανές του ουρανού, και ήτανε μια στιγμή απ' αυτές, που τα όνειρα σιωπούνε και μηδενίζονται, μπροστά στην αληθοσύνη της πραγματικότητας! Και τότε ξάφνου, ένιωσα να εμπειρώνομαι την παρουσία Εκείνου, γιατί δίπλα μου χρύσιζε η αμμουδιά, και πάνω της βρίσκονταν ξαπλωμένο ένα τεράστιο βότσαλο ερωτόπλαστο κι ήταν ολόχρυσο κι αυτό!
Κι εγώ σε φιλώ.
Αγαπημένη μου Χάνη, σ'ευχαριστώ γι'αυτό που μου έγραψες... αληθινά πολύ όμορφο... θα έλεγα ένιωσα τη δύναμή του... έχεις την αγάπη μου...
Καλησπέρα Νημερτή και χρόνια πολλά!
Ο Θεός σου είναι απέριττος και συνάμα "ολιγοστός", μ΄αρέσει ένας τέτοιος Θεός... Ιδωμένος από ναΐφ μάτια.
Καλησπέρα φίλη μου misoagnosti... "ολιγοστός"... έτσι... να'σαι καλά!
Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά εμπνευσμένε μου Φίλε. Μ αρέσει το Λευκό σου βότσαλο, αλλά βρίσκω ότι έχει Πρόσωπο, και δεν διακατέχεται από αγωνία, αλλά από Αγάπη.
Το χρώμα από μόνο του δεν έχει Πρόσωπο και δεν είναι Πρόσωπο. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και η σχέση μαζί του σχέση προσωπική και διαφορετική όπως και η κάθε σχέση μεταξύ των ανθρώπων είναι προσωπική και προσδιορίζεται από την ιδιαιτερότητα του προσώπου. Αισθάνομαι ότι το Κλειδί της Επικοινωνίας μαζί Του είναι η Αγάπη που ξεκινάει από Εκείνον και μας μαθαίνει την αγάπη για να ξεκλειδώσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Έχουμε αγαπηθεί έως θανάτου, θανάτου δε Σταυρού! Κανείς δεν μπορεί να πιεστεί για ν αγαπήσει. Όπως όλες οι σχέσεις, και Αυτή η Σχέση διέπεται από την Ελευθερία του καθενός- Θεού και ανθρώπου. Η Ελευθερία μας είναι δοσμένη ατόφια και ολόκληρη τόσο ώστε να μας επιτρέπεται και η απόρριψή Του..
Φίλη μου αγαπημένη Ρεγγίνα, δεν είχαμε ανταλλάξει ευχές... χρόνια σου πολλά λοιπόν έστω και αργοπορημένα... θέλω να σ'ευχαριστήσω για τις σκέψεις σου που ξέρω πως είναι από καρδιάς... θέλω μονάχα να πω ότι η σχέση με το θείο ή με Εκείνον ή ό,τι ονομάζει Ιερό ο καθένας έχει απολύτως προσωπικές ορίζουσες, παρότι δεν υποτιμώ ούτε μειώνω τον καθοριστικό κοινοτικό ρόλο -διότι πως να αναπτυχθούν οι προσωπικές ορίζουσες αν δεν εντάσσονται και μέσα σε κάποιες ευρύτερες; η αλληλεπίδραση είναι και αναπόφευκτη και αναγκαία... αλλιώς ο άνθρωπος μένει μετέωρος, εκκρεμής, αμήχανος...
Μέσα σ'αυτό το πνεύμα και γύρω απ'αυτό τον άξονα (Σχέση - Ελευθερία - Ιερό) περιστρέφεται και η υπαρκτική αγωνία...
προσωπικά βλέπω μονάχα αγωνία στην ύπαρξη Ρεγγίνα μου (θα πεις πως αντιγράφω τον Κιγκεργκαρντ... δεν ξέρω ίσως πιο πολύ συγγενεύω με τον Καρούζο εδώ...) κι εφόσον η ύπαρξη είναι σύμφυτη της αγωνίας, δεν μπορώ να συλλάβω ένα παλλόμενο Άπειρο χωρίς Αγωνία...
είναι η δική μου αίσθηση παρά μια διατυπωμένη θεολογία που οπωσδήποτε σέβομαι αλλά εμπεριέχει και τον βαθμό της δικής της αυθαιρεσίας...
να'σαι καλά φίλη μου και έχεις την αγάπη μου...
μόνο από την πρώτη παράγραφο με κέρδισε. Κι είναι πράγματι η δυναμική της μη αποφατικής έκφρασης. και παραδόξως η οπή του στόματος είναι λευκή, όχι σκοτεινή, για να ανασάνει ή για να φιλήσει.Για να καταπιεί το μάυρο πρόσωπο;
Να σαι καλά!
φίλε μου dirdawuth πολύ χαίρομαι που διαβάζω ένα σχόλιό σου ξανά... πρόκειται για μια δυναμική ισορροπία... λευκό και μαύρο σε μια διαρκή ανταλλαγή ενέργειας αλλά και μια απειλή στο διηνεκές... εδώ δεν πρόκειται βέβαια για την ίδρυση μιας νέας... κοσμολογίας... και αν η σχηματική αποτύπωση έχει τόσα τρωτά είναι απλώς, γιατί ένας μερικός νους, την μερικότητα θα αποδώσει...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλε μου... με τις ευχές μου...
Αν περνούσε ένα παιδί από αυτή την παραλία μπορεί να του ζωγράφιζε ένα μεγάλο χαμόγελο με κόκκινο μαρκαδόρο...
Όμορφο πολύ...και σαν σκέψη και σαν ποίηση.
kMer!! Χαίρομαι τόσο που διαβάζω τα λόγια σου φίλη μου! Και πόσο όμορφο αυτό που έγραψες... το ένιωσες νομίζω, σε άγγιξε... σ'ευχαριστώ!!
Δημοσίευση σχολίου