εδώ
σε στάση εμβρύου
ενταφιασμένος
ονειρεύομαι
έχει μέρες πίσω απ’τις στιγμές
έχει νύχτες πίσω απ’τις θάλασσες
έχει ανάσες πίσω απ΄τα στόματα
εδώ
σε στάση μάχιμου νεκρού
φονεύω
και φονεύομαι
έχει αλήθειες πίσω απ΄τα ψέματα
έχει ανθρώπους πίσω απ’τους θεούς
έχει μαχαίρια πίσω απ’τα σ’αγαπώ
έχει ήλιους πίσω απ’τους ήλιους
το ίδιο αλαζονικούς
το ίδιο ταγμένους να κυβερνούν
αναιμικά στερεώματα
εδώ
σε στάση κλινικώς ζωντανού
καθώς ολοένα γεννιέμαι
όσα χαμόγελα δραπετεύουν
τα καταπίνει το χτες
και απ΄το φορτίο του ήρωα
λυτρωτικά
αποδεσμεύομαι
Μαρ2011
Birthmark
18 σχόλια:
Νημερτή, δέρνεις συναισθήματα στα μαύρα σου. Καμιά φορά δεν αντέχεται...
έχω έναν εφιάλτη. ότι δεν τελειώνουμε μες το θάνατο. ότι ενταφιαζόμαστε εν πλήρη συνειδήσει ,μικροί απροστάτευτοι γέροντες, παιδιά απροστάτευτα. τον τρόμο της συνείδησης που δε σβήνει. τον τρόμο της διαρκούς επιστροφής. της μη ανάπαυσης. το ποίημα είναι πολυεπίπεδο, απλά εμένα αυτό με χτύπησε στο στομάχι και αυτό τώρα μοιράζομαι.
υπέροχο
"..και απ΄το φορτίο του ήρωα
λυτρωτικά
αποδεσμεύομαι..."
αυτή την Κάθαρση είναι που ονειρεύομαι αγαπητέ nimerti ...όταν έρθει ... και πότε θα έρθει ? ..και ποιούς θα βρεί ?..
Η διττή σημασία των σημαινόντων και το μυστηριώδες πάντρεμα του σημαίνοντος με το σημαινόμενο, αυτό μου έδωσες να κρατήσω απο την απλή μα ολοζώντανη γραφή σου.
απουσιάζω γραπτώς αλλά σε διαβάζω με χαρά όταν έχω την ευκαιρία (οι ευκαιρίες είναι η πολυτέλεια του χρόνου που είτε δεν το έχουμε και τον κυνηγάμε, είτε τον έχουμε και άσκοπα τον σπαταλάμε ή δύσκολα τον διαχειριζόμαστε και μετανοούμε!).
νομίζω έχεις δίκιο αγαπημένη φίλη misoagnosti... μερικά πράγματα απλώς, δεν αντέχονται... ακόμα κι αν γίνουν ποίηση... ακόμα κι όταν γίνονται ποίηση...
με 'ζόρισε' το σχόλιό σου...
σ'ευχαριστώ...
αληθινός εφιάλτης αυτός φίλε Μάκη... και αν δεν συνδέεται ακριβώς με τη Νιτσεϊκή αέναη επιστροφή, ακόμη και ως συναισθηματική 'εντολή' είναι φορτίο αφόρητο...
μπορούν οι εφιάλτες να μοιράζονται άραγε; ίσως μονάχα μέσα από 'δράσεις' όπως αυτή τώρα...
να'σαι καλά...
...γιατί το φορτίο του ήρωα είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, αγαπητή Αλεξ, κάτι που δεν το επιλέξαμε, δεν το θελήσαμε, μας κληροδοτήθηκε... και είναι μεγάλο για τους σάρκινους ώμους μας...
χαίρομαι να σε διαβάζω κι εγώ στο ιστολόγιό σου... η σκέψη σου και η γραφή σου πάντα... ηδύαιχμες!
"Κλινικώς ζωντανος" είναι η πραγματικότητα ίσως της ζωής σήμερα, ακόμα κι αν δεν είναι διασφαλισμένη στον ψεύτικο ιδρυματισμό των ασύλων. Το έλαβα ως μια σκληρή αλήθεια αυτό, μετά την ηρωϊκή φάση του ανθρώπου, σε μια αντιφεγγιά που περιέχει άραγε κάτι ως δυνατότητα; ή το κενό;
Νομίζω πως έχουμε ξαναδιαβάσει αυτό το ποίημα. Αλλά αν λαθεύω δε πειράζει..ίσως και να ειναι η ενότητα της ματιάς που το "ξαναφέρνει" στα μάτια..
Και η σκωπτική ίσως άρνηση των Ήλιων, που βασιλέυουν σε αυτά τα "αναιμικά στερεώματα" αρκεί για να με βάλει στους ίδιους συλλογισμούς..Δεν μπορώ παρά να αναζητήσω την "απάντηση" μέσα μου φίλε..
η άρνηση των αλαζονικών ήλιων μονάχα Ιωάννη μου... αυτών των ήλιων που θρέφουν ήρωες αντί για ανθρώπους... που έχουν την εκτατική οίηση στη ζωή των 'δυνατών' που πρέπει να κυριαρχούν...
"... στον ψεύτικο ιδρυματισμό των ασύλων..."
πολύ ορθά το τοποθέτησες!
την καλησπέρα μου...
... reminds of "Cuts like a knife" by Brian Adams ... sweet pain is pain but sweet, nonetheless ...
Κραυγή απεγνωσμένη του σημερινού ανθρώπου (το ποίημά σου φίλε μου), του ανθρώπου που φοβάται να χαμογελάσει, που πρέπει να επιζήσει - εν αγνοία του - εναντίων των άλλων, ενώ οι άλλοι επιζούν ενάντια σ' αυτόν!
Κραυγή ανακουφιστική, γιατί δεν θέλει να γίνει ήρωας, σε μια σάπια κοινωνία, χωρίς σιγουριά, τίποτα απαραβίαστο, κανένα αποκούμπι, ΜΟΝΑΧΑ πανικός, γενική ανεπάρκεια, φιλοτομαρισμός.
Δεν ξέρω αν μας επιτρέπετε, να προσπαθούμε να ονειρευόμαστε!
Σε φιλώ.
Cuts like a knife
maybe that's true my friend Cat... and truth is likea knife...
Brian Adams... i remember him and some nice songs...
kisses!
Κάποιοι ζωντανοί
φτύνουν αίμα
σε τούτη την ψεύτικη ζωή
γι'αυτό και διψώντας
λευτεριά,
ουρανό,
πηγαία κι ασυλλόγιστα,
γίνονται
καθημερινοί
ακροτελεύτιοι
ήρωες...
Και κάποιοι άλλοι,
μισεροί,
νεκροί,
εκ του αέρος άνυδροι,
πασχίζουν
για εδραίωση επίγεια,
πώς να καταχτήσουν
τις ψυχές,
να ντυθούν
έστω για λίγο
τη λάμψη της οντότητας...
..............
"Και τώρα τι;"
αναρωτιούνται.
"Βραχύς ο έρως,
δύο φορές έρωτας ο ήρως...
Με σκάρτες ψυχικές αυτοκρατορίες
θα βολευόμαστε...;"
Πολύ συνοπτικά, αυτό νομίζω πως είναι "το παιχνίδι", Νημερτή,
και θλίβομαι μπροστά στο τείχος εκείνο που κάθε στιγμή έχουμε να αντιμετωπίσουμε, που μας αποστερεί την τρέλα του ήρωα
και μας κάνει συχνά να συμβιβαζόμαστε
τουλάχιστον με τα μέτρια...
Ειλικρινά,
αυτό το ποίημά σου
κραυγάζει ουράνιο παράπονο μέσα από
τραγική πάλη και γι'αυτό είναι πολύ αληθινό...
Καλό βράδυ!
Όλοι οι Χρόνοι ενσωματωμένοι στο Εδώ της εξομολογητικής Κραυγής...
Αποδοχή όλων των Ρόλων που σου ανατέθηκαν...
Απομνημόνευση όλων των Διαλόγων Επικοινωνίας με το Απέραντο,
κι ας Εκείνο ανταποκρίνεται μόνο με παύσεις και σημεία στίξης δυσανάγνωστα απ' τους θνητούς...
Εσύ δύνασαι να επιΚοινωνείς μαζί Του...
Φιλί...
όμορφο το σχόλιό σου Κάκια μου... σωστά εντοπίζεις τον κεντροβαρικό άξονα στο 'εδώ'...
σ'ευχαριστώ αγαπημένη μου φίλη!
σε φιλώ κι εγώ...
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΝΗΜΕΡΤΗ..ΤΟ ΕΔΩ ΣΟΥ ΞΟΔΕΥΕΙ ΚΑΙ ΞΟΔΕΥΕΤΑΙ..ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΑΥΣΤΗΡΑ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΕΙ ΣΟΥ...
Ξοδεύεται λες Γκουίν μου ε; εσύ όμως φέρνεις γεύσεις από το 'εκεί'...
Χάνη καλησπέρα... ζητώ συγνώμη για την... απόκρυψη του σχολίου σου... δεν ευθύνομαι εγώ... δυστυχώς πάρα πολλά σχόλια δεν εμφανίστηκαν αρχικά στα μαιλς... τέλος πάντων...
σ'ευχαριστώ πολύ για τα όσα μου έγραψες...
Βεατρίκη μου, ζητώ κι από σένα συγνώμη αλλά μόλις πριν λίγο είδα το σχόλιό σου... δυνατό και ζόρικο όπως πάντα... μου είχες λείψει (ο δαίμων των μαιλς με έφαγε...)
Δημοσίευση σχολίου