Ψυχονομείο
από τούτη την απόσταση
όλα μοιάζουν ένα λεβιαθανικό τοπίο
πέτρες θεόρατες
ριζωμένες σε πρόστυχα μωβ σύννεφα
με τις ριπές του χρόνου
να τις αναγκάζουν ν’ανθίσουν
όνειρα αρχαίων όντων…
ο χρόνος θολώνει τ’οπτικό πεδίο
και σαρκάζει το τεράστιο μελανογράφημα
στο σώμα μου
μα δεν είναι
τους φωνάζω
ποτέ δεν ήταν
το δικό μου σώμα!
ως ξενιστής αρκούμαι
να υποδέχομαι τις εποχές
σιωπηλά
μακελεύοντας όλες τις γλυκές στιγμές
που δραπετεύουν απ’το ψυχονομείο του Απείρου
από τούτη την απόσταση
έχω την πολυτέλεια του θρήνου
και την αφέλεια της ελπίδας
κι αρνούμαι πια να στερηθώ
το αρχαίο αυτό βλέμμα
ως ξενιστής το δανείστηκα
απ’το ήπαρ του Αχανούς
απ’το ήπαρ του Αχανούς
σαν δηλητήριο ενέσιμο ιχώρ
και μεταβολισμένο από όσα το άγγιγμα φανέρωσε
θα το παραδώσω καθαρό
στο επόμενο καλοκαίρι
που θα με αγκαλιάσει…
που θα με αγκαλιάσει…
αυγ2013
“simplement... une petite fleur”
8 σχόλια:
"από τούτη την απόσταση
έχω την πολυτέλεια του θρήνου
και την αφέλεια της ελπίδας"
Στέκομαι ακριβώς εδώ - σε τούτη την απόσταση που συνδέει ψυχή και νου.
Καλά να περνάς φίλε Νιμερτή το υπόλοιπο καλοκαίρι που απομένει.
καλά να περνάς κι εσύ αγαπημένη μου φίλη αοράτη...
Η "ξενότητα" της υπόστασής μας πρός το άπειρο και το αχανές, δεν είναι μια εύκολη "νοητική" ξενότητα που θα διαμεσολαβούνταν από μια ευφυή νόηση. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας αυτό το ποίημα έμενα πάντα με την ίδια εικόνα αυτής της παράδοξης συνάντησης της υπόστασής μας με το αχανές, που μας αφήνει πάντα σε απορία και άνοιγμα. Ήταν και είναι ένα αίνιγμα αυτή η συνάντηση. Κάποιο σημάδι υπάρχει ωστόσο:
"ο χρόνος θολώνει τ’οπτικό πεδίο
και σαρκάζει το τεράστιο μελανογράφημα
στο σώμα μου
μα δεν είναι
τους φωνάζω
ποτέ δεν ήταν
το δικό μου σώμα!"
Τι να ήταν άραγε αυτό το μελανογράφημα παρά το σημάδι αυτής της συνάντησης; Ή μήπως είναι ένα σημάδι της αντίστασής μας να συναντηθούμε. Κάποια στιγμή το άπειρο θα επιβάλλει την εικόνα του μέσα από τα αρχαία όνειρα, το αρχαίο βλέμμα. Και ο ποιητής θα "προλάβει" να γίνει ο πρώτος δέκτης αυτης της βίαιης συνάντησης. Αρνείται, όπως λέει, να στερηθεί το αρχαίο βλέμμα. Και μπορεί αυτό τελικά να είναι η ειρήνη..Μπορεί άραγε;
με αγάπη φίλε μου..
ίσως να είναι αγαπημένε μου Ιωάννη το μόνο πια που 'αναγνωρίζω' πλέον, όσο περνούν τα χρόνια... μια παράξενη αίσθηση 'ξενότητας' όπως λες και μαζί επίγνωσης της συντριπτικής αυτής σχέσης με εκείνο που όλες οι θεολογίες παλεύουν να 'εξοικειώσουν' με τον άνθρωπο αλλά που παραμένει πάντα ένα αρχαίο όνειρο...
σ'ευχαριστώ πολύ...
Φίλε εξαιρετικό ποίημα. Εξαιρετικό. Άψογη χρήση της γλώσσας.Συγχαρητήρια.
Να είσαι καλά Αστροσύννεφο... σ'ευχαριστώ...
από τούτη την απόσταση
έχω την πολυτέλεια του θρήνου
και την αφέλεια της ελπίδας
Τέλειο...πόσο ωφελήθηκα απ' αυτήν τη πολυτέλεια!!!
ΦΙΛΊ
σε φιλώ γλυκά κι εγώ φίλη μου Ελένη... να'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου