Σάββατο 3 Αυγούστου 2013




μην σταματάς να λαξεύεις το άγαλμά σου
Πλωτίνος



Εργαστήρι

Άρχισες δουλειά με το είναι σου
μικρός ακόμα
απαίδευτος
κι έπιασες να εργάζεσαι
πάνω στη πέτρα της ύπαρξης
με βλέμμα άδολο
με πνεύμα αμόλυντο
κι είχες για πρότυπό σου
μια αξόδευτη ψυχή
πώς να την προτυπώσεις
πώς να την αποδώσεις
ανάγλυφη
στερεωμένη
εύμορφη
απρόσμικτη

τις λέξεις έψαχνες
τα εργαλεία
διάβασες
μελέτησες
μόχθησες
ξενύχτησες πάνω
από ηρώων φωτιές
και ποιητών κραυγές
νύμφες χόρευαν
στο αρχαίο σου δάσος
και στάλαζαν οι ουρανοί
του κόσμου σου
οιμωγές Τιτάνων
και του Προμηθέα
το κοχλασμένο αίμα

απρόσιτος
θα πει κανείς
έγγλυφος
στο δώμα του εαυτού σου
όνειρος θεός
και δαιμόνων βλέμμα
αρπάχτηκες στου Χρόνου τις πόρπες
και αμάθητος που ήσουν
γκρεμίστηκες στα Τάρταρα
της ξιπασιάς σου
αλλά δεν έσβησες εκεί
ανάμεσα στις Άρπυιες
και στις Γραίες του Άδη
είχες στο νου σου
έν’άγαλμα
να φτιάξεις
με τα ίδια σου τα χέρια
ικέτεψες το Διόνυσο
κρασί ν’αρμέξει απ’τον παγκόσμιο πόνο
είχες μαζί σου την Εκάτη
κι αγνώριστος κυκλοφορούσες
νύχτες
στις ερημιές του νου…

σηκώθηκες
οι φλεγμονές σου
έχυναν πύο
τα μάτια σου
δάκρυζαν αίμα
κι όμως
σηκώθηκες

είχες ψυχή
ούρλιαζες
είχες μνήμη
και θυμήθηκες
είχες περπατησιά
και βάδισες
τη σκοτεινή ατραπό σου…

ορθώθηκες
έπιασες πάλι τη δουλειά
στο εργαστήρι του Ανθρώπου
ξανάρθες
αυτό το πρόπλασμα
σε περίμενε
ατελείωτο
λειψό
δεν είχες θάρρητα
να το κοιτάζεις
δεν είχες τόση ανάσα
για να το ζεστάνεις
κι όμως
σιγά σιγά
οι συλλαβές γυρίζαν
οι φθόγγοι
οι λέξεις
σχηματίζονταν ξανά
ερχόσουν πάλι
επέστρεφες

το φως που αρνήθηκες
εδώ είναι πάντα
δώσε στον κάθε χτύπο
του σφυριού
το χτύπο της καρδιάς σου
με το Αιώνιο συντονίσου
άλλο απ’αυτό δεν έχεις
αγάπησέ το!
Και το άγαλμα του είναι σου
ως το τέλος

Λάξευσέ το!



Φεβ 2010



“the tide”


7 σχόλια:

^.^ είπε...

Wish I was that bird ... but then again, cats are always find their way home as well ... sooner or later ... thank you. Love, cat.

Νimertis είπε...

i thank you my friend for your beautiful words!! My love too...

Eriugena είπε...

