Απλοϊκά…
Μου πήρε χρόνια
Μου πήρε εαυτούς
Ντροπές μου ζήτησε
Και χαμαιλέοντες φόβους
Μα προσαρμόστηκα...
Να περπατάω στον εαυτό μου
Και να μην με ανταμώνω
Φωτιές να ορθώνω στο κορμί μου
Και να τις βλέπω δροσερές πηγές
Να με αγγίζω
Και να’ναι η αίσθηση ενός άλλου…
Δύσκολο ήταν
Μονάχα στην αρχή
Μα η θυσία έγινε
Και η τελετή
Δεν είχε μεγαλείο κανένα
Το αίμα που έτρεχε
Πρόσεχα μόνο
Να μην ποτίζει τα όνειρά μου
Αλλά να πλένει από τις ενοχές
Όσες δεν καταδέχτηκαν
να γίνουν λέξεις
Το έμαθα λοιπόν
Το χάραξα
Στο μενταγιόν του πόνου
Να τρέφομαι
Μονάχα με τον ελάχιστο
Από τον ήλιο που δικαιούμαι
Να έχω δάνειες φωνές
Και να τις λέω δικές μου
Να με φονεύω ηρωικά
Και να με αθωώνω…
Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή
Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου
Πάνω στην άθλια φορεσιά μου
Το σκάλισα λοιπόν κι αυτό
Στο εκκρεμές ομοίωμά μου
Να έχω πυρετούς εγωισμού
Και να τους λέω έρωτες!
Στην απέναντι όχθη να με αντικρίζω
Αλλά να μην μπορώ να φτάσω ως εκεί
Και κάποτε πια
Να μη με νοιάζει
Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Δεν κάνω για ποιητής εγώ
άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου
ίσως
Έτσι, σκανδαλωδώς απλοϊκά
Κι έχω οφειλές ακόμη…
Δεκ 2009
13 σχόλια:
ετσι απλοικα,
τοσο ανθρωπινα και ξηγημενα
οι λεξεις ειναι δευτερες
πρωτα η καρδια , η ψυχη
η συνειδηση
τι να πω;
σπανια η φωνη σου,
κυριολεκτικα πολυτιμη
...αυτή την ποίηση αγαπάω...που της καρδιάς οι φλόγες βρίσκουν λέξεις ...λέξεις που καίνε...
καλό μήνα!
Πάντα θα εχουμε οφειλες.......
ποιείς τον λόγο του ανθρώπου στο δρόμο του Ανθρώπου
εισαι η φωνή οι λέξεις η καρδιά η ψυχή του ποιητή
υπάρχεις μέσα στην δύναμη των λέξεων
υπάρχεις μέσα στην δύναμη του πνεύματος
κι απόψε ο ελάχιστος ήλιος που δικαιούσε με φώτισε απέραντα ως δεκάδες ήλιοι
νύχτα καλή φίλε μου nimertis
αγαπημένε φίλε ΛΕΤ, ναι, έτσι, ξηγημένα... γιατί αλλιώς δεν γίνεται, ή δεν ξέρω εγώ τουλάχιστον πως γίνεται...
------------------------------------
dimitrip και σε σένα καλό μήνα... νομίζω πως όλες οι λέξεις που έχουν πρώτη ύλη ό,τι έχει η ψυχή καίνε...
----------------------------------
Ρίκη Ματαλλιωτάκη σε χαιρετώ... έχω επισκεφτεί τα ιστολόγιά σου και είδα και το περιοδικό για την πανέμορφη Κρήτη... έχω και γω κάποιες λίγες ρίζες Κρητικές και με αγγίζει η φωνή της πατρίδας σου... δυστυχώς δεν την έχω επισκεφτεί ακόμα και αυτό δεν μου το συγχωρώ... εύχομαι τα καλύτερα...
