Σάββατο 30 Απριλίου 2011




Στάση ανθρώπου

Όλοι έλεγαν
Πως ο Ν. ήταν χαζός
Τα πρωινά ξεχνιόταν
Δεν πήγαινε σχολείο
Περπατούσε δίπλα στη θάλασσα
Έπαιρνε βότσαλα στα δάχτυλά του
Τα πετούσε μακριά
Κυνηγούσε τους γλάρους
Και γελούσε
Έπεφτε στην αμμουδιά αποκαμωμένος
Και κυλιόταν ώσπου να κουραστεί για τα καλά
Και γελούσε
Ανάσαινε τη θέρμη από τη μητέρα Γη
Και γελούσε
Και όλοι έλεγαν πως ο Ν.
Ήταν ηλίθιος

Μεγάλωσε σε μια γειτονιά
Που τα παιδιά ήταν το ίδιο σκληρά
Όπως σε όλες τις γειτονιές του κόσμου
Τον έβαζαν πάντα με τους χαμένους
Ή με τα κορίτσια
Κι άλλες φορές μόνο του τον άφηναν
Και του πετούσαν τη μπάλα δυνατά
Για να πονάει
Εκείνος έπιανε τη λασπωμένη μπάλα
Και γελούσε
Χάιδευε τα όμορφα μαλλιά της Ρ.
Της πριγκίπισσάς του
Που βλέμμα δεύτερο δεν είχε για κανέναν
Και γελούσε
Έτρεχε στις κατηφόρες ως το σπίτι του
Έπεφτε στην άσφαλτο
Μάτωνε τα πόδια του
Έμπαινε ιδρωμένος στο σπίτι του
Και γελούσε
Και όλοι έλεγαν πως ο Ν.
Ήταν οπωσδήποτε χαζός.

Φίλους δεν είχε ο Ν.
Κανένας δεν τον ήθελε παρέα του
Εκτός από τα βράδια
Όταν άνοιγε το παράθυρό του
Κι άφηνε τον αγέρα να δροσίσει τα μαλλιά του
Έγινε φίλος του η νύχτα
Τα μακρινά αστέρια
Και η σελήνη
Που έκλεινε στα δάχτυλά του
Να, τόση δα γινόταν
Στη παιδική του χούφτα
Και γελούσε
Κι όταν η μητέρα του τον φιλούσε
Και του μιλούσε για μέρη μακρινά
Γελούσε
Και όταν ο πατέρας του
Του έσφιγγε το χέρι δυνατά
Για ν’αναμετρηθούνε
Γελούσε
Ναι
φίλους δεν είχε ο Ν.

Κάποτε
Η μητέρα του πέταξε μακριά
Έγινε κομμάτι τ’ουρανού
Κι εκείνος σήκωνε το βλέμμα του ψηλά
Την έβλεπε
Της κουνούσε το χέρι
Και γελούσε
Ερχόταν ο πατέρας του τα βράδια σπίτι
Σκούπιζε τα δάκρυά του
Έμπαινε στο δωμάτιο να πει μια καληνύχτα
Μύριζε η ανάσα του βαριά
Μύριζε ταβέρνα και μοναξιά και θάνατο
Έπαιρνε το γιό του αγκαλιά
Κι ο Ν. γελούσε
Κι όλοι ήταν σίγουροι πια
Πως μέσα στην ορφάνια του ο Ν.
Έγινε ακόμα πιο ηλίθιος
Απ’όσο ήταν

Κάποτε
τον διώξανε απ’το σχολείο
Έπρεπε να πάει στα ‘ειδικά’ παιδιά.
Και ο Ν. φοβήθηκε
Πως θα χάσει την μοναδική του συντροφιά
Την πριγκίπισσα του.
Εκείνη του υποσχέθηκε πως όπου κι αν τον πάνε
Θα έρχεται να τον βλέπει
Ψέματα του έλεγε
Για να τον ξεφορτωθεί
Μα ο Ν. ήταν ηλίθιος
Την πίστεψε
Και όταν τον έβαζαν στο αυτοκίνητο
Γελούσε

