κακόηθες μελάνωμα

πάνω στο σώμα μου

ακόμα τα σημάδια σου

αν χαρακώθηκα, κάποτε

να ξέρεις

ήταν για να μην σε φιλοξενώ

σαν κακόηθες μελάνωμα…

όρθιο στο βλέμμα μου

το ανάστημά σου

αν μπήκα στο κόσμο του Οιδίποδα

ήταν

για να πάψω να σε βλέπω…

ελεεινός, χαμερπής και ανισόρροπος

αν ήρθα πίσω

να το ξέρεις

είναι γιατί δεν το άντεξα

άλλο ‘απολυτρωμένος’…

αφρίζοντας ξεδιάντροπα

στο αίμα μου

το τελευταίο φιλί σου

αν το άπλωσα στο στερέωμα

κάποτε

ήταν για να μην σπάσουν οι φλέβες μου…

κυνηγημένος, μισακός, σακάτης

αν ξαναχτύπησα τη πόρτα σου

ήταν

να ξέρεις

γιατί δεν έχω άλλο πια

εγώ

να με ανέχεται…

 

 

Να ακεραιωθείς…

Να μην φοβηθείς…

Να μην κερματιστείς…

Αλλά να μην πάψεις να δέχεσαι…

Να πυργωθείς

Πάνω απ’το αίμα

Να μην δωρίσεις στο εγώ

Το ακριβό σου σπέρμα

Να μην κλειδωθείς στο ενδέχεται

Αλλά να εμπειρωθείς

Τη φυσικότητα του ρυθμού σου…

Κι από το Αχανές να κλέψεις

Μονάχα όσα σου στερούν

Τη δίψα για ολότητα…

 

 

 

 

Θεόθεν αλήτης

Φιλία και Στάση

Αδικία και Τίση

Μεταμορφώσου αν μπορείς να δεις

δες αν μπορείς με άλλα μάτια

εξακόντισε τον ήλιο ως τα Ηλύσια Πεδία

αιχμαλώτισε όλο το θεϊκό σου άνεμο

αλλά και πάλι χρεώστης είσαι

στο πάντων η ανάγκη κρατεί

και αναρωτιέσαι

πότε έχασες το παιχνίδι

δεν έχασες τίποτα

που δεν μπορείς να βρεις ξανά…

Θεηλάτης

ημεροδρόμος του αιώνιου

έχεις στη χούφτα σου όλες τις μοναξιές σου

μην τις σπαταλάς άδικα

αναζητώντας το Ένα που σε αρνείται…

Φως και Σκοτάδι

στο μαξιλάρι σου

Η οδός του Κάτω

Ίδια μ’εκείνη της Ανόδου…

στην καθημέρια οδύνη σου

και η απαντοχή σου

Αλήτης θεόθεν

αρματώθηκες τη μοίρα σου

κι έχεις καρπούς να δρέψεις…

κι αγάπες που σε περιμένουν!!!

Zsóka Lorincz