Κυριακή 27 Ιουνίου 2010


incarnatus

Τα πόδια μου ήταν ρίζες
τα χέρια μου ήταν πλανήτες
απλώθηκα ως το υπερεκτατό
βάθυνα ως το στόμα του χρόνου
δεν θυμάμαι αν γεννήθηκα

ο πρώτος
και ο έσχατος
δεν έχουν μνήμη

δεν ήμουν δέντρο
δεν ήμουν άνθρωπος
δεν ήμουν έναρξη
ούτε πέρας
χειρωνάκτης της ύπαρξης
δεν ήμουν
ούτε περιείχα την υπόσχεση
καμιάς αθανασίας

ο άγιος
και ο βλάσφημος
σαρκώνονται στο ίδιο σώμα

το βλέμμα μου
και τούτο το θυμάμαι
σάρωνε τα πελάγη του απείρου
και δεν στεκόταν πουθενά
παντού ανάσες νύχτιες
παντού φλεγόμενοι άγγελοι
παντού μοναχικοί
εξόριστοι θεοί…

δεν ήμουν συμπαγής
ρευστός δεν ήμουν
δεν είχα στήθος

στο μέρος της καρδιάς
μονάχα
ένα μαύρο ρόδο…
και πάνω στα δεκάξι πέταλά του

το μηδέν
και το ένα
να ερωτοτροπούν
αέναα…

ιουν2010

19 σχόλια:

llachar είπε...

υπέροχο!αν και με δυσκολευει πολυ΄..ίσως και γι αυτό υπέροχο
η δεύτερη στροφή
η απόπειρα αποφατικού ορισμού..
πολύ όμορφο

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Κι αυτό όλο, Νημερτή μου, είναι μια ηρωική κατάδυση στο Είναι Σου-!..- με μποφώρ πολλά και νύχτα...
"...στο μέρος της καρδιάς
μονάχα
ένα μαύρο ρόδο…
και πάνω στα δεκάξι πέταλά του

το μηδέν
και το ένα
να ερωτοτροπούν
αέναα…"...

Είσαι ανεξάντλητος και Υπέροχος!!!
Δε θέλω να χρωματίσω το ρόδο Σου... Το αφήνω μαύρο - το χρώμα του μυστήριου και πολύ οικείου μου. Το χρώμα του απείρου, εκεί στα βάθη των εποχών...

Φιλώ το μαύρο ρόδο
με τα δεκάξι πέταλα!..
Ποιητή μου, ο άγιος κι ο βλάσφημος...γι' αυτό και ανθρώπινα μοναδικός!!!

goofyMAGOUFH είπε...

"ο άγιος
και ο βλάσφημος
σαρκώνονται στο ίδιο σώμα"
μου αρέσει τούτη η τοποθέτηση,
τούτη η, σχεδόν, ομολογία. . .
"Γενναίο το βήμα που εργάζεσαι". . .

Νimertis είπε...

φίλε dirdawuth καλημέρα... ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη σημείωσή σου περί αποφατικού ορισμού...
---------------------------------
Πυρφόρα μου, το ρόδο ετούτο αγαπά πολύ να το επισκέπτεσαι... και νομίζω ξέρει πολύ καλά το γιατί... τα φιλιά μου!
---------------------------------
Γκούφη μου... θυμήθηκες το 'Γενναίο'... με συγκίνησες... απρόβλεπτη και εξαιρετική μου Γκούφη...

logia είπε...

Θα ήθελα να είμαι μια άξια ζωγράφος να μεταφέρω στο χαρτί την εικόνα που ολοζώντανη σχημάτισαν οι λέξεις σου μες στο μυαλό μου
Αυτή τη φιγούρα τη ριζωμένη στη Γη και ταυτόχρονα ρευστή με τα χέρια "Πλανήτες" να κινούνται στο Άπειρο,
με κείνο το Μαύρο Ρόδο καρφωμένο στη θέση της καρδιάς!
Συχώρα με, αυθαίρετη η ερμηνεία, μα εγώ για Γη, για Ρίζα νιώθω τις ηθικές αξίες, παγκόσμιες σταθερές,
χέρια πλανήτες, η σκέψη που ελεύθερη πετά ακόμη και μέσα από σκλαβωμένο σώμα
όσο για κείνο το μαύρο ρόδο στη θέση της καρδιάς την απογοήτευση εγώ βλέπω και την πίκρα...
αυθαίρετη η ερμηνεία μα αυτός είναι ο συνειρμός που έκανα διαβάζοντάς σε!!!

Νimertis είπε...

φίλη μου Νέλλυ, είσαι μια άξια φωτογράφος πάντως, από τα λίγα δείγματα που έχω δει στο ιστολόγιό σου... σ'ευχαριστώ για την παρουσία σου αλλά και τον χρόνο που αφιέρωσες για τούτο το ποίημα... και για την ερμηνεία σου...

fotini είπε...

Να τολμήσω να εκφράσω μια απορια: γιατί σε χρόνο παρελθοντικό?

καλο σου βράδυ Νημερτή

Νimertis είπε...

καλησπέρα Φωτεινή... να με συμπαθάς που θα στο πω αλλά μερικές ερωτήσεις, πολύ απλά, δεν έχουν νόημα... σ'ευχαριστώ για το πέρασμα...

Vaso Mprataki είπε...

Αγαπημένε μου Νημερτή
επέτρεψε μου και εμένα όπως και η Γκούφη να σταθώ στο ίδιο σημείο
Ότι... ο άγιος
και ο βλάσφημος
σαρκώνονται στο ίδιο σώμα...

Μια αδιάκοπη πάλη του καλού με το κακό αυτό νομίζω κατά την ταπεινή γνώμη μου φίλε μου ότι είναι η ζωή μας ...και εμείς θεοί και δαίμονες συγχρόνως... ελπίζω όμως κάποτε να ξαναβρούμε και πάλι τον θεό μέσα μας [σαν τον μοναδικό ένοικο του οικοδομήματος που λέγεται ψυχή ...]

Tην καληνύχτα μου
με τα φιλιά μου!

Υ.Γ. Δεν θέλω να σχολιάσω τίποτε άλλο ...δεν το κρύβω όμως ποιητή μου ότι είναι από τα ποιήματα σου που δεν θα αρκεστώ σε μια απλή ανάγνωση τους... για να φτάσω από το ορατό στο αόρατο ...΄

Νimertis είπε...

Βάσω μου, νομίζω πως κι από την καθημερινότητά μας το αισθανόμαστε, το αντιλαμβανόμαστε, το 'ψυλλιαζόμαστε' αν θες... η αέναη διαλεκτική δεν έχει να κάνει μονάχα με την κοσμολογική - κοσμογονική και οντολογική θεώρηση αλλά και με την εσωτερική, διαρκή 'αντιμεταβίβαση', την εις το διηνεκές παλιρροϊκή δράση... από τη νεότητα της ανθρωπότητας το διδαχθήκαμε... από τις διδασκαλίες του Ερμή του Τρισμέγιστου [ο νόμος της αναλογίας, όπως πάνω έτσι και κάτω, όπως μέσα έτσι και έξω] έως το περίφημο Γιν και Γιανγκ που μας παρέδωσε το Ι Τσινγκ αλλά μας διδάσκει και η βαθύτερη παρατήρηση όλων όσων μας περιέχουν και όλων όσων περιέχουμε, αυτή η διαλεκτική πανταχού παρούσα... ο άγιος και ο βλάσφημος, ο ενάρετος και ο χαμερπής, ο ήρωας και ο απλός άνθρωπος... τελικά ο θνητός και ο άμβροτος... δράσεις η μια μέσα στην άλλη... το σκοτάδι που περιέχει την υπόσχεση του φωτός, το φως που κάποια στιγμή θα γεννήσει το σκοτάδι... η εισπνοή και η εκπνοή του Μπράχμα... αλλά νομίζω φλυάρησα πολύ... να με συμπαθάς... καμιά φορά παρασύρομαι!!! την αγάπη μου!!!

goofyMAGOUFH είπε...

Γεμάτος όμορφες αντιφάσεις είσαι, Νημερτή!
Πες μου όμως σε παρακαλώ
τι ορίζεις ως μηδέν και τι ως ένα;
Την εισπνοή και την εκπνοή ή αντίστροφα;
Υπέροχος!
Αντιφατικά υπέροχος!

Νimertis είπε...

Με βάση την Πυθαγόρεια οντολογική αριθμολογία, μια πρώτη απάντηση θα αποτολμήσω Γκούφη μου, αφού και το 16πέταλο Ρόδο των Ελευσινίων Μυστηρίων, η Μεγάλη Μητέρα [μήτρα] αποκωδικοποιείται επαρκώς –αλλά όχι σ’αυτό το σχόλιο – από την Εμπεδόκλεια και νεοπυθαγόρεια Αρμονική Συμβολική αλλά και την εν γένει μυητική διδασκαλία… [Γένεση του σύμπαντος εκ του μηδενός -Ειδητικός αριθμός, το όχημα του όντος εκ του Είναι (το μηδέν) προς το Γίγνεσθαι (το Έν)]… Στην ουσία το μηδέν ορίζεται αποφατικά [μηδ-εν] αφού οντολογικά δεν νοοείται… ακόμα, αν αναλύσουμε και την ιερή Τετρακτύ των Πυθαγορείων έχουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Η Τετρακτύς [παγά αενάου φύσεως την θεωρούσαν οι παλαιοί αδελφοί και ορκίζονταν σ’αυτήν], κατά τόν Πορφύριο (233 μ.Χ.), είναι το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών (1+2+3+4=10). Ήταν δηλαδή η δεκάδα, πού σύμφωνα με την Πυθαγόρεια άποψη τού Ιερατικού κώδικα (όλοι οι αριθμοί αθροιζόμενοι, ανάγονται σε μονοψήφιους), ισοδυναμεί με το ΕΝ ή τη Μονάδα. … (αφού 10 – 1+0=1)… Να πούμε ότι όλοι οι αριθμοί ήταν οντότητες και ιεροί για τους Πυθαγόρειους και ιδιαίτερα ο ‘υπερτελής’ αριθμός 10…το θέμα είναι πελώριο, όπως καταλαβαίνεις, πολύπλοκο και άκρως ενδιαφέρον… μερικά απλά στοιχεία παρέθεσα… θα επανέλθω όμως κάποια στιγμή...

Νimertis είπε...

Να προσθέσω κάποιες σκέψεις ακόμη που ίσως βοηθήσουν… το Μηδέν [Αγιν], στην Καμπαλά επειδή δεν έχει οντικές ορίζουσες –δεν νοείται δηλαδή κάτι που υπάρχει και δεν υπάρχει μαζί, νοείται ως το Ανεκδήλωτο που πρόκειται να εκδηλωθεί –αυτό συμφωνεί ας πούμε με την δυναμική κατάσταση του Μπράχμα που εισπνέει ενώ όταν εκδηλώνεται, ταυτίζεται με την εκπνοή του, ενεργητική κατάσταση δηλαδή και προβολή στον υλικό κόσμο… έχουμε δηλαδή την κατάσταση ακριβώς πριν την Μεγάλη Έκρηξη, το Big Bang που οι Κοσμολόγοι αποδέχονται ως κυρίαρχη θεώρηση ακόμη… άρα το μηδέν δεν ‘είναι’ ακόμη αλλά ‘πρόκειται’ να γίνει… περιέχει όλα τα συστατικά της Εκδηλωμένης Δημιουργίας –ας θυμηθούμε και το περίφημο κοσμικό αυγό των Ορφικών κλπ…

goofyMAGOUFH είπε...

Βρίσκω διασκεδαστική την πεποίθησή σου
ότι καταλαβαίνω.
Μάθε, λοιπόν, Νημερτή
πως δεν καταλαβαίνω
ούτε την Πυθαγόρεια οντολογική αριθμολογία
ούτε την Εμπεδόκλεια και νεοπυθαγόρεια Αρμονική Συμβολική
αλλά ούτε και την εν γένει μυητική διδασκαλία.
Ας μην επεκταθώ δε στην Καμπαλά.
Τι θα θες;
Μαγκούφης άνθρωπος.
Εκτιμώ όμως την καλή σου πρόθεση
παρότι η προσπάθεια απέτυχε.
Τα σέβη μου.

