Κορδόνι
Το μαύρο κορδόνι
Έγινε λευκό σχοινί
Τυλίχτηκε γύρω απ’το λαιμό
Και στον επιθανάτιο ρόγχο
Είδα τον κόσμο
Όπως αληθινά είναι
Είδα χέρια αποσαρκωμένα
Αιδοία και πέη ματωμένα
Είδα υγιείς λερωμένους με ζωή
Και αρρώστους πρησμένους
Απ’το σφρίγος του θανάτου
Είδα παιδιά σκελετωμένα
Και υπέρβαρους φιλάνθρωπους
Να στάζουν λίπος και δάνειο οίκτο
Είδα ανθρώπους λουσμένους στο φως του έρωτα
Και είδα πως τούτο το φως
Ήταν γεμάτο και φλύκταινες και πύο
Το μαύρο περιλαίμιο
Έγινε άσπρη λαιμαριά
Με τύλιξε ακόμη πιο σφιχτά
Καθώς ακόμη όλα δεν τα είδα
Γέροντες είδα που εκπόρνευαν τη σοφία τους
Και νέους που εκπόρνευαν το σώμα τους
Είδα χαμαιλέοντες με μορφή ανθρώπου
Και αγνούς σακάτηδες που σέρνονταν κοντά μου
Κοπέλες δρόσινες
Να ξεπουλιούνται για μια κίβδηλη ζωή
Και αγόρια που λάτρεψε ο ήλιος
Να σκάβουν το σκοτάδι
Με τα ωραία τους δάχτυλα
Μάτια βγαλμένα
είδα
Από τυφλούς
Που σιχάθηκαν να βλέπουν
Και σαν τον Ωριγένη
Ευνούχους που λάτρεψαν
Την αναπηρία τους
Πονούσα
Σχιζόταν η καρδιά μου
Και η μαύρη ζώνη
Έγινε λευκή φωτιά
Και λίγο πριν με αναλώσει ηδονικά
Είδα κι εμένα
Να περιφέρομαι
Σα να μην συμβαίνει τίποτα
Ανάμεσά τους…
Σεπ 2009
Inverted World
6 σχόλια:
Η όψη όλων αυτών που κρύβονται στους ανθρώπους μέσα στην ομίχλη της καθημερινότητας ή την ανάγκη μας να έχουμε "καλά νέα" για την ανθρώπινη υποσταση. Όλα αυτά που ξανά και ξανά, οι ίδιοι μάλιστα όταν θρησκεύονται ή φιλοσοφούν, θέλουν να κατανικήσουν. Αλλά φυσικά τη στιγμή της κρίσης, του τέλους, δεν μπορείς άλλο να εξαπατάς τον εαυτό σου. Το βλέπεις όλα "τα είδα όλα" λέει η καθημερινή αργκό. Πόσο σοφή είναι μερικές φορές. Μα θα πεί κανείς πως μπορεί να δεί κανείς τον εαυτό του έτσι; " Είδα κι εμένα
Να περιφέρομαι
Σα να μην συμβαίνει τίποτα
Ανάμεσά τους…" αλλά θα απαντούσα,αν και δεν είναι "ορθό", εκ μέρους του ποιήματος: τι θα έπρεπε να κάνει ο "εαυτός" αυτός, που τα βλέπει. Να φωνάξει, να χτυπήσει, να κρίνει τι; Μάλλον είναι αρκετό που είδε κι όλας, αφού πολλοί δεν θέλουν να δουν ούτε το πιο εγγύτερο σε αυτούς τραγικό απόσπασμα της ανθρώπινης αθλιότητας..
το ότι τα 'βλέπουμε' όλα τούτα αγαπημένε μου φίλε καθημερινά δεν σημαίνει βέβαια ότι μετέχουμε στην αθλιότητα ή στην ομορφιά... το φοβερό είναι πως για να έχεις το ένα πρέπει να έχεις και το άλλο... πάνε πακέτο... δεν μπορείς να απομονώσεις το ωραίο από το άσχημο και με αυτές τις σκέψεις έκατσα και έγραψα και όσα έγραψα για την ταινία του Παζολίνι (Salo) στο Cine Nimertis... με μια έννοια, όλος αυτός ο ανθρώπινος βούρκος είναι και η πεντακάθαρη λίμνη όπου μπορεί κανείς να απολαύσει την επαφή με το πρωτογενές... αλλά όταν αρνείται κανείς να 'δει' αυτοευνουχίζεται... και από τα δυο...
σ'ευχαριστώ πολύ... με την αγάπη μου!
Όσοι "βλέπουν" με τα μάτια
της μοίρας αυτομαστιγώνονται
φιλί
αγαπημένη μου Ελένη, τούτο το αυτομαστίγωμα είναι που μεταβάλει το μαύρο κορδόνι σε λευκή λαιμαριά... καμιά φορά αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλος δρόμος... αλλά αυτός που αναρωτιέται είναι πάντα ο ύποπτος της υπόθεσης...
σε φιλώ κι εγώ!!
Νόθο σχόλιο σαν Ύστατο Κτύπημα
Της αγάπης χαμένη Ατλαντίδα,πρωτινών ψυχών εστία σε αναζητώ στα οράματά μου τ'ανεξήγητα,εκεί που κάνουν έρωτα τα σύννεφα με τις καταιγίδες. Πέρα από την Εδέμ,την ομογάλακτή σου, αντίκρυσα -μα δεν την άγγιξα- τη βυθισμένη σου αλήθεια,την ανεξερεύνητή σου ευτυχία,την άυλη γαλήνη σου, που θεοπλάνας κόλασης επιδρομείς λεηλατήσανε στου μύθου σου το πέρασμα...
Κίτρινη Τσουκνίδα
Σ'ευχαριστώ πολύ Ντιαμ για το ποίημά σου...
Δημοσίευση σχολίου