ΜΕΤΑΤΡΟΝ
«Όποιος στοχάζεται πάνω στα τέσσερα πράγματα,
καλύτερα γι αυτόν να μην είχε έρθει καθόλου
πάνω στον κόσμο. Τα πράγματα αυτά είναι:
ό,τι βρίσκεται επάνω, ό,τι βρίσκεται κάτω,
ό,τι υπήρχε πριν και ό,τι θα υπάρξει μετά»
Μισνά
Πυρακτωμένο πνεύμα
διατρέχει το νυχτερινό στερέωμα
και οι καρδιές των Αγίων Όντων
πάλλονται σε συνήχηση
Μουσικές υπερ-ουράνιες
ντύνουν το μαύρο θόλο
καθώς ο Άρχοντας των Προσώπων
εργάστηκε για να εφελκύσει γύρω του
όλη τη θέρμη του Ισχυρού
όλη την δροσιά του Τέλειου
και τέσσερις εσθήτες έπλεξε
για να εισέλθουν ασφαλείς οι μύστες
στα Μυστήρια του Θρόνου
και την απρόσιτη Άμαξα
να αξιωθούν ν’αντικρίσουν…
καρδιές εκστατικές
που γλείφουν πύρινες ανάσες
χρειάζονται
και βλέμμα αγνό, καθάριο
και άγρυπνο
και νου
απ΄της επίκλησης το σφρίγος
ακονισμένο
για να Δουν
ν’αντέξουν…
μα ο πρώτος που εισήλθε
«είδε και πέθανε»
εκατομμύρια κύματα φωτός
τον σάρωσαν
και τον αγνόησε
ως και ο Χρόνος...
και ο δεύτερος
«είδε και χτυπήθηκε»
τα λογικά του σάλεψαν
καθώς στα Δώματα της Αγιοσύνης
ο αδύναμος δεν έχει θέση...
αλλά και ο τρίτος
«είδε και στράφηκε αλλού»
το βηματισμό του έχασε
το θάρρος του άδειασε γρήγορα
και βρέθηκε
στην άλλη όχθη της ματιάς του
να ξημερώνεται αιώνια
στα σωθικά του Φόβου…
μονάχα ο τέταρτος
«ανέβηκε ειρηνικά
και ειρηνικά κατήλθε»
το σκεύος του εαυτού του
χώρεσε, άντεξε,
δεν έσπασε
και ευλογημένος δεξιώθηκε
τη θέα της Άμαξας…
κι όμως
δεν του ήταν αρκετό…
φωτιά από σπέρματα
αγνώστων Ήλιων
και σαρκοφάγο Φως
το Αρχαίο Ρίγος των Δυνάμεων
το Αίμα των Τροχών…
δηλητήριο για τον επηρμένο…
στα Παλάτια της Σιωπής
πως τόλμησες να εισέλθεις
μιαρός
και ανέτοιμος;
ως το Έβδομο Ανάκτορο
τον ουρανό των Αβαρώτ
τόλμησε ο ευσεβής
να σύρει τη θνητή σκιά του
κι ύστερα θέλησε
να διαβεί
το Απαγορευμένο Κατώφλι
μα εκεί ο χολωμένος Χρόνος
τον έφερε γονηπετή
στη Θεϊκή Σοφία!
και τούτη η Δόξα
δεν ήταν για το αλαζονικό του αγγείο
τα χέρια γύρισαν
τα πόδια λύγισαν
τα μάτια βγήκαν απ΄τις κόγχες
η φτωχή καρδιά του έσπασε
και η φωνή του χάθηκε
ρυτίδες στα σεντόνια της Ύπαρξης
ο Άρχοντας της Παρουσίας
θέρισε το πνεύμα του
το φτηνό σαρκίο του
έριξε μακριά
στο χώμα των πρωτόπλαστων
και το αίμα του σοφού
πότισε τα διάφανα νερά
των γήινων αιώνων…
και οι αναρίθμητες νύχτες
που κληροδότησε ο Άνθρωπος
στον άνθρωπο
διαδέχονται η μια την άλλη
ποτισμένες απ΄το αίμα της φθοράς
και του θανάτου…
Οκτ 2009
12 σχόλια:
Κυκλοφορώ μόνιμα και ελεύθερα ανάμεσα στα 4 σημεια....
