Κύτταρα
Περπατούσα
στην ακρογιαλιά
με τα μελλοντόμορφα ρόδα
η θάλασσα πηχτή
παγωμένη
ακίνητη
αφιλόξενη σκέφτηκα…
κάτω απ’τα πέλματά μου
τα ίχνη όλων των ανθρώπων
πάνω μου
χιλιάδες ουρανοί
άλλοι νιογέννητοι
άλλοι έφηβοι και ζωηροί
να εκτείνονται με έπαρση
σε όλες τις διαστάσεις
κι άλλοι γέροντες πια
υπερήλικες
που ξεψυχούσαν εκπνέοντας
βροχές από αίμα και θειάφι…
άκουγα τους ήχους των ψυχών
μακριά
απόστατους
και τρομερούς
το Άπειρο είχε ορμήξει
και με κατανάλωνε
τα κύτταρά μου
ορφάνευαν
κι έδιωχναν από πάνω τους
περίσσεια αιωνιότητας
που έπεφτε
σα ρούχο άχρηστο
στ’αχνάρια των ανθρώπων
από τα βάθη του ορίζοντα
άκουγα ρόγχους
από θνήσκοντες θεούς
σα θύελλα ξεσπούσε στ’αυτιά μου
μια αλλόκοτη σκόνη από ηχομορφές
που έλιωνε στο σώμα μου
γινόταν σωματίδια χρόνου
κι έντυνε σεντόνι σάρκωσης
τα ίχνη των ανθρώπων…
που είσαι; είπα
κι είδα τα γράμματα
να σχηματίζονται για λίγο
στην επιφάνεια της θάλασσας
κι ύστερα ν’αφανίζονται
σφίχτηκε η καρδιά μου
πονούσα
το στερέωμα γεννιόταν και πέθαινε
κάθε στιγμή
το μόνο αμετάβλητο
το πρόσωπό μου
πεισματικά αρνιόταν
να εγκαταλείψει το ανάγλυφό του…
κι ύστερα είδα
σα νύχτιο σέλας
στους φρενιασμένους ουρανούς
εκείνο το χαμόγελο
που μου είχες δωρίσει
όταν πρωτανταμώσαμε
πέταξα στη θάλασσα
τους δυο μου πνεύμονες
και το βλέμμα της Γνώσης των Πραγμάτων
κι έκανα το επόμενό μου βήμα
στο Υπέροχό σου…
δεκ2010
hands tale
4 σχόλια:
Πραγματικά
Ένα θέαμα του απείρου μέσα στον θαλάσσιο ορίζοντα ή μάλλον μεσα από την θαλλάσια γειτνίαση με το άπειρο. Οι μέλλοντος και παρελθόντες χρόνοι αναδύονται μαζί με τερατώδεις μορφές που γκρεμίζουν κάθε τυπική εικόνα του πραγματικού κόσμου.
Ένα αληθινά υποβλητικό ποίημα, το διαβάζω ξανά και ξανά και είναι σαν να ακούω μια βαθιά μουσική. Είναι σίγουρο πως ξαναγυρνάει κανείς σε τέτοια ποιήματα, όταν ειδικά έχει πετάξει τους πνεύμονες της γνώσης στην θάλασσα αυτή..
αγαπημένε μου Ιωάννη, ίσως τελικά αυτή η 'θυσία' που μοιάζει με ακρωτηριασμό να είναι απαραίτητη για την τελική θέαση... δεν ξέρω αν τίθεται άμεσα ζήτημα ενεργειακής μεταβολής ή μετασχηματισμού αν και αισθάνομαι πως είναι πιθανώς αυτονόητο... κάθε τι που αρκείται στο αμετάβλητό του είναι καταδικασμένο στην θέαση του εαυτού του και μόνο... σ'ευχαριστώ για τα λόγια σου...
με την αγάπη μου!
Τι πανέμορφα ποιήματα είναι αυτά που γράφεις.Μπράβο!Το ένα καλύτερο από το άλλο!
Αστροσύννεφο σ'ευχαριστώ θερμά για τα λόγια σου...
Δημοσίευση σχολίου