Κάποτε ο άνθρωπος των Ημερών που Ήταν, πλησίασε το μοναχικό κορίτσι που έπαιζε στην αμμουδιά.
Σε μια αμμουδιά που δεν είχε θάλασσα.
-είσαι ο θάνατος, του είπε
-είμαι ο απρόσωπος, απάντησε εκείνος
-δεν θα σου δώσω το χέρι μου… μπορώ αν θέλεις να σου δώσω μια ανάσα μου, ένα από τα όνειρά μου, αυτό το μικρό κάστρο που φτιάχνω στην άμμο…, του είπε ξανά.
-δεν σου ζητώ τίποτα, της είπε, τίποτε από όσα έχω…
-δεν ρέεις ποτέ;, τον μάλωσε εκείνη
-δεν έχω την εποπτεία της ροής μου, της είπε…
-δεν θα σου δώσω το χέρι μου… του ξανάπε
-μπορώ να διεκδικήσω ένα από τα χαμόγελά σου;, την ρώτησε σιωπηλός
-δεν ξέρω να χαμογελώ σε έναν άνθρωπο χωρίς πρόσωπο, είπε σιωπηλά κι εκείνη
-αν μου αρνούνται συρρικνώνομαι… , είπε με παράπονο εκείνος
-να γίνεις μικρός, να χωρέσεις στο κάστρο μου, είπε εκείνη
Και τον έκλεισε μέσα στο κάστρο
Αργότερα την πλησίασε ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι.
-είσαι ο πόνος, του είπε.
-είμαι ο πόνος αλλά και ό,τι ακυρώνει το πόνο, της απάντησε
-χορεύεις;
-μπορώ να χορεύω όσο θέλεις αρκεί να μου χαμογελάσεις, της είπε
-δεν μπορώ να χαμογελάσω σε έναν άνθρωπο που είναι ο πόνος, του είπε
-είμαι η μήτρα και ο φόβος… θέλεις να παίξουμε;, την προσκάλεσε
-μπορείς να γίνεις άμμος;
-μπορώ να γίνω ό,τι θέλεις αρκεί να μην το ψελλίσεις, της είπε
-γίνε άμμος και μεγάλωσε το κάστρο μου, σκέφτηκε εκείνη
Και το κάστρο της έγινε μεγάλο όσο κι εκείνη.
Κι ύστερα την πλησίασε ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι Να’ρθουν
-είσαι ο έρωτας, του είπε
-και αποσπώ από το σήμερα ό,τι μου αρνείται το όνομά του, της είπε
-δεν θα σου πω ποτέ το όνομά μου, απάντησε εκείνη
-αρκεί να μου χαμογελάσεις μια στιγμή
-πώς να χαμογελάσω στον άνθρωπο που ξέρει μονάχα να κλέβει, τον μάλωσε
-είμαι κλέφτης των προσευχών, μείνε ήσυχη και στατική για μια στιγμή, την προσκάλεσε
-κάνε μου μια θάλασσα, του είπε.
-αν σου κάνω μια θάλασσα θα μου χαμογελάσεις;
-κάνε μου μια θάλασσα, του είπε ξανά.
-αν σου κάνω θάλασσα θα χαθώ.
-κάνε μου μια θάλασσα να ξεπλύνει το κάστρο μου, του ξανάπε
Και η θάλασσα απλώθηκε μπροστά τους.
Το κάστρο διαλύθηκε στους αφρούς της.
Το κορίτσι χαμογέλασε.
Και ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι Να’ρθουν αφανίστηκε…
Σεπ2010
11 σχόλια:
Οι άνθρωποι που έχουν προσδοκίες απο τους άλλους πονώντας εξ-ελίσονται αλλά δεν μαθαίνουν.Αυτοί που έχουν απο τον εαυτό τους γνωρίζουν εκ προοιμίου πως ο βαθύς πόνος δεν έχει πόνο.Και απλά αφού επι-κοινωνήσουν στιγμές συνεχίζουν
την πορεία τους παρέα με τη μη αυτοαναιρούμενη αλήθεια τους.