Είναι σπουδαία αυτή η ιστόρηση της ένωσης με το αγαθό, το ωραίο, το καλό τολμώ να πω, γιατί δείχνει τον "μέσο" θρυμματισμό, την αναγκαία συντριβή στα τάρταρα του χρόνου, πριν ακόμα ορθωθεί όλος ο πόνος της μορφής..Πόσο σημαντικό είναι να πέσεις και να ΟΡΘΩΘΕΙΣ, λίγοι το ξέρουν γιατί λίγοι το ζουν αδερφέ μου. Γιατί ίσως δε θέλουν βα το ζήσουν "ακολουθώντας" τις ορμήνειες της "σύνεσης" ούτε καν το πρώτο στάδιο της τόλμης να ζήσεις για να κάνεις τη ζωή σου άγαλμα. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε και αυτό το πρώτο στάδιο. Εμένα τουλάχιστον, τώρα που ξαναδιάβασα το ποίημα με γέμισε συγκίνηση η πίστη του νέου ταξιδευτή της μορφής, η αγνή του έπαρση. Αλλά, η επιστροφή είναι κλονιστική, η δύναμη της εικόνας, των επικλήσεων, η αλήθεια των περιπλανήσεων στο σκοτάδι

"..αλλά δεν έσβησες εκεί
ανάμεσα στις Άρπυιες
και στις Γραίες του Άδη
είχες στο νου σου
έν’άγαλμα
να φτιάξεις
με τα ίδια σου τα χέρια
ικέτεψες το Διόνυσο
κρασί ν’αρμέξει απ’τον παγκόσμιο πόνο
είχες μαζί σου την Εκάτη
κι αγνώριστος κυκλοφορούσες
νύχτες
στις ερημιές του νου…"

Πόσους αιώνες στο σκοτάδι αυτης της γης..
Πόσους αιώνες ακατάβλητος αγωνιστής του ουρανού και της μορφής, εκεί, στο αιώνιο σκοτάδι της Γής και του Άδη της. Αλλά επέστρεψε, ορθώθηκε, ξανάπιασε τα μαστορικά του και τα κιτάπια του, τώρα πιά πιό σοφός από τον πόνο, ό ίδιος άνθρωπος αλλά τόσο διαφορετικός, με τις πληγές του που του έδειξαν αυτό που λές πολλές φορές, το "Μεγάλο Μυστικό Θέαμα", που δεν είναι άλλο από τον άνθρωπο, αλλά και όχι μόνο..
Με συγκίνηση φίλε μου..

Νimertis είπε...

αγαπημένε μου Ιωάννη, αληθινά στο λέω, σε διάβασα με δυνατό καρδιοχτύπι... με παρέσυρες κι εμένα φίλε μου... ειδικά προς το τέλος... το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα... ρίγος και δόνηση... για μια στιγμή μόνο, σκέφτομαι, ναι, για μια και μόνη στιγμή αληθινής εμπειρίας σε ένα αλχημικό εργαστήρι δίπλα σε έναν Διδάσκαλο της Ιερής Τέχνης θα άξιζε ο κόπος να ανταλλάξεις δεκαετίες ανούσιας και βλακώδους 'ζωής'...

Πόσους αιώνες στο σκοτάδι αυτής της γης...
αλήθεια...

σε φιλώ αγαπημένε μου φίλε...

Νimertis είπε...

και για να συμπληρώσω...

και πόσο ακριβά πληρώθηκε πάντοτε ένα γραμμάριο, μια σελίδα, μια γραμμή αληθινής Γνώσης...

ίσως τούτη η έπαρση του νεαρού 'μάγου' να έχει ακριβώς αυτή την ανταλλακτική αξία... αν δεν δώσεις έπαρση δεν έχεις τίποτε άλλο να δώσεις... ώσπου να έρθει η ευλογημένη στιγμή της Γνώσης, είσαι ένας μαθητευόμενος... κι αυτό δεν το ξεπερνάς ποτέ ίσως... μα στην αρχή... έχεις την ενέργεια της οίησης...

και μια συγκινητική, καλά το λες, 'αγνοια' πως είσαι καβάλα στο δράκο που θα σε πετάξει στην επόμενη χαράδρα στα έγκατα...

μα είσαι όμως πάνω στο δράκο... κι αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο!

Ανώνυμος είπε...

Transformation λέγεται και είναι αυτο που θέλω να κάνω !

Νimertis είπε...

transformation λοιπόν φίλε μου... ενδιαφέρον...