Μαίανδροι
Μ’ έφερε η περπατησιά μου
στους δρόμους τούτης της πόλης
με τους ακίνητους ανθρώπους
με τον άδειο χρόνο στα πεζοδρόμια
με τις πληγές όλων όσων δεν γνώρισα ποτέ
να στάζουν αλήθεια
και μοιάζει
να είναι το σπίτι μου
περπάτησα πολύ
χαμένος σε λαβυρίνθους ήχων
σε μαιάνδρους χρόνου
πέρασα πύλες αθέατες
και διάβηκα πόρτες μυστικές
κάποτε
έξω από κείνο το γνώριμο σπίτι
διέκρινα τη φιγούρα ενός νέου
αναμαλλιασμένου
νευρικού
να περιμένει κάτι
έτσι μου φάνηκε
κάτι να περιμένει…
θέλω να δω το βλέμμα του
μου μοιάζει οικείος
θέλω να δω τα χέρια του
το πώς φυσάει ο άνεμος
στα άναρχα μαλλιά του
έχει στα μάτια του
ένα περίεργο φως
φτιαγμένο από σκοτάδι
κι ένα χαμόγελο πικρό
φτιαγμένο από ανάσες
άλλων εποχών
και ύστερα τον βλέπω πάλι
στις φαρδιές σκάλες
μαζί με φοιτητές
σκιές ονείρων
άσαρκες, θαμπές
μα τώρα θέλω
της καρδιάς του το βλέμμα να δω
το χτύπο από τις αρτηρίες του
που αιματώνουν ένα ψυχισμό
από λέξεις σκέλεθρα
και οράματα φωτιάς
τον ξέρω καλά αυτό τον νέο
φοράει τα νιάτα του
σαν πανωφόρι δανεικό
και η δροσιά του πρωινού
ίσα που φτάνει στη ψυχή του
μα έχει στα χείλη ακόμη κείνη τη γεύση
της αναμονής
έτσι θυμάμαι
περιμένει
πάντοτε
κάτι περιμένει…
τον βλέπω πάλι
έξω από κείνο το δωμάτιο νοσοκομείου
με το νεκρό βηματισμό
ενός ανθρώπου σε αγωνία
το τσιγάρο δεν φεύγει από τα δάχτυλα
ο καπνός δεν φεύγει από τα στήθια
νομίζω πως ξέρω τι θέλω να του πω
όμως δεν θα μ’ακούσει
αυτή η νύχτα
δεν θα ξημερώσει
αναίμακτα
μα είμαι αρπαγμένος
απ΄την ασφάλεια του χτες
και τον αφήνω
στη σιωπή του
να σκέφτεται πως θα κυλήσει άλλο ένα λεπτό
αιωνιότητας
να περιμένει
πάντοτε
να περιμένει…
κι είμαι ξαφνικά εδώ
τον ανταμώνω πάλι
πίσω από κείνο το γραφείο
γκριζάραν κιόλας τα μαλλιά του
σκάφτηκε το μέτωπο
από φλύκταινες ελπίδες
ρημάχτηκε το ευγενικό του πρόσωπο
από φωνές αιώνων
από ουρλιαχτά φρενών
και κλείνει βλέπω
τ’ αυτιά του
παλεύει
προσπαθεί
να κλέψει την ελάχιστη ακεραιότητα
που δεν θα απορρίψει σαν ξένο μόσχευμα
το είναι του
μην τους ακούς!
κλείσε τ’αυτιά σου
μην τους ακούς!
αυτό που περιμένεις
σαρκώθηκε στο σήμερα
και πέθανε στο χθες!
αυτό που περιμένεις
ένα χαμόγελο ορφανό
αυτό που περιμένεις
ένας σβώλος χώμα
μια χούφτα προσευχές
και το φιλί της
όταν σ’ αποχαιρετούσε!
Μην τους ακούς!
Φυλάξου!
Πρόσεξε!
έχιδνες τύψεις
πόρνες ενοχές
σφάλισ’τα μάτια σου
τυφλώσου!
Άντεξε
ανάσανε
πάρε τις λέξεις
ήλιο αρματώσου!
κι ένα λευκό χαμόγελο
και κοίτα με ξανά…
Δεκ 2009
15 σχόλια:
τι να πει κανείς μπροστά σε έναν τόσο αριστοτεχνικά δοσμένο απολογισμό ζωής;
απλά υποκλίνομαι
την καλημέρα μου
Μα αυτο το "δωμάτιο νοσοκομειου"....
Λες και ειναι επιτηδες γραμμενο για μενα , μιας και μολις εχθες επεστρεψα απο ενα τετοιο... και προσπαθω να συντονιστώ.
Εξαιρετες για αλλη μια φορα οι λεξεις σου.
Καλη σου μερα Νημερτή.
Δεν θα βρισκομαι αυτες τις μερες και πολυ μπροστα στον υπολογιστη γιατι πρεπει και να ξεκουραζομαι αλλα θα επανελθω συντομα
Την καλημερα μου εχεις
φίλη μου logia καλημέρα... και πως να αποτυπώσεις έναν απολογισμό σε λέξεις, πως να χωρέσεις σε λέξεις ωκεανούς ολόκληρους... χιλιάδες εικόνες, συναισθήματα, διαφυγές, πτώσεις και αφετηρίες... μα, καμιά φορά, απλά, αισθάνομαι ότι αν δεν γράψω θα πνιγώ...
