Το σπίτι του θανάτου
Πέρασα
μέσα από το σπίτι του θανάτου
και
ήταν πολύ πιο φωτεινό
απ'όσο
θα μπορούσα να σου περιγράψω
δεν
ήτανε σα φυλακή στενή και βρόμικη
δεν
ήταν σα σπηλιά υγρή και κρύα
μα
είχε φως και ζεστασιά και δεν ένιωσα το φόβο
μόνο
λιγάκι απόρησα πως είναι δυνατόν
να
είμαι μόνος μου εγώ μέσα σ'αυτό το σπίτι
όταν
εκατομμύρια οι ψυχές που χάνονται
και
αναρίθμητους θα'πρεπε να συναντήσω
Πέρασα
μέσα από το σπίτι του θανάτου
και
αναζητώντας μάταια επί ώρες και ημέρες
όσους
που έχασα είχα αγαπημένους
όσους
που με αγάπησαν και πια είχαν ξεχάσει τη μορφή μου
μπήκα
σε μια αίθουσα μεγάλη, ολοφώτεινη
όπου
στο βάθος της απλωνόταν μια σκάλα αυτοκρατορική
και
μαγεμένος πλησίασα και τότε είδα
ένα
μικρό παιδί
να
κάθεται μονάχο στο πρώτο σκαλοπάτι
τούτης
της θεόρατης σκάλας που ανέβαινε στα ουράνια
ένα
παιδί που είχε κρύψει στα χέρια του
το
πρόσωπό του
κι
έκλαιγε μ'αναφιλητά
μα
όταν το ζύγωσα συμπόνια γεμάτος
και
ήθελα να το ρωτήσω
γιατί
είναι μονάχο του και κλαίει
γύρισε
το κεφάλι του, με κοίταξε στα μάτια
κι
ύστερα έτρεξε στη μεγάλη σκάλα επάνω
και
χάθηκε από μπροστά μου
για
πάντα...
κι
εγώ συνήλθα απ'το παράδοξο και υπέροχο
μα
και τρομακτικό μαζί
βαθύ
και απέραντο συναίσθημα
που
σ'ένα όνειρο
σ'ένα
ταξίδι
σ'ένα
μου πέρασμα πες
από
το σπίτι του θανάτου
πρόσωπο
με πρόσωπο ήρθα
όπως
δεν το'χα φανταστεί ποτέ
με
τον εαυτό μου...
10/12/2005
Seasons of Farwell
Jim Hunt
Seasons of Farwell
Jim Hunt
8 σχόλια:
Ατέλειωτη η μάχη με τον ίδιο μας ευατό .... όμορφη η αλλαγή στο blog Αντώνη !
αταλείωτη, καθώς το λες Δημήτρη μου... είχες καιρό να μπεις στο μπλογκ ε; χαίρομαι που σου αρέσει φίλε μου...
Στο σπίτι του θανάτου καλέ μου φίλε,
και το παιδί μέσα μας τρομάζει σαν μας δει να εισερχόμαστε - παρ' όλο που γνωρίζει πως κάποτε θα έρθει το μοιραίο, όταν τελικά φτάσει εκείνη η ώρα το παιδικό μας ένστικτο αρνείται την αλήθεια και τρέχει όσο μακριά μπορεί για να κρυφτεί.
Ελπίζω η Ανατολή σου να έχει χρώμα του Απρίλη.
Χαιρετώ σε..!
Σ'ευχαριστώ αγαπημένη μου αοράτη για τα λόγια σου και την ευχή σου... να'σαι καλά...
Μαγικό το ποίημα σου φίλε μου. Είναι απο αυτά τα τραγούδια που πριν ακόμα ολοκληρώσεις το άκουσμά τους σε καλούν να τα ξανακούσεις, όντας γεμάτα από μικρότερα απο το όλον τους-εγκιβωτισμένα- τραγούδια που το καθένα τους είναι ένας κόσμος. Με έκπληξη συναντά κανείς αυτή την φοβερή αλλά και γλυκειά μοναξιά του ανθρώπου, του καθένα μας, και αν και μένεις με μια γεύση πίκρας είναι πάλι γλυκός ο καρπός..Ίσως αυτό το παιδί να συναντά εκεί ψηλά τους αγνούς φίλους του, και να λυτρώνει τον "θανατερό" ενήλικα, ίσως και να χάνεται για πάντα, μαζι με τον πραγματικό εαυτό μας που χάνουμε για πάντα..αλλά δεν θα μάθουμε ακόμα..
Με αγάπη φίλε μου
σ'ευχαριστώ πολύ αγαπημένε μου Ιωάννη για τη λέξη 'τραγούδια'... είναι ό,τι ωραιότερο θα μπορούσε ίσως να λεχθεί για τούτο το πόνημα... και ίσως να έχεις δίκιο... γλυκιά και πικρή η γεύση αυτή
από το πέρασμα ενός θνητού
από το ναό της 'αθάνατης' μνήμης...
και τη δική μου αγάπη έχεις...
Xθες ονευρεύτηκα το δικό μου σπίτι εκεί...χωρίς τον εαυτό μου μα με μένα...
Υπέροχο το ταξίδι σου Νημερτή...
Σ'ευχαριστώ Γκουίν...
Δημοσίευση σχολίου