Εύθραυστος
Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο
εύθραυστο
σαν την πρωινή δρασκελιά της θάλασσας
είχε δυο χέρια
σαν πήλινες προσευχές
ζεστά και όμορφα
μα φοβόσουν να τα σφίξεις δυνατά
μήπως και σπάσουν…
περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και άφηνε ίχνη ζωηρά
χαμογελούσε
και η ανάσα του ζωγράφιζε ξανά τον
κόσμο
κοιτούσε με ένα βλέμμα
που είχε την αλήθεια του πόνου
και την ιερότητα του χώματος
περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και η ευγένειά του χαράκωνε τη
χυδαιότητα
σαν το διαμάντι το γυαλί…
κι όμως
τούτος ο απλός ουρανός
έγινε μεγάλος και απέραντος
έγινε μικρός και αθέατος
μια μέρα
τούτος ο δροσερός καημός
ανάσανε μια τελευταία φωτιά
και από τους πνεύμονές του
ξεχύθηκαν τα μικρά παιδιά
του Απείρου
και αγκάλιασε την ύπαρξή του
δυνατά
πολύ δυνατά
κι έσπασε σε μικροσκοπικά
υπέροχα
αστέρια…
Ιουλ2013
“**+**”
7 σχόλια:
κοιτούσε με ένα βλέμμα
που είχε την αλήθεια του πόνου
και την ιερότητα του χώματος
Μοιάζει με βλέμμα παιδιού
που αναψηλαφεί την πληγή της μάνας
φιλί μεστό του θέρους
σε φιλώ κι εγώ Ελένη μου...
"περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και άφηνε ίχνη ζωηρά
χαμογελούσε
και η ανάσα του ζωγράφιζε ξανά τον κόσμο
κοιτούσε με ένα βλέμμα
που είχε την αλήθεια του πόνου
και την ιερότητα του χώματος.."
Περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους, κάτι που δεν είναι τόσο συνηθισμένο όσο φαίνεται, αφού αφορά έναν εύθραυστο άνθρωπο. Βλέπεις, η ευθραυστότητα συνήθως ορίζεται ως εκεινη η ιδιότητα που σε κάνει να μην διαβαίνεις το δρόμο των ανθρώπων. Αλλά υπάρχουν πολλές στάσεις που αναβλύζουν αυτη την ιδιότητα, που δεν είναι ιδιότητα αλλά: "μικροσκοπικά
υπέροχα αστέρια…" . Και εκεί είναι πού ίσως δεν υπάρχουν ιδιότητες και ορίζουσες της ευθραυστότητας αυτού του ανθρώπου των ανθρώπων, αλλά μια καθαρή αναβλύζουσα πηγή..
Επίτρεψέ μου να σε συγχαρώ για την επιλογή της εικόνας που δένει τόσο
απόλυτα με αυτό που (εγώ τουλάχιστον)
εισπράττω από το ποίημα..
Να είσαι καλά, να σπέρνεις και να ποτίζεις το πνεύμα μας..
είναι κάποια πράγματα που τα παρατηρεί κάποιος μονάχα αν διαθέτει εκείνη την ιδιαίτερη ευαισθησία και την ξεχωριστή ποιότητα εσωτερικής αντίληψης αγαπημένε μου φίλε... γιατί το να περπατάς ανάμεσα στους ανθρώπους, για κάποιους μπορεί να είναι κάτι δεδομένο και απλό για άλλους μια αληθινή κατάκτηση, ένα οδυσσεϊκό κατόρθωμα...
σ'ευχαριστώ αδελφέ μου για τα λόγια σου...
φίλε μου Ανταίε χαίρομαι που το επισημαίνεις...
κι εγώ σ'ευχαριστώ αληθινά...
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΞΕΠΕΣΜΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ...
ΕΝΑΣ ΔΗΘΕΝ ΞΗΠΑΣΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙ KΑΠΟΙΟΣ...
ΑΛΚΟΟΛΗΚΟΣ,ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ...
ΟΛΑ ΥΠΕΡ ΜΟΥ!
ΑΚΟΥ...
ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΓΝΩΣΤΟΣ Ή ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΩ ΔΗΘΕΝ ΜΑΓΚΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΩ'ΓΩ!
Ο ΓΝΗΣΙΟΣ ΚΑΤΑΡΑΜΜΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΚΑΛΑ,
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ...
Δημοσίευση σχολίου