Κίρκη
ήταν σ’αυτό
το ίδιο κρεβάτι
που ξεψυχούσε η
Κίρκη
κρατώντας στο
χέρι της κελύφη χρόνου
θρύμματα πια
βρόμικα
σαν τσόφλια
ανθρώπων
και απολάμβανε
στο βλέμμα μας
την απορία και
το ένα ερώτημα
που θα έμενε
αναπάντητο για αιώνες
μοιάζουμε…
με αυτούς που
ξέραμε κάποτε
μοιάζουμε πολύ
αλλά δεν
είμαστε ίδιοι
δεν είμαστε
εμείς
μοιάζουμε
είναι η αλήθεια
αλλά είμαστε
κάποιοι άλλοι…
αν ζητάς τόσο
απεγνωσμένα
την απάντηση…
δεκ2013
4 σχόλια:
"μοιάζουμε…
με αυτούς που ξέραμε κάποτε
μοιάζουμε πολύ
αλλά δεν είμαστε ίδιοι
δεν είμαστε εμείς"
Μελετημένο......
Καλή δημιουργική ανέφελη
και ευδόκιμη χρονιά
να έχεις φίλε μου !!!
πολλά φιλιά
ευχές για ό,τι καλό Ελένη...
Στον ίδιο στίχο
στην ίδια χωροχρονική πληγή
σπηλιά, αν θες μιας αιωνιότητας,
που ανακυκλώνει τις μνήμες της,
με παλάμες ανοιχτές αφήνουμε ίχνη στα τοιχώματα
και με φωνές σε ψίθυρους διαπασών
χαράζουμε τ' ανώνυμα Ερωτήματά μας
καθώς οι στιγμές τρέχουν
πάνω στα κάτοπτρα
όπου καθρεφτίζουμε τις ομοιότητές μας.....
στο εσαεί της Ζωής...
Δημιουργικούς Εαυτούς εύχομαι,
υπέροχε Ποιητή....
μου είχαν λείψει οι λέξεις σου, οι σκέψεις σου και η ματιά σου... σ'ευχαριστώ... έχεις την αγάπη μου...
Δημοσίευση σχολίου