Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010



Ο ποιητής όργωνε με μανία το χωράφι του εαυτού του
Χρόνια και χρόνια δούλευε, κοπίαζε, στερήθηκε τον ύπνο, στερήθηκε τον κόσμο, στερήθηκε τη γλυκιά ανάπαυση της παραίτησης…

‘αφρόντιστο τούτο το κληροδότημα της Ειμαρμένης δεν θα αφήσω’ έλεγε και αρνιόταν την ‘πνευματικότητα’ με ένα μειδίασμα εωθινής ηδύτητας…

‘Ποιος είναι ο πνευματικός άνθρωπος;’, ρωτούσε τον εαυτό του, ‘μονάχα εκείνος που ξέχασε πως ποίηση είναι τα χέρια, είναι το βλέμμα, είναι η απαντοχή… πνευματικός είναι κείνος που λησμόνησε τον εαυτό του σε μια πολυθρόνα και αρνείται να επιστρέψει στη σκληρή καρέκλα… πνευματικός είναι κείνος που αφέθηκε στη τρυφή του μαλακού στρώματος και παράτησε το άβολο ντιβάνι εκστρατείας…’
‘στρατευμένος γεννήθηκα… στο χαράκωμα του είναι μου θα τελευτήσω…’ μονολογούσε

Την ιερότητα δεν ήθελε να εξοστρακίσει ο ποιητής
Κείνη τη μυστική ανάσα που σχηματίζει τον Λόγο στο θολό τζάμι της μοναχικής του καλύβης
Κείνο τον ερωτικό εαυτό που αναρπάζεται από τη Νύχτα και αξιώνει μια ομορφότερη μέρα…
Κείνο το σεμνό χαμόγελο της παιδικότητας που ζωγραφίζεται στα χείλη όταν όλος ο υπόλοιπος εαυτός δεν το γνωρίζει
Όταν ο νους δεν το γνωρίζει
Όταν η ψυχή δεν το γνωρίζει
Όταν ο χρόνος δεν το γνωρίζει…

Την μυστική συνάφεια με την Αλήθεια δεν ήθελε να προδώσει ο ποιητής
Και στερήθηκε Κυριακές με ηλιόλουστα παραδείσια βουλεβάρτα γεμάτα κοπελιές χαρούμενες και παιδιά θορυβώδη
Και στερήθηκε απογεύματα δίπλα στην αιωνιότητα της σιωπηλής θάλασσας
Και στερήθηκε πρωινά ζεστά που ακουμπάς τον ήλιο στο μάγουλο και είναι σα χάδι ερωμένης
Και είναι σα φιλί μοναχοκόρης πριν φύγει για το σχολειό…

Την αδειοσύνη της επίγνωσης αναζήτησε ο ποιητής
Και εργάστηκε σκληρά
Απάνθρωπα
Φιλόπονα
Στο εργαστήρι του εαυτού
Στο λατομείο της θλίψης
Στο εργοτάξιο της φθοράς

Έμεινε ως το τέλος όρθιος
Δάκρυσε μονάχα λίγο στο στερνό του συναπάντημα με τον ήλιο
‘δεν σε γνώρισα καλά αδελφέ μου, δεν σε φίλεψα σάρκα, δεν σου χάρισα αίμα, δεν σ’έκλεισα στη χούφτα μου με μανία…’ ψιθύρισε κομπιάζοντας
‘με συγχωρείς… απλώθηκα πολύ ως το απέραντο του φόβου και δεν σε πρόλαβα… χάραξέ μου το σαρκίο πριν αποδρομήσω… δεν φεύγω ικέτης… έρχομαι θεωμένος, έρχομαι φωτεινός!’

Κοίταξε τα κουρασμένα χέρια του
Και δεν λυπήθηκε
Άγγιξε τα κουρασμένα μάτια του
Και δεν λυπήθηκε
Χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά του
Και δεν λυπήθηκε
Γύρισε, κοίταξε το φτωχικό του δώμα
Και δεν λυπήθηκε

Έγλειψε τα στερημένα χείλια του
Και αναλύθηκε σε λυγμούς…

Οκτ2010

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

συγκλονιστικό Νημερτή!

ποιός είναι ο πνευματικός άνθρωπος?
είναι όποιος γνωρίζει και τη γνώση δεν την κλειδώνει σε μυστικά συρτάρια
είναι όποιος αναπνέει τη μυστική διαδρομή με φωτεινό βλέμμα
... εσύ Νημερτή

Ανώνυμος είπε...