Θα επιστρέψω, μόλις σταθεροποιήσω το Σημείο Αναφοράς μου...
Μαζί του στο Εντός Σήμερα
και η Μέρα αλλιώτικη ζητά και απαιτεί κρασί..
Εξάλλου Υπέροχε Νημερτή το είχες αποδεχτεί,
ότι με κρασί οι πιο Γνήσιοι Στοχαστές ξεκινούν την εμβάθυνση των Εννοιών.....
Φιλί......σταγόνα κρασιού....
Στην Υγειά μας...
... nothing is for certain in this life, except that everything changes ... I love this site, Black Rose ... Always, cat.
Πολύ ταπεινά στέκομαι μπροστά στον λόγο σου κάθε φορά...Να το ομολογήσω! γιατί όχι?
Ανέτοιμοι στεκόμαστε μπροστά στα μυστήρια. Ανέτοιμη η ψυχή να μεταλάβει. Ο πόθος μόνο δεν αρκεί. Ίσως το σωστό γιατί να ανοίγει τον δρόμο...Ίσως η απουσία όλων...
δεν ξέρω...
καλό μήνα Νημερτή :)
Πρώτο αποτόλμημα. Άνθρωπος δίχως σκεύος πορσελάνης, μόνο με άνεμο φτιαγμένος, κατάφερε να γίνει πνοή στα άγια χείλη και να κλέψει το μυστικό να το χαρίσει στους ανθρώπους κι ας χαριστεί αυτός ο πρώτος στο θάνατο που τιμωρεί τους αποτολμήσαντες.
"να ξημερώνεται αιώνια
στα σωθικά του Φόβου…" εκεί όλοι έχουμε ένα εκτάριο γης στο όνομά μας.
καλοδεχούμενο το κρασάκι σου Κάκια μου... ευφράνθη η καρδιά του γερο-Νημερτή! να σαι καλά μάτια μου... προνομιούχος να σε διαβάζω και να με διαπερνά η αύρα σου! την αγάπη μου!
Cat, my new friend, thank you so much for your acceptnace, your notes, your approach... i'm very glad for this contact... Cat... always!!
Έναν πολύ καλό μήνα να σου ευχηθώ κι εγώ φίλη μου V... με τιμά αυτό που έγραψες...ο πόθος μόνο δεν αρκεί... καλά το λες... κι όσον αφορά την ετοιμότητά μας απέναντι στα μυστήρια... εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε μυστήριοι, μυστηριώδεις και άγνωστοι;
...αυτό, θα μου, πεις μόλις ήρθε προς επίρρωσιν της θέσης σου... σωστά!
αγαπώ πολύ τη σκέψη σου και τα σχόλιά σου Γουίκα... μεγάλο το αποτόλμημα τούτο λοιπόν... μόνο που έχω την εξής ένσταση... κείνος που έκλεψε το μυστικό από τα άγια χείλη τι απόγινε;
Αλήθεια, κάτι παραπάνω απο μια δεξιοτεχνιή ανα-βίωση του μυστικού Ενώχ..αισθάνομαι πως δεν κάνω λάθος στην ανακάλυψή μου αυτή, αφού με εισανάγκασες να βυθιστώ ξανά, μετά απο χρόνια που φαίνονται αιώνες στην αγγελολογία, που τόσο λάτρεψα, και το έκανες με τον πόνο της ύπαρξης, ξανά, και πόνο μου προκάλεσες, που σε ευχαριστώ γι'αυτόν, όταν είδα την πτώση αυτού του πλάσματος της δικής μας σφαίρας, σαν να ενώνονται όλες οι αγωνιώδεις μορφές σ'αυτήν την τέταρτη μορφή. Είναι μεγάλος ο αγώνας σου, και τον λαμβάνεις όλο τον πόνο του με αρχοντιά..δεν είμαι κόλακας φίλε μου, ποτέ δεν κολάκευσα κανέναν, με εκπλήσσει όμως το μέγεθός της υπαρξιακής σου συμμετοχής στην προσπάθεια ένωσης όλων των υπαρκτικών ''μύθων'', με την μυστική κοσμολογική θέαση..θα ήθελα να σε στηρίξω αδελφέ μου, συγχώρα μου την οικειότητα, αλλά νομίζω πως κινείσαι στο χείλος της αβύσσου με θάρρος, δεν θέλεις να αφεθείς σε μια αναβίωση χωρίς την αγωνία της ενθαδικότητας, χωρίς απο την άλλη,να ξεχνάς την κοσμική ουσία της μυστικής θεανάγνωσης, δεν μας έχεις ίσως ανάγκη..θα ήθελα να σου σφίξω το χέρι και να σου πω προχώρα κι άλλο..μην φοβηθείς! υπάρχουν άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν..χαιρετώ με δυνατά αισθήματα..