Νimertis είπε...

Γκούφη μου, έτσι όπως ξαναδιάβασα κι εγώ τα σχόλιά μου, μάλλον έχεις τα δίκια σου... μου φάνηκε σαν κάποιος να κάνει τον εξυπνάκια επειδή έμαθε πέντε πράγματα ή τα βρήκε στο ιντερνετ... μην παρεξηγήσεις τις προθέσεις μου όμως, έστω κι αν απέτυχα να σε φωτίσω ως προς το μηδέν και το εν... έτσι κι αλλιώς, όπως το αισθάνομαι εγώ, μονάχα ο Πυθαγόρας, οι μαθητές του, ο Πλάτων και μερικοί ακόμη να είχαν εντρυφήσει σ'αυτές τις έννοιες... δεν είναι επειδή είσαι 'μαγκούφης άνθρωπος' όπως με... πληθωρισμό αυτοσαρκάζεσαι, είναι επειδή μετά τον Καρτέσιο, όλοι μας έχουμε πάψει να έχουμε την λεγόμενη 'μυθική' συνείδηση και έχουμε υιοθετήσει, γενιά με τη γενιά τη λεγόμενη 'αιτιοκρατική' εμπειρική συνείδηση... όλα τα θέλουμε κομματάκια κομματάκια να μπορούμε να τα χωνέψουμε... κι εσύ κι εγώ και όλοι μας... δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό, πάντως έτσι συμβαίνει... αλλιώς σκέφτονταν οι άνθρωποι και αντιλαμβάνονταν τον κόσμο στα χρόνια του Πυθαγόρα, αλλιώς εμείς... άρα και παρότι ξέρω ότι κατά βάθος έχεις καταλάβει κάποια πράγματα, παίρνω πάνω μου το βάρος της αποτυχίας!!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο

έψαχνα στο διαδίχτυο και πέφτω σε αυτήν την σελίδα

δεν έψαχνα τυχαία

με ενδιαφέρει ο συμβολισμός του ρόδου

αλλά ποτέ δεν είχα ακούσει για μαύρο ρόδο

το παραπάνω που διάβασα με ενθουσίασε

μου αρέσει αυτό το στιλ

αλλά ψάχνω να μάθω

τεσπα η σελίδα είναι πολύ καλή

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο

έψαχνα στο διαδίχτυο και πέφτω σε αυτήν την σελίδα

δεν έψαχνα τυχαία

με ενδιαφέρει ο συμβολισμός του ρόδου

αλλά ποτέ δεν είχα ακούσει για μαύρο ρόδο

το παραπάνω που διάβασα με ενθουσίασε

μου αρέσει αυτό το στιλ

αλλά ψάχνω να μάθω

τεσπα η σελίδα είναι πολύ καλή

Νimertis είπε...

Δημήτρη σε καλωσορίζω με ιδιαίτερη χαρά στο Μαύρο Ρόδο... το πιστεύω και ας μην σε γνωρίζω πως δεν έψαχνες τυχαία... τι σημαίνει τυχαίο στον αναζητητή; σημαίνει να λαχταράς να ανταμωθείς με το αναπάντεχο... το Μαύρο Ρόδο, υπαρκτό όσο και ο βαθύς συμβολισμός του, μεθυστικό όσο και η μυστηριακή του φύση είναι ένας πανάρχαιος μυητικός κώδικας... ανάλογος με κείνον του Χρυσού Ρόδου των Ελευσινίων... αφού αναζητάς οι πόρτες θα σου ανοιχτούν, αφού θέλεις να γευτείς τον καρπό θα τον δ ε ι ς... με άλλα μάτια, εσωτερικά... σ'ευχαριστώ πολύ!!!

Ανώνυμος είπε...

και εγω ευχαριστώ για το καλωσορίσμα γιατι σπανια σε καλωσορίζουν σε blog