Το Τίμημα της επίγνωσης είναι όμορφο πάντα, εφόσον η μοναχικότητα και η σιωπηλή προσφορά είναι οι δύο σταθερές του εξανθρωπισμού μας.Η βιωματική μάθηση είναι βράχος ακλόνητος μα και ασπίδα προστασίας μέσα στην ερημιά των καιρών και στην ερημία του είναι.Κι Όσοι παράτολμα χτίζουν στην άμμο σαν να τανε η άμμος πέτρα ξέρουν πως η θάλασσα του χρόνου μπορεί να αλέθει τα κομμάτια συντρίμια των μικρών μάταιων κάστρων τους όμως επιβραβεύει με χαμόγελο ενσυναίσθησης την τόλμη τους αυτή.
Η ενσυναίσθηση όπως κι αν έρχεται είτε με χαμόγελο είτε με δάκρυ είναι Δύναμη.!
Έρωτας, η "Θάλασσα" που δίνει Ουσία στα ακρογιάλια μας..
Κι άλλοτε, η «Θάλασσα» που μας προκαλεί κάποια ναυάγια..
Κι αυτό το "τρελλό" πεισματάρικο κορίτσι!! Η Καρδιά μας που δεν την νοιάζουν παρά μόνο οι επιθυμίες της..
Υποκλίνομαι στον πεζό λόγο της σκέψης σου, nimertis, στο Ήταν-Είναι-Θα είναι, όπως το περιγράφεις..
Χρόνος-Σκέψη-Έρωτας, τα προικιά μας.. Και θυμήθηκα αυτό που έγραψε ο Λ. Ντάρελ στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του:
Είναι σκληρό να παλεύεις με την επιθυμία της καρδιάς σου γιατί, ό,τι και αν είναι αυτό που επιθυμεί να πάρει,
το παζαρεύει με το κόστος της Ψυχής σου..
Καλές εορτές σού εύχομαι και έτσι να σε ξαναβρώ,
με ήλιους και χαμόγελα, μέσα σου να βουτώ..
Ο διάλογος μας θα συνεχιστεί...μέχρι τελικής πτώσεως!
Ο Χρόνος:
αυτό το "ον" που ήταν, το απρόσωπο, το συντελεσμένο, το απρόσωπο ον της λήθης; εκεί που καταλήγει κάθε "πρόσωπο" παρά τις εναγώνιες προσπάθειες του να διατηρηθεί στην Μνημοσύνη. Το ορίζεις ως μη εποπτεύον την ροή του, είναι όμως έτσι; το συντελεσμένο είναι συνήθως αυτή η ήττα του προσώπου, πρέπει να το δεχτούμε αυτό αν ήμαστε αληθινοί στοχαστές, αυτό είναι η αλήθεια των "πραγμάτων", αν και θα σου αποκαλύψω πως όλη η σκέψη μου την τελευταία δεκαετία, είναι ο αγώνας να υπερβληθεί το "συντελεσμένο" του παρελθόντος, να αναβιώσει η Μνημοσύνη, ο Ήρωας..ο Θάνατος ωστόσο, το συντελεσμένο, φυλακίζεται απο το μαγικό κορίτσι σου..στο αμμουδένιο κάστρο (απειλητικό αυτό για το συντελεσμένο, όπως θα αποδειχθεί)...έπειτα έρχεται το παρόν, οι ημέρες των παρόντων οντοτήτων, ενωμένων στο Ένα παρόν, και φυσικά εδώ βασιλεύει ο Πόνος και ο Αγώνας εναντίον του, ο αληθινός ηρωικός αγώνας των "καθημερινών" ανθρώπων. Αυτό το παρόν μεγεθύνει το Ον, να πάλι η πτυχή σου της "διάστασης", είσαι μοιραία ταγμένος στην "θετική" σου γνώση, στις διαστάσεις, τα μεγέθη, τα σημεία, τις προεκτάσεις τους..