----------------------------------
μοναδική και συγκλονιστική acer_v ούτε καν τολμώ να σχολιάσω τα όσα μου έγραψες... δεν τολμώ για να μην τα φτωχύνω... μέσα από τη καρδιά μου σ'ευχαριστώ...
αβίαστα ο ποιητικός σου λόγος
σαν λέξη-πληγή έγγίζει
τα πάθη της καρδιάς
την καλημέρα μου
Εκπληκτική ιαχή, παραδοχή...
Βαθειά τριβή και γνώση του ανεύρετου που συνοψίζεται σε μια λέξη: "άγνοια" για το "εγώ" και τα όριά του...
Υπέροχο ποίημα από χέρι που ξέρει να σχεδιάζει τ' ανέκφραστα...
Μια μεγάλη χάρη σου ζητώ: να δανειστώ για το ιστολόγιο μου τους στίχους σου
"Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή
Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου
Πάνω στην άθλια φορεσιά μου"
που με τυράννισαν ηδονικά..
Να 'χεις μια όμορφη μέρα, αγαπημένε μου Νημερτή...
είμαστε ό,τι είμαστε γιατί υπάρχουμε ανάμεσα στους άλλους...
Η ασχήμια προσδιορίζει την ομορφιά,
η κακία την αρετή,
η αλαζονεία το μέτρο,
η πεζότητα την ποίηση...
και συ δεν παύεις να είσαι ποιητής
ό,τι και να πεις...
'ποιώ-ελένη' την καλημέρα μου... έτσι, αβίαστα, μονάχα έτσι αισθάνομαι τα τελευταία χρόνια πως θέλω να εκφράζομαι... δύσκολο... ο νους παρεμβαίνει, ενοχλεί, ενοχλείται... εποπτεύει και παλεύει να λογοκρίνει...
----------------------------------
Χαρά μου καλημέρα, ό,τι θέλεις να δανειστείς, τιμή μου μεγάλη... και για μένα είσαι αγαπημένη, αγαπημένη ως φίλη, ποιήτρια, συνοδοιπόρος στο υπερ-εκτατό...
-------------------------------------
Καλή μου φίλη logia είμαστε ό,τι είμαστε, όπως το λες, ανάμεσα στους άλλους... ένδον και εκτός... και οι ένδον άλλοι κάποτε πρέπει να... λιγοστεύουν... το όνειρό μου, η εσωτερική ακεραιότητα, η ολοκλήρωση...
Ομολογώ
-και ας μείνει μεταξύ μας-
πως η goofyκη πλευρά μου σε θαύμασε
τόσο για το μεγαλείο της τέχνης σου
-κατ' επέκταση της ψυχής σου,
διότι εκεί πηγάζει η ποίηση
και όχι στο νου
ή τις ακαδημαϊκές πένες-
όσο και για τους ύμνους
που τόσο ευλαβικά ψέλλισαν οι αναγνώστες σου
ε ν ώ
η MAGOUFHκη σε μίσησε
για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Να, λοιπόν,
που σε ανταμείβει η επιμονή σου
να με αποκαλείς σκέτο goofy.
Αυτά προς το παρόν
μα θα επανέλθω
.
.
.
έχω οφειλές ακόμη...
αγαπώ την Γκούφη αλλά θέλω και την Μαγκούφη... πες με... μαζοχιστή, πες με ό,τι θες αλλά η στακάτη και ντόμπρα τοποθέτησή μου αυτό μου έβγαλε...
Πως να σου δώσω ρόλο συγκεκριμένο,
πως να διαλέξω φορεσιά για σένα;
Όλα σε περιέχουν!
Μα το πιο σπουδαίο
.
.
.
ΟΛΑ ΣΕ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ!!!
Ίσως να θεωρηθεί τολμηρό
μα δεν νοιάζομαι και θα το πω.
Αισθάνομαι πως
το πραγματικά σπουδαίο είναι πως
.
.
.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙΣ!!!
Δημοσίευση σχολίου