DEO NON FORTUNA
O Πυθαγόρας ανάμεσα στους Ακροατές του
Μάτια που τον κοιτούν με δέος
Ψυχές κρεμασμένες
Από το εκκρεμές της αποκάλυψης…
Σε μια χώρα γεμάτη κόκκινη ομίχλη
Γνωριστήκαμε αδελφέ μου
Σε μια παραλία που την έπλενε το δάκρυ σου
Κράτησα το χέρι σου
Αλλά έχασα την ακριβή ψυχή σου
Ο Πλάτωνας μέμφεται τον Αριστοτέλη
Για τη νεανική έπαρσή του
Υπάρχει ο κόσμος των ιδεών Σταγειρίτη
Μη κάνεις την άρνηση ιδεασμό
Και άνοιξε τ’αυτιά σου…
Σε ένα σπίτι από αλάξευτη πέτρα
Σε φιλοξένησα αδελφέ μου
Σε μια φυλακή μου αποκάλυψες το όνομά σου
Και με κοιτούσες μ’ένα βλέμμα από αίμα…
Ο Γαλιλαίος δίπλα στον Ισκαριώτη
Τα μάτια Του πλημμυρισμένα από εγκατάλειψη
Τ’απαλά Του χέρια
Η ζεστή φωνή Του
Κάτω από τις ακίνητες ελιές
Η αιματίδρωση που τις ποτίζει με αθανασία
Κι αν ήρθα Εγώ να σε οδηγήσω
Τώρα λοιπόν ακολουθώ εσένα
Σ’ένα χωράφι σπαρμένο από φωτιά
Ένιωσα την ανάσα σου αδελφέ μου
Κάτω από ένα μαρμαρωμένο βασιλιά
Με ασπάστηκες για τελευταία φορά
Ο Ιουλιανός λογομαχεί με τον Βασίλειο
Είναι το κράτος του Θεού σου πιο σκληρό
Από τη διδασκαλία του Γιού Του
Θα στερεώσω πάλι τα αγάλματα
Τους ναούς θα γεμίσω από την αρχαία ενέργεια
Δε θα πεθάνω αγαπώντας το παράλογο
Σ’ ένα δάσος από σκοτωμένα πουλιά
Σε καλωσόρισα αδελφέ μου
Σε μια παγωμένη, αθέατη λίμνη
Μου έδειξες τη καρδιά σου
Και δεν σου’χε απομείνει στάλα συμπόνιας
Ο Μπόρχες συνομιλεί με τον εαυτό του
Μέσα σε ένα λαβύρινθο από λέξεις δύναμης
Όλα ξεκινούν από δω
Κι όλα εδώ θα καταλήξουν
Μονάχα που άρχισα νέος το ταξίδι
Κι όταν θα με συναντήσω πάλι
Θα είμαι ένας τυφλός γέροντας
Σ’ένα δωμάτιο νοσοκομείου
Ξεκούρασες τις φτερούγες σου αδελφέ μου
Πάλευα να σχηματίσω τις λέξεις
Απ’τ’άνυδρά σου χείλη
Πάλευα να στερεώσω τις ελπίδες μου
Στις σκιές απ’τ’ακροδάχτυλά σου
Έφυγες και η φωνή σου είναι μέσα μου
Χιλιετηρίδες την ακούω τώρα να με συντροφεύει
Και μόνος πια δε λέω ότι είμαι…
Μάιος 2009
16 σχόλια:
Αν σταθείς στη μορφή θα πείς: τι έξοχη αντίστιξη!, όπως είπε μια όμορφη γυναίκα δίπλα μου. Όμως εγώ θα διαφωνήσω, δεν είναι αντίστιξη η πάλλουσα φωνή η μετεωριζόμενη, στο διάκενο που σχηματίζεται στον τόπο που αναδύεται μεταξύ των άνυδρων χειλέων του πάσχοντος και του αγωνιζόμενου αδελφού του, τον αγώνα της έκφρασης. Πόσο φτωχή είναι η θεωρία! τον αγώνα του σχηματισμού των λέξεων, ονόμασε έκφραση..παλεύοντας να στερεώσεις την ελπίδα στο τέλος της ένδοξης ιστορίας του πνεύματος, όταν αποκαλύπτονται τα ιερά ονόματα στις φυλακές που σκλαβώθηκε, αυτός....ο αδελφός σου και όχι η μορφή των όντων, αυτός...ο αδελφός σου και όχι ο απόλυτος κόσμος του αριθμού, αυτός..ο αδελφός σου, και όχι ο ασύλληπτος θυσιαζόμενος, ή μάλλον όλες οι βαθμίδες του πνεύματος, αιρόμενες, εκρηγνυόμενες στο πάσχειν του αδελφού, εντός των έρημων πιά τόπων τού πάθους του, εντός των έρημων πάντα τόπων του πάθους..Σε χαιρετώ , αν δεν σε κούρασα θα επανέλθω...
Στο Ύψος αυτής της Γραφής το ποταμάκι που απλοϊκά κυλά στο άλσος της Σκέψης μέσα σε ένα παιδικό κοάν, μοιάζει με φλέβα της Γης, που μουρμουρίζει Αιώνιες Σοφίες....
Εγώ απλά κάθομαι στην όχθη....
μου φαίνεται δελεαστικά ρηχό...
κάποια παιδιάστικη παρορμηση ίσως με οδηγήσει να μπω γυμνή μέσα του....
Γυμνή από προκαταλήψεις και στερεότυπα.....
νιώθω δε θα βουλιάξω....
δε θα πνιγώ....
τότε προφητικά βλέπω το όραμα...
Ένας Άντρας αναδύεται Παντοκράτορας από το ρηχό Ποτάμι...
Σηκώνει κύμα ωστικό....
Πνίγομαι με το φως πρωτα και ύστερα με το κύμα....
σκορπίζω, μα Ύπάρχω άτρια ακόμη....
δε σκιάζομαι.....
μικρή...
ανεπαίσθητη, δεν το κουνάω ρούπι από αυτήν την κοίτη που κρύβει Πνιγμούς.......
φιλί...κύμα και φως...
Νημερτή!!!!!!!
Το ύψος σου μου δείχνει το άπειρο!!!
Σκαρφαλώνω τα κλαδιά σου ένα ένα
Λαχανιάζω, σκαρφαλώνω...κι όλο εσύ...ανεβαίνεις, αδελφέ μου!..
Την αγάπη μου και το θαυμασμό μου!!!
πάλευα να στερεώσω τις ελπίδες μου
στις σκιές απ’ τ’ακροδάχτυλά μου...
μα ήρθες και η φωνή σου είναι μέσα μου...
χιλιετηρίδες την ακούω τώρα να με συντροφεύει
και μόνη πια δε λέω ότι είμαι…
γλυκό φιλί μάτια μου.
Σε μια χώρα
Σε ένα σπίτι
Σ' ένα χωράφι
Σ' ένα δάσος
σε γνώρισα
σε φιλοξένησα
σε ένιωσα
σε καλωσόρισα
κι έφτιαξα λέξεις δύναμης
πλασμένες με τις ψυχές μας
κι ονειρεύτηκα ελπίδες
φωτισμένες από το φως των δακτύλων σου
και μόνος πια
δεν είμαι...
Όλοι μας κάποιον ακολουθούμε και κάποιος μας ακολουθεί. Και μπορεί αυτός που προηγείται ή έπεται να είμαστε πάλι εμείς. Η σκέψη κύκλους κάνει, όπως η ψυχή.
Πανάρχαιος κήπος γεμάτος μαύρα ρόδα. Πόσο αρχαίος μπορείς να είσαι ποιητή;
σας διαβάζω ξανά και ξανά όλους και καθέναν ξεχωριστά με μεγάλη προσοχή... με τιμάτε, αληθινά και πολύ βαθιά με τις προσεγγίσεις σας... δεν ξέρω αν μπορώ να σχολιάσω κάτι συγκεκριμένο... το θέλω αλλά από την άλλη τα λόγια είναι φτωχά...
αδελφέ μου Eriugena...
αγαπημένη μου Κάκια...
Ευαγγελία μου...
Βικ μου, ακριβή μου...
Σιλένα φίλη μου...
ξεχωριστέ Φόβε...
φίλη μου Γουίκα... (ρητορική η ερώτησή σου βέβαια)
το Μαύρο Ρόδο αλλά και τούτο το σημαντικό, για μένα, ποίημα -όχι από λογοτεχνικής επόψεως- δέχθηκε το άγγιγμά σας με μια συγκίνηση διαφορετική... δεν είναι εύκολο να σας εξηγήσω το γιατί... ανήκει σε κάποια πολύ εσωτερικά δωμάτια του είναι μου...
οι ευχαριστίες μου είναι το άρωμα τούτου του μυστικού μου ρόδου για την τρυφερότητά σας...
Tα λόγια σου Νημερτή φανερώνουν νοσταλγία από ένα μακρύνω παρελθών..
Νοσταλγείς ...
Περιμένεις μέσα στο σκοτάδι...
Να αντικρίσεις άραγε τι ?
Πόσο θα κρατήσει αύτη η περιπλάνηση ?
Θα ολοκληρωθεί ο Κύκλος ?
Nim, thank you for your visit and approval for "Lesson #13... I have since changed that blog considerably ...sorry ... please feel free to revoke your comment ... Love, cat.
"..Η αιματίδρωση που τις ποτίζει με αθανασία
Κι αν ήρθα Εγώ να σε οδηγήσω
Τώρα λοιπόν ακολουθώ εσένα.."
Όχι δεν είσαι μόνος!
Μόνο γιατί μπορείς να βάλεις σε Κάτι διορατικές Λέξεις Θερμότητα τόση που να διαπερνάει τα θώρακα της δύσπιστης αυτοπροστασίας..
Καλό ξημέρωμα
Πως να απαντήσω στις ερωτήσεις σου φίλε μου Δημήτρη; τούτες τις εσωτερικές διεργασίες αδύνατον να τις τιθασεύσει κανείς...
Ρεγγίνα μου, σ'ευχαριστώ πολύ...
Υπάρχουν κάποια πράγματα που δημιουργούν τόσο έντονο, τόσο εκρηκτικό συναίσθημα, που σκάει και θέλει να πετάξει τα θραύσματά του έξω από τη φυλακή του νου..
Απ’ την άλλη, εκεί κάπου, μέσα στα ίδια κελιά κουρνιάζουν κι’ εκείνοι οι πιο σεμνοί, οι πιο απόδιεγερμένοι πυρήνες, που πασχίζουν να συγκρατήσουν την ορμή των θραυσμάτων, ώστε να μη διαταράξουν, να μη τραυματίσουν, να μην ακουμπήσουν αν είναι δυνατό το αίτιο της διέγερσης…
Δεν θέλω να «ακουμπήσω» Νημερτή αυτό που διάβασα..
Χωρίς να «σχολιάσω», θα ευχηθώ η δύναμή σου να συντονίζεις τόσο έντονα τις συναισθηματικές μας κεραίες, να είναι ανεξάντλητη!!
είναι πολύ δυνατό αυτό που μου έγραψες φίλη nameliart... και δεν ξέρω γιατί, απόψε το βράδυ, το είχα ιδιαίτερη ανάγκη... σ'ευχαριστώ από καρδιάς!!
όμορφα περιπλανήθηκα Νιμερτή
στη θάλασσα των λέξεων, των εννοιών, των αληθειών
όμορφα χάθηκα για λίγο,
ξεχάστηκα, έφυγα από το σώμα
κι από την πεζή πραγματικότητα,
που μας περιβάλλει
ευχαριστώ
είναι πάντα μια όαση εδώ
καλησπέρα φίλη μου Νέλλυ... χαίρομαι αληθινά που σε βλέπω ξανά στο Μαύρο Ρόδο... μου είχες λείψει! σ'ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια!
Δημοσίευση σχολίου