Ο ουρανός
είχε σπάσει
σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια
έβρεχε τον εαυτό του
αδιάκοπα
μέρες τώρα
μήνες τώρα
στον καινούργιο κόσμο
των ανθρώπων
σε βρήκα
κρυμμένη κάτω απ'τα χαλάσματα
της παγωμένης καρδιάς σου
το κορμί σου χαραγμένο
από γραμμές εκδίκησης
τα μαλλιά σου
κρατούσαν τη σκόνη του χτες
όμως στα μάτια σου
ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας
με υποδέχτηκαν
με την λαμπρότητα του αιώνιου...
ο ήλιος
κατανάλωνε αργά
το φως του
και πέθαινε
όποια ζωή
πάσχιζε να υπάρξει
στο ημίφως του θνήσκοντος άστρου
αγωνιζόταν
σε μια ύστατη διαπνοή
να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο
με βρήκες
να ρουφάω μορφάζοντας
λίγες σταγόνες πόνου
με κοίταξες ολόισια στα μάτια
είπες
δεν έχω πια την πολυτέλεια
του άλλου βλέμματος
ένα απόλυτο δώρο
μου δίνεις
το χέρι μου κρατώντας...
αγκαλιαστήκαμε
σα να μην είχε σημασία πια
ούτε η Ειμαρμένη
ούτε το μολυσμένο πύο
της ανάγκης
χαμογελάσαμε
και περπατούμε μαζί
από τότε
κάτω απ'τον μοναχικά δικό μας
αφιλόξενο ουρανό...
ιαν2012
The flood
