Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010





Από την ήττα
τίποτε δεν υπάρχει πιο αληθινό…

Στο ξεχέρσωμα του χθες
δεν βρίσκεις σύσκηνο τον εαυτό σου,
στρατιώτης που απέδρασε
από ένα ερειπωμένο στρατόπεδο,
αναρωτιέσαι για την δραστηριότητα
που δεν έγινε δράση,
για την επαναστατικότητα
που δεν έγινε επανάσταση,
για την ορμή
που δεν έγινε πράξη,
για τον έρωτα
που δεν έγινε αγάπη…

Στο συναπάντημα του ακέραιου ονείρου
δεν βρίσκεις συνένοχο το βλέμμα,
προδομένος εραστής που υμνεί μονάχα πια
τον ματωμένο χρόνο,
αναρωτιέσαι για την σάρκα
που δεν έγινε σώμα,
για την διαφορετικότητα
που δεν έγινε διαφορά,
για το άγγιγμα
που δεν έγινε επαφή
για την λέξη
που δεν έγινε λόγος,
για το ψέμα
που δεν έγινε αλήθεια…

Δεν βαφτίζεις το αύριο
ραντίζοντάς το με το χθες…

Απλώθηκες πολύ και χάθηκες
ανοίχτηκες πολύ και τώρα πια δεν κλείνεις
χαράχτηκες βαθιά και τώρα πια αιμορραγείς
όχι για να καταλήξεις οριστικά στο απρόσωπο
αλλά για να αντικρίζεις αδιάκοπα
εκείνο που ήταν να γίνεις
και δεν έγινες ποτέ…

Από την ήττα
τίποτε δεν υπάρχει πιο αληθινό…

-2004-

16 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Νημερτή μου, αγαπημένε,

ναι, δεν υπάρχει τίποτε πιο αληθινό από την ήττα.. Και είναι τόσο επιβλητική η θωριά της που μόνο γίγαντες μπορούν να τη νικήσουν και να συνεχίσουν την πορεία τους.

Την αγάπη μου έχεις, ποιητή μου!!!

Ανώνυμος είπε...

απλώθηκα πολύ και χάθηκα στο ταξίδι που έχουν οι λέξεις σου, παρασύρθηκα κι ονειρεύτηκα όλα αυτά που δεν έγιναν ... μα η ήττα μου, νίκησε ξανά και μ' έκανε να χαμογελάσω γιατί ποτέ δε θέλησα το ψέμα...

εξαιρετικό υπέροχε Νημερτή
σ'ευχαριστώ για την μοναδική γραφή που μοιράζεσαι

~reflection~ είπε...

μα...
αυτο επεδίωκα μια Ζωή..

να ανοιχτώ ...
να επιμηκύνω τον κοκκο μου..
να διαστείλλω το φως των ματιων μου..
να μεγενθύνω στο στηθος την πληγη..
να μην κλείσει ποτε...
μία διαπλάτυνση των επιφωνημάτων μου...

και τωρα με μαλώνουν τα ποιηματα που όργωσα τον Εαυτό μου
που σκορπισα παντου..

και δεν μπορεί, λένε, ο Ποιητής να με συλλεξει....
να με κανει ποίημα....

μα...
αυτο επεδίωκα εξαρχης...

Ηττηθηκα από τις επιλογες μου..
όποιος υπαρχει παντού, δεν υπάρχει πουθενα....

το ήξερα... και το πληρωνω...

-μια σκιά σκέψης-

Ανώνυμος είπε...

Kαι ο θρίαμβος τις νίκης ?

Τι γίνετε με των θρίαμβο τις νίκης πάνω στα πτώματα τις ήττας ?

Και η ήττα των ανθρώπων που δεν μπορεί να πάρει εκδίκηση από το μανιασμένο συναίσθημα τις παράνοιας ανθρώπων που στιγμάτισαν την ανθρωπότητα

Τόσα πάθη άδικα ??

Τόσα λάθη άδικα ??

Τόσες ψυχές άδικα ??


Τι να πω δεν ξέρω

Πρέπει να σε ξαναδιαβάσω παλι

Θα επανέλθω

Wicca είπε...

Γεννηθήκαμε με την ήττα στο αίμα μας. Κι όμως κάθε πράξη μας στοχεύει στην αναίρεση της μοίρας του θανάτου και του ανεπίτευχτου.

goofyMAGOUFH είπε...

Η ήττα είναι η καλύτερη δασκάλα, Νημερτή.
Ακόμα κι αν λείψεις από το μάθημα,
θα σου φέρει τις σημειώσεις στο σπίτι.

Νimertis είπε...