και την σχέση τους με το "Εγώ"..καλά κάνεις, σε ζηλεύω λίγο και μπορώ σιγά σιγά να μαντέψω και τις γεωμετρικές-επιστημονικές σου "θεμελιώσεις", εδω είναι και η Μπαρόκ διάσταση που σου "πρότεινα", που δεν περιορίζεται μόνο στην δραματικότητα, αλλά και σε μια γεωμετρική φαντασία..αυτό θα το επεκτείνουμε αργότερα, τέλος έρχεται το Μέλλον, ο ορίζοντας, ο ελευσόμενος Λόγος που σχίζει το παρόν-όνομα-σημασία για να του αποσπάσει εκείνες τις δυνατότητες που αρνείται πεισματικά να χαρίσει..στον εαυτό του;..σε μας; αυτό το μέλλον είναι κλέφτης, απαλλοτριωτής, και αν κάποιος "σταθεί", τι παράξενο, μπορεί να ανοίξει μιά θάλασσα που θα διαλύσει όλα τα κάστρα, και μαζί τους το παρελθόν και το παρόν, στο τέλος αφανιζόμενο κι αυτό..ανοίγεις αδελφέ μεγάλη πληγή για μένα, τον αρνητή του μέλλοντος, που στέκομαι αδιάλλακτός Έλληνας-χωρίς καμμιά εθνική σημασία- στο παρόν στο αγαπημένο μου παρελθόν και την Μνημοσύνη του, για να πολεμήσω το Μέλλον, δεν μπορώ παρά να σου απαντήσω διαλεκτικά με ένα κείμενο..ωραία βάσανα να χαρίζουμε στους άλλους..μήπως να το διαδώσουμε το άθλημα;..αδελφικά...
Μη μου αφανίζεις το μέλλον..
χαμογέλα μου πρινν μας βρει ο Χρόνος και κλέψει από τα χέρια μας τα χάδια των Ποιημάτων!...
Δεν θα εχουμε πολλες ευκαιρίες να ειδωθούμε στο Φως...
χάρισέ μου λίγο Ξέφωτο, λίγο Όνομα, λίγη Ζωή καθώς ο Στίχος μάς βαφτίζει Ζωντανούς μέσα στους φτωχούς θανάτους μας...
Χάιδεψέ μου λίγο το Ρίγος μου...
απόψε κρυώνω..
πεινάω...
σε πτώχευση Ανθρώπινης Ζωής πορεύομαι,
και ζητώ ψίχουλο Ποιησης.....
ντύσε με λίγο.....
και μην αφανίσεις το Μέλλον μας που ολοκληρο χώρεσε στην επομενη στιγμή μας......
σε παρακαλώ, Νημερτή.....
λίγο μόνο..
φιλι......
Φίλε Νημερτή, στο έχω πει πολλές φορές πως μένω βουβή διαβάζοντάς σε..
Ούτε εγώ θα χαμογελάσω στον «κλέφτη των προσευχών» - οι «προσευχές» μου είναι από τα λίγα μου υπάρχοντα…
Όμως θα χαμογελάσω γλυκά σ’ εσένα,
ευχόμενη από βάθους καρδιάς
να νιώσεις μέσα σου το φως της Ανάστασης
και να λούζεσαι πάντα στο φως της έμπνευσης..
Καλό Πάσχα!
Με εκφράζει αυτό που έγραψες για τη βιωματική μάθηση AERIKO… διότι, καθώς θα έλεγαν και οι αδελφοί του Χρυσού Ρόδου, μόνον ό,τι βιώνεις είναι αληθινό –όχι αναγκαία ‘πραγματικό’ – όλα τα άλλα ελέγχονται…
Σ’ευχαριστώ για τις σκέψεις σου που φαίνεται να έχουν γερά θεμέλια…
Έκανες μια ‘καρδιακή’ προσέγγιση exvoto την οποία βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα… κι εγώ σου εύχομαι καλές γιορτές… με ομορφιά και έμπνευση!!
