Έγκαυμα
ήταν το βήμα σου ήσυχο
στη ράχη της γης
κανείς δεν σε άκουσε να
περπατάς
να μιλάς
ή να σωπαίνεις…
μα εγώ σε θυμάμαι
τόσο έντονα
όσο το σφυροκόπημα του αίματος
στις φλέβες μου
κι ακόμα νοιάζομαι για σένα
εάν ο ήλιος έσκυβε μια μέρα
πάνω απ’τη λησμονιά του ανθρώπου
θα του έδινα το χέρι μου
θα τον κοιτούσα ολόισια στα
μάτια
ώσπου να τυφλωθώ…
χωρίς αισθήσεις
παύουν και τα ερωτήματα
μέσα στο αιώνιο έγκαυμα
σε χώρεσε ο πόνος
και σκιρτάς μονάχα πια
όταν πλένω στο νερό τις νύχτες
τις καμένες ανάσες
των φιλιών σου…
Φεβ2015
Burnt memories