'γίγαντες' έγραψες φίλη μου Πυρφόρα...
σκέφτομαι καμιά φορά, τι κοστίζει να βρεις το ανάστημά σου;
πόσο αίμα χρειάζεται ένα καθαρό βλέμμα;
πόση αλήθεια αντέχουμε;
και τι είναι αυτό που φοβόμαστε;
μήπως εκείνο που θα αντικρίσουμε όταν υψωθούμε πάνω από... το 'κοπάδι';
πάνω από τον εαυτό μας;
την αγάπη σου σου στέλνω Πυρφόρα μου εξαιρετική!!!

σ'ευχαριστώ Σιλένα που ταξιδεύεις μαζί μου... αληθινά...

Νimertis είπε...

'...όποιος υπάρχει παντού, δεν υπάρχει πουθενά...'
έχει γραφτεί κάτι ανάλογο για το Θεό... είναι μια από τις... ποιότητές Του... να είναι παντού και πουθενά... να είναι πάντα 'άδειος' για να μπορεί να γεμίζει από τον καθένα... να μην δεσμεύεται από κανέναν για να μπορεί να τους αγαπήσει όλους...
μου έφερες αυτά στο νου υπέροχη φίλη μου Κάκια...
άσχετα ή σχετικά με τα όσα έγραψα εγώ...
αφορμή για νέα ταξιδέματα...

...στην αναίρεση του θανάτου... λένε πως αυτός είναι ο δρόμος των μυστών Γουίκα... να γίνουν αρνητές του θανάτου...
οι υπόλοιποι, προς το παρόν, είμαστε μάλλον αρνητές της ζωής...

Νimertis είπε...

επαναστατείς φίλε μου Δημήτρη; αγανακτείς; δυσφορείς; υγιές μου φαίνεται αυτό... όμως, να ξέρεις, ο Θρίαμβος της νίκης στους Ρωμαίους γινόταν με αλυσοδεμένους τους αιχμαλώτους, τους δούλους, τους αντιπάλους... με έναν διαρκή ενδόμυχο φόβο πως όλο αυτό το κύμα της οργής μπορεί να ξεσπάσει πάνω στα κεφάλια τους...
η ήττα δεν είναι το τέλος... μπορεί καλλιστα να είναι η αφετηρία...
οδηγεί στην επίγνωση φίλε μου...
κάποιες φορές...
κάποιες άλλες πάλι...

Νimertis είπε...

είσαι πολύ σωστή Γκούφη και ως συνήθως τα σχόλιά σου έχουν την συντριπτική αλήθεια της βιωμένης γνώσης... δεν μπορείς να το αποφύγεις λοιπόν τούτο το μάθημα... κι αν κλείσεις τα μάτια σου, έχεις τ'αυτιά σου, κι αν κλείσεις τ'αυτιά σου έχεις όλους τους πόρους της μνήμης σου ανοιχτούς...
κι αν κάνεις τον αμνήμονα, τον ανήξερο, τον εν αγνοία διατελούντα
έχει ο χρόνος την ολόσωστη θεραπεία για σένα...
θα επιβιώσεις μόνο και μόνο για να μπορείς να θυμάσαι...

Νερένια είπε...

...και τότε βγαίνεις από το σαρκίο σου ,με πλήρη επίγνωση της ήττας του χθες ... μα με τη ματιά ριγμένη στην ελπίδα του αύριο....

....κι όποιος την ήττα του δε ζύγιασε, δεν έμπηξε τα νύχια στις σάρκες του, άνθρωπος δε λογίζεται ....

...κι ύστερα τα μάτια ξεθολώνουν και κοιτάς τη ζωή κατάματα με πρόκληση στο βλέμμα σαν να της λες...

"Είμαι ακόμη εδώ, όρθιος και ζωντανός... μπρος σε όλες τις ήττες μου... μπρος σε όλα τα θέλω που αλήθεια δεν έγιναν... μα αν τα καταφερω και ένα απο αυτά το κάνω αληθινό, νικητής δαφνοστόλιστος ευθύς γίνομαι...."


Καλό βράδυ Ονειρευτή....

ποιώ - ελένη είπε...

όποιος νυμφεύεται τον θάνατο
οι ήττες δεν είναι παρά μικρά
περιστατικά
η γνωριμία με το "απόλυτο" σε
μετατρέπει σε διαρκή μονομάχο
με την πεμπτουσία της ύπαρξης
και τις εκφάνσεις της αληθινής ζωής
πως να γυρίσεις πίσω;

την καλησπέρα μου ποιητή

Anael είπε...

"για τον έρωτα
που δεν έγινε αγάπη…"
"για να αντικρίζεις αδιάκοπα
εκείνο που ήταν να γίνεις
και δεν έγινες ποτέ…"

πολύ όμορφο!

Νimertis είπε...

η πρώτη μεγάλη ήττα, αισθάνομαι Νερένια μου, είναι η συνειδητοποίηση της τρωτότητας, της φθαρτότητας, της 'ουδενίας' μας... ύστερα έρχεται η συνειδητοποίηση της αθλιότητας και του μεγέθους μας... ακολουθεί η επόμενη επίγνωση... είμαστε θνητοί... είμαστε προσωρινοί... δεν έχουμε αύριο... ένα σύντομο σήμερα είμαστε και ο κόσμος μπορεί άνετα και χωρίς εμάς... για την ακρίβεια, ελάχιστοι άνθρωποι θα δώσουν δεκάρα όταν θα φύγουμε... Θυμάμαι κάτι που έλεγε κάπου ο Κούντερα... υπάρχουν δυο είδη αθανασίας, η μικρή και η μεγάλη... τη μικρή κατακτούν για λίγα χρόνια κάποιοι 'επώνυμοι', κάποιοι...celebrities κλπ... μετά από 10 ή 20 ή έστω 30 χρόνια τους ξεχνάμε... τη μεγάλη αθανασία κατακτούν οι σπουδαίες και εμβληματικές μορφές, Πλάτων, Ιησούς, Γκαίτε κ.α.... κι όλοι αυτοί ανήκουν στο 1/1000...
οι υπόλοιποι...
ακούω τον άλλο μου εαυτό που μου ουρλιάζει τώρα... τρώγε, πίνε, χόρευε το λοιπόν... όπου να ναι ξεχνιέσαι!!!!

όποιος νυμφεύεται το θάνατο... πολύ με άγγιξε σήμερα αυτό Ελένη... Σκοτεινός Νυμφίος ο Θάνατος... ή μήπως ο Λευκός Νυμφίος; με ενέπνευσες... πολλά φιλιά!!!

καλημέρα Anael... θαρρώ πως είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάποιο σχόλιό σου... να σε καλωσορίσω λοιπόν και να σε ευχαριστήσω... [πρόλαβα να ρίξω μια ματιά και στο ενδιαφέρον ιστολόγιό σου... μια ματιά μόνο όμως... θα μπω για εξερεύνηση άλλη στιγμή...]

Νερένια είπε...

Χμμμμ.... Ονειρευτή...από πότε μας νοιάζει για τους άλλους;;;;

Εμένα έπαψε εδώ και καιρό να με νοιάζει αν με θυμούνται... γι αυτό και προτιμώ την καύση από την ταφή... να μην έχουν "υποχρέωση" ... Η ήττα ή η νίκη αφορά το εγώ μας ....
Εξάλλου "μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε" .... δεν είμαι μηδενίστρια και ευτυχώς ουτε πεσιμίστρια .... μα διδάχθηκα από τα λάθη μου και τη λήθη των άλλων....

Και ναι η πρώτη ήττα, είναι η τρωτότητα μας .... μα κοίτα τη με άλλα μάτια... αφού αύριο μπορεί και να μην υπάρχεις (το εννοώ απόλυτα, το έζησα στο πετσί μου) ζήσε το σήμερα ακριβώς όπως το ονειρεύεσαι!(μήπως δεν είναι μια μικρή νίκη και αυτό; Μα είμαστε "μικροί" και δεν καταλαβαίνουμε, παρά μόνο σαν νιώσουμε την άχνα του να διαπερνά το κορμί μας ... μικροί και ηλίθιοι ....)

Σε φιλώ....

Νimertis είπε...

με συγχωρείς που, εν μέρει, θα διαφωνήσω μαζί σου Νερένια αλλά με τις κοινοτοπίες που μας βολεύουν [μόνοι μας ήρθαμε και μόνοι φεύγουμε] δεν απαλλοτριώνεται η... επίγνωση της ήττας... και φυσικά μας νοιάζουν οι άλλοι... αλλιώς ας μονάσουμε... όμως κι ο μοναχός, μοναχός δεν είναι... αναζητά τον θείο έρωτα, αναζητά την ΕΝΩΣΗ την ΕΠΑΦΗ... όσοι βρίσκονται ακόμα στο κόσμο ας μην ισχυρίζονται ότι 'δεν τους ενδιαφέρει' από την ώρα που βγαίνουμε έξω από το σπίτι μας, από την ώρα που επικοινωνούμε, ΠΟΥ εργαζόμαστε, που είμαστε σε λειτουργική συνάφεια με το κόσμο, από την ώρα που εκθέτουμε κείμενα μας ενδιαφέρει... λίγο ή πολύ... ας είμαστε ειλικρινείς... αλλά εγώ δεν μίλησα για την υστεροφημία ως αυτοσκοπό αλλά ως μια αλήθεια συντριπτική...
είναι λοιπόν προς διεκδίκηση η επίγνωση... αλλιώς έχουμε έτοιμους τους αφορισμούς... και οι αφορισμοί απομονώνουν δεν οδηγούν σε επίγνωση...
και προσωπικά αμφισβητώ ότι ερχόμαστε 'μόνοι και μόνοι φεύγουμε'... αλλά είναι άλλης τάξεως ζήτημα...