Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

 

Μικρό μου ρόδο
πάλευες πάντοτε μόνο
μέσα στη φωτιά
και είχες ανάμεσα στα πέταλά σου
ένα που δεν το άγγιζε η φθορά
κι είχες
ανάμεσα στις πτυχές της όψης σου
μια που είχε ραντιστεί αθανασία

να πιω ζητούσες
απ’τη δροσιά σου
να πιω
με καλούσες…

και δεν είχα το πρόσωπο
για να προβάλεις πάνω του
τις μεταμορφώσεις του φωτός
κι εκείνη η βαθιά χαράδρα
στο μέτωπό σου
στεκόταν πάντα
μεγάλη

αλλά όχι πιο μεγάλη
απ’τη λαγνεία
να σε πιω…
 






2 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Πόσο βαθιά όμορφο! και πόσο τρυφερό κι ανθρώπινο το κλείσιμο!!!

Σε φιλώ Νημερτή μου..

Νimertis είπε...

Σε φιλώ κι εγώ Ευαγγελία μου... σ'ευχαριστώ...