Δευτέρα 25 Απριλίου 2011



Απλοϊκά…

Μου πήρε χρόνια
Μου πήρε εαυτούς
Ντροπές μου ζήτησε
Και χαμαιλέοντες φόβους
Μα προσαρμόστηκα...

Να περπατάω στον εαυτό μου
Και να μην με ανταμώνω
Φωτιές να ορθώνω στο κορμί μου
Και να τις βλέπω δροσερές πηγές
Να με αγγίζω
Και να’ναι η αίσθηση ενός άλλου…

Δύσκολο ήταν
Μονάχα στην αρχή
Μα η θυσία έγινε
Και η τελετή
Δεν είχε μεγαλείο κανένα
Το αίμα που έτρεχε
Πρόσεχα μόνο
Να μην ποτίζει τα όνειρά μου
Αλλά να πλένει από τις ενοχές
Όσες δεν καταδέχτηκαν
να γίνουν λέξεις

Το έμαθα λοιπόν
Το χάραξα
Στο μενταγιόν του πόνου
Να τρέφομαι
Μονάχα με τον ελάχιστο
Από τον ήλιο που δικαιούμαι

Να έχω δάνειες φωνές
Και να τις λέω δικές μου

Να με φονεύω ηρωικά
Και να με αθωώνω…

Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή
Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου
Πάνω στην άθλια φορεσιά μου

Το σκάλισα λοιπόν κι αυτό
Στο εκκρεμές ομοίωμά μου
Να έχω πυρετούς εγωισμού
Και να τους λέω έρωτες!

Στην απέναντι όχθη να με αντικρίζω
Αλλά να μην μπορώ να φτάσω ως εκεί
Και κάποτε πια
Να μη με νοιάζει

Δεν κάνω για ξένος εγώ
Ούτε για οικείος
Δεν κάνω για ποιητής εγώ
άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου 
ίσως
Έτσι, σκανδαλωδώς απλοϊκά


Κι έχω οφειλές ακόμη…

Δεκ 2009

10 σχόλια:

^.^ είπε...

"Simplistic" is a good ... the older I get the more I value simlpicity. Belated Easter greetings, my friend ... Love, cat.

Wicca είπε...

Το έμαθες λοιπόν; Βιάζεται η σκέψη και σε λίγο ο καιρός θα μας αποδείξει πως ακόμη τίποτε δε μάθαμε. Στο πείραμα ζούμε αιωνίως!

Eriugena είπε...

Αγαπημένε φίλε, το ότι υπερέβης τόσο την οικειότητα όσο την ξένωση σημαίνει πως τολμάς να ζήσεις στην άκρη του βαράθρου, γιατί, και συμφωνώ, γνωρίζεις πως και η οικειότης και η ξένωση με τον άλλον και τον εαυτό μας είναι διασφαλίσεις, υπαρξιακές θερμάστρες (ας μου επιτραπεί αυτή η μεταφορά!)..ναι και η ξένωση, το ψύχος της, είναι πηγή διασφαλίσεως, οίκος προστασίας απο τα σκληρά ερωτήματα. Η "πραγματικότητά" σου είναι ακόμα πιό σκληρή γιατί αγκυροβολεί-πιά- στην καθημερινότητα, έχεις το βλέμμα του ενήλικου, του πατέρα, του φροντίζοντος αδελφού..δε μπορεία πιά να αφεθείς στην χίμαιρα..αν και θα θελα αδελφέ όπως κάποιοι αετοί, να σπάσεις τα γέρικά νύχια, το γαμψό ράμφος για να ξαναβγούν, να ξαναπετάξεις στα βάραθρα της νιότης,,αυτή η τελετουργία της ενηλικίωσης, μια προσωπική ταπεινή μέσα στην δραματικότητα της αμφιθυμίας και της ευέλικτης "οικείωσης" και "ξένωσης" που δεν είναι αυτά που είναι, να γίνουν οι προκαταρκτικές τελέσεις μιας ακόμα πιο ψηλής πτήσης. Καθαρμένος απο ενοχές, χωρίς μεγαλείο αλλά με την φλόγα της επίγνωσης, να πετάξεις πιο ψηλά, πιό ψηλά...αδελφικά

kaita7katsikakia είπε...

Εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα.
Τρισδιάστατα βρίσκω πάντα τα κείμενά σας

Αρχικά, με φρέναρε το "σκανδαλωδώς απλοϊκά",
εκεί που περίμενα να διαβάσω "μεγαλειωδώς απλά".
Μετά, με φρέναρε η προσδοκία μου να διαβάσω από εσάς αυτό που ήθελα εγώ.

Τελικά,(τι ανακούφιση!) δεν θα ήθελα ούτε θα περίμενα τίποτε άλλο απ' αυτό που δίνετε και που είναι η αλήθεια σας τη στιγμή που εκφράστηκε
κι ευχαριστώ

Νimertis είπε...

The value of simplicity... you can't find it unless you reach the opposite my friend Cat... love...

Κάθε ηλικία και κάθε εποχή έχουν και ένα βαθμό επίγνωσης Γουίκα... δεν συμφωνώ με τα 'τίποτε' και τα 'ποτέ'... είναι ισοπεδώσεις ευκολίας...

Ναι, χωρίς τη φλόγα της επίγνωσης δεν πυροδοτείται καμία 'πτήση' φίλε μου Ιωάννη... χαίρομαι που μπήκες στο αίνιγμα της οικείωσης και της ξένωσης γιατί αυτό είναι ένα υπόστρωμα που αγνοώ πως ανεδύθη στην επιφάνεια την ώρα της γραφής... σήμερα πια μπορώ να δω κάποια πράγματα καθαρότερα... από την άλλη, είναι εφικτή μια οιαδήποτε πτήση όταν υπάρχουν ακόμα χρεώσεις; η ίδια η επίγνωση δεν είναι ένα φορτίο;
όμως δεν γίνεται αλλιώς... ισουψής πάντα με το πεπερασμένο δεν μπορείς να ανοίξεις όχι τα φτερά σου αλλά ούτε καν το βλέμμα σου...

σκανδαλωδώς απλοϊκά φίλη μου, γιατί η απλοϊκότητα είναι το πρόσωπο ενός παιδιού που μας βγάζει τη γλώσσα και μας αγνοεί...
να'σαι καλά!!

Alex είπε...

nimerti , χωρίς υπερβολή αν όχι το καλύτερο που έχω διαβάσει ...σίγουρα απο τα καλύτερα !!!
ένα μεγάλο Μπράβο ( αν και αυτό δε δύναται να περιγράψει το θαυμασμό μου )!

Φόβος..... είπε...

Γεννήθηκα ξένος προς εμένα και όλους. Κι ο κόσμος μένει ίδιος καθώς η ξενοφοβία μου μεγαλώνει. Αποστρέφομαι όσα ακόμη κρατώ μέσα μου και δεν κατάφερα να συναντήσω. Και κανείς δε μου έμαθε να γίνομαι φίλος με το άγνωστο!

Ανώνυμος είπε...

η θέαση αυτή
μόνο με μάτια καθαρά
και καρδιά αθώα μπορεί να επιτευχθεί
έτσι λοιπόν
με βλέμμα όμοιο
με το βλέμμα του παιδιού
που αντικρύζει τον κόσμο για πρώτη φορά
μόνο με τέτοιες δέσμες φωτός
μπορεί
να γίνει ο "ξένος"
οικείος
ξαφνικά

και θα 'ναι σαν αστραπή
στιγμιαία η διάρκεια
μα αληθινή
όπως και τα μάτια που τη θωρούν

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Τούτα τα "Απλοϊκά σου"!
Είναι τα πιο συμπυκνωμένα αποστάγματα που είδα από Αμπέλι ώριμο.

Λες: "Μου πήρε εαυτούς
.......
Και χαμαιλέοντες φόβους
.......

Να περπατάω στον εαυτό μου
Και να μην με ανταμώνω"
Σ ευχαριστώ που το διάβασα!

Νimertis είπε...

Άλεξ, πολύ τιμητικά τα λόγια σου... ευχαριστώ!!

Ξενοφοβία που μεγαλώνει λοιπόν Φόβε... με προβλημάτισε αυτό... και εννοώ εσωτερικά... είναι τελικά μια δράση αναπόφευκτη αυτή; Την καλησπέρα μου...

Αυτό το 'βλέμμα του παιδιού' που τόσο όμορφα σημαίνεις Σιλένα μου είναι το μείζον διακύβευμα όλου του βίου... χάνεται και κερδίζεται... εύκολα βέβαια χάνεται, πολύ δύσκολα και μονάχα μυητικά κερδίζεται... και πάλι... εν μέρει, καθώς έχει χαθεί η προαίρεση του παιδιού... το βλέμμα του παιδιού ίσως να είναι ο απολεσθείς Παράδεισος...
σ'ευχαριστώ!

Κι εγώ σ'ευχαριστώ ιδιαίτερα Ρεγγίνα μου για την προσέγγιση... την κρατώ...