Το λάθος του Ορφέα
Εάν κάποτε επιστρέψεις
δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό
με τον ήλιο χαμογελαστό
και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη
να σε υποδεχθεί ξανά
μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο
με έρημους δρόμους
σιωπηλούς ανθρώπους
και λογισμούς θανάτου
στο μυαλό μου
και λόγια να μην ανταλλάξουμε
μονάχα να φωνάξουμε δυνατά
με τη σιωπή μας
και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις
με τα ζεστά μας δάκρυα…
Εάν επιστρέψεις
κάποτε
δε θα’θελα να με ανταμώσεις
σε κάποιο πολύβουο σταθμό
στη πλατφόρμα του Μετρό
στη στάση κάποιου λεωφορείου
μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά
στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων
και ερημικών
και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας
στο σκοτεινό σοκάκι
και σκιές να μην έχουμε
καθώς οι ίσκιοι
δεν δικαιούνται σκιάς
Εάν επιστρέψεις
σε κάποια μακρινή
προβολή του χρόνου
σε κάποια αδιόρατη
μονάδα του απείρου
μην μου μιλήσεις
αν μπορείς
κι αν με κοιτάξεις
μη με δεις
καλύτερα άσε
το βλέμμα σου να με προσπεράσει
σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι
κι επιτάχυνε
το βήμα σου
και το λάθος του Ορφέα
να μην κάνεις
να κοιτάξεις πίσω…
6/12/2005
16 σχόλια:
Τι παράξενο και μαγικό ποίημα! με υπέβαλλε αμέσως στην γοητεία του και με την βοήθεια του ''μαυρου'' ήλιου σου, πρίν ακόμα το ερμηνεύσω, σκέφτηκα: μιλάει για την λυτρωτική λήθη, για τη γαλήνη της εξαφάνισης, για την εκμηδένιση της μνημονικής προφάνειας. Όμως απο την άλλη, όπως σε όλη σου την ποιητική διακρίνω σιγά σιγά μια τέμνουσα διαγώνιο, ένα διαθλώμενο φώς. Σαν να ζητείται η αληθινή μνήμη, η αληθινή παρουσία, η ακόμα καλύτερα η όσο το δυνατόν πιό εξαυλωμένη ψυχική ''ενεργειακή'' παρουσία, χωρίς τους περιορισμούς ακόμα και της πίο ισχνής παρουσίας. Η σκιά της σκιάς, η παρουσία ως σκιά, αλλά και η σκιά της παρουσίας είναι απαρνημένα όντα, πιά. Όμως πίσω απο την άρνηση ακόμα και της πιό ισχνής παρουσίας της παρουσίας, δεν ύπάρχει άραγε ο πόθος μιας αληθινής παρουσίας; ο Ορφέας βυθίστηκε στον Άδη γιά να φέρει το ενδιάμεσο ον-μη ον, το θανατωμένο ξανά στο φώς. Μήπως το λάθος του είναι ότι δέχτηκε τον συμβιβασμό, πρίν ακόμα κοιτάξει πίσω τη σκιά; μήπως και η ζωή στην επιφάνεια της γής δεν είναι σκιά;...αδελφικά
Όταν έρθω θα είναι τη στιγμή που θα με έχεις ξεχάσει..
θα έχω κύκλους γύρω μου γεμάτους καθρέφτες και θα κοιτώ ταυτόχρονα ΠΑΝΤΟΥ χωρίς τίποτε να είναι μπρος μου ή πίσω μου...
θα είμαι αντανάκλαση Αιτίας, Αιτιατού, Προσδοκίας και Φόβου.....
θα φέρω θύμησες από μακριά..
εκείνες που θάψαμε στο πρώτο Αντίο...
θα ανοίξω το κλειστό σεντούκι της αγρύπνιας να ξεφύγουν τα Όνειρα που δεν ομολόγησες ποτέ...
εκείνα που συλλάβιζαν το Όνομά μου στα αναφυλητά του Ύπνου σου
και το χερι σου έγραφε Ποιήματα.....
θα φυσήξει ανάποδα ο Άνεμος
θα ενωθούν τα κομμάτια που έσκισες να μην βρω αποδείξεις από τη Αλήθεια της Απουσίας μου..
Καρτερικά παραμονεύω...
θα έρθω όταν θα με έχεις ξεχάσει..
όταν σε άλλη αγκαλιά θα νανουρίζεσαι
και θα φέρω μαζί μου τους Πνιγμούς από τις παλίρροιες που λάτρεψες...
τα μακροβούτια στην άβυσσο και θα σε ξεκολλήσω από τα Όμοια...
θα σου έχω έτοιμο το εισιτήριοσ το χέρι...
φιλί σαν κεράσι .....
και η Αδυναμία σου θα γυρίσει χίλιες φορές να κοιτάξει πίσω.....
πολύ πίσω ...
εκεί, πριν τη Γωνία οπου ο Άνεμος με πήρε από σένανε και σφήνωσε στο χερι σου το καρφί των Ποιηματων....
εκει....
η υπόθεση ΑΝ, αποκαλύπτει τη βεβαιότητα
αποκαλύπτει τον πόθο
και το φυσικό εμπόδιο παύει ως δια μαγείας να αποτελεί εμπόδιο
εξαυλώνεται γίνεται σκιά για να καταργήσει την ύλη που εμποδίζει..
αληθινά υπέροχο βλέμμα στο βαθύτερο, στο απόκρυφο, στο αιώνιο που έχει ελευθερωθεί από τα δεσμά της ύλης
Έστω κι έτσι να συναπαντιούνται οι σκιές ,κάποια κλάσματα δευτερολέπτου δίπλα δίπλα θα σταθούν...
