Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010




Ιερότητα…

Κοίταξέ τους!

Τι κάνουν;
αναρωτιέσαι…
χτίζουν
και γκρεμίζουν…
με τα στήθια τους
με τα μάτια τους
με τις λέξεις
και με τις σιωπές τους!

Κλέψε το ρυθμό τους
μην τον ακούς μονάχα
νιώσε τον!
πόση φροντίδα έχει τούτος ο ρυθμός!
δεν θα τον συναντήσεις
παρά μονάχα
στη μουσική των πλανητών
στο βροντερό σφυροκόπημα της ζωής
μέσα στις αρτηρίες
στην ανάσα όσων αληθινά
ερωτεύτηκαν
στην αλήτικη διάθεση του μαΐστρου
όταν σε αλλοπαίρνει στο πέλαγος…

Κοίταξέ τους!
Αιώνες τώρα
χτίζουν
και γκρεμίζουν
αιχμαλώτισε τούτο το ρυθμό
στο λέω αληθινά
πουθενά δεν θα τον ανταμώσεις…

Έχεις γευτεί την πρωινή δροσιά
ενός καινούργιου κόσμου;
έχεις γείρει το κεφάλι σου
στο στήθος της
πλήρης που αφήνεται
μετά τον έρωτά σας;
έχεις χαθεί στο βλέμμα ενός παιδιού
όταν σου εμπιστεύεται 
όλη την ύπαρξή του;

Κοίταξέ τους!
μην στέκεσαι στη κίνηση
μην δραπετεύεις απ’ τον ιδρώτα του μόχθου
την ιερότητα πλύσου!
την ιερότητα
καθώς ο θάνατος γίνεται ζωή
και άγια
πληγωμένα χέρια
της αθανασίας!

Δεκ 2009

13 σχόλια:

VENNIS MAK είπε...

κοιταζω nimerti...-υπεροχο..

~reflection~ είπε...

Ξέρεις ότι η "Μουσική των Πλανητών" με καθήλωσε...

θα επανέλθω... να ολοκληρώσω το Ταξίδι μου αναμεσα στις τροχιές σου...


Φιλί.... γλυκιάς καλημέρας....

Ανώνυμος είπε...

Γίνετε να αιχμαλωτίσεις την ιερότητα ενός βλέμματος σε μια στιγμή σιωπής και μέσα τις να αιχμαλωτίσεις το συμπάν ??

goofyMAGOUFH είπε...

Πόσο απέχει, άραγε, Νημερτή,
η ιερότητα από τη φαιδρότητα;
'Αιώνες τώρα χτίζουν και γκρεμίζουν'
μέσα στο ίδιο σκήνωμα.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Είναι ιερότητα, Νημερτή μου,
όταν χτίζουν και γκρεμίζουν!..
Αυτός ο ρυθμός τους
γεννάει Ψυχή
και Πάθος!..
Εξαιρετικό!

Νimertis είπε...

καλησπέρα Vennis... οι γυναίκες διαθέτουν άλλωστε και μια ξεχωριστή ικανότητα να βλέπουν και όχι απλά να κοιτάζουν... σ'ευχαριστώ...

να επανέλθεις Κάκια μου... εδώ, να ξέρεις, πάντοτε για σένα μια φιλόξενη γωνιά... πολλά φιλιά...

για να το ρωτάς, φίλε μου Δημήτρη, κάτι μου λέει πως το έχεις βιώσει... ακριβό το δώρο αυτό... κράτησέ το για πάντα!!! την καλησπέρα μου!

Παρότι αρχικώς, ομολογώ με αιφνιδίασε τούτο το σχόλιό σου Γκούφη καθώς δεν ξέρω πως η φαιδρότητα γεννήθηκε από την επαφή με το ποίημα αυτό, ήθελα να πω ότι σε αυτή την αέναη διαλεκτική -και εκεί παραπέμπει το χτίζουν και γκρεμίζουν- εντάσσεται οργανικά όλος ο ανθρώπινος μόχθος αλλά και η ανθρώπινη ανάσα.. σε όποια προβληματική κι αν το θέσεις... σε μικρή κλίμακα αλλά και σε μεγάλη κλίμακα... στη στιγμή αλλά και στο αιώνιο... τελικά στο υπερ-χρονικό... ή ίσως και στο α-χρονικό... διότι, η ιερότητα, για μένα, εκεί ακριβώς που κάποιες φορές συνθλίβεται από τις Συμπληγάδες του Εγώ εκεί βρίσκει τη χαραμάδα και ανθίζει ξανά... δεν ξέρω αν έγινε καθαρότερη η ματιά μου... πάντοτε με ενδιαφέρον, ειλικρινά, φιλοξενώ τις θέσεις και την οπτική σου... κι έτσι θέλω να την καταθέτεις πάντα...

Αγαπημένη μου Πυρφόρα... είναι ο ρυθμός που δίχως αυτόν δε νοείται τίποτε αλλά και δεν κινητροδοτείται τίποτα... ο ρυθμός είναι ο ιερουργός εν τέλει... το θέμα είναι τεράστιο, ανεξάντλητο, πολυδιάστατο και πολύ ζωντανό... μια μικρή του όψη τόλμησα ν'αγγίξω...
πολλά φιλιά!!!

Ανώνυμος είπε...

μικρές στιγμές
μικρές ανάσες ζωής

βαθιές πληγές
που παίζουν κρυφτό με το θάνατο

έτσι γίνεται όταν παύεις να μένεις
αξιολύπητος θεατής!
πληγώνεσαι, ματώνεις, παίζεις κρυφτούλι με το θάνατο κάθε στιγμή

έτσι όμως ανακαλύπτεις τί θα πει ζωή, άλλωστε ποιός ο λόγος να λέμε ότι ζούμε όταν απλά παρατηρούμε απ' έξω τα δρώμενα!!!

μια ζεστή καλημέρα

~reflection~ είπε...

Μουσική Πλανητών
αλητικη διάθεση
γευσεις
κίνηση

Λέξεις που η ανασα στάθηκε να εισπνεύσει τον Συμπαντικό τους Άνεμο..
Οικείο κορμί ποιήματος και ο ύφαλος ψευδαισθηση σε ευκολη παρακαμψη....
Ενιωσε η Σκέψη όλη τη διαδρομή, μέχρι το κόκκαλο..

Εχει κοκκαλο η Σκέψη,Νημερτή?... εχει σκελετό να στηρίξει το κορμί της?...

Κι αν όχι... πως θεριεύει, θεμελιώνεται και ψηλώνει μπροστα στο Μεγαλείο ενός ποιήματος?....

Τα φιλιά μου..... συλλαβες από:
Μουσική Πλανητών
αλητικη διάθεση
γευσεις
κίνηση

Wicca είπε...

nimerti ιερότητα θα πει να αγγίζεις τις λέξεις και να γεννιέται ποίημα. Κάνω βήμα να βγω από το ναό σου κι όλο πιο βαθιά νιώθω εισέρχομαι.

Φόβος..... είπε...

Ότι κι αν κάνουν είναι σύμπραξη. Δύο χέρια που χτίζουν τον κόσμο των αγίων.

goofyMAGOUFH είπε...

Η διαλεκτική, λοιπόν, Νημερτή.
Ως πορεία ανάπτυξης μιας ιδέας
αλλά κυρίως ως τέχνη αλληλεπίδρασης των αντιθέτων.

Νimertis είπε...

φαίνεται πως έχει κόκκαλο Κάκια μου... και σάρκα και αίμα... μονάχα που χρειάζεται να αποβάλλει πρώτα ένα σωρό απολιθωμένα περιττώματα και σκουριές... ύστερα, το θαύμα εμπρός!! μια όμορφη Κυριακή εύχομαι...

Γουίκα... τι μου έγραψες; λόγια δεν έχω...

όμορφα το έθεσες Φόβε... πάντοτε βαθύς ο λογισμός σου, στοχαστικός, δυνατός...

αυτό είναι Γκούφη... τέχνη αλληλεπίδρασης των αντιθέτων... με θαυμαστή διόραση το είπες... η αληθινή μαγεία είναι τελικά, η υλοποίησή της...

Νimertis είπε...

Σιλένα μου, το ερώτημά σου πάμπολλες φορές με έχει ταρακουνήσει... ποιος ο λόγος να είμαστε μονάχα θεατές; η παρατήρηση έχει μια υπόγεια και μαυλιστική επίδραση, το έχουμε βιώσει αυτό, το ξέρουμε... μα, δεν αρκεί... την καλημέρα μου...