Ρίγος…
Ο δρόμος αυτός
έμοιαζε με παγωμένο σώμα
πάνω του ξεκουραζόταν
ολόκληρος ο εφηβικός μου ήλιος
τα βλέφαρα είχαν στερεωθεί
σπλαχνικά
σε μια γωνία φιλόξενη
τα χείλη ζωγράφιζαν την προσδοκία
και τα δάχτυλα έδειχναν
στο μόνο που κυοφορεί το Εν
το αλλιώς...
ρίγος…
το ρίγος των χιλίων αιώνων
που ο Άχρονος εισπνέει το σκοτάδι του
μέχρι να το εκπνεύσει πάλι
σάρκινο φως…
περπατούσα μόνος
σε μια απέραντη ολάνθιστη θάλασσα
ακόμη δεν είχες φανεί
κρυβόσουν πίσω από τις αγκύλες του νου
περίμενες
το βήμα μου να γίνει δίψα για έρωτα
το βλέμμα μου
να γίνει χορός ερωτικός
το αίμα μου
να κοχλάσει από τον πυρετό
και είχες δυο μάτια λόγχες
και με κοιτούσες…
αυτός ο δρόμος
μοιάζει με το πέπλο της Ίσιδας
αργολικνίζεται στο σούρουπο της κατάβασης
υπόσχεται την αποκάλυψη
υπόσχεται την χιλιοπόθητη ένωση
με κείνο το άγγιγμα
που απελευθερώνει
που μαχαιρώνει
που λυτρώνει…
ρίγος…
το ρίγος των μυρίων αιώνων
που ο Άνθρωπος
ο γιος του Ανθρώπου
αποποιείται το απρόσιτο
και σαρκώνεται
φιλόδοξα
και λάγνα
στο δέμας του φθαρτού
στο σπέρμα του θνητού
ενηλικιώνεται…
ήρθες
μου κράτησες το χέρι σφιχτά
χαμογελούσες
δεν είπες τίποτα
δεν σπατάλησες σε λέξεις
τούτο που βιώνεται
μονάχα στη σιωπή του Ιερού
και στο αρχαίο
ρίγος…
Φεβ 2010
Out of Darkness
12 σχόλια:
!!!!!!!Π α ν έ μ ο ρ φ ο.......:)
σ'ευχαριστώ lefti... να'σαι καλά!
Wow! I say: Let the dance begin ... this beautiful, Nim ...
thank you Cat for the optimistic view... my kisses!
"Το ρίγος των χίλιων αιώνων /που ο Αχρονος εισπνέει το σκοτάδι του/ μέχρι να το εκπνεύσει πάλι/ σάρκινο φως"-"Το ρίγος των μυρίων αιώνων/ που ο άνθρωπος/ ο γιός του ανθρώπου/ αποποιείται το απρόσιτο..."
Η αποποίηση του απρόσιτου είναι ακριβώς η ενηλικίωση του ανθρώπινου πνεύματος, η "ενσάρκωση" είναι η βάση όλου του νεώτερου ιστορικού χρόνου. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και μείς αιώνες για το πόσο σημαντικό είναι αυτό, και πόσο επικίνδυνο συνάμα για την ίδια την υπόσταση του "ενός". Αν θα μπορούσα, θα ήθελα να ορθωθεί μιά άλλη εναλλακτική οδός για την σωτηρία και την ενσάρκωση του "ενός", αλλά είναι σίγουρο πως έτσι έγινε..και μάλλον έτσι θα μπορούσε να γίνει μόνον. Η αποποίηση του απρόσιτου, τόσο εύστοχη επιλογή λεξης-έννοιας!, δεν θα μπορούσε να είναι μια εγκεφαλική διεργασία, αλλά μια προσωπική βίωση του ενός, και το εν θα μπορούσε να ενσαρκωθεί μόνον έτσι, με την προσωπική βίωση, το άγγιγμα και την σιωπή..Αναρωτιέμαι αν είναι αυτή η οδός του αγγίγματος και της σιωπής, μια ενάλλακτική τροπή της ίδιας της ενσάρκωσης-πέρα απο τις θυσιαστικές της συνέπειες-αναρωτιεμαι...γιατί θα μου αρεσε να είναι μόνον αυτό!
Οι απορίες μου ελπίζω να μην είναι "διανοητικής" φύσεως..
Το ΄ρίγος σου Νημερτή μου...αγγίζει και δονεί μέσα σε κάθε σκέψη αυτο που ενσαρκώνει...στο δρόμο προς την τελειωση η εμψυχη υπόσταση του όντος ριγά από έρωτα για τον εαυτό της ..Υπέροχα τέλειο!!<3 <3 <3...δε φτάνουν...
νιώθω ότι σε άγγιξε πολύ το Ρίγος Γκουίν μου... κάποιες ιδιαίτερες δονήσεις μας φέρνουν σε συνήχηση λοιπόν...
σε φιλώ!
ναι, αγαπημένε μου Ιωάννη, μόνο έτσι θα μπορούσε να ενσαρκωθεί το εν... με την προσωπική βίωση... {το άγγιγμα και τη σιωπή σε συνάφεια και με την παράλληλη ανάρτηση στο Νημερτή}
σ'ευχαριστώ!!!
Οι Θεοί γεννιούνται
από συνΟυσίες Ανθρώπων
και οι Στιγμές από γονιμοποιήσεις της Αιωνιότητας από το Χρόνο,
που αν και αόρατος επιδιώκει να αφήσει Ίχνος Ύπαρξης στα Συμπαντικά Δρώμενα,
στο Ποιητικό Γίγνεσθαι
και μέσα στο Ρίγος της Υποψίας του Ανθρώπου που μεταλαμβάνει Ψήγματα Ύψιστης Αλήθειας των πραγμάτων.....
Φιλί...
ώστε
Οι Θεοί γεννιούνται
από συνΟυσίες Ανθρώπων...
μμμ σχόλιο ΧΧΧ θα έλεγα!
ενδιαφέρον...
φιλί κι από μένα!
Έγραψα ένα μεγάλο σχόλιο γι' αυτό το ποίημά σου, αλλά το έσβησα. Αισθάνθηκα ότι είναι περιττά οποιαδήποτε λόγια, γιατί ένιωσα έντονη συγκίνηση μ' αυτά που διάβαζα.
Ένιωσα το άγγιγμα και ξέχασα την λαλιά μου, ένιωσα το βλέμμα και τρεμούλιασα!
Ευχαριστώ Νημερτή μου είσαι σπουδαίος!
εγώ σ'ευχαριστώ από καρδιάς Χάνη μου για τα πολύ δυνατά σου λόγια... μένω κι εγώ άφωνος... έχεις την αγάπη μου...
Δημοσίευση σχολίου