Την αγάπη μας και καλή εβδομάδα αγαπητέ Νημερτή
(Σταματήστε να τους Ψηφίζεται..."Φτύστε" τους!!!)
Αδελφέ μου Eriugena, δεν το αρνούμαι πως τα σχόλιά σου αποτελούν μικρά διαμάντια εσωτερικής και ουσιαστικής ματιάς… και τα κρατώ όλα ακριβά και μοναδικά, να το γνωρίζεις αυτό… γράφεις πολύ όμορφα: ‘ο Ορφέας βυθίστηκε στον Άδη γιά να φέρει το ενδιάμεσο ον-μη ον, το θανατωμένο ξανά στο φώς. Μήπως το λάθος του είναι ότι δέχτηκε τον συμβιβασμό, πρίν ακόμα κοιτάξει πίσω τη σκιά; μήπως και η ζωή στην επιφάνεια της γής δεν είναι σκιά;…’ Ετσι είναι αγαπημένε φίλε… η νέκυια του Ορφέα δεν εξαντλείται βέβαια στο προφανές, έχει την οντολογική της διάσταση όπως σχεδόν και κάθε ελληνικός και παγκόσμιος μύθος [ας την παραβάλλουμε προς στιγμήν έστω και νοερώς με τις άλλες καταβάσεις στον Αδη, του Οδυσσέα και του ίδιου του Ιησού]… τι είναι αυτό που φέρνει, έστω και προσωρινά, στο φως ο μύστης Ορφέας; Τη μνήμη; Την εν ληθάργω και εν ύπνω διατελούσα ψυχή –για να αναφερθούμε και στην Πυθαγόρειο μεταφυσική- ή μήπως απλά την αγαπημένη του που τόσο νοσταλγεί; Μήπως, τελικά, τον εαυτό του, τον οποίο παραδίδει σχεδόν αμέσως στο αμετάκλητο και παράλογο του θανάτου; Όμως, οι σκιές σκιάς δεν δικαιούνται… και υπ’αυτή την έννοια, η πνευματική ετοιμότητα είναι η μόνη έξοδος από τον ακρωτηριασμό που επιχειρεί μια μοναχική έξοδος από το τετελεσμένο, από τη νομοτελειακή –μεταπτωτική αν θέλουμε- φρίκη του θανάτου… κάθε άλλη υπαρκτική διάσταση είναι σκιώδης, χοϊκή, ημιτελής, καταδικασμένη στο μη-είναι… σ’ευχαριστώ θερμά για τις ευκαιρίες που μου δίνεις για συζήτηση!
‘και η Αδυναμία σου θα γυρίσει χίλιες φορές να κοιτάξει πίσω.....
πολύ πίσω ...
εκεί, πριν τη Γωνία όπου ο Άνεμος με πήρε από σένανε και σφήνωσε στο χέρι σου το καρφί των Ποιημάτων....’
Μοναδική και μαγευτική μου Κάκια…
Λόγια δεν βρίσκω εύκολα να πω… είναι πολύ μεγαλύτερη η ανάγκη μου να αφεθώ σε τούτα που μου γράφεις…
Κι ένα δικό μου φιλί… αγάπης …
Η ύλη που εμποδίζει… ενδιαφέρον όπως το καταθέτεις Σιλένα μου… και πώς να χωρέσει η ύλη το αιώνιο; Εκτός αν κάποιος το έχει αρνηθεί… εκτός αν κάποιος το έχει συκοφαντησει… ζούμε σε εποχές κατασυκοφάντησης κάθε έννοιας ιερότητας… ο ‘θρίαμβος’ του υλικοτεχνικού πολιτισμού του προηγούμενου αιώνα μας έχει απορφανίσει εσωτερικά από τις αναφορές μας… όμως όχι τελείως… αντιστεκόμαστε… και σ’ευχαριστώ πολύ για τις γραφές σου που το αποδεικνύουν!
Καλή σας εβδομάδα Καπετάνιε και Καπετάνισσα!
όμορφο πολύ..
Such a beautiful and wonderous poem. I will try not to look back, but my heart is heavy ... Love, cat.
καλησπέρα Ειρήνη...
Thank you Cat for your commnet... my love too!
To αναπάντεχο του ερωτά διακρίνω ..
Αναζητάς το φως μέσα από το σκοτάδι ..
Μαγικό σκοτάδι
Κοσμικό μυστήριο που περιμένει να το ανακλαυψεις ..
Δεν το προσκαλείς ..
ερχετε μόνο του..
Αναπάντεχα όλα συμβαίνουν ..
Ισως να υπερβάλω και να ξεφεύγω απο το θέμα αλλα αυτες ειταν η δικές μου σκέψεις με το που διάβασα το παραπάνω!
τις χαίρομαι τις σκέψεις σου και να τις καταθέτεις θέλω πάντα φίλε μου Δημήτρη... η ματιά σου με ενδιαφέρει ιδιαίτερα... καλό σου βράδυ!
Πόση δύναμη βγάζει και μόνη της αυτή η – με ιδιαίτερο τρόπο – επαναλαμβανόμενη υπόθεση:
«Εάν κάποτε επιστρέψεις»
«Εάν επιστρέψεις
Κάποτε»
......
Σαν δίνη που σε παίρνει μέσα της, στροβιλίζοντάς σε μεθυστικά ως τη καρδιά του ποιήματος…
Υπέροχη αίσθηση Νημερτή!....
Όλα επιστρέφουν. Η σιωπή ακούγεται σαν ρεφρέν, με επιστροφές στις νότες, που τραγουδήθηκαν πρώτες.
nameliart... 'εισήλθες' στη δίνη... σ'ευχαριστώ...
όλα επιστρέφουν λοιπόν Γουίκα... και μερικά δεν έφυγαν ποτέ...
Δημοσίευση σχολίου