ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Εμείς, εδώ

στη Μεγάλη Μοναξιά

συζητούμε για σένα

κατεβήκαμε απ’το όνειρο

μ’ένα κομμάτι ουρανό

και γίναμε μια δρασκελιά φωτός

στο μαύρο χώμα

Σφυροκοπάει το μάταιο

τη ζωή στις φλέβες μας

αγγίζουμε τα νιάτα στη σάρκα

και γίνεται χρόνος
και χάνεται

λαμποκοπάει το μέταλλο του πόνου

παίρνει κεφάλια κάθε μέρα

κάθε λεπτό

ο Λήσταρχος που φλέγεται από πόθο

για το χαμόγελό μας

φωτιά και ύαινες

και άρπαγες και οιμωγές

και στερεώματα οργωμένα από βλέμματα

και προσευχές ιερές

κατάρες, φονικά

και αγκαλιές σαν ξέφωτα ήλιου

πλούσιο το τραπέζι μας…

Εμείς, εδώ

στη Δριμιά Ανάγκη

κάθε πρωινό συνωμοτούμε

κι εργαζόμαστε

το θάνατό σου

και κάθε βράδυ

σε γιορτάζουμε

κάνουμε έρωτα τον έρωτα

και απλωνόμαστε

και το όνειρο εκείνο

όνειρο κάνουμε

και μέσα του ξεχνιόμαστε…

απρ2012

Tiermas (Spain)

Photo night.

6 σχόλια:

Eriugena είπε...: Για να φτάσουμε να κάνουμε το όνειρο της ουράνιας καταγωγής μας όνειρο και να ξεχαστούμε μέσα του, αυτός είναι ο τρόπος φίλε μου. Πρώτα να γίνουμε μια δρασκελιά φωτός μέσα στο μαύρο χώμα, της γής αυτής που είναι πέρα απο μάνα μας αυτό το μαύρο χώμα. Η ματαιότητα της νεανικής φλόγας εμφανίζεται ακαριαία ήδη στην όποια ποιητική επίγνωσή της, με την μελανή χροιά της μελαγχολίας, και γίνεται επίγνωση όταν ο πόνος (το μέταλλο του πόνου όπως λές) αρχίζει να παίρνει κεφάλια και να θυμίζει πολύ νωρίς την υφή του Κόσμου αυτού. "Φωτιά και ύαινες/και άρπαγες και οιμωγές/και στερεώματα οργωμένα απο βλέμματα/και προσευχές ιερές/κατάρες, φονικά/και αγκαλιές σαν ξέφωτα ήλιου../πλούσιο το τραπέζι μας.." Όταν όμως έχεις περάσει όλες αυτές τις δοκιμασίες, αν είναι δοκιμασίες και δεν είναι "απλά" η ουσία του "εδωνά" δεν είναι σίγουρο πως θα αντέξεις να ανοίξεις τον θώρακα σε όλο αυτό. Πρέπει, ναι πρέπει!..να μάθεις να γιορτάζεις και να κάνεις έρωτα τον έρωτα και να απλώνεσαι..
Αυτό το πρέπει όμως, δεν είναι απλά "πρέπει", είναι η τέχνη να ζείς χωρίς να βαυκαλίζεσαι με οράματα διαφυγής..
Με αγάπη..; 2 Δεκεμβρίου 2012 στις 9:22 π.μ.
Νimertis είπε...: Ιωάννη μου αγαπημένε, μέσα από τα όσα μου έγραψες είδα κι εγώ την διαδρομή, την κατάβαση θα έλεγα καλύτερα ώσπου να γίνει ξανά ανάβαση... και δεν θα μπορούσα περισσότερο να συναντηθώ μαζί σου με την τελευταία σου φράση... γιατί είναι τέχνη το να ζεις... το έχουμε βιώσει με τόσους τρόπους πια... το έχουμε 'σπουδάσει' και το σπουδάζουμε ακόμα...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλε μου... έχεις την αγάπη μου...; 2 Δεκεμβρίου 2012 στις 1:40 μ.μ.
Αφροδίτη Κ. είπε...: “και το όνειρο εκείνο
όνειρο κάνουμε
και μέσα του ξεχνιόμαστε…”
για να ‘χει η άστοργη σιωπή
ήχους
καθώς στον κρόταφο καλπάζει

ο λόγος σου «δρασκελιά φωτός» μέσα μου …
καλή σου μέρα Νιμέρτις!; 5 Δεκεμβρίου 2012 στις 10:06 π.μ.
Νimertis είπε...: σ'ευχαριστώ πολύ Αφροδίτη... να'σαι καλά...; 5 Δεκεμβρίου 2012 στις 3:15 μ.μ.
ΝΑΤΑΣΑ είπε...: "κάνουμε έρωτα τον έρωτα
και απλωνόμαστε

και το όνειρο εκείνο
όνειρο κάνουμε
και μέσα του ξεχνιόμαστε…"

Υπέροχα καθήλωτικό...με μιαν ανάσα αισιοδοξίας για κλείσιμο! Θαυμάστρια της γραφής σου!; 26 Δεκεμβρίου 2012 στις 11:58 μ.μ.
Νimertis είπε...: Σ'ευχαριστώ πολύ Νατάσα! να'σαι καλά...; 27 Δεκεμβρίου 2012 στις 12:06 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου