ήταν καιρός τώρα
που άκουγε τα χτυπήματα
συνεχόμενα
δυνατά
και σταθερά
στον ύπνο του
στον ξύπνιο του
χτυπήματα
χτυπήματα
λες κι ένα θεόρατο σφυρί
έχωνε καρφιά σε κάποιο πελώριο στέρνο
κάθε μέρα
ολοένα και πιο δυνατά
ολοένα και πιο επίμονα
κάποτε
ξύπνησε με αίματα
λίμνες με αίματα
γύρω απ’το κεφάλι του
το βλέμμα του δεν είχε τόπο
τα χέρια του δεν τολμούσαν να γραπώσουν
το σώμα του μια προέκταση του αίματος
κάποια μέρα
ξύπνησε
και οι παλάμες
είχαν καρφωθεί στα πλευρά του
τα σφυρά του
είχαν καρφωθεί στο κενό
κάποια μέρα ξύπνησε η ψυχή του
μές στο κρανίο του
είχε καρφωθεί στο έδαφος
σ’ένα έδαφος σκληρό
και μαύρο
όταν τον έπιασε εκείνο το γέλιο του τρελού
και η ανάσα του μπερδεύτηκε
με το ουρλιαχτό του πανικού
ήταν πολύ αργά
το τελευταίο καρφί
ορμούσε ολόισια στο μέτωπο
θα άκουγε πάλι το γνώριμο ήχο απ’το σφυρί
που θα έδινε το ύστατο χαίρε
στον ολοζώντανο
αφρώδη εφιάλτη του
μέσα στο μυαλό του
γεννιόταν ένας παιδικός ήλιος
που χαμογελούσε!
και μια παράξενα όμορφη θάλασσα που χόρευε
δρόσιζε τα χείλη του με όνειρο…
στο κάτω κάτω
δεν χρειαζόταν πια τα βήματά του
δεν χρειαζόταν το βλέμμα του
δεν χρειαζόταν τον έρωτα
εκείνο το χτύπημα καθυστερούσε…
και την πληρότητά του
είχε μοχθήσει τόσο
να την προσδοκά…
νοε2011
The Deceiver
9 σχόλια:
...ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΜΟΧΘΗΣΕΙ ΤΟΣΟ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΑ...ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ, ΝΑ ΦΥΣΗΞΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΝΟΗ, ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ, ΝΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΕΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ, ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΤΙΣ ΕΝ ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΝΑΡΚΗ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ...ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΡΡΩ...ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ...ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ!ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...
αισθάνομαι πως συμβαίνει το αντίστροφο Λένα μου
δεν έρχεται η πληρότητα μέσα απ'τον έρωτα
αλλά ο έρωτας μέσα απ'την πληρότητα...
αν όχι για όλους
πάντως για κάποιους...
αλλά είναι ένα μεγάλο και ανοιχτό θέμα τούτο
σε φιλώ!
και σ'ευχαριστώ για την αγάπη σου και την προσοχή σου!
ΔΙΦΩΝΩ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ...ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤ'ΑΛΗΘΕΙΑ!ΔΙΑΦΩΝΩ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ, ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΤΟΣΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΠΩΣ ΕΣΥ, ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ, ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΑ ΞΕΡΕΙ...ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΤΑΠΕΙΝΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΣΟΥ...ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΤΙ ΑΞΙΟΛΟΓΟ...ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΩΣΤΟΣΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΣΕ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ...ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΣΟΥ ΚΟΣΜΟ...ΕΓΩ Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!
σε τούτα τα ωκεάνια ζητήματα φίλη μου Λένα, δεν υπάρχουν σωστές και λανθασμένες προσεγγίσεις... υπάρχουν οι προσωπικοί μας δρόμοι... η προσέγγισή μου είναι απλά ένας ακόμα δρόμος... βεβαίως ο έρωτας είναι μια κινητήριος δύναμη και ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει; μονάχα όποιος δεν το έχει νιώσει... είναι κι αυτός όμως εν τέλει, από μια άλλη θεώρηση, μια διαφυγή... έτσι το θέτει το ποίημα... ο έρωτας και οτιδήποτε είναι τελικά ένα καταφύγιο, ένας τόπος απόδρασης από το ειναιικό πυρ... ως και τα ίδια του τα βήματα αρνείται ο μυημένος, ως και το βλέμμα του, ως και τον έρωτα... καθώς κάτι άλλο χτυπάει την 'πόρτα' της ύπαρξής του...
άχρονο, α-όριστο... το ίδιο το Αχανές...
σ'ευχαριστώ και χαίρομαι που συζητάμε σε ένα επίπεδο που δύσκολα μπορεί κανείς να 'μιλήσει' και να μην προδώσει ό,τι νιώθει και ό,τι αισθάνεται...
σε φιλώ!
ΕΓΩ Η ΓΗΙΝΗ...Η ΜΗ ΜΥΗΜΕΝΗ...ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ ΑΦΩΝΗ...ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΣΟΥ ΔΡΟΜΟΥ...ΩΣ ΚΟΙΝΗ ΘΝΗΤΗ ΟΜΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΝ ΤΑΧΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΘΕΣΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΔΡΟΜΟ!ΚΑΠΟΤΕ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΑ ΑΠΟΛΥΤΑ, ΠΑΝΕ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΠΑΡΝΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΜΕ ΠΟΝΟ ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩ...ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΕΚΕΙ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ...ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΜΙΣΟ!ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΛΥΝΕ...ΙΔΙΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ!ΙΣΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ, ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΣΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ...ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΧΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ...ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΙΣΩΣ Ο ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΝΕΜΕΣΙΣ...ΓΛΥΚΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΟΥ!
Είθε λοιπόν κάποια στιγμή να περάσεις στο επίπεδο που ποθείς Λένα μου... να'σαι καλά και σ'ευχαριστώ για το άνοιγμα καρδιάς...
Η πληρότητα μέσα από την απόλυτη εξαφάνιση ... το υγρό που αποζητά το τέλος η την αρχή...ένα ποιήμα καθαρά φιλοσοφικό μυσταγωγικό κοφτερό .. Νημερτή μου.. ο αλχημιστικός θάνατος του εαυτού ..πληρότητα ή εκπλήρωση?
χαίρομαι που έκανες αυτή την ανάγνωση Gouin... χρειάζεται άραγε μια οριακή κατάσταση, μια ακραία και απόλυτη στιγμή 'δράσης' για να απελευθερωθεί όλη η απαιτούμενη ενέργεια που ανοίγει τους οφθαλμούς; Νομίζω πως ναι... τη στιγμή του αφανισμού αναδεικνύεται ή αναδύεται η αίσθηση πλήρωσης του μυημένου... γιατί είναι η στιγμή που κάθε τι άλλο αναγκαστικά σιωπά και όλα κρέμονται από μια κλωστή, από μια ίνα... η εμπείρωση αυτής της πληρότητας (ίσως και εκπλήρωσης αν θέλεις) είναι το προαπαιτούμενο βήμα για την 'έξοδο'...
Η έξοδος δεν μπορεί να συντελεστεί σε ένα ενεργειακό ράκος, σε ένα πτώμα... απαιτεί το μέγιστο και τον τελικό συντονισμό τον 'ρυθμίζει' αυτό το χτύπημα του 'σφυριού' της Ύπαρξης...
σ'ευχαριστώ Γκουίν μου για την προσοχή σου...
Πόσο ωραία το θέτεις Νημερτη μου ..το σφυρί της ύπαρξης ..το σφυρί του Θωρ συγκλονιστικά ακούγεται στο ποιήμα αυτό με ελκύει ξανά και ξανά να το ακούσω με την αρχέγονη διάπυρη έκσταση του ρυθμού θέλω να ερωτοτροπήσω ως μαινάδα προς την έξοδο...
Δημοσίευση σχολίου