Μοιραστήκαμε
τον κόσμο
σε μια δρασκελιά φωτός
σε μια νύχτια μέθη
αλλά ξένοι απομείναμε
Απόμερα
Στου πρωινού αστεριού
το ουράνιο πλήγμα
εμείς
Ανέκπληκτοι …
Είχε λοιπόν
αποσώσει ένα δάσος από ανάσες το χαμόγελό σου
στο είπα
φεύγοντας μόνη
στερεώνεις μονάχα το κενό
κι είχε το βλέμμα σου τόση λαχτάρα
να βουτήξει στο Ένα
που βουβός το άπλωσα στο πρόσωπό μου
ακέραιο
να μην ραγίσει…
Μοιραστήκαμε το δέος
σε μια γουλιά σελήνης
κρατήσαμε στα χέρια μας το αιώνιο θαύμα
κι όμως
ανέκφραστοι χαρήκαμε
Στου βραδινού ναυαγισμένου ήλιου
την έκπληκτη αποδρομή
εμείς
Ανέκπληκτοι…
Αυγ2010
Another Plane Went Down
4 σχόλια:
"Στου βραδινού ναυαγισμένου ήλιου την έκπληκτη αποδρομή εμείς Ανέκπληκτοι"...βουβή η τελευταία σκηνή...βουβή μένω κι εγώ...βουβός και ο πόνος...όπως του αρμόζει...μία καληνύχτα Αντώνη!
Καλημέρα φίλε μου..!
Βουβαμάρα γεμάτη ένταση όμως Έλενα... σε φιλώ...
Σε φιλώ γλυκά Ευαγγελία μου!
Δημοσίευση σχολίου