""""Ο ποιητής όργωνε με μανία το χωράφι του εαυτού του
Χρόνια και χρόνια δούλευε, κοπίαζε, στερήθηκε τον ύπνο, στερήθηκε τον κόσμο, στερήθηκε τη γλυκιά ανάπαυση της παραίτησης…"""

Συνειρμηκα Nimerti μου θυμηθηκα ενα αγαπημενο ακουσμα διαβαζωντας τους στοιχους σου

Στο αφιερώνω λοιπόν σε σένα και στην εξαίρετη παρέα σου!!



http://www.youtube.com/watch?v=qK6sq80B_Iw

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Γράφω ξανά και ξανά θα το γράψω:

Είσαι ο ΠΟΙΗΤΗΣ!!!

Ο φωτεινός, ο θεωμένος!..

Κι αν αναλύθηκες σε λυγμούς είναι που βαδίζεις Άνθρωπος στο Δρόμο του Απείρου!!!

Ποιητή μου, φίλε μου κι αδερφέ,

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!!!

Σε φιλώ, Νημερτή μου!!!

Ανώνυμος είπε...

μειδίασμα εωθινής ηδύτητας…


Τι σημαινει ?????


????????????????????????????????

Ανώνυμος είπε...

Με συγκλονησε nimerti

Πολυ στερηση ομως

Οι χαρες τις ζωης ειναι η αληθινη ποιηση ....

Ο ηλιος

το φως τις μερας

ενα υπεροχο γυναικειο βλεμα

μια υπεροχη γυναικα

η λαμψη τις ημερας και αυτος ολα αυτα τα στερητε

Στερηση σαν τους μοναχους που προσευχωνται μανιωδος .....

Αλλα καλα κανει αν αυτο γουσταρει

Καλο βραδυ nimerti

~reflection~ είπε...

Εδώ είμαι...
κρυμμένη πίσω από τους ανεξιχνίαστους λυγμούς..

Θα επιστρέψω με κατάθεση των αποτελεσμάτων από τις πειραματικές μου αναλύσεις..
ερασιτεχνικές πάντα..
μα εκεί βρίσκεται το μεγαλείο...

ο Ποιητής πεθαίνει ερασιτέχνης...

Νερένια είπε...

Δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτο που νιώθω... αυτό που με εκανες να νιώσω...

Μα θα πω ... πως αφού ο ποιητής κατάλαβε το λάθος της στέρησης θα ψάξει για άλλα βήματα....

Στο είχα γράψει άλλοτε... στο λέω και τώρα... "Ματια Παιδιών" και εσκεμμένα τα ή η ματια δεν έχουν τόνο.... Τόνισε εσύ ...κατά ή χωρίς βούληση ...

Σε φιλώ ......

ποιώ - ελένη είπε...

Κοίταξε τα κουρασμένα χέρια του
Και δεν λυπήθηκε
"Άγγιξε τα κουρασμένα μάτια του
Και δεν λυπήθηκε
Χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά του
Και δεν λυπήθηκε
Γύρισε, κοίταξε το φτωχικό του δώμα
Και δεν λυπήθηκε
Έγλειψε τα στερημένα χείλια του
Και αναλύθηκε σε λυγμούς…"

Ως το τέλος θα μείνουμε όρθιοι
μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο
της πνευματικότητας

σε φιλώ ποιητή μου

Νimertis είπε...

Σιλένα, φίλη μου, όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο σε εκτιμώ... όχι γι αυτά που μου γράφεις μα για την ευγένεια, τον ποιητικό σου ζήλο αλλά και την εν γένει παρουσία σου... χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα... το λέω τώρα, μετά από αρκετό καιρό και το εννοώ...
πολλά φιλιά!!!

Πυρφόρα μου και αδελφή μου... ένιωσες το παλμό μου... το ξέρω... σε άγγιξε η κάθε λέξη...
είναι κάποια πράγματα που δεν μπαίνουν στις λέξεις... μα αυτές έχουμε... και είναι τα χέρια μας και τα μάτια μας και ο λυγμός μας...
την αγάπη μου!!!

διάβασες σωστά... το μισό όμως Νερένια μου...
δεν υπάρχουν άλλα βήματα
δεν είναι ακριβώς η ματαιότητα ενός προσωπικού αγώνα καθώς το παντοτινό αγώνισμα του ανθρώπου αυτό είναι... να σκαρφαλώσει στη κορυφή του εαυτού του και μαζί, να πιάσει το πυθμένα του...
είναι και κάτι ακόμα
...αλλά νομίζω τούτο το διείδες...
να σαι καλά...

ως το τέλος όρθιοι Ελένη
και ας μην είναι κείνο που θα αντικρίσουμε
κείνο που λαχταρούσε η ψυχή μας...
ποιος ξέρει άλλωστε;
σ'ευχαριστώ!!

Νερένια είπε...

Χμμμ.... Διάβασα σωστά .... και δεν νοώ το τέλος .... δεν υπάρχει τελος για μας Ονειρευτή...

