Πυρετοί κατιόντες
Οι νεκροί
ήρθαν εφιάλτες
στα χώματά μας
τους υποδέχθηκαν χορεύοντας οι Νύμφες
τους καταγέλασαν οι Άνεμοι
τους περιέπαιξαν οι Σάτυροι
το χρόνο τους πετσοκόψαμε
και τσιμπούσι στήθηκε
θριάμβου
κάτω ακριβώς
απ’τα θεόχτιστα τείχη μας
και την αποφορά τους
θα τραγουδά ο τυφλός ποιητής
εξαγοράζοντας φτηνά
μιαν υστεροφημία βέβαιη
ανάμεσα στους βροτούς
Λοιπόν, απόρθητη
είναι η πόλη μας
αιώνες τώρα…
Ύστερα είδα την Ελένη
άργησα είν’η αλήθεια
ν’ανταμωθώ
με το πέπλο της σιωπής της
ήταν χλωμή
σαν βροχερή αυγή
και νεκροφόρες αύρες
την έλουζαν
σαν πεθαμένο φως
κι όμως
χαμογελούσε
είχε στους λεπτούς της αστραγάλους
δεμένες νεκροκεφαλές
και απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…
Λοιπόν, ανώλεθρη
είναι η αλαζονεία μας
και περισσεύει αν χρειαστεί
για τον διωγμό μας…
Και λίγο πριν
μας φορτώσουν
στα μαύρα τους πλοία οι Έλληνες
να πουληθούμε ανδράποδα
στις εσχατιές του Αιγαίου
την είδα πάλι
ερχόταν από μακριά
φορούσε ένα διάδημα
από βότσαλα του ιερού μας ποταμού
στα δάχτυλά της
σαν παιγνίδι μικροσκοπικό
ο πρίγκιπας παραληρούσε
μισότρελος ο δυστυχής
και στα σανδάλια της
οι σκύλοι της Εκάτης
ουρούσαν και αφόδευαν
ό,τι ιερότερο αφήσαμε
αχνιστό ακόμα
ν’αναπαύεται
ιχώρ και δάκρυα
επηρμένης νιότης
Λοιπόν, ανόθευτος
θα είναι ο θάνατός μας
κόκκινος
σαν τους σπαραγμούς
των κατιόντων πυρετών μας
κι αν επιμένει ο γέρο-ποιητής
να μας θυμίζει στους αιώνες
τη ντροπή μας
χάρισμά του!
θα’ναι μια δόξα που νεκρανασταίνει πάντα
μονάχα λέξεις…
Φεβ 2010
19 σχόλια:
μονάχα λέξεις! κι όμως η ντροπή μαγεύεται και παύει να ντρέπεται
"και απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…"
εκεί κρεμάστηκε κι η ντροπή
που δεν πρόλαβα να συναντήσω
γιατί είχα πολλές ερωτήσεις αναπάντητες γι' αυτήν!
ίσως αν την εξευμενίσω με ένα τραγούδι??
ίσως ένα τανγκό!
θα της αρέσει?
έξοχο !
μόνο έξοχο !
Τι να πρωτοπώ !...
...Λοιπόν, ανώλεθρη
είναι η αλαζονεία μας
και περισσεύει αν χρειαστεί
για τον διωγμό μας…
τούτο κρατώ που ας φαίνεται απαισιόδοξο , μου φαίνεται σα να μας ψιθυρίζει πως πόλεμο έχουμε , δίχως να μας τρομάξει με σειρήνες !
εύγε ΝΗΜΕΡΤΗ !
Ο τυφλός ποιητής..
η εξαγορά της υστεροφημίας μας
η Ελένη, που άργησες ν' ανταμώσεις
κι η πώλησή μας..
Ε, ναι!...ανόθευτος ο θάνατός μας..
κι ο ποιητής που μας θυμίζει τη ντροπή μας...σε ποιούς τη θυμίζει;..Είμαστε πολλοί που ντρεπόμαστε;
Την αγάπη μου, αδελφέ μου!
