Φυλάκιο
Στις υπώρειες του Απρόσιτου Όρους συνέβη
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βλέπει κανείς
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα ακούει κανείς
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βιώνει κανείς
Ήρθα επισκέπτης στο φυλάκιο αυτό…
Προνομιούχος να γευτώ όσο αντέξω
Εκείνο που δεν μπορεί να ειπωθεί από χείλη ανθρώπων…
Είχα στα χέρια μου ομίχλη
Και δάνειο αίμα της αυγής
Και τάισα το σκοτάδι που άπληστα ρουφούσε από το ιχώρ του Απείρου
Όσο άντεχε να καταναλώσει
Το σκοτάδι με οδήγησε πέρα από το Αρχαίο Δάσος
Στο αφιλόξενο μονοπάτι των εφτά αρτηριών
Που αιμοδοτούν εδώ και αιώνες τον Φύλακα…
Δεν μου επετράπη να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια
Μετά βίας μπορούσα να ανεχτώ τον ήχο της φωνής του…
Και ο Φύλακας του Ρόδου μονολογούσε… όπως πάντα…
Δεν αγαπήσατε ποτέ…
…υποφέρετε απλώς, κάποιες στιγμές υποφέρετε από επικοινωνιακή πείνα…
…τα επίπεδα διάδρασης πέφτουν τόσο πολύ στο αίμα σας που έχετε την άπληστη, άμεση ανάγκη για δημιουργία ‘σχέσης’…
…δεν έχετε πλαστεί για να σχετίζεστε…
… δειλά και ασήμαντα τα βήματα του είναι σας… έχουν την μελαγχολική πάχνη ενός φθινοπωρινού αιώνιου πρωινού…
…είστε ανίκανοι να μεταλλαχθείτε σε χειμωνιάτικη καταιγίδα…
…είστε αναιμικοί για να μεταστοιχειωθείτε σε ανοιξιάτικη γέννηση…
…είστε ποτισμένοι τόσο πολύ με θάνατο που τα καλοκαίρια δεν μπορούν να φωτοδοτήσουν το είναι σας…
…μόνοι σας επινοείτε την μοναξιά σας…
…μόνοι σας εμπειρώνεστε την νόθα συντροφικότητα…
…μόνοι σας κατασκευάζετε το θόρυβο στο μυαλό σας…
… δεν αγαπήσατε ποτέ…
… πεινάτε… διψάτε για Ύπαρξη…
… αλλά δεν είστε άξιοι να μεταλάβετε ούτε μια δροσοσταλίδα από την δεξαμενή που σας προσφέρεται…
…ακοινώνητοι…
…αποσυνάγωγοι…
…συμπαγείς και απρόσβλητοι από τα πάντα…
…τι μπορώ να προσφέρω στις ψυχές σας; Μονάχα το άρωμα του Ρόδου…
…δεν το θέλετε, δεν το έχετε ανάγκη…
…τις ανάγκες σας τις αγοράζετε…
…τις επιθυμίες σας τις εξαγοράζετε…
…τις ηδονές σας τις νοικιάζετε…
…και το χαμόγελό σας δεν αρκεί για να ζεστάνει κανένα από τα πρωινά σας…
…και τούτο το Ρόδο θα παραμένει πάντα ένα όνειρο για τους Μύστες που δαπάνησαν διακόσιες ζωές για να το αντικρίσουν…
…βδελυροί…
…το δέντρο της ζωής σας δεν έχει ρίζες…
…πεθαίνετε…
... μακριά από μένα το άγγιγμα της νόησης…
… μακριά από μένα ο ρυπαρός στοχασμός σας…
… μακριά από μένα η δαιδαλώδης φρίκη σας…
… μακριά από μένα η τέχνη σας, ο πολιτισμός σας, η πρόοδός σας…
… μακριά από μένα τα λιπαρά περιττώματα της σκέψης σας…
… μακριά!!!
Άλλο δεν έπρεπε να μείνω
Επισκέπτης ήρθα στο προκεχωρημένο αυτό φυλάκιο της Αιωνιότητας
Αλαφροπάτης πλησίασα το πανάρχαιο Ον
Και γρήγορα αποχώρησα να μην ενοχλώ την εύθραυστη μοναχικότητά του...
Και γρήγορα αποχώρησα να μην ενοχλώ την εύθραυστη μοναχικότητά του...
Κι ένα πέταλο από κάποιο σπάνιο Ρόδο είχα στην κλειστή μου παλάμη
Φτιαγμένο από δάκρυα και αίμα
Δεν ήξερα τότε που χαμογελούσα καθώς αντίκριζα το ακριβό μου δώρο
Πως αιμορραγούσα
Κι έκλαιγα…
Μαιος2010
9 σχόλια:
Εκεί όπου δεν αντέχεται η Αλήθεια
από τη χαμέρπεια της εξέλιξής μας,
το να βρεθείς επισκέπτης
πάει να πει πως χριστός και μόνος είσαι...