Θα στο πω απλά ..... το τέλος θα είναι μόνο η λοβοτομη....

Ξέρω ότι θα καταλάβεις....

καλό βραδυ....

~reflection~ είπε...

Χτίζουμε μέσα μας Ναούς..
γκρεμίζουμε Ιδιοκτησίες
σκάβουμε την περιουσία μας
καίμε την Κατοχή σε οτιδήποτε
Οργώνουμε τη στιγμή του θέρους
κι όλο κάτι επιδιώκουμε βαδίζοντας κόντρα στη Σ;yμβαση του Κοσμου για Δημιουργία..

μα..
με χέρια φονιάδες κάθε μέρα ο Ποιητής σκαλίζει τον κήπο του, Νημερτή..

αν νομίζουμε ότι τα χερια μας είναι αθώα, βουλιάζουμε στην αυταπατη...

Κοίταξε τον κήπο ο Πoιητής και ψιθυρισε:

"Τιποτε δεν παει χαμενο..
ακομη και το επιφώνημα που έθαψα να μην το ακουσει κανεις..
κι εκείνο το άτιμο άνθισε!!!"



Τα φιλιά μου.. υποκλίσεις..

Vaso Mprataki είπε...

Υποκλίνομαι στην ποίηση σου Νημερτή μου!!!
... Κοίταξε τα κουρασμένα χέρια του
Και δεν λυπήθηκε
Άγγιξε τα κουρασμένα μάτια του
Και δεν λυπήθηκε
Χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά του
Και δεν λυπήθηκε
Γύρισε, κοίταξε το φτωχικό του δώμα
Και δεν λυπήθηκε
Έγλειψε τα στερημένα χείλια του
Και αναλύθηκε σε λυγμούς…"

Αυτό είναι η ποίηση δυστυχώς φίλε μου ένα αδιάκοπο ταξίδι μέσα στον πόνο ...στο φως και στο σκοτάδι...και σε κακοτράχηλα μονοπάτια από όπου ίσως θα βγούμε κρατώντας στα χέρια ένα καλάθι από λυγμούς...

Νομίζω ότι πολλά έχασα τελευταία από την ποίηση σου Νημερτή μου ...

Την πιο όμορφη καληνύχτα μου
με την αγάπη μου !!!

goofyMAGOUFH είπε...

Κάπως αλλιώτικη τούτη η γραφή, Νημερτή, έτσι δεν είναι;
Έρχεται η αποδοχή να συμπληρώσει την επίγνωση;

nameliart είπε...

Μήπως όμως…
λυγμούς που σε κάνουν να βγαίνεις από μέσα τους ακόμη πιο θεωμένος;
…ακόμη πιο φωτεινός;
Είναι θείο αυτό που διάβασα!!! Ευχαριστώ Νημερτή!
Τη καλησπέρα μου για τούτο το βροχερό απόγευμα…

Φόβος..... είπε...

Μόνο ο ποιητής ξέρει ότι ο Γοργοθάς κάπου τελειώνει. Και μόνο ο ποιητής τον επιλέγει συνειδητά.

Νimertis είπε...

ώστε η λοβοτομή το τέλος Νερένια... καμιά φορά την έχω ευχηθεί κιόλας...

σ'ευχαριστώ Κάκια που μίλησες για τον Κήπο... ήθελα κάποιες φορές να γράψω κάτι γι'αυτό αλλά δίσταζα...
με χέρια φονιάδες τον σκαλίζει ο ποιητής λες...
ναι... μονάχα τον αθώο ας μην προσποιείται...
ένα γλυκό φιλί...

όχι, δεν έχασες τίποτα Βάσω μου... δεν ξέρω αν θα λείψω εγώ αλλά η ποίησή μου, όση σημασία κι αν έχει αυτή, εδώ θα είναι... ό,τι δεν έχει λερωθεί κι ό,τι έχω ακριβό εδώ είναι... στο Νημερτή, το Μαύρο Ρόδο και στη Περιοχή Μ...
εγώ μάλλον φάνηκα ανάξιος... κάποιες αχτίδες αλήθειας τις αξιώθηκα όμως... και νεότερος και τώρα...
να σαι καλά φίλη μου αγαπημένη...

δυνατό και δύσκολο το ερώτημά σου Γκούφη... ειλικρινά αγνοώ την απάντηση όμως...
αισθάνομαι απλά... και ψηλαφώ ακόμα στο σκότος...

ίσως να είναι έτσι nameliart... ίσως αυτοί οι λυγμοί να είναι το τελευταίο αντιμίσθιο της επίγνωσης, όπως αναρωτήθηκε και η Γκούφη...
πολύ σ'ευχαριστώ... ιδιαίτερη η αύρα της ψυχής σου... έτσι αισθάνομαι... ευγενική και όμορφη...

