Όμορφοι άνθρωποι
σπρωγμένοι
από έναν άνεμο - ουρλιαχτό
ριγμένοι κατάχαμα
που με ζήλια αστράφτει στο βλέμμα τους
η λάμψη
από το σπάσιμο της αλυσίδας
στον καρπό του αδελφού τους…
κι εκείνοι απλώς
χαμογελούν
από αιώνες σιωπηλοί
κι όμως φλυαρούν
στα ρείθρα των πεζοδρομίων
στα παγκάκια των πάρκων
στα λεωφορεία με τις φθαρμένες θέσεις
στις καφετέριες με τις κρύες καλησπέρες…
όμορφοι άνθρωποι
επιτάφιοι που περιφέρονται
περήφανοι
και αλαζόνες
μοσχοβολούν
με άνθη νεκρά
στα στομάχια τους…
Φεβ13
I still got the blues for you
© Reggy
7 σχόλια:
"..ριγμένοι κατάχαμα
που με ζήλια αστράφτει στο βλέμμα τους
η λάμψη
από το σπάσιμο της αλυσίδας
στον καρπό του αδελφού τους.."
ένα πλήθος που παρέμεινε στα δεσμά του. Εμείς ίσως, αν μαθαίναμε να αναγνωρίζουμε το ανθρώπινο μέσα στις αλυσίδες μας και στην ζήλεια που αστράφτει στα μάτια μας από την ελευθερία αυτών που μπόρεσαν ή είχαν τη τύχη. Αυτοί που έσπασαν τις αλυσίδες αν μπορούσαν να αναγνωρίσουν το ανθρώπινο εκεί που άφησαν τις αλυσίδες τους και παρέμεινε ωστοσο ακόμα το ανθρώπινο. Σε όλα αυτά τα "ταπεινά" μέρη που γυρνάει το πλήθος και συνεχίζει να χαμογελά και να πονάει. Επιτάφιο όμως και όχι όπως το παρουσιάζει κάποια μορφή "αισιοδοξίας" του πλήθους. (Είναι άλλη μια φορά κάτι που με εκπλήσσει πόσο ανθεκτική είναι η ματιά των ποιημάτων σου στην "χρήση" τους από τους βέβηλους που κυκλοφορούν με την μορφή διαφημιστών μεταξύ μας. Ίσως είναι αυτός ο επιτάφιος τόνος που θα τους διώχνει πάντα)
Με αγάπη φίλε μου
Εδώ αγαπητέ μου φίλε βλέπω μια γροθιά στο στομάχι..στο όμορφοι άνθρωποι εγώ απαντώ πόσο...όμορφοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι μέσα τους .οταν έχουν χάσει την ευκαιρία να σπάσουν την αλυσίδα τους...όταν δεν έχουν την δύναμη να σπάσουν την αλυσίδα τους...και κάποιοι άλλοι όμορφοι άνθρωποι που σπάσανε κάποτε την αλυσίδα τους και το ξέχασαν εντελώς σήμερα..βγήκα λίγο έξω απο τον προβληματισμό αλλά οι συζητήσεις για αλυσίδες που πρέπει να σπάσουν όλο και δυναμώνουν τελευταία..υπέροχη γραφή με γροθιά στο μαχαίρι..καλό απογευματάκι..
και μέσα από αυτά τα δεσμά αγαπημένε μου φίλε, δεν είναι εύκολη η μεταστροφή, το περίφημο 'αλλιώς' που τόσες φορές έμμεσα ή άμεσα διεκδικούμε ή συζητούμε έστω... απλά, κάποιοι έπεσαν, κάποιοι έμειναν όρθιοι, κάποιοι απλώς αδιαφορούν, κάποιοι ανοίγουν δρόμους και οι υπόλοιποι ακολουθούν...
παραμένουν όμορφοι όμως ακόμη και στην αθλιότητά τους, έτσι δεν είναι; αλλιώς... όποια ευκαιρία είχε δοθεί εξ αρχής, ήταν έργο μάταιο...
σ'ευχαριστώ αδελφέ μου... έχεις την αγάπη μου...
κάθε συζήτηση είναι μέσα στον προβληματισμό αγαπημένη μου φίλη Kate... δεν υπάρχουν 'εκτός θέματος' συζητήσεις... επισημαίνεις την προβοκατόρικη αντίφαση και καλά κάνεις γιατί πάνω σ'αυτήν δομείται ένα ολόκληρο σύμπαν... είμαστε κατώτεροι από τις πράξεις μας άραγε ή οφείλουν οι πράξεις μας να είναι ανώτερες από εμάς;
ποιο είναι το 'σχέδιο' της Ιεραρχίας, αν υπάρχει;
είμαστε άξιοι αυτού του σχεδίου κι αν δεν υπάρχει τίποτε απολύτως, ποιο είναι το λάθος;
γιατί είμαστε τόσο... υπέροχα αυτοκαταστροφικοί άραγε;
να'σαι καλά και σ'ευχαριστώ για το χρόνο σου και την προσοχή σου...
και να συμπληρώσω απλά πως για μένα, τουλάχιστον, ο άξονας όλου του ποιήματος είναι αυτό το 'από αιώνες σιωπηλοί'...
γιατί πιστεύω βαθιά πως είμαστε σιωπηλοί...
στην ουσία, ζούμε όλη μας τη ζωή μέσα στην σιωπή...
κι αυτό μας αφανίζει τελικά...
Στην απολυτη σιωπη που αντηχει σαν ουρλιαχτο.....
Ευτυχως τουλαχιστον δεν χανει ο ανεμος την ουσια της υπαρξης του.....
Εμεις παντως παραμενουμε "ομορφοι" ανθρωποι και συνεχιζουμε να χαμογελαμε (βουβα) διατελλωντας τον βιον μας.... :ο)))))))))))
ακριβώς όπως το λες φίλη vailie... αντηχεί σαν ουρλιαχτό...
σ'ευχαριστώ πολύ!
Δημοσίευση σχολίου