"Ύστερα είδα την Ελένη
άργησα είν’η αλήθεια
ν’ανταμωθώ
με το πέπλο της σιωπής της
ήταν χλωμή
σαν βροχερή αυγή
και νεκροφόρες αύρες
την έλουζαν
σαν πεθαμένο φως
κι όμως
χαμογελούσε
είχε στους λεπτούς της αστραγάλους
δεμένες νεκροκεφαλές
και απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…"
Είναι ο,τι καλύτερο έχεις γράψεις
τελευταία
Το έχεις δημοσιεύσει πάλι αν θυμάμαι καλά
Μια όμορφη μέρα να έχεις
στ αληθεια λεξεις μενουν μονο,
λεξεις και μετα λεξεις για τις προηγουμενες λεξεις κι ολο αυτο συγκροτει ενα "οικοδομημα",
την περιπετεια της ανθρωπινης ψυχης
που δεν ξεχωριζει τους νικητες απ τους νικημενους,
τους φθαρτους ισως απ τους αφθαρτους;
τωρα που το σκεφτομαι καλε μου φιλε κεντρικο θεμα στα γραπτα σου ειναι αυτο που λεμε εντροπια,
συγκεντρωνεις ενεργεια για να δομησεις εναν λογο στερεο πανω σ αναζητησεις που ειναι τοσο ρευστες κι αχανεις, σα να σε βλεπω να κρατας τα σκοινια, τους αρμους του λογου κι απο κατω μανιασμενη η θαλασσα των μυθων, των ενστικτων, του χρονου του δυναστη,
κι αναρωτιεμαι, ειλικρινα αναρωτιεμαι μ αφορμη κι αιτια τα γραπτα σου,
τι ειναι λοιπον ο λογος;
τι ειναι αραγε;
το νησι που ξαποσταινουμε και κατοικουμε;
η σχεδια που πανω της κρατιομαστε
να μη χαθουμε στη μανιασμενη θαλασα;
στο κειμενο σου στηνεις μια σκηνη, κατι σαν προσχημα δρασης, στολιζεις την σκηνη με λεξεις δυνατες, εντονες, το φορτιζεις οσο γινεται περισσοτερο-τοχεις το χαρισμα αυτο-
και μετα η σκηνη καταρρεει με μιας, σα να ρουφιεται απ τον ιδιο τον εαυτο της και λες αυτο το φοβερο,
ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ!!!
σε ποιον το λες καλε μου φιλε;
στον ποιητη μονο το λες;
η στον ιδιο τον χρονο,
στην ιδια την φθορα,
στην ιδια την θνητοτητα μας;
ειναι απολαυση να σε διαβαζω,
και καθε φορα κατι νεο ανακαλυπτω
στα πολλαπλα στρωματα της γραφης σου
το ταγκό πάντα μεθυστικό... σ'ευχαριστώ ιδιαίτερα φίλη Σιλένα...
δεν σε αδικώ που κράτησες το ανώλεθρο της αλαζονείας φίλη μου Αλεξ... με διορατικό, νομίζω, τρόπο, σημειώνεις και σημαίνεις... την καλημέρα μου!
αγαπημένη μου Πυρφόρα... δεν είναι τυχαίο που το επανέφερα τούτο το ποίημά μου αυτή τη χρονική στιγμή... μα, μου φαίνεται και κάθε μέρα αν το είχα στο προσκήνιο, πάντα θα αισθανόμουν το ίδιο...
δεν είμαστε πολλοί που ντρεπόμαστε πια, αυτό είναι βέβαιο Ευαγγελία μου...
και νομίζω πως αυτός ο Μιθριδατισμός στο δηλητήριο -κάθε είδους πνευματικό δηλητήριο εννοώ- που ενδημεί θα είναι τελικά και ο αφανισμός μας...
ο Θ.Αγγελόπουλος σε μια ταινία του, ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ, βάζει στο στόμα του Βέγγου τη φράση 'η Ελλάδα πεθαίνει... πεθαίνει και δεν το καταλαβαίνουμε... ο κύκλος της έκλεισε...' [νομίζω τα θυμάμαι σωστά]...
δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα
εμείς τουλάχιστον είμαστε ακόμη ζωντανοί!!
την αγάπη μου!!!!
Ναι Ελένη, σωστά το θυμάσαι... όπως όμως έγραψα και στην Πυρφόρα, ένιωσα την ανάγκη να το... θυμηθώ κι εγώ... και αυτή τη φορά πιο συνειδητά από πριν...
σ'ευχαριστώ για το τιμητικό σου σχόλιο... αληθινά...
Αγαπημένε φίλε ΛΕΤ,
Κάποια στιγμή ίσως πρέπει να το κάνω
Να συλλέξω δηλαδή όλα αυτά τα διαμάντια που αδικούνται και χάνονται μέσα στο πεδίο των σχολίων και να τα αναδείξω ως αληθινά αριστουργήματα
Σύμπαντα ολόκληρα στοχασμών που, προσωπικά, με έχουν πάει πολύ παραπέρα απ’όσο φανταζόμουν…
Πώς να μην έχω την ίδια αίσθηση τώρα για τούτο το μικρό όμως άρτιο δοκίμιο που κατέθεσες με αφορμή και μόνο το ποίημα αυτό;
Όπως συμβαίνει με όλες σου τις γραφές σχεδόν, το διάβασα και το ξαναδιάβασα
Και ομολογώ πως σε κάθε ανάγνωση το αγκάλιαζα και με αγκάλιαζε πιο δυνατά…
Έθεσες το ζήτημα της εντροπίας ως βασικό υπόβαθρο ή άξονα στη γραφή μου φίλε… με ερέθισε πολύ αυτό… το βρίσκω πολύ σημαντικό για να το αναλύσω επιτόπου, άλλωστε δεν είναι και εύκολο…
η αλήθεια είναι πως η εντροπία και η φιλοσοφική της διάσταση μου αποκαλύφτηκε μέσα από την δυναμική σύγκριση των φυσικών νόμων και των δράσεων του ανθρώπου όπως φωτίζεται από τους Προσωκρατικούς και αργότερα τους κλασικούς... μεγάλο θέμα, απέραντο...
κι ύστερα ήρθε η συστοιχία των ερωτημάτων…
Τι είναι ο λόγος;
Και ποια είναι η πραγματική του διάσταση;
Πως τον ιεροποιούμε άλλες φορές και πως τον ευτελίζουμε κάποιες άλλες;
Είτε ο δημιουργός είναι ο Όμηρος, ο Πλάτων, ο ευαγγελιστής Ιωάννης ή ο Σέξπιρ…
Είτε είμαστε εμείς, οι ‘κοινοί θνητοί’…
Δεν είναι στο ανάστημά μου να δώσω απαντήσεις
Σκαλίζω, ψάχνω, ερευνώ, παλεύω όπως όλοι μας…
Όμως ξέρω πια ένα πράγμα
Η επικοινωνία μας, η ευλογημένη αυτή διάδραση που γεφυρώνει τα μοναχικά νησιά που είμαστε, λειτουργεί θεραπευτικά…
Άλλο δεν ελπίζω από τούτο το άγγιγμα της ίασης στον εσωτερικό μου τυφώνα φίλε μου
Πεφωτισμένος δεν είμαι ούτε θα χριστώ ποτέ
άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου…
με τη συντροφιά φίλων και αδελφών στο μονοπάτι
όπως εσύ!
‘’ό,τι ιερότερο αφήσαμε
αχνιστό ακόμα
ν’αναπαύεται…’’
...σαν να μπαίναμε στο όνειρο από τις γειτονιές των παιδιών
ύστερα σταθήκαμε απέναντι στα σύννεφα
στάχια λυγισμένα...
έγκειται η ομορφιά στις χάσεις δεν έχει προφυλάξεις το αιφνίδιο
ακόμη μια γραφή σας κοφτερή σαν πυρετός!
την καλησπέρα μου
Ελένη την καλησπέρα μου... είναι το δεύτερο σχόλιό σου στο Μαύρο Ρόδο... το πρώτο ήταν μήνες πριν σε ένα μικρό μου ποιηματάκι το Αφηγείται... βλέπεις, τα θυμάμαι διότι μου είναι πολύ ξεχωριστά... αληθινά...
δεν έχω πολλά να πω ούτε για τη γραφή σου που μελετώ πολλούς μήνες τώρα ούτε για την εν γένει αισθητική και αύρα σου...
έχω μονάχα να πω ένα από καρδιάς ευχαριστώ...
επεστρεψα να δοξαστω στην αξοδευτη μου νιοτη-στον θανατο που εμεινε ανοθευτος μπροστα στο πυρετο της δικης σου δημιουργιας..ας επιμενει ο γερο-ποιητης,οι λεξεις τα χωρανε ολα..-καλημερες...
εδώ θυμήθηκα μια φράση του αγαπημένου μου Τζίντου... η επικοινωνία μας γίνεται μονάχα πια με λέξεις... και οι λέξεις δεν μεταφέρουν παρά μονάχα λέξεις...
τα χωράνε όλα Βένις οι λέξεις; αυτοί είναι οι 'δόλιχοι' δρόμοι του νου για να μας εξοντώσει στην διάρκεια αφού οι επαναστάσεις μας έχουν τη δόξα του Ίκαρου... κάποια στιγμή ο θεός ήλιος του στερεώματός μας θα μας 'γειώσει'... a fortiori όταν όλα τούτα βρίσκονται δέσμια της συγκυρίας, της χρονικότητας...
σ'ευχαριστώ για το πέρασμα...
Νημερτή...
η αδυναμία μου να καώ από τον πυρετό του ποιήματος αυτού
δεν με απαλλάσσει από την ψηλάφησή του.