Μια μέρα
Ήρθε ο διευθυντής εκείνου του σχολείου
Για τα ‘ιδιαίτερα’ παιδιά
Και είχε κόκκινα τα μάτια
Και κομπιαστή φωνή
Του είπε πως ο πατέρας του
Δεν άντεξε άλλο
Έφυγε κι αυτός
Να συναντήσει την γυναίκα του
Σε κάποιο κόσμο όπου τα βλέμματα των ανθρώπων
Θα είναι καθαρά
Και τα χαμόγελά τους
Μόνο για να ζεσταίνουν τις καρδιές
Κι όχι για να πληγώνουν.
Ο Ν. δεν έκλαψε
Δεν ήξερε τι σήμαινε ‘ορφανός γονέων’
Κείνη την ώρα σκεφτόταν τη θάλασσα
Και πως μπορεί κανείς πετώντας
Να τα βλέπει όλα από ψηλά
Και να μεθάει!

Μονάχα να πετάει ονειρευότανε ο Ν.
Να χαίρεται μαζί με τα πουλιά
Να μην του λέει κανείς
Πόσο δυστυχισμένος είναι ένας ορφανός
Να μην γελάει κανείς
Με το δικό του γέλιο
Να μην του κλέβει τα μολύβια
Να μην του λέει ψέματα
Μπάλες στο πρόσωπο
Να μην του πετάει
Να μην τον λέει χαζό
Να τον αφήνει μόνο

Περνούσαν τα χρόνια
Για όλους τους ανθρώπους
Τα χρόνια περνούσαν
Και οι εποχές γίνονταν
Μέσα στην καρδιά του Ν.
Ένα συμπαγές
Σκοτεινό κουτί
τα χέρια του έγιναν
πιο σκληρά από τους βράχους
άκαμπτα
και τον πονούσαν
Το γέλιο χάθηκε
Απ’το πρόσωπό του
Το βλέμμα χάθηκε
Απ΄τα μάτια του
Κι ο ίδιος χάθηκε
Απ΄τον εαυτό του

Ο Ν. γερνούσε
Μέσα σε μια ψυχιατρική κλινική
Μόνος

Κι ένα απόγευμα
Ο Ν. είδε το ομορφότερο όνειρο της ζωής του

Εκεί όπως αντάμωνε ο ήλιος τον ορίζοντα
Και έκαιγε τις τελευταίες του ακτίνες
Μέσα στη θάλασσα
Είδε τους όμορφους γονείς του
Γελούσαν και φιλιόντουσαν
Δίπλα στον ήλιο
Και τον καλούσαν με νεύματα
Και του έλεγαν να μπεί μέσα στο νερό
Και να τους συναντήσει
Σάστισε ο Ν. για μια στιγμή
Κι άρχισε πάλι
Ύστερα από αιώνες
Άρχισε πάλι να γελάει!
Είδε την θάλασσα μπροστά του
Να του ανοίγει την μεγάλη αγκαλιά της
Γαλήνια, γλυκιά, φιλόξενη
Και ποιος θα μπορούσε ν’αγνοήσει αυτό το κάλεσμα;
Άρχισε να γελάει δυνατά
Και χώθηκε μέσα της
Το τελευταίο που αντίκρισε
Ήταν τον πατέρα του
Να έχει αγκαλιάσει τη μητέρα
Και να της δείχνει εκείνον
Και να καμαρώνει
Πως μπόρεσε
Εκείνος που όλοι τον κορόιδευαν
Πως ήτανε χαζός
Να κάνει τη θάλασσα
Το δρόμο που οδηγεί στ’αστέρια
Και μόνος του πια
Ο Ν. δεν θα ήτανε ποτέ!
Μόνος ποτέ!

Βρήκαν το Ν. εκείνο το πρωί
Ξαπλωμένο στο γρασίδι της αυλής
Κανείς δεν το κατάλαβε
Κανείς ποτέ δεν το εξήγησε
Ήταν βρεγμένος
Από θαλασσινό νερό!

Και το πιο… μακάβριο
Το ανεξήγητο
Ακίνητος
Σε στάση εμβρύου
Χλωμός
Σε στάση ανθρώπου

Χαμογελούσε

Χαμογελούσε!…

Απρ.2011

Φωτ: Miss The Rain 

18 σχόλια:

. είπε...

Λάτρεψα τον Ν.
φίλε νημερτή
και θα θυμάμαι πάντα αυτό:
πως όσο το όνειρο είναι ζωντανό
άχρηστος γίνεται ο κόσμος
και ας μοσχοβολά σαν δυόσμος..

Μακάριοι οι "χαζοί και ηλίθιοι"
που μας διδάσκουν πως η ζωή δεν χωρά σε Σάρκες αλλά σε Ψυχές που ξέρουν να "ουρλιάζουν", έστω και σιωπηλά..

Κάλή συνέχεια ας έχουμε..

Ανώνυμος είπε...

Για όλους τους "αλλοκοτους" ανθρώπους, τους νεραϊδοπαρμένους, που με το ανοιχτό μυαλό τους θέλησαν να μας δείξουν τη ζωή με τα δικά τους μάτια.
...Και 'μείς τους φυλακίσαμε. Γιατί ποτέ γι' "αυτό" δεν είμαστε έτοιμοι...
Καλό μήνα! Με νού και ψυχή ανοιχτά, διάπλατα...

Eriugena είπε...

Τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Πίσω απο τον ποιητικό αγώνα για την σωτηρία αυτών των ψυχών υπάρχει όλη η σκληρότητα του κόσμου. Το λέω απο προσωπική πείρα απο δικό μου άνθρωπο. Αυτό αρκεί. Δεν προκαλείς απλώς συγκίνηση σε αυτούς που ξέρουν. Μεγαλώνει η οργή τους, τουλάχιστον η δική μου αγαπημένε φίλε. Δεν μπορώ να αισθανθώ απο τόσο ψηλά αυτό που αισθάνεσαι και συ. Η δική μου αίσθηση προσεγγίζει πιο πολύ το μίσος..για όλον αυτόν τον κόσμο (που είναι διαχρονικός-πέρα απο ιδεολογίες- σκληρός, άθλιος) . Με εμπνέεις αδελφέ, να τροχίσω ίσως το μίσος μου..

Νimertis είπε...

καλησπέρα Σιωπή...
για μερικούς ανθρώπους απλά, το όνειρο κόπηκε πολύ νωρίς... η ζωή έγινε ένας διαρκής εφιάλτης και όλος ο πλούτος έγινε ένα πρωινό χωρίς πόνους, ένα απόγευμα χωρίς φάρμακα, μια βόλτα χωρίς ενοχές...
όχι σιωπή μου, δεν είναι μακάριοι οι χαζοί και οι ηλίθιοι εντός ή εκτός εισαγωγικών...
εμείς είμαστε οι 'μακάριοι' που βλέπουμε μια ρομαντική ή κινηματογραφική σκοπιά των 'φευγάτων' αλλά στην ουσία τους απομονώνουμε, τους πληγώνουμε, τους σκοτώνουμε...
γιατί;
όπως είπε κάποτε μια φίλη, απλά, γιατί μπορούμε...
δεν είναι πως διαφωνώ με τον ορίζοντά σου... είναι η ψυχή σου απλόχωρη και έτσι να μείνει... είναι που σε αυτό το υπερ-σύνολο των κανιβάλων, καθώς θα έλεγε και ο eurigena, κάθε εσωτεριστική διαφυγή απαγορεύεται... δεν επιτρέπεται... δεν συγχωρείται...
η 'υπέρτατη κατανόηση' του Σιντάρτα εδώ γίνεται άλλοθι για την υπέρτατη αδιαφορία...
όμως γράφεις
'που μας διδάσκουν πως η ζωή δεν χωρά σε Σάρκες αλλά σε Ψυχές που ξέρουν να "ουρλιάζουν", έστω και σιωπηλά..'
μακάρι να μας διδάσκουν...
για να έρθει μια γενιά κάποτε
που δεν θα κλειδώνει στα υπόγεια ό,τι δεν της αρέσει
ό,τι είναι εκτός...
τις Μαγιάτικες σκέψεις μου σου στέλνω!!!

Ναι Ευαγγελία μου... τους φυλακίσαμε... είναι οι 'κλοσάρ' ενός τέλειου κόσμου με άψογη εμφάνιση και 'φιλάνθρωπα' συναισθήματα... όταν θα πάψουν να υπάρχουν φιλάνθρωποι ίσως να έχει αλλάξει κάτι...
αλλά βέβαια, την έχουμε ανάγκη και τη φιλανθρωπία
ποιος εκτός από τον χωλό, τον χαζό και τον ανήμπορο θα μας θυμίζει ότι είμαστε εμείς οι 'καλά';
καλή εβδομάδα σου εύχομαι...

Φίλε μου Ιωάννη... μόλις διάβασα και τη δική σου ανάρτηση... για τους κανίβαλους...
κάποτε έλεγα πως το μίσος, όχι ως επιθετική δράση αλλά ως γενικότερη αίσθηση αηδίας και αποστροφής του 'τέλειου' κόσμου και της συγκατάβασής του απέναντι στους 'ιδιαίτερους' ανθρώπους -επινοήθηκαν τόσες λέξεις για να κρύβεται η αλήθεια- κάποτε έλεγα λοιπόν ότι το μίσος δεν ωφελεί... δεν με ενδιαφέρει τι ωφελεί, με ενδιαφέρει τι είναι αληθινό...
δεν ξέρω αν τρόχισα το μίσος σου αλλά πιστεύω φίλε μου ότι όποιος έχει βιώσει στο πετσί του όλη αυτή την αθλιότητα, δεν μπορεί να καταφεύγει πλέον σε 'αγαπησιακές' θεωρήσεις που απλά, δικαιώνουν το φονιά και σταυρώνουν το θύμα...
όλα συγχωρούνται...
αλλά η συγνώμη ανήκει στις προνομίες ενός άλλου Όντος...
όταν ο πνιγμένος συγχωρεί εκείνον που τον πνίγει, απλά ανοίγει το δρόμο στους Τιτανικούς...
τι να κάνουμε, μερικά πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα...
όπως η αλήθεια...
να'σαι καλά...

kaita7katsikakia είπε...

Με συγκίνησε αυτή η ιστορία

Τα γεγονότα όμως και οι στάσεις, δεν είναι ούτε κακά ούτε ωραία, είναι αυτά που είναι.
Κάθε περίσταση ή γεγονός παίζει τον ρόλο "σημαδούρας" που δείχνει που βρίσκεται Ανθρωπότητα στην πορεία της για την ακεραιότητά της.

Η στάση της αδικίας, του ρατσισμού, του αποκλεισμού, είναι
η συμπόνοια που διολίσθησε
στη σκιά κι εκδηλώνεται.

Ούτε αδικία, ούτε θύτης, ούτε θύμα.
Μόνον "σήματα" υπάρχουν που δείχνουν πόσο απέχει η Ανθρωπότητα από την αγάπη, την σύμπόνοια, την ακεραιότητα κι εξυπηρετούν το ταξίδι της.
Μερικοί άνθρωποι ενσαρκώνουμε τον ρόλο αυτών των σημάτων.

Όποιος πάρει την ευθύνη του ρόλου του, αυτόματα προστατεύει τον εαυτό του από τον πόνο, τον θυμό ή το μίσος προς την σκληρή και άδικη ζωή και κοινωνία και τότε χαμογελάει.
Αυτή είναι και η πράξη της συγχώρεσης, η οποία δεν έχει να κάνει ποτέ με κανέναν έξω από εμάς.


*Εδώ που βρίσκεται ο κόσμος μου φαίνεται ότι είναι πολυ να περιμένουμε συμπόνοια από όλους.
Μπορεί κανείς να συν-πονέσει έναν αλλόκοτο, μόνον όταν έχει προηγουμένως πονέσει για το αλλόκοτο κομμάτι του εαυτού του.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, αρνείται πεισματικά να δει το είδωλό του και το αποκλείει ή παίζει τον φιλανθρωπο.

Wicca είπε...

Ήρθε και μελέτησε με εικόνες και φωνήεντα γέλιου τις ιστορίες μας. Μας έμαθε πιο καλά, από όσο εμείς θα τον καταλάβουμε και δεν ξέρω αν του άρεσε το μέρος για να μείνει για πάντα!

Νimertis είπε...

'Μόνον "σήματα" υπάρχουν που δείχνουν πόσο απέχει η Ανθρωπότητα από την αγάπη, την σύμπόνοια, την ακεραιότητα κι εξυπηρετούν το ταξίδι της'
να σου πω την αλήθεια φίλη μου, δεν συμφωνώ με τούτη τη θέση που αναπτύσσεις...
η προσωπική μου θέση είναι πως ο κάθε άνθρωπος είναι -και δεν θα είναι κάποτε, ήταν είναι και θα είναι- όλη η ανθρωπότητα...
είμαστε ό λ ο ι οι άνθρωποι...
περιέχουμε το Ολο
δεν μπορώ να δεχθώ το Ολο ως άθροισμα των μερικών αλλά ως γινόμενο των όλων...
και δεν πιστεύω πως απέχουμε από δω ή από κει, ότι βελτιωνόμαστε ή ότι 'αλλάζουμε'
θα μου πεις, υπάρχει και η 'γραμμική' θεώρηση... κάποτε ο προ-πτωτικός άνθρωπος της αθανασίας και με το πρόσωπό του άφθαρτο, ύστερα ο πτωτικός και αμαρτωλός απόγονός του κλπ, κλπ.
θα μου πεις επίσης, η ανθρωπότητα έκανε 'βήματα' προόδου... από το Σίρκους Μάξιμους με τα λιοντάρια, είμαστε στο... Ολυμπιακό Στάδιο με κροτίδες και λοστάρια... είναι κι αυτό μια κάποια πρόοδος...
Και δεν ετέθη το θέμα 'συμπόνοιας'
να με συγχωρείς αλλά δεν πιστεύω σε καμιά συμπόνοια που διολίσθησε ή όχι
ο άνθρωπος δεν έχει καμιά ανάγκη καμιάς συμπόνιας
είναι αυτό που είναι
οι συναισθηματικές προσεγγίσεις αφορούν στο ποίημα
αλλά δεν θα λύσουν το θέμα μας οι συμπονετικοί φιλάνθρωποι
δεν θα μας λύσει το θέμα η κα Μαριάννα Βαρδινογιάννη ή όποιοι άλλοι βαθύπλουτοι 'καλοί άνθρωποι'
εδώ τίθεται θέμα 'στάσης ανθρώπου'
εδώ τίθεται το μέγα υπαρξιακό και υποστασιακό θέμα της οντολογικής αυταξίας του ενός...
με την ακεραιότητά του
που δεν την τεμαχίζει ο Χίτλερ ή ο Χιτλερίσκος
που την είχε, την έχει και θα την έχει...
όχι στους συμπονετικούς λοιπόν...
όταν θα έχει αφανιστεί κάθε έννοια οίκτου και συμπόνιας, κάτι ίσως να έχει ανατείλει στον κόσμο των ανθρώπων...

Νimertis είπε...

όχι, σίγουρα δεν του άρεσε Γουίκα... τοξικός ο βιότοπος γι'αυτόν... έτσι κι αλλιώς...
να'σαι καλά...

kaita7katsikakia είπε...

Νιμερτή, αυτό που ήθελα να πω είναι ακριβώς αυτό που διάβασα από εσάς, πως δεν θα λύσουν το θέμα μου (μιλώ προσωπικά μια και αντιμετωπίζω στο πετσί μου το θέμα)οι φιλανθρωποι με τον διαστρευλωμένο αλτρουΪσμό τους.
Μάλλον δε κατάφερα να το διατυπώσω.

πάντως και όταν αναφέρομαι στην συμπόνοια, δεν της δίνω το νόημα αυτό που πήρα από το σχόλιό σας.
Μάλλον το αντίθετο.

Alex είπε...

πόνεσε η ψυχή μου όπως πονάει όταν βλέπω την αγνότητα να μαστιγώνεται απο την ευτέλεια και όταν βλέπω να πληγώνουν παιδικές ψυχές ..μόνο οι θρασύδειλοι και οι "φτωχοί στα μέσα τους" μπορούν και το κάνουν..μακάρι να μην ξαναγεννηθούν τέτοιοι!

~reflection~ είπε...

Πρέπει να ξαναδούμε τον Billy Eliot.....

Χαραγμένο το βήμα του στο Δρόμο που εξαρχής επέλεξε η καρδιά του..

Αγγιξε περιθώριο απομόνωσης...
μα μέσα στο γελιο, στο χορό, στο παιδικό όνειρο βρήκε Νοήματα που οι άλλοι δεν αντιλήφθηκαν πως υπαρχουν....

Το {κάθε} παιδί δεν ξέρει τι θα πει περιθώριο,
γιατί στις Σιωπές και στη Μοναξιά
γεννά φαντασίας Πρόσωπα με Ιδιότητες Ρεαλισμού...

Στην απόρριψη στρέφει ένα βλέμμα πονηριάς στην Εσωτερική του Θλίψη...
της κλείνει το μάτι και στήνει σενάριο Ζωής...

Νέας Ζωής...
Νέου Κόσμου...

θυμάσαι την αναρτηση με τον εγκατελελειμένο πλανήτη?....

Ρωτησες: τι θα γίνει αν ξυπνήσεις μια μέρα και αντικρίσεις έναν άδειο Κοσμο?...

Από περιέργεια θα σου ζητήσω να απευθύνεις το ερωτημα στα παιδιά του άμεσου κοινωνικού σου περιβάλλοντος..

θα δεις ότι θα αδραξουν την ευκαιρία για να χτισουν ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ συμφωνα με τις ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ της ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΗ για ΕΥΤΥΧΙΑ.....


Σε φιλω γλυκά......

Νimertis είπε...

Φίλη Κ7Κ (πρόχειρη σύντμηση του νικ σου), ίσως υπήρξα υπέρ το δέον ορμητικός αλλά εφόσον, όπως λες, βιώνεις το θέμα στο πετσί σου, είναι βέβαιο πως αντιλαμβάνεσαι τον άξονα της 'αντίδρασής' μου ειδικά όταν βλέπω λέξεις όπως συμπόνια, κ.α. Να'σαι καλά...

Θα ξαναγεννηθούν Αλεξ, το ξέρεις και το ξέρω...

ναι, η αλήθεια είναι Κάκια μου πως το ερώτημα δεν σκέφτηκα να το απευθύνω σε παιδιά... ίσως γιατί το διαρκές παρόν, ο ένδον ενεστώτας που ζει ένα παιδί δεν κατανοεί την απώλεια ενός 'χτες' που έχει όλο αυτό το φορτίο...
νέος είναι ο κόσμος έτσι κι αλλιώς για ένα παιδί...
Σε φιλώ κι εγώ αγαπημένη μου φίλη...

kaita7katsikakia είπε...

Φίλε Νημερτή καλημέρα!
Καταχρώμαι του χώρου εδώ, μια και είναι το 3ο σχόλιο που αφήνω κ να με συμπαθάτε, αλλά δεν μπορώ να μην αποκαταστήσω "την τιμή" της συμπόνιας.
Βάλατε την συμπόνια δίπλα στον οίκτο και από όλα τα ειπωθέντα, νομίζω πως είναι παρεξηγημένη.

Η συμπόνια έχει από τον οίκτο την απόσταση που έχει η σοβαρότητα από
την σοβαροφάνεια.
Η συμπόνια είναι μια κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει κατακτήσει επίγνωση και υψηλό βαθμό αυγογνωσίας.
Δεν περιέχει την άγνοια και την υποκρισία του οίκτου.

Οταν, ο άνθρωπος ανοίξει τις πόρτες του σε όλες τις πτυχές του εαυτού του, σε ό,τι μισεί μέσα του, σε ό,τι υποτιμά και απορρίπτει...όταν δεν αποδράσει από τα "φυλακισμένα" κομμάτια του και βιώσει τον πόνο που φέρουν καλωσορίζοντάς τα...
όταν βιώσει τον βαθύ πόνο του υποτιμημένου, του απορριφθέντα, του καταπιεσμένου που ζούν μέσα του κλπ. τότε μόνο θα λυτρωθεί, θα αποδεχτεί κ θα συμπεριλάβει αυτούς τους εαυτούς στην συνειδητή ύπαρξή του,
τότε θα είναι σε θέση, να αποδεχτεί και να συμπεριλάβει και τους ανθρώπους που καθρεφτίζουν αυτούς τους εαυτούς του.
Θα τους έχει αγαπήσει μέσα του και δεν θα είναι ψυχαναγκασμένος να τους προβάλλει στους άλλους, φερόμενος στους έξω έτσι όπως φερόταν στους εντός του.

Αυτή η θέση στην οποία φτάνει ο άνθρωπος, αυτή η κατάσταση η απορρέουσα από την αποδοχή του εαυτού, είναι η Συμπόνια.

Είναι κατάσταση, δεν είναι συναίσθημα. Συνήθως δεν εκδηλώνεται με πράξεις (δεν της χρειάζεται), όμως η ενέργειά της δίνει τεράστιο περιθώριο σωτηρίας σε όλη την οικουμένη.
"Ως σεαυτόν...

Και θα ξαναγεννιούνται "μίζεροι" άνθρωποι όσο τους παραδίδουμε φτωχή από επίγνωση την σκυτάλη να την πάνε παρα πέρα...Ολοι πορευόμαστε με αφετηρία το υλικό που μας παραδίδεται.





*Νημερτή, πιστεύω πως κι εσύ αντιλαμβάνεσαι τον "άξονα" της πολυλογίας μου
καλημέρα!

Νimertis είπε...

Γράφεις, ανάμεσα στα άλλα εξαιρετικά ενδιαφέροντα φίλη Κ7Κ...
'Η συμπόνια είναι μια κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει κατακτήσει επίγνωση και υψηλό βαθμό αυγογνωσίας.
Δεν περιέχει την άγνοια και την υποκρισία του οίκτου...'

και επίσης, κάτι που με εκφράζει...
'Είναι κατάσταση, δεν είναι συναίσθημα...'

όταν λοιπόν ένα συναίσθημα -πρωτογενώς- έχει μεταβολιστεί, έχει ανυψωθεί σε 'κατάσταση' τότε αρχίζουμε να συζητάμε για μια άλλη ποιότητα δράσης σε όλα...
και όταν μάλιστα η κατάσταση μετουσιωθεί σε 'διάσταση' τότε έχουμε να κάνουμε με έναν άλλο άνθρωπο... τον Ανθρωπο...

και τότε η αρχική συμπόνια έχει γίνει σιγή και ουσιαστική δράση...

διότι, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ-μέσα από όσα βιώματα έχω - όταν τα 'φιλανθρωπα' συναισθήματα κινητροδοτούν τις πράξεις μας, μένουμε στατικοί... γυρίζουμε πλευρό και ροχαλίζουμε... όταν πάψουν να είναι κίνητρα δράσεων και είναι οι ίδιες οι δράσεις, τότε είμαστε σε μια νέα πραγματικότητα...
είναι πολύ μεγάλο το θέμα βέβαια και με την εξαιρετική σου ανάλυση το φώτισες με επάρκεια και ενάργεια θα έλεγα...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου που με τιμάς τόσο...
και επίσης που με αποκαλείς φίλο... διότι είναι ό,τι ευγενέστερο στον άνθρωπο... να τον αποκαλούν φίλο...
να΄σαι καλά!!

ειρήνη είπε...

υπέροχο

Ανώνυμος είπε...

είναι μακριά η αγάπη
μα και τόσο κοντά συνάμα

είναι μακριά το όνειρο
μα όταν σπάει σκορπίζει παντού
να θυμίζει
να αφυπνίζει
να πληγώνεται και να πληγώνει
όσους ορίζουν την "ανθρωπιά" με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο

καλημέρα

Νimertis είπε...

Ειρήνη καλησπέρα... ευχαριστώ...

Νimertis είπε...

Σιλένα μου σε καλησπερίζω... διότι η αγάπη δεν 'απασφαλίζεται'... εκείνο που πολιορκείται είναι 'ελεύθερο'... αλλά δεν έχει πάντα συνείδηση της ελευθερίας του... ίσως όταν αγαπάμε κάτι αληθινά να το ελευθερώνουμε... σ'ευχαριστώ...