Εσύ ο Φύλακας
κι εσύ το ρόδο
Εσύ το αίμα το ρέον
εσύ και το δάκρυ
Εσύ ο καβαλάρης των Ονείρων
κι εσύ ιππότης της γνώσης...
Την αγάπη μου!
Ομολογώ πως μου άρεσε πολύ, είναι απαιτητικό, ανάμεσα στο μύθο και στην πραγματικότητα; Η εναγώνια έκθεση στους κινδύνους της ύπαρξης αμοίβει καμμιά φορά με πέταλα μουσκεμμένα με δάκρυα. Καλή μέρα.
Κάθε πρόταση και μια στάση, Νημερτή!
Μέχρι να το διαβάσω
μ' έπιασε τ' απόβραδο.
Και διόλου δεν αστειεύομαι
αν το σκέφτηκες.
Αλαφροπάτης επισκέπτης και γω απόψε
μα θα ξαναπεράσω.
Πυρφόρα μου αγαπημένη, άργησα να απαντήσω αλλά μην θεωρηθεί πως αγνόησα τα σχόλια... το αντίθετο! Πως να συμβεί άλλωστε κάτι τέτοιο όταν από μόνο του το κάθε σου 'πέρασμα' είναι μια ευκαιρία για απόλαυση, στοχασμό και... άρδευση δύναμης!!! Φίλη και αδερφή μου, πολλά φιλιά!
----------------------------------
Κώστα φίλε μου νομίζω πως διάβασες πολύ προσεκτικά, για μια ακόμη φορά, ένα μου ποίημα... ευχαριστώ...
----------------------------------
Γκούφη μου υπέροχη!!!... σε περιμένω... να ξανάρθεις!!!
"Λαθραίο" το δικό σου άκουσμα, Νημερτή
"λαθραία" και η δική μου ανάγνωση.
Αμφιταλαντεύεται ο Φύλακας του Ρόδου.
Πολλές επισκέψεις πόθησε
κι άλλες τόσες εγκατέλειψε.
Πολύ ορθά χαρακτηρίζεις
εύθραυστη τη μοναχικότητά του.
Τα φύλαξε τα δάκρυα που του χάρισες.
Τα φύλαξε κι ας μην το έμαθες ποτέ
πως για εκείνον τα έχυσες.
Πως να μην σταθώ σε τούτο το μοναδικό σου σχόλιο Γκούφη; [παρότι 'κάποια' υπέθεσε ότι δεν το... κατάλαβα; χμμμμ]... δεν διαβάζεις απλά τα ποιήματα, τα κείμενα... μπορείς να παραμερίζεις τα πέπλα και να ανακαλύπτεις το κεκρυμμένο, το εσώτερο... αυτή λοιπόν η εύθραυστη μοναχικότητα μοιάζει με το 'αιθερικό' εύθραυστο σώμα που είχε ο αναστημένος Ιησούς και δεν ήθελε να Τον αγγίζουν [μη μου άπτου είπε στην Μαρία ας θυμηθούμε... "(«μη μου άπτου, ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον πατέρα», Ιωάν. 20. 17),] και η μυητική 'ανάγνωση' της συγκεκριμένης 'παράξενης' φράσης έχει να κάνει ακριβώς με το υπερευαίσθητης φύσης υποδονούμενο αιθερικό σώμα Του... αλλά πέρα από αυτό, εύθραυστη είναι και η μοναχικότητά του ακριβώς επειδή αμφιταλαντεύεται... ένας Φύλακας ίσως δεν έχει το δικαίωμα να ποθεί, να ονειρεύεται, να διστάζει... κι όμως... σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία να πω μερικά που ήθελα πολύ Γκούφη μου!!!
Μέσα στο μονοπάτι των εφτά αρτηριών
ανακάλυψα την ακριβή γραφή σου
Σου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ
έχεις την αγάπη μου
Νημερτή,
για όλα τούτα που λες
και για πολλά ακόμα που δεν γνωρίζεις
ο μέγας υποκινητής εσΥ!
Ελένη μου, εγώ οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ γι'αυτά τα λόγια από μια ποιήτρια που μου έχει προσφέρει μυστικές στιγμές αληθινής απόλαυσης με τη γραφή της... και τη δική μου αγάπη!
----------------------------------
και το ιερό Υ κάνει ξανά την εμφάνισή του... Γκούφη μου!!!
Δημοσίευση σχολίου