Μόνο τούτο θα ρωτήσω:
με έπαρση ή με θλίψη ονομάζεις την πόλη απόρθητη;
Γκούφη μου,
η 'φριχτή' ειρωνεία της αφήγησης του ηττημένου ανώνυμου Τρώα, είναι πως 'εκθειάζει' την 'απόρθητη' πόλη του την αυτή στιγμή που το Ιλιον έχει πέσει και η μοίρα του προδιαγράφεται ζοφερή... δεν έβαλα την λέξη σε εισαγωγικά όχι μόνο γιατί είναι, ας το πούμε, αδόκιμο για ένα ποίημα αλλά περισσότερο γιατί η έμπεδη πεποίθηση του ταπεινωμένου Τρώα είναι πως η πόλη του, δεν έπεσε από τους Αχαιούς... δεν έπεσε από την ανικανότητα των Τρώων, δεν έπεσε από τους θεούς -η μόνη μεταφυσική με μια χαλαρή έννοια όμως προβληματική του είναι όσον αφορά την Εκάτη ως μια άλλη όψη της Ελένης- αλλά έπεσε ένδοθεν... έπεσε από την αλαζονεία, την οίηση, το 'απόρθητο' που εξακολουθεί, το αρραγές στην έπαρσή τους... στην έπαρση του ανθρώπου διαχρονικά... τούτη η συμπάγεια ρηγματώνεται μονάχα από την αρχετυπική και φαντασιακή προβολή της Ελένης... όχι της ίδιας της απαχθείσης θνητής αλλά μιας άλλης Ελένης, εκείνης που θα ιστορείται από τους ανθρώπους και θα τραγουδιέται από τις επερχόμενες γενεές ως 'πέτρα σκανδάλου' για την μεταβολή μιας κατάστασης σε μια άλλη... το θέμα είναι απέραντο, το ξέρω, βαθύ και, με μια έννοια, αποτελεί και την υπεραιώνια 'λογομαχία' ανάμεσα στους ποιητές, τους στοχαστές και τους μελετητές όλων των εποχών και όλων των οπτικών... και όλες έχουν τη θέση τους εδώ... η συμβολική, η ποιητική, η ιστορική, η μυθολογική... δεν ξέρω αν σε κάλυψα...
Κάπου διάβασα, Νημερτή, πως ο μέτριος δάσκαλος λέει,
ο καλός εξηγεί, ο ανώτερος αποδεικνύει
και ο μεγάλος εμπνέει.
Και αναρωτιέμαι τούτη τη στιγμή
αν βρίσκει εφαρμογή και στους ποιητές...
και συγκεκριμένα σε σένα.
πολύ όμορφο αυτό που διάβασες Γκούφη... θα τολμούσα να προσθέσω στις βαθμίδες πως ο... ιδανικός διδάσκαλος είναι ο... απών... εκείνος που εξεπλήρωσε την αποστολή του και δεν χρειάζεται πια... σ'ευχαριστώ πολύ...
Ίσως ξεφεύγω από τον πυρήνα του αφηγήματος -τελικά- αυτού
αλλά θέλω να καταθέσω κάτι ακόμα.
Μιλάς για τον ποδόγυρο της Ελένης
και εμπρός μου πετάχτηκαν εικόνες
ενός ανθρώπου με πολλά χρόνια στην πλάτη
και πολλές ρυτίδες γέλιου στα μάγουλα
που καθώς ανεβαίναμε την Ολύτσικα
τραγουδούσε ένα παλιό δημοτικό τραγούδι -ποίημα, κατ' εμέ-
που μιλούσε για τον ποδόγυρο εκείνης, της μιας,
της Ελένης που τον σημάδεψε.
Και παρότι οι στίχοι ήταν λυπητεροί,
εκείνος ήταν γελαστός και ακτινοβόλος.
Ένας άλλος Τρώας.
Εξαιρετικό αυτό! δύναμη! ναι, ένας άλλος Τρώας! ομολογώ μου είχαν λείψει οι διάλογοί μας...
Που θέλω να καταλήξω, Νημερτή;
Πως καμιά πόλη δεν είναι τόσο καταραμένη
ώστε να μένει απόρθητη.
Σ' ευχαριστώ για το μοίρασμα.
Σπάνιο και πολύτιμο κάθε φορά.
πολύ ωραία το έθεσες Γκούφη... αποκαλυπτικά θα έλεγα... τι σημαίνει απόρθητο το 'ιερόν πτολίερθον' καθως θα έλεγε και ο μπαρμπα-Ομηρος; ναι, τι σημαίνει είναι κάτι απόρθητο;... προς επεξεργασίαν...
Δημοσίευση σχολίου