πάντοτε λιτός αλλά ουσιαστικός ο λόγος σου Φόβε... φαίνεται να προκύπτει από δυνατά βιώματα... επιλέγει συνειδητά λες ε; ίσως να είναι κι έτσι...
προς επεξεργασία...

VENNIS MAK είπε...

"-Αν με ρωτησεις τι ειναι ποιητης...-Θα σου πω πως ειναι αυτος που σκεπαζει την γυμνια του με λεξεις για να μην ξεπαγιαζει η καρδια που κοιμιζει στην μονοκλινη μοναξια της.."-βενετια...
-καλησπερες nimerti...συγκλονιστικο κειμενο..

Νimertis είπε...

μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες Βενετία... σε ένα κόσμο όπου ενοχοποιείται το πάθος, σπιλώνεται το συναίσθημα, θεωρείται 'οχληση' η ελεύθερη έκφραση -αυτά θεωρούνται καλά όταν δεν είναι στο σπίτι μας, δίπλα μας, γύρω μας, στο κινηματογράφο ας πούμε είναι μια χαρά αλλά όχι και να μας αγγίζουν- ακόμη και η τρυφερότητα θεωρείται ύποπτη και μάλλον περιττή -όταν την απολαμβάνουμε βέβαια δεν είναι καθόλου περιττή, απλά μας φέρνει σε αμηχανία τελικά γιατί, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΔΏΣΟΥΜΕ ΚΑΙ... ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΜΑΘΑΜΕ ΠΩΣ...-, τα διανοητικά σχόλια αποδεικνύονται σύντομα ψεύτικα και κίβδηλα...

το δικό σου είναι από καρδιάς και το φιλοξενώ με ανακούφιση...
να σαι καλά!!! τις καλησπέρες μου...

[μονόκλινη μοναξιά... δυνατό!!]

VENNIS MAK είπε...

υπαρχει τετοιος κοσμος?δεν μου συστηθηκε ποτε..οπως λεω σε ενα κειμενο μου..-εγω στον κοσμο μου ζω...εκει που το παθος δοξαζεται!!η ελευθερη εκφραση βγαινει αβιαστα οπως η ανασα,το ψευτικο μενει στο κουτι με τα απωλεσθεντα που ποτε κανεις δεν αναζητησε..-μονοκλινη μοναξια μπορει να χωρεσει σε δικλινα καγκελα..-καληνυχτες,την αγαπη μου..

Ανώνυμος είπε...

"Μην εκτιμάς του κόσμου την αγάπη, ποιητή!
Εκστατικών εγκωμίων ο θόρυβος
αμέσως θα περάσει."


Θ’ ακούς την κρίση του ανόητου, το γέλασμα του πλήθους απαθές,
Όμως εσύ να μείνεις ήρεμος, και ο Θεός θα σε φυλάξει.

Να ζεις μοναχικός σαν βασιλιάς. Βάστα το δρόμο τον ελεύθερο,
Εκεί που σε τραβά το δημιουργικό σου πνεύμα.
Και τελειοποιώντας τους καρπούς των σκέψεων ενδόμυχων,
Να μη ζητάς ανταμοιβή για το πολύτιμό σου έργο.

Ο ίδιος είσαι ο ανώτατος κριτής και της αλήθειας ο επιτετραμμένος.
Μπορείς να εκτιμάς πιό δίκαια απ’ όλους το δικό σου έργο.
Εις ’ευχαριστημένος άραγε, φίλε μου καλλιτέχνη αυστηρέ;

Είσαι! Τότε ας βρίζει το έργο σου ο όχλος μανιασμένος,
Ας ιεροσυλεί πάνω στον ιερόν σου , ας νοθεύει
Και με παιδιάστικη του ζωηράδα το θρόνο σου ας ταλαντεύει.
("Στον ποιητή", Αλεξάντερ Πούσκιν)

Αυτο για σενα Nimerti!

:))

Νimertis είπε...

φίλε μου Δημήτρη, σ΄ευχαριστώ πολύ για το εξαιρετικό ποίημα που μου αφιέρωσες... τι μορφή και ο Πούσκιν!... καμιά φορά σκέφτομαι, έστω για μια μέρα να ήξερα Ρώσικα να τον διαβάσω στη γλώσσα του... όσο προλάβω δηλαδή...
[ποτέ δεν είναι αργά είπες; ναι, αλλά εμείς είμαστε αργοί...]

μονόκλινη μοναξιά μπορεί να χωρέσει σε δίκλινα κάγκελα... ακόμη πιο δυνατό Βέννις... την καλησπέρα μου!!!