Γίνεται έρωτας χωρίς αφανισμό Κάκια μου;
Αντεύχομαι Μελίνα μου από καρδιάς... οι δημιουργίες σου είναι ελιξήριο και σταγόνες αιωνιότητας... να'σαι καλά... καλή Ανάσταση!
Όμορφο!
θέλω να σου υπενθυμίσω κάτι φίλε Γιάννη... δεν είμαι στοχαστής... και γι'αυτό όλα αυτά τα σχήματα, οι αναλύσεις και οι προσπάθειες ερμηνείας του ανερμήνευτου που περισσότερο έρχονται από εσένα, με βοηθούν να δω από ένα άλλο μάτι κάτι που στην ουσία, δεν είχα καμιά συνείδηση όταν γεννιόταν... λέω ότι ανήκω στην άτυπη αδελφότητα των μυστικών... είναι πάντοτε ερωτική η προσέγγισή μου στα πράγματα... κάποτε και λίγο εγκεφαλική, εντάξει... όμως, παρότι σπούδασα Μηχανικός, οι γεωμετρικοί τόποι και οι ράγες μου προκαλούσαν ανατριχίλα... [τώρα γιατί βρέθηκα να σπουδάζω κάτι που ποτέ δεν ερωτεύτηκα, ε, δεν είναι και τόσο καινοφανές…]
γιατί το λέω αυτό;
γιατί, ειλικρινά, διαβάζοντας τις εμβριθείς αναλύσεις σου εντυπωσιάζομαι! νομίζω ότι έχουν μεγαλύτερο κύρος κι από το δημιούργημα που φωτίζουν... από την άλλη, με εξιτάρει όλο τούτο γιατί, προς στιγμήν μεταπηδώ από τον οικείο μου χώρο, σε αυτόν που κυριαρχεί ο νους και τα εργαλειακά του θεωρήματα...
γι’αυτό και σου είπα σε άλλο σχόλιο, που ήσουν τόσο καιρό βρε αδερφέ;
θέλω τώρα επί όσων έγραψες να σημειώσω κάτι...
μνημοσύνη – πόνος – ελευσόμενος Λόγος… Ακινησία – Γέννηση – Έρωτας… Υπάρχει αντιστοίχιση των εξωτερικών δράσεων με τις εσωτερικές; Βλέπεις, με κυνηγάει πάντα ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και η Αναλογία του. Είναι όπως έξω έτσι και μέσα; Όταν αισθάνομαι, δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Όταν πονάω, δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Όταν πεθαίνω, δεν με ενδιαφέρει. Όμως, στην ακινησία, εγώ ανιχνεύω ήδη την ταύτιση μέλλοντος και παρελθόντος. Το κοριτσάκι είναι καταδικασμένο να είναι πάντα εκεί και να ζει το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Με μια έννοια όλα έγιναν ήδη και δεν έχει νόημα η συζήτηση. Με μια άλλη έννοια όλα είναι να γίνουν και πάλι έχουμε ξεπεραστεί. Τι πραγματικά συμβαίνει;
Μόνο ό,τι αισθανόμαστε. Ο νους είναι ένας Ντάστιν Χόφμαν, ένας Rainman, ένας έξυπνος ηλίθιος που μπορεί να μετρήσει τα σπίρτα που έπεσαν στο πάτωμα αλλά δεν έχει ιδέα για την μαγεία της αφής… ή τον πόνο της απώλειας…
Το κοριτσάκι είναι αυτοί που την επισκέφτηκαν, όλα είναι ένας τεράστιος μονόλογος, ένας αντικατοπτρισμός…
Μέσα μου όμως… έξω τι γίνεται;
Αν είχε δίκιο ο μύστης Ερμής, έχεις ολόκληρο το μήλο κι εσύ αλλά κι εγώ και ας έχουμε χορτάσει και οι δυο… αν πάλι δεν ήξερε τι έλεγε… με πήρε και με σήκωσε και πρόκειται για έναν λήρο τρεμώδη και έχετε γεια βρυσούλες!
Όμως… πάλι, αν δεν είχες εμφανιστεί ποτέ για να με ωθήσεις να γράψω όλα τούτα που γράφω τώρα;
Δεν μπορώ να μην γράψω τις σκέψεις που'ρχονται πηγαία..Νομίζω πως ορθά κατέταξες τον Νού σε έναν τόπο, όπου υπάρχει ταλάντευση ανάμεσα στην νοητική εργαλειακότητα και την "εξωτερική" ύπαρξη αυτού που υπάρχει ζωντανό εντός του Πνεύματος. Νομίζω αυτό είναι το δράμα του, αυτός ο παράδοξος συνδυασμός ανοησίας και υποστασιοποιημένης Σοφίας, γι αυτό κι όλας οι κατεξοχήν "άνθρωποι του Νου" εμφανίζονται άλλοτε ως λαμπρές μορφές, την ίδια στιγμή που πέφτουν στην πιο αφελή πίστη του προφανούς. Είναι παράδοξη και η σχέση αυτών που κλίνουν προς τον Νου με αυτούς που κλίνουν πρός την εωτερική εποπτεία..όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτοί οι ίδιοι μπορεί να είναι εμποτισμένοι απο το "αντίθετο", όπως μάλλον κι εμείς..ίσως προσπαθούμε να αποδράσουμε στο "άλλο"..μ'αυτη την έννοια ένας μυστικιστής μηχανικός που γράφει έξοχα ποιήματα (και στοχασμούς!) διασταυρώνεται με έναν πολιτειολόγο που οραματίζεται γεωμετρικούς Παραδείσους, αναγνωρίζοντας την μυστική ζωή που τους υπερβαίνει, και τους ίδιους τους γεωμετρικούς παραδείσους, στον πυρήνα των λόγων-αισθήσεων του ανακαλυφθέντος αδελφού του, ο οποίος ανακαλύπτει την δική του γεωμετρική διάσταση στα λόγια του ανακαλύπτοντος..ένας "αναγνωριστικός" χαμός! Βέβαια θα επιμείνω, στην "κατασκοπευτική" μου ιδιότητα, χωρίς να θέλω να ακυρώσω την αυτθορμησία του Λόγου σου, το αντίθετο για να σε εκτινάξω ακόμα πιό βαθιά στις απαρχές της αίσθησης, "ζητώντας" σου να βυθιστείς σε αυτό που νομίζω ορθά εντόπισα ως Μπαρόκ. Αν μελετήσεις το Μπαρόκ, όχι σαν "ρεύμα" αλλά ως υπερβατική απάντηση μέσω της αλλοιωμένης απο την υπερβατικότητα γεωμετρικής φαντασίας, νομίζω θα ανακαλύψεις τον εαυτό σου, πού όμως ήδη υπάρχει, οπότε ίσως δεν χρειάζεται, αλλά εγώ ως σίγουρα καλός "ντεντέκτιβ" που είμαι (εγγυημένο αυτό) θα ανακαλύπτω φοβερές αναλογίες, αληθινές και όχι προιόν επιρροών, που αντιστοιχούν σε μιά πυρηνική αίσθηση που πολεμάς, άρα σε περιέχει..κάτι ανάλογο έπαθα εγώ όταν διάβασα το βιβλίο του Λακαριέρ για τους Γνωστικούς..είπα: υπάρχει μετεμψύχωση, αλλιώς δεν εξηγείται..απο την άλλη η βυθισή σου στη μυστική βίωση με οδηγεί και σε άλλες εκτροπές..αυτό που έχει σημασία πανω απ'όλα είναι η θραύση των ιερογλυφικών για να φτιάξουμε ακόμα πιο μυστικά ιερογλυφικά..με χαροποιεί αληθινά αυτή η συζήτηση..αδελφικά χαιρετώ ξανά!
