Λευκή ελπίδα
Τον βάφτισαν
Τον βάφτισαν
Ο άνθρωπος –
ψάρι
Πριν γεννηθεί
τον μαχαίρωσαν
στο υπογάστριο
Το ένα του μάτι
διογκωμένο
έβλεπε την μειλίχια προστυχιά της μέρας
το άλλο
σφαλισμένο επιδέξια
ζωντάνευε τη νύχτα
όνειρα πυρός
Ο δόκτωρ Μέγκελε
εκείνης της μαύρης πτέρυγας
που ακόμα βρωμάει και ζέχνει
φύτεψε τον πυρετό στη μια αδελφή
και την άφησε να πεθαίνει
και η δίδυμη κλαίγοντας
της έφερνε βροχής νερό
μέσα στο στόμα
γιατί αν πέθαινε η μια
χανόταν και η άλλη
οι δεσμοφύλακες διασκέδαζαν
έβαζαν στοιχήματα
αν θα τα καταφέρει…
Λευκή ελπίδα
Ο άνθρωπος – ψάρι
κούρνιαξε στο ουρλιαχτό του
και περίμενε
σαν ήρθε ο νοσοκόμος της αυγής
του έμπηξε το καρφί στο μάτι
άνοιξε την πόρτα της παράγκας
κι έτρεξε στο αιώνιο
να βρει κείνο τον ήλιο
που του υποσχέθηκαν
κι όταν άκουσε
τις πρώτες ριπές να μπολιάζουν την αυγή
με το αίμα του
γύρισε κι είδε τις δυο αδελφές
πιασμένες απ’το χέρι
να χαμογελούν
στην απέναντι πτέρυγα
ο ήλιος είχε ανατείλει…
Σεπ 2011
Experiment IV
4 σχόλια:
Πάντα υπάρχει σε αυτό τον "τακτοποιημένο" κόσμο του ολέθρου, μια απέναντι πτέρυγα. Αλλά βλέπεις όλοι νομίζουν σήμερα πως είναι "κάπο", και συνεχίζουν να μασουλάνε τα ψίχουλα της αξιοπρέπειας που τους παραχώρησαν αδελφέ μου. Και δεν θα γυρίσουν να κοιτάξουν, δεν θα προλάβουν να κοιτάξουν το χαμόγελο της πραγματικής αιώνιας ζωής, τον ήλιο που ανέτειλε ξανά..Γιατί ο άνθρωπος του πόνου που του έδωσαν οι πειραματιστές της φρίκης (όχι μόνον Άουσβιτς, αλλά όπως λέει και ο φίλος Δημήτρης, Άουσβιτς-Χιροσίμα-Γκουλάγκ,) μπορεί ωστόσο απο το ένα μάτι, το σφαλιστό να ζωντανεύει μέσ'τη νύχτα "όνειρα πυρός"..και ο άλλος οφθαλμός μπορούσε να δεί "την μειλίχια προστυχιά της μέρας". Πόσο μπορούν αλήθεια να καταλάβουν οι άνθρωποι σήμερα αυτήν την μειλιχιότητα της ημερήσιας προστυχιάς, αφού είναι (είμαστε..) μέρη της μόνον και όχι επισκέπτες απο τη νύχτα, όπως ήταν κάποτε κάποιοι παλιοί..αλλά ποιός νοιάζεται.
Αδελφικά
ναι, αγαπημένε φίλε, πολύ ουσιαστικό το ερώτημα για τη μειλιχιότητα της ημερήσιας προστυχιάς... όμως, αν το κακοποιημένο, παραμορφωμένο πρόσωπο προκαλεί τους δυσάρεστους συνειρμούς και τις ζοφώδεις σκέψεις, το βλέμμα είναι αυτό που επιστρέφει κάποτε και εκδικείται... με έναν τρόπο που αιφνιδιάζει, αναστατώνει, τελικά, δικαιώνει...
σ'ευχαριστώ πολύ για όσα μου έγραψες φίλε μου...
εδώ κι'εγώ θα συμφωνήσω με τον eriugena,
τάχα εμείς μονάχα οι "άρτιοι" βιώνουμε την ευτυχία καλύτερα...όμως ο ήλιος ανατέλει καλύτερα για τους τυφλούς, ο ήχος ακούγεται πιο περίτεχνος ,σαν έργο τέχνης για τους κουφούς,
το χάδι για τους παράταιρους μιλάει κατευθείαν στην ψυχή και άμα δεν βγείς στην επετεία δεν ξέρεις τι είναι να ζητάς νερό και να σου ρίχνουν παντεσπάνι.
Μόνο που εώς τώρα οι αξίες ήταν φυλακισμένες και εκεί ριζώσανε , δε βγαίνουν..άμα τα είδαμε τα δύσκολα γυρνάμε πάλι στα κρυφά σχολειά , εκεί στις φυλακές για να μπορέσουμε απ'την αρχή να διδαχτούμε τις αξίες σα να μη μας ένοιαζε διόλου η γύμνια μας.
καλησπέρα φίλη μου Αλεξ... σ'ευχαριστώ για τις ουσιαστικές και δυνατές σκέψεις σου... να'σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου