ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

 

Ξημέρωσε

σα νά'βγαινα από πέτρα

σα να με γέννησε η σιωπή

σε σαρκοφάγο άσύλητη

του Χρόνου

Κάπου με πήγαινε το σώμα μου

και τα παρθένα δάκρυά μου

άκουγα μέσα στη σιγή του πρωινού

να με καλείς

κι ανασταινόμουν

Έχτισα κύτταρα

Έχτισα βλέμμα

Έγινα αίμα και κορμί

Έγινα πνεύμα

Μέσα στην ένταση

που αισθανόμουνα για σένα

ολόκληρος φωτιά

νύχτιο σπέρμα

σκίρτησα...

σαν άστρο στο γλυκό σου ουρανό

πόθησα να λάμψω

να φυλακίσω τις ενέργειες

να γίνω ρόδακας φωτός

να πλύνω τα μαλλιά σου

στην πρωτανάσα μου

ρίγησα...

Μέσα στην ένταση

που αισθανόμουνα για σένα

Κάπου με πήγαινε το σώμα μου

και τα ζεστά μου δάκρυα

Χωρίς φωνή εγώ

Ολόκληρος εσύ

Και αγγίγματα παράξενα

Και λαιμητόμες σκέψεις

Και ιαχών σπαράγματα

Και προδομένες πόλεις

Και υετοί ονείρων

Και λιακάδες...

Χωρίς στερέωμα εγώ

Μα ολόκληρος εσύ

Ξημέρωνε

σα νά'βγαινα από πέτρα

σαρκωνόμουν...

και ήταν άγριος άνεμος

αυτός που μού'φερε στο πρόσωπο

το κάλεσμά σου

τον καλοδέχτηκα...

Χωρίς εμένα εγώ

Όλος εσύ

Χωρίς το άλγος του αύριο

αψηλάφητος

Χωρίς της ειμαρμένης το λυγμό

αξόδευτος

Χωρίς το πένθος της φθοράς

Αιώνιος

Ακέραιος εσύ...

[ … illuminated ]

Raymond Hoffmann