όπως ακριβώς το σημειώνεις Φόβε... ίσως και το μόνο 'κομμάτι γης' που αληθινά έχουμε...
Αγαπημένε μου Eriugena, και δεν χρησιμοποιώ τυχαία το 'αγαπημένε'... καθώς τούτη τη στιγμή είμαι αναστατωμένος από τα όσα μου έγραψες... στο χείλος της αβύσσου, αδελφέ μου...
και πες μου, ξέρω πως με νιώθεις από την αρχή, πες μου, πως αλλιώς;
αν είναι τόσο συγκλονιστική η ‘οριακή’ στιγμή της ανθρώπινης μοναξιάς του Θεανθρώπου σ’εκείνη την ελιά, τη φοβερή νύχτα της αιματίδρωσής Του, αισθάνομαι –γιατί κείται πέρα από τις αντιληπτικές, ταπεινές μου δυνάμεις – πως ήταν γιατί το σχίσμα αλλά και το αντάμωμα του θείου με το ανθρώπινο είχε τις ποιότητες της Αβύσσου… είχε τη γεύση της υπερ-θλιπτικής βίωσης του κατακλυσμιαίου βάρους της Αποστολής και από την άλλη, είχε την μαυλιστική γεύση της ‘απόδρασης’, της προσπάθειας εξόδου, της ευκαιρίας ‘για μια ακόμα ημέρα’… αναρωτιέμαι πόσο μεγαλύτερο μπορεί να είναι το χάσμα της Αβύσσου από τούτα τα τρομακτικά, ωκεάνια συναισθήματα που διαστατώνονται από την συνάντηση στον ανισοσκελή υπαρκτικό σταυρό, σάρκας και πνεύματος, εδώ και αιωνιότητας, χαράς και μαρτυρικότητας, ευγενούς παράδοσης και εκρηκτικής άρνησης του παραλόγου του θανάτου;
Για να πω κάτι για το ποίημα, δεν τολμώ να θεωρήσω εαυτόν μελετητή της Καμπαλά, βήματα κάνω εδώ και είκοσι χρόνια, απλώς βήματα… όμως σημείωσες… ‘στην προσπάθεια ένωσης όλων των υπαρκτικών ''μύθων''’… θα πω μονάχα, αγαπημένε μου φίλε, πως, η ανίχνευση των 32 δρόμων του Δέντρου, με τα σωστά εργαλεία και χωρίς την οικειοποίηση τυπολογικών ή θρησκευτικών ‘ενσήμων’, αποκαλύπτει εκπληκτικά πράγματα… όσα ακριβώς και εξακολουθεί να κρύπτει βέβαια…
άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου φίλε μου…
Πως αλλιώς;
Με συγκίνησες… στο χρωστώ!
Θέλησα να κλέψω τη γνώση..
Τη φωτιά να φέρω στο δώμα του ανθρώπου...
Δίπλωσα το φόβο μου
και βάδισα
Ανέβηκα στο Θρόνο...
Αγκάλιασα τη γνώση
Αγκάλιασα τη φωτιά
Λαμπάδιασα
κι έτσι αναμμένος
γκρεμίστηκα στη γη..
Υπέροχε, Νημερτή!!!
αγαπημένη μου Πυρφόρα...
έχεις ένα μοναδικό άγγιγμα σε τούτα τα πέταλα του Μαύρου Ρόδου...
σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου