Στην αίθουσα αυτή
τη μεγάλη
την πιο μεγάλη απ’το δικό τους στερέωμα
με τα βρώμικα καλοριφέρ να δουλεύουν στο φουλ
και με το σαπισμένο πιάνο
να έχει αρπαχτεί απ’τη λήθη τόσο δυνατά
που να μην μοιάζει πια
παρά με ένα κασόνι με παράξενο σχήμα…
τους άκουσα να συνομιλούν
-εδώ σου λέω, εδώ με βλέπω να γερνάω…
-σώπα, μην λες τέτοια λόγια…
Σ’αυτή την αίθουσα
την απέραντη
με την γεωμετρική της κανονικότητα
τόσο επί τόσο
χωρίς σπασίματα και αρχιτεκτονικές ευελιξίες
χωρίς υποστυλώματα στη μέση
χωρίς κρυφές γωνιές
αλλά με το φως να πεθαίνει στους τοίχους
και τους ανθρώπους να κοιτάζουν το φως
τους άκουσα να ανασαίνουν
-εδώ μέσα θα πεθάνουμε σου λέω… το ξέρω…
-μου μιλάς κι εγώ ακούω… πες μου όμως άλλα…
-δεν έχω άλλα… εδώ μέσα μονάχα ο θάνατος δεν παίρνει φάρμακα…
Σ’αυτή την αίθουσα
την τόσο μεγάλη
με τις φθαρμένες, άσχημες κουρτίνες
να κατεβαίνουν σα θυμωμένες Άρπυιες
και να ορμάνε στις ψυχές
και με τις ώρες
να μην περνάνε
να μην κυλάνε
τους άκουσα να σιωπούν…
εδώ μέσα
μονάχα ο θάνατος
δεν παίρνει φάρμακα…
ιαν2013
Beamer
19 σχόλια:
Με φοβίζει αυτή η αίθουσα.
Οι φοβισμένοι άνθρωποι....
Συγκλονιστικό!!!Νημερτή μου!!Η αληθινή αποτύπωση της ζωής στον πλανήτη του σκότους...Καλησπέρα!!! Το λάτρεψα!!! Ετσι κατάματα
Υπάρχει κάτι άλλο πολύ πιο... τρομακτικό κι από τον ίδιο το φόβο σε τούτες τις αίθουσες... την καλησπέρα μου Σερενάτα...
Καλησπέρα Γκουίν μου... σ'ευχαριστώ!
Αρπαγή άμεση απο το ποίημά σου, για τη φυλακή, το ψυχιατρείο, τη κόλαση, όλα αυτά, και μαζί τους όλο τον κόσμο ίσως στην ουσία του εκείνη που όλοι αρνούνται, αν και είναι ίσως μέσα της καθμερινά..Η απλή γεωμτερία του θανάτου "χωρίς σπασίματα/χωρίς υποστυλώματα στη μέση/χωρίς κρυφές γωνίες/ αλλά με το φως να πεθαίνει στους τοίχους/και τους ανθρώπους να κοιτάζουν το φως..". Τούς ανθρώπους που ψιθυρίζουν χωρίς να τους ακούει κανείς, παρά μόνον ο εαυτός τους, σε έναν στοιχειακό διάλογο που είναι ίσως ο εσωτερικός τους διάλογος της μόνωσης. Το σαπισμένο πιάνο που έχει αρπαχτεί απ΄τη λήθη τόσο δυνατά, που έχει ακόμα πιο κάτω απ΄τον ήχο χαθεί, με την ανύπαρκτη μελωδία του συνοδεύει αυτόν τον ψίθυρο..σε αυτή την απέραντη αίθουσα, που υπάρχει, γιατί; γιατί άραγε; Δεν αρκούσαν οι απέραντες εκτάσεις των άνυδρων πλανητών;
Με αγάπη..
Εικόνες δυνατές με βάλανε σ' έναν κόσμο δυστοπικό- μπορεί και όχι.
Δύσκολο να "βγω"...
Εξαιρετική η γραφή σου φίλε Νημερτή
:)
Ένα π η αίθουσα.
Τρεις τοίχοι Σκοτάδι συμπαγές και ένας τοίχος από μεμβράνη Ποιήματος...
Μία ρωγμή σιωπής
και δραπέτευσε η Ψυχή απ'την αγκαλιά του Κορμιού της
που γερνά εις τους αιώνας των αιώνων....
{κι άντε μετά να την {ξανα}βρει ο Ποιητής, ο Γιατρός κι ο Χρόνος}
σε έναν στοιχειακό διάλογο...
πολύ δυνατά το σημείωσες Ιωάννη μου...
σ'αυτές τις 'ευρύχωρες' αίθουσες που μοιάζουν με άνυδρους πλανήτες για τους... πλάνητες... κάποιος είπε, 'πήγε εννιά, ακόμα να βγουν τα ζόμπι...'
καμιά φορά η γεωμετρία μιας κάτοψης αρκεί για να σου πει τα πάντα...
σ'ευχαριστώ πολύ αδερφέ μου!
να'σαι καλά αγαπημένη μου φίλη misoagnosti... σ'ευχαριστώ...
ένα γλυκό φιλί σε σένα Κάκια μου μαζί με την καλημέρα μου... τα λόγια σου με συνοδεύουν τώρα...
I feel every word, my friend ... I rather like the pic ... the clean lines ... ending in a cage ... there will be a door out of this ... and eventually ... FREEDOM. Love, cat.
thank you for these words my Cat... sending you my love...
Αυτή την αίσθηση την έχω βιώσει μέσα
σε κείνο το ίδρυμα-κλινική που είχα την μητέρα μου μέχρι πέρυσι..
Δεν κρύβω όμως ότι την έχω νιώσει και σε παρέα!!
Την αγάπη μας
Την καλησπέρα μου φίλε μου Καπετάνιε... έχετε και τη δική μου αγάπη...
Συγκλονιστικά και στοχαστικό Αδερφέ μου διατέμνει τους εσωτερικούς μας πόρους!!!
πολλά φιλιά
να'σαι καλά αγαπημένη μου φίλη... σε φιλώ κι εγώ...
Είναι αυτό που φοβίζει... Μα μια ανάσα κοστίζει πάρα πολλά τελικά ..
το σημειώνω με χαρά το σχόλιό σου Δημήτρη μου... σ'ευχαριστώ!
σ'ευχαριστώ πολύ Lady... και για το πολύ ωραίο link...
Δημοσίευση σχολίου