ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

 

Χορευτές

Είμαι τυφλός

όσο θυμάμαι τον εαυτό μου

έχω για μάτια δέκα δάχτυλα

και όλους του σώματος τους πόρους

ανοιχτούς

ν' απορροφώ τον κόσμο

δεν θα με πεις γυμνό

μόνο ανυπόδητο ίσως

θέλω να περπατώ στην απειρομήκη τούτη ερημιά

και να την νιώθω στο είναι μου

θέλω να περπατάει κι εκείνη μέσα

στο δικό μου απέραντο…

πάνε χρόνια

δεν θυμάμαι πόσα

που κάποια μέρα

περιπλανώμενος

η δουλειά μου είναι

έφτασα σε τούτο το Ναό

έτσι τον λέω κι ας μην είναι

χωμένος στο κόρφο του Αγνώστου

έρημο τον οσμίστηκα

να μην ανασαίνει

ούτε την αποφορά του χρόνου

δεν περιγράφεται η άφατη χαρά μου

όταν αγκάλιασα

κείνο τον χοντρό κίονα

με τις κάθετες ρυτίδες

να’ρχονται από τον ουρανό

και να μετρούν ως κάτω χαμηλά

το δέος μου

και την απαντοχή μου

έκλαιγα

σα μικρό παιδί

και αγκαλιά κοιμήθηκα κείνο το βράδυ

στη παγωνιά του Απείρου

αλλά ζεστός

στα μέσα μου

πρώτη φορά…

πέρασαν μήνες

πέρασαν λέω

χρόνια

και γύρισα τούτο τον περίπτερο ναό

ολόγυρα

μια θάλασσα από κίονες

ένας ωκεανός σκληρά ποδάρια

πιο μέσα

έλεγα

θα ρθει η στιγμή να πάω πιο μέσα

μπας κι αφουγκραστώ τα σώψυχά του

μπας και με αγγίξει η ανάσα του

κάνε το βήμα

έλεγα στον εαυτό μου

μην το φοβάσαι

το βήμα στα εντόσθιά του…

πέρασαν μήνες

λέω

και χρόνια

ποιος να μετράει το αμέτρητο

και δεν το αποφάσιζα

δειλός ο ερημίτης εαυτός μου

περίμενε την κλήση

κείνη τη μυστήρια αρχαία φωνή

που σε καλεί

που σε πέμπει

που σε ορμηνεύει…

περίμενα

γερνούσα

πέθαινα

για τούτο ζούσα…

τα πόδια μου άλλο δεν βαστούσαν

και ήρθε η ευλογημένη μέρα

που ξύπνησα σαν σε έκρηξη μιας θύελλας στο κεφάλι μου

έλα

το άκουσα ολοκάθαρα

έλα λοιπόν!

Προχώρησα

έψαξα

έβλεπαν τα κουρασμένα δάχτυλα

καλά ακόμα

το έμπα του ναού

σαν στόμα με περίμενε

ορθάνοιχτο

έστησα αυτί

άδειασα το θόρυβο από τα μέσα μου

σταμάτησα το χτύπο της καρδιάς μου

έστησα το είναι μου

και

άκουσα…

έλα

προχώρα!

και μπήκα

…με βήματα ισχνά

με πόδια βρόμικα

με τη ψυχή στο στόμα

μπήκα

και όλο το σύμπαν χόρευε γύρω μου

τούτος ο ναός

ήταν ακόμα ζωντανός!

Ένιωσα χρώματα

και μυρωδιές!

ένιωσα φωτιές

ένιωσα δίχτυα χρόνου

και ανθρώπων ιαχές

τίποτα δεν καταλάβαινα

μονάχα

τι παράξενο

τα πόδια μου αλαφρώναν

σηκώθηκαν από το πάτωμα

το σώμα μου σαν παιδιού μικρού

το ένιωσα να πλημμυρίζει ρώμη

χυνόταν μέσα μου ζωή

ζωή άγρια

με θράσος
με παφλασμό

είσαι έρωτας!

φώναξα

κι ήξερα

πρώτη μου φορά

για τι μιλούσα

τα χείλη μου

συσπάστηκαν σ’ένα μορφασμό πρωτόφαντο

που είχα ξεχάσει

χαμογελούσα

και ύστερα γελούσα

κι άρχισα να χορεύω

να στροβιλίζομαι

να πλημμυρίζω ποταμούς

στις φλέβες μου

να σκάσω πήγαινα

βούτηξα

σε χείμαρρο άστρων

και λίμνες από ασημένιες Νύχτες

οράματα από κοπέλες δροσερές

χτύπησαν τον έφηβο εαυτό μου

κι ένιωσα το μυρμήγκιασμα εκείνο

της ζωής ανάμεσα στα πόδια μου

με διαπέρασαν

καταρράκτες άπληστοι

από εικόνες

πρόσωπα

γνωστά

μα περισσότερο άγνωστα

άνθρωποι

θεοί

άγγελοι

δαίμονες

ζωές

θάνατοι

το χτες

το αύριο

το μηδέν

το ένα…

γέμιζα

ολοένα γέμιζα

χόρευα

ολοένα χόρευα…

το τελευταίο που θυμάμαι

ο δόλιος

είναι το αίμα μου

να αχνοφέγγει

να αλλάζει χρώματα

σαν Βόρειο Σέλας

και να με περιγράφει

ένα δάχτυλο

στο στερέωμα

και κάτω

στο πάτωμα

το άδειο μου κουφάρι

εγώ!

έβλεπα!

σε κλάσματα απειροστών στιγμών

σε μια φωλιά του Άχρονου

ρουφήχτηκα

σαν σκόνη στις ρωγμές των τοίχων

και έβλεπα

ξανά και ξανά

τον γέροντα εαυτό μου

στον πιο τρελό χορό

χοροπηδώντας πάνω στο περίεργο ψηφιδωτό

που στόλιζε ο αρχαίος αυτός Ναός

εμένα

και γύρω μου

χιλιάδες άνθρωποι

χορευτές ακίνητοι

ψηφίδες

κεφάλια

χαμόγελα

μάτια ορθάνοιχτα

χορευτές

όλοι μας χορευτές

κι όλοι ακίνητοι!

Είδα

και χαμογέλασα

ο Άνθρωπος

μέσα στο Είναι

ένας χορός

δεν μπόρεσα να μην αναλυθώ

σε κλάματα

σε γέλια

σε κραυγές επίγνωσης!

ο Άνθρωπος

μέσα στο Είναι

ένας χορός

ένας αέναος

τρελός

χορός…