Ο ουρανός
είχε σπάσει
σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια
έβρεχε τον εαυτό του
αδιάκοπα
μέρες τώρα
μήνες τώρα
στον καινούργιο κόσμο
των ανθρώπων
σε βρήκα
κρυμμένη κάτω απ'τα χαλάσματα
της παγωμένης καρδιάς σου
το κορμί σου χαραγμένο
από γραμμές εκδίκησης
τα μαλλιά σου
κρατούσαν τη σκόνη του χτες
όμως στα μάτια σου
ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας
με υποδέχτηκαν
με την λαμπρότητα του αιώνιου...
ο ήλιος
κατανάλωνε αργά
το φως του
και πέθαινε
όποια ζωή
πάσχιζε να υπάρξει
στο ημίφως του θνήσκοντος άστρου
αγωνιζόταν
σε μια ύστατη διαπνοή
να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο
με βρήκες
να ρουφάω μορφάζοντας
λίγες σταγόνες πόνου
με κοίταξες ολόισια στα μάτια
είπες
δεν έχω πια την πολυτέλεια
του άλλου βλέμματος
ένα απόλυτο δώρο
μου δίνεις
το χέρι μου κρατώντας...
αγκαλιαστήκαμε
σα να μην είχε σημασία πια
ούτε η Ειμαρμένη
ούτε το μολυσμένο πύο
της ανάγκης
χαμογελάσαμε
και περπατούμε μαζί
από τότε
κάτω απ'τον μοναχικά δικό μας
αφιλόξενο ουρανό...
ιαν2012
The flood
8 σχόλια:
Λίγες φορές μπορεί κανείς να ενώσει τη μοίρα της υπάρξής του με κάτι που να την υπερβαίνει, κι αυτό δεν είναι
παρά το προνόμιο των όντων που δεν κλείνουν τα μάτια στην εξαφάνιση...
Κάποια μέρα, κάποιου Αυγούστου, μια ριπή απο λέξεις για δυο χέρια που έχουν την επίγνωση, πως δεν υπάρχει πολυτέλεια του "άλλου βλέμματος", πως αν και δεν "αρκεί" είναι το μόνο, το απόλυτο δώρο, να κρατάς το χέρι. Να το κρατά η ζωή κάτω απο το "ημίφως του θνήσκοντος άστρου", στον αγώνα να διεμβολίσει το φυσικό χρόνο, την ήττα πραγματοποιώντας το απραγματοποίητο, τον μεταβολισμό σε χρόνο. Σε χρόνο αιώνιο; αντίφαση ίσως..αρκεί ο χρόνος, μιας και ούτε αυτός δεν στέκει τελικά μέσα στον Μολώχ του Κόσμου, και καταπίνει τον εαυτό του χωρίς καν λησμονιά, χωρίς τίποτα..
Χθές, μόλις, ήταν εδώ..Τι; Ο ουρανός που έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια. Ένας νέος κενός κόσμος. Τίποτα. Χθές μόνον ήταν, είναι. Επέτρεψέ μου άλλη μια φορά να θυμάμαι τη μνήμη, σε αυτά τα χαλάσματα "της παγωμένης καρδιάς" μου με όλα χαραγμένα απο γραμμές εκδίκησης και να στέκομαι εκεί, πιό πολύ..εξάλλου ένα ποίημα είναι "δικό" μας, ημών των δεκτών του. Και ο ήλιος ας καταναλωθεί, αργά..
Mένω εδώ.."όμως στα μάτια σου
ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας"
Και το κρατώ σε φυλαγμένη θράκα αυτό το ίχνος της αθανασίας για να το προσφέρω στην πυρά..του μαύρου ήλιου...
.
τιποτα εξω απ τον χρονο,
τιποτα;
ερωτας, πονος,
τοπικα αυτα,
υποψια;
αγγιγμα;
προορισμος;
νόημα;
παρηγοριες εφημερες αυτα,
κατι , καποιος μιλα στη σιωπη,
ενας κοσμος σιωπηλος,
πληρης ομιλιας και ηχου και μουσικης,
εξω απ το χρονο, κανεις ν ακουσει,
μεσα στο χρονο, κανεις ν ακουστει,
ενας κοσμος ερημος,
ενας κοσμος εμψυχος
αφέθηκα στο στοχασμό σου Ιωάννη μου και βυθίστηκα...
νομίζω πως ένιωσα έναν εσωτερικό, ακριβό λυγμό...
σ'ευχαριστώ!
Γκουίν μου... αυτός ο μαύρος ήλιος τα φταίει όλα τελικά!
σε φιλώ γλυκά...
αγαπημένε φίλε ΛΕΤ... με εξέπληξε τόσο ευχάριστα που είδα ξανά να μου γράφεις ύστερα από τόσο καιρό... σ'ευχαριστώ πολύ... ήταν ένα όμορφο δώρο αυτό για μένα...
Γυρίζοντας τη σελίδα,
μια ακρογιαλιά περιμένει
το αθάνατο Βήμα,
που επιβιώνει μες στις καταΣτροφές των Ποιημάτων,
μες στις Ήττες του Εαυτού μας,
μες στις απώλειες της Ζωής...
ΥγροΠοιούνται οι Ουρανοί που συχνάΖουν σε στίχους Ποιημάτων...
ΓεμίΖουν οι Θάλασσες, Σύννεφο και Βροχή...
και μόλις φουσκώσει από Ανάγκη η Παλάμη του Απείρου
γεμίΖει ως το Ταβάνι γονιμότητα ο Χώρος των Ιερών Υποσχέσεων...
και το σημείο συνάντησης Εκπληρώνει το Λόγο Ύπαρξής του!.....
ΥγροΠοιούνται οι Ουρανοί που συχνάΖουν σε στίχους Ποιημάτων...
η μοναδική, διεισδυτική, 'reflectionική' γραφή σου...
το Μαύρο Ρόδο αγαπά πολύ το άγγιγμά σου...
Δημοσίευση σχολίου