---------------------------------------
Μαρία σε χαιρετώ και σου εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου περαστικά! Ελπίζω να μην ήταν κάτι πολύ σοβαρό αλλά η ανάπαυση απαραίτητη! Τις πιο θερμές μου σκέψεις έχεις φίλη μου!
Τι περίπατος κι αυτός!
Περίπατος;
Μάλλον αγώνας δρόμου μετ' εμποδίων.
ένα μοιραίο ταξίδι ζωής
περιγράφουν οι λέξεις σου
ανασκιρτούν ήχοι,εικόνες
συναισθήματα με έντονες δονήσεις
εξαιρετικό
σε χαιρετώ
Γκούφη μου ούτε περίπατος ούτε αγώνας δρόμου... ένα εσωτερικό ταξίδι ίσως... αναρωτιέμαι για το μετ'εμποδίων όμως...
-------------------------------------
ποιώ-ελένη την καλημέρα μου... σε ένα ταξίδι ζωής όλα όσα βιώνει κανείς είναι δυνατά, φορτισμένα... αισθάνομαι πως ένιωσες τον παλμό του...
"προσπαθεί
να κλέψει την ελάχιστη ακεραιότητα
που δεν θα απορρίψει σαν ξένο μόσχευμα
το είναι του¨"
αυτό δεν προσπαθούμε όλοι μας;
Μα οι μαίανδροι
εξ' αιτίας των εμποδίων σχηματίζονται, έτσι δεν είναι;
. . .
Ίσως, κρύβεται κάτι στο ποίημά σου
που δεν το κατάλαβα.
Ειρήνη καιρό έχουμε να τα πούμε... δεν αρνούμαι ότι αυτό προσπαθούμε όλοι μας... απορρίπτοντας όλα αυτά τα ξένα μοσχεύματα νομίζω, βαδίζουμε σε ένα δρόμο εσωτερικής ολοκλήρωσης...
-------------------------------------
Γκούφη μου αυτό ακριβώς κι εγώ λέω... δεν διαφώνησα μαζί σου... σωστά το εντόπισες...
Πάντως, είναι αξιοθαύμαστο
σε αυτό το εσωτερικό ταξίδι
να ξεκινάς το ποίημά σου
με αναφορά στους άλλους ανθρώπους,
σε κείνους που πέρασαν
αφήνοντας τις πληγές και τις αλήθειες τους.
Εγκλωβισμένοι ή βολεμένοι στον εγωισμό μας
δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας,
πόσο μάλλον πίσω από την πλάτη μας.
Ένας ανατρεπτικός αγωγός το έργο σου!
έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες … !
λέξεις δυνατές που συμπυκνώνουν μέσα τους τα πάντα … λέξεις που σε στιγμές οριακές σε παίρνουν και σε τραβούν, σε ξεκολλούν από την λάσπη, ανασταίνουν κάτι στην ψυχή! ... την καλημέρα μου να έχεις
μου έκανε εντύπωση το τελευταίο σου σχόλιο Γκούφη μου... τελικά, μπορείς να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές... ταλέντο θα έλεγα αλλά και διεισδυτικότητα μοναδική...
-------------------------------------
acer_v και τη δική μου καλημέρα και τον θαυμασμό μου... δεν ξέρω αν οι λέξεις μπορούν να τα πετύχουν όλα αυτά που σημειώνεις... ίσως όμως να έχεις δίκιο... άλλωστε, οι λέξεις εμπεριέχουν σύμπαντα, λέξεις δύναμης τις έλεγαν οι Μύστες της Αιγύπτου και κάτι παραπάνω ήξεραν...
nimertis συμφωνω απολυτα οτι οι λέξεις εμπεριέχουν σύμπαντα ... ακόμα και η πιο απλη σκεψη εντός μας, με λέξεις οχι μονο μετφράζεται αλλά και γεννιέται
Τι πιο όμορφο ένα βροχερό απόγευμα του Σαββάτου σαν και αυτό να ταξιδεύω μέσα από τους στίχους σου...
Ώρες τώρα διαβάζω τα ποιήματα σου και πραγματικά δεν θέλω να φύγω τόσο πολύ με μαγέψαν!!
φίλε μου nimerti
γράφεις υπέροχα!!! χαίρομαι που ο δρόμος μου με έφερε στην γειτονιά σου, κράτα μια θέση και για μένα, γιατί είναι υπέροχα να ξαποσταίνει κανείς κάτω από τον ίσκιο των στίχων σου!!!
Υπέροχος ο τρόπος που περιγράφεις το ταξίδι μιας ψυχής μέσα από το σώμα που ο χρόνος σαν αιώνιος καταλύτης αλύπητα ολοένα αλλάζει...
Ένα ομορφο βράδυ Σαββάτου να περάσεις!
Βάσω καλημέρα... να σου πω ότι... κοκκίνισα από το σχόλιό σου και την ζεστή σου ματιά στα ποιήματά μου; είναι μάλλον λίγο κι αυτό... τι ωραιότερο από το να ξέρω ότι όσα με πονούν, με δονούν και με συνέχουν βρίσκουν ανταπόκριση από τόσο αξιόλογους ανθρώπους, από νέους φίλους... τις πιο θερμές μου σκέψεις και να είσαι πάντα εμπνευσμένη και δημιουργική...
Δημοσίευση σχολίου