Ξέρεις φίλε μου Ιωάννη, έλεγα κάποτε με έπαρση ότι ‘επιλέγω’ κάποιες ώρες ‘δικές μου’ για να γράψω ή να ‘σκεφτώ’ ή να κάνω εκείνο και το άλλο ‘απόλυτα προσωπικό μου’… τι παιδιάστικες σαχλαμάρες είναι αυτές… πάντοτε όλα επέλεγαν εμένα και απλώς, κάποιες φορές μου έδιναν το χώρο για να αισθάνομαι κυρίαρχος της ‘καιρικότητας’… ένας μικρός κλόουν δηλαδή που νομίζει πως επειδή ο κόσμος γελάει με τα αστεία του δίνει δεκάρα για την ύπαρξή του δέκα λεπτά μετά… έστω…
Διάβασα και ξαναδιάβασα τούτα τα λόγια σου… έπιανα να σου γράφω κάτι αλλά δεν… γιατί, το λέω πάλι, τα λόγια με επιλέγουν, ένα όχημα είμαι, καμιά φορά η συναντίληψη με έναν αδερφό ή έναν ‘άγνωστο’ ή και ένα νεκρό ακόμη –μια φίλη μου μού έλεγε ότι οι περισσότεροι φίλοι μου είναι νεκροί, αφού μιλούσαμε πάντα για το χτες – με κάνει να αναθαρρεύω κάπως…
Είναι λοιπόν ο τρόπος που θέτει κανείς τα πράγματα (;) αυτό που λέω εγώ και μπορεί να φαίνεται μαρτυρική κοινοτοπία, έρχεσαι εσύ και το ενδύεις ένα άλλο φως και δεν μπορεί να φύγει απ΄το κεφάλι μου… θα μελετήσω το Μπαρόκ… για να επιμένεις, σημαίνει πως έχει σημασία να το δω… σε εμπιστεύομαι… περισσότερο, νιώθω πως έχεις ένα πονηρό χαμόγελο όταν το γράφεις. Αυτό το εμπιστεύομαι περισσότερο!
Ξέρεις λοιπόν τι είναι η διύπαρξη;
Γράφεις… ‘…μ'αυτη την έννοια ένας μυστικιστής μηχανικός που γράφει έξοχα ποιήματα (και στοχασμούς!) διασταυρώνεται με έναν πολιτειολόγο που οραματίζεται γεωμετρικούς Παραδείσους, αναγνωρίζοντας την μυστική ζωή που τους υπερβαίνει, και τους ίδιους τους γεωμετρικούς παραδείσους, στον πυρήνα των λόγων-αισθήσεων του ανακαλυφθέντος αδελφού του, ο οποίος ανακαλύπτει την δική του γεωμετρική διάσταση στα λόγια του ανακαλύπτοντος… ένας "αναγνωριστικός" χαμός…’
…εσύ λοιπόν τα είπες καλύτερα από μένα… και κυρίως, σ’αυτό τον αναγνωριστικό χαμό ζωντανεύουν όσα είναι εν ύπνω και αναδεύεται όλη η φερτή ύλη από τα βάθη του ασυνειδήτου…
Αίφνης διαπιστώνω ότι η διυπαρκτική οδός θέλει μεγάλη προσοχή… μοιάζει ίσως με κείνον τον πωρωμένο ιεραπόστολο που παλεύει να ‘αλλάξει τα μυαλά’ των πρωτόγονων και μετά από λίγο καιρό έχει τη δική του καλύβα, τρεις ωραίες γυναίκες και πίνει φρέσκο αίμα στις τελετές μύησης… ή μοιάζει πάλι με κείνον που ερωτεύτηκε τόσο βαθιά το Θεό που ύστερα ήθελε να τον βγάλει από μέσα του γιατί δεν άντεχε τη συγκατοίκηση, δεν άντεχε τη συνοίκηση… και πως βγάζεις ‘το Θεό’ από μέσα σου;
Που χάθηκα πάλι;
Χριστός Ανέστη φίλε μου!
Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου