Φυλάκιο
Στις υπώρειες του Απρόσιτου Όρους συνέβη
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βλέπει κανείς
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα ακούει κανείς
Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βιώνει κανείς
Ήρθα επισκέπτης στο φυλάκιο αυτό…
Προνομιούχος να γευτώ όσο αντέξω
Εκείνο που δεν μπορεί να ειπωθεί από χείλη ανθρώπων…
Είχα στα χέρια μου ομίχλη
Και δάνειο αίμα της αυγής
Και τάισα το σκοτάδι που άπληστα ρουφούσε από το ιχώρ του Απείρου
Όσο άντεχε να καταναλώσει
Το σκοτάδι με οδήγησε πέρα από το Αρχαίο Δάσος
Στο αφιλόξενο μονοπάτι των εφτά αρτηριών
Που αιμοδοτούν εδώ και αιώνες τον Φύλακα…
Δεν μου επετράπη να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια
Μετά βίας μπορούσα να ανεχτώ τον ήχο της φωνής του…
Και ο Φύλακας του Ρόδου μονολογούσε… όπως πάντα…
Δεν αγαπήσατε ποτέ…
…υποφέρετε απλώς, κάποιες στιγμές υποφέρετε από επικοινωνιακή πείνα…
…τα επίπεδα διάδρασης πέφτουν τόσο πολύ στο αίμα σας που έχετε την άπληστη, άμεση ανάγκη για δημιουργία ‘σχέσης’…
…δεν έχετε πλαστεί για να σχετίζεστε…
… δειλά και ασήμαντα τα βήματα του είναι σας… έχουν την μελαγχολική πάχνη ενός φθινοπωρινού αιώνιου πρωινού…
…είστε ανίκανοι να μεταλλαχθείτε σε χειμωνιάτικη καταιγίδα…
…είστε αναιμικοί για να μεταστοιχειωθείτε σε ανοιξιάτικη γέννηση…
…είστε ποτισμένοι τόσο πολύ με θάνατο που τα καλοκαίρια δεν μπορούν να φωτοδοτήσουν το είναι σας…
…μόνοι σας επινοείτε την μοναξιά σας…
…μόνοι σας εμπειρώνεστε την νόθα συντροφικότητα…
…μόνοι σας κατασκευάζετε το θόρυβο στο μυαλό σας…
… δεν αγαπήσατε ποτέ…
… πεινάτε… διψάτε για Ύπαρξη…
… αλλά δεν είστε άξιοι να μεταλάβετε ούτε μια δροσοσταλίδα από την δεξαμενή που σας προσφέρεται…
…ακοινώνητοι…
…αποσυνάγωγοι…
…συμπαγείς και απρόσβλητοι από τα πάντα…
…τι μπορώ να προσφέρω στις ψυχές σας; Μονάχα το άρωμα του Ρόδου…
…δεν το θέλετε, δεν το έχετε ανάγκη…
…τις ανάγκες σας τις αγοράζετε…
…τις επιθυμίες σας τις εξαγοράζετε…
…τις ηδονές σας τις νοικιάζετε…
…και το χαμόγελό σας δεν αρκεί για να ζεστάνει κανένα από τα πρωινά σας…
…και τούτο το Ρόδο θα παραμένει πάντα ένα όνειρο για τους Μύστες που δαπάνησαν διακόσιες ζωές για να το αντικρίσουν…
…βδελυροί…
…το δέντρο της ζωής σας δεν έχει ρίζες…
…πεθαίνετε…
... μακριά από μένα το άγγιγμα της νόησης…
… μακριά από μένα ο ρυπαρός στοχασμός σας…
… μακριά από μένα η δαιδαλώδης φρίκη σας…
… μακριά από μένα η τέχνη σας, ο πολιτισμός σας, η πρόοδός σας…
… μακριά από μένα τα λιπαρά περιττώματα της σκέψης σας…
… μακριά!!!
Άλλο δεν έπρεπε να μείνω
Επισκέπτης ήρθα στο προκεχωρημένο αυτό φυλάκιο της Αιωνιότητας
Αλαφροπάτης πλησίασα το πανάρχαιο Ον
Και γρήγορα αποχώρησα να μην ενοχλώ την εύθραυστη μοναχικότητά του...
Και γρήγορα αποχώρησα να μην ενοχλώ την εύθραυστη μοναχικότητά του...
Κι ένα πέταλο από κάποιο σπάνιο Ρόδο είχα στην κλειστή μου παλάμη
Φτιαγμένο από δάκρυα και αίμα
Δεν ήξερα τότε που χαμογελούσα καθώς αντίκριζα το ακριβό μου δώρο
Πως αιμορραγούσα
Κι έκλαιγα…
Μαιος2010
18 σχόλια:
ετσι ειναι οι αληθειες φτιαγμενες απο δακρυα και αιμα...
Κι είδε τον κόσμο τούτο δω μέσα απο μάτια ξένα πρόσωπα μέρη ακάτεχα μα στον καιρό του οικεία σαν απο πάντα και ποτέ.Κι όλο ν' αλλάζουνε οι μορφές ν' αλλάζουνε οι τόποι και μ' άλλα μάτια και θωριές του χρόνου να ξεφεύγει και να 'ναι στο εδώ παντού.
Με ματωμένες σιωπές φτάνεις στο άρρητο η εύθραυστη μοναχικότητα είναι το δώρο της αιώνιότητας σε όσους αντέχουν ν'ακουνε την ψυχή τους καθαρά.Και Άξιον Εστί το Τίμημα..!!
νιμερτή καλημέρα
δεν μπορώ να μην εκφράσω αυτό που ένοιωσα με την ανάγνωση: ρίγος
εύχομαι τα πέταλα να πληθαίνουν στην παλάμη μας.. το εύχομαι και ταυτόχρονα τα βλέπω να έχουν ήδη σχηματίσει το σπάνιο ρόδο
Είναι αληθινό αυτό το ποίημα, και εντάσσεται στην "σειρά" των ποιημάτων σου που αναπτύσσονται πάνω στο κεντρικό νόημα της απίθανης αλλά πιθανής εν τέλει επαφής με το άρρητο, το αιώνιο. Το σημαντικό εδώ είναι να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης την ξενότητα, το απροσπέλαστο, το υπερ του ανθρώπινου ή έμβιου γενικά αυτού του μη-όντος. Όσο περνά ο καιρός αντιλαμβάνομαι την επίμονη εργασία σου όχι μόνο για την δική σου "βίωση" αυτού του "στοιχείου", αλλά και την διδακτική λειτουργία, θα έλεγα την καλώς εννοούμενη διδαχή σου ως πρός το απροσπέλαστο, το απόλυτα απομακρυσμένο του αιωνίου. Η επιμονή σου δείχνει πως μάλλον σε έχουν κουράσει και σένα οι συνεχείς και βέβηλες χρήσεις της υπερβατικότητας απο την μάζα των ατόμων...ίσως όλων μας όταν μας πιάνει υπαρκτική πρεμούρα...ξέρεις τι εννοώ, θεό θέλω και τον θέλω όπως με βολεύει και τον θέλω τώρα...η σειρά σου απο τα "μακριά" θα έπρεπε να είναι το αλφαβητάρι των ιερομανών, αν θέλανε να ελπίσουν για λίγο να "δούνε" το άφατο..όμως οι συνθήκες είναι συνθήκες πλήρους ανημπόριας, όλοι είναι δυνατοί..εννοώ πως η αληθινή ανημπόρια η ταπεινότητα δηλ. είναι άγνωστη λέξη, και ίσως κανείς να μην καταλάβαινε πως διαβάζοντας αυτό το ίχνος, αυτή την εικόνα-μνήμης θα νόμιζε ότι ίσως και θα λάμβανε μιά στάλα..θα εκπλησσόταν κανείς αν του έλεγες ότι μιλάς απο "εδω", και θα έπρεπε, λαμβάνοντας υπ'όψιν τις προειδοποιήσεις σου, να κινήσει μόνος του στον ανοδικό δρόμο.."Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βλέπει κανείς..εκεί όπου δεν αντέχονται όσα ακούει κανείς...εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βιώνει κανείς" δεν θα φτάσει κανείς, προσθέτω θρασέως, αν δεν είναι έτοιμος για την "σίγουρη" αποτυχία να είσέλθει ενδότερα, ή κι αν φτάσει ίσως να νομίσει ότι "εισήλθε" ενώ πήρε την εικόνα της εικόνας του όντως όντος. Οι εφτά αρτηρίες αιμοδοτούν τον φύλακα με το δικό μας αίμα δυστυχώς, όμως τα κουφάρια του εγωισμού ανήκουν σε όποιον νομίσει πως δεν θα δώσει τα πάντα για μιά στιγμή, για να ξαναγυρίσει στο κυκλικό μαγγανοπήγαδο..πίστευε κανείς πως μι τέτοια βίωση θα μετατρεπόταν ποτέ σε οργανωμένη πίστη;..αδελφικά
καλησπέρα Δημήτρη μου... αίμα... σίγουρα...
αναρωτιέμαι κάποιες φορές Αερικό μου γι'αυτό το τίμημα... να'σαι καλά...
φίλη μου κ7κ σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου...
Ξέρεις, φίλε μου Ιωάννη, η έννοια του ‘φύλακα’ ήταν κάτι που από παιδί με συνήρπαζε… ο φύλακας… έβλεπα τα τερατόμορφα ‘γκαργκούλ’ στις μετώπες και στα στηθαία των καθεδρικών ναών, τους αγγέλους και τους άλλους ‘φρουρούς’ και φύλακες της παράδοσης και πάντα αισθανόμουν ένα ιδιαίτερο ρίγος… κάποιες φορές αισθανόμουν πως κι εμείς, το ανθρώπινο γένος, από την αποκρυφιστική, μαγική παράδοση, είμαστε φύλακες αυτού του κόσμου της ‘μεσότητας’ της ενσαρκωμένης ύλης που ακόμη όμως δεν έχει περάσει στα ανώτερα επίπεδα… σ’αυτό τον μεταβατικό κόσμο λοιπόν που όλα είναι ‘να γίνουν κάτι άλλο’ και τα περισσότερα δεν φτάνουν καν να γίνουν ούτε πρώτη ύλη γι’αυτό το κάτι άλλο, έχω πολλές φορές επιείκεια για τον άνθρωπο… άλλες φορές οργή, άλλες φορές αηδία, άλλες φορές απλή αδιαφορία… δεν λέω κάτι καινούργιο ή συναρπαστικό… δεν διεκδικώ το ‘καινό’ και το μεγαλειώδες… εξομολογούμαι πως δεν ήταν ‘απόφασή μου’ να μείνω σε ένα πεδίο ‘μυστικισμού’… ήταν μάλλον βαθύτερη ανάγκη στην οποία δεν έφερα αντίσταση… εξακολουθώ να αναζητώ το ιερό παντού… γίνεται από μόνο του… δεν το ελέγχω, δεν είναι κάτι ‘ξεχωριστό’ που θα’πρεπε να με τοποθετεί κάπου… είναι αυτό που είναι… και μέσα από όσα μου γράφεις, ιχνηλατώ πάντα τις περιοχές που δεν έχουν εμφάνεια και προφάνεια… σα να διαρρηγνύεται το συμπαγές και η καρδιά του είναι δίνει όλο της το άρωμα… να γιατί η ‘εύθραυστη μοναχικότητα’ είναι τόσο εύθραυση… ίσως γιατί χωρίς αυτές τις λεπτές δονήσεις της ύπαρξης δεν μπορεί να ειδωθεί τίποτε… τίποτε βαθύτερο δηλαδή…
Σ’ευχαριστώ ξανά για την ευκαιρία να περάσω κάποιες ανησυχίες μου στην εξωστρέφεια…
... Spring finally came ... I put the garden in today ... hoping for a good season ... crying much ... missing my brother. Love, cat.
Εννούμε να ζωγραφίζουμε Διαχωριστικές Γραμμές,
ακόμη κι όταν οι στοχασμοί μας βγαίνουν από το κατακερματισμένο κορμί
και με συνειδητότητα διαπιστώνουν την προεκτατική Ιδιότητα της Ύλης...
Το κύτταρο παντα Ένα είναι.
Το ίδιο...
Αυτό που αποστρέφεσαι είναι το ίδιο μ'αυτο που αγαπάς...
το Είναι σου είναι ο βάλτος και η τροπική θαλασσα των ποιημάτων....
Τα διεφθερμένα μονοπώλια της μολυσμένης Σκέψης εμείς τα χτίσαμε...
με λίθο το "αλλού στραμμένο βλέμμα"...
Αν κοιτούσαμε προς την Σωστή κατευθυνση Εξαρχής,
όλα θα τα είχε αγγίξει το ραβδί της Ποίησης...
Νημερτή... πες μου..
γιατί ο Ποιητής κοιτά αλλού?...
γιατί επιστρέφει μόνο για καταγραφή της σάπιας Ζωής?...
γιατί αφήνει, πίσω από την Προσήλωσή του στο Ποίημα, να Συμβαίνουν Γενοκτονίες Αξιων?...
Νημερτή.....γιατί ο Ποιητής ζει στον ιδιωτικό του Παραδεισο αρνούμενος τον Κόσμο των Ανθρωπων????
Νημερτή...
οι Ασκητές για να σώσουν τον Κόσμο, πρέπει να πεσουν μέσα στη Βρωμιά....στη διαφθορά της Σκέψης και του Σώματος....
και να βγουν Αμόλυντοι για να σπείρουν Ίαση.....
Νημερτή....εγώ ανήκω σε εκείνους που μολύνθηκαν...
Φιλί.....
""δεν το θέλετε, δεν το έχετε ανάγκη…
…τις ανάγκες σας τις αγοράζετε…
…τις επιθυμίες σας τις εξαγοράζετε…
…τις ηδονές σας τις νοικιάζετε…
…και το χαμόγελό σας δεν αρκεί για να ζεστάνει κανένα από τα πρωινά σας…""
εμπορευματοποίηση ...
Όλα έχουν γίνει τσόντα στον βωμό του χρήματος ... Δεν έχει άδικο ... Κραυγάζουν και κυνηγούν τα όσα έγραψες !
yes my good friend Cat... hoping for a good season... kisses...
'βαριά' είναι τα ερωτήματα που θέτεις Κάκια μου... και ξέρεις πως τούτες οι απαντήσεις είναι εν τέλει... επικίνδυνες... διότι όποιος θέτει τα ερωτήματα μοιάζει με κείνον που πειραματίζεται με το περίστροφο και το στρέφει στον εαυτό του... Ρώσικη ρουλέτα; Ίσως…
τα ερωτήματά σου όμως μου αρέσουν και θα επιχειρήσω θριαμβευτική επέλαση στους αγρούς των... απαντήσεων...
Γράφεις
«Νημερτή.....γιατί ο Ποιητής ζει στον ιδιωτικό του Παραδεισο αρνούμενος τον Κόσμο των Ανθρώπων????
οι Ασκητές για να σώσουν τον Κόσμο, πρέπει να πεσουν μέσα στη Βρωμιά....στη διαφθορά της Σκέψης και του Σώματος....
και να βγουν Αμόλυντοι για να σπείρουν Ίαση.....»
δεν μπορώ να απαντήσω βέβαια ως ‘ποιητής’ διότι τούτο αποτελεί μια σήμανση και την αρνούμαι… όταν συστήνομαι στον… εαυτό μου ποτέ δεν λέω ‘ποιητής’… απορώ γιατί κάποιοι το κάνουν στους άλλους… πως απευθυνόμαστε έξω μας διαφορετικά απ’ό,τι μέσα μας… τέλος πάντων… δεν είναι εκεί το ζήτημά μας… θαρρώ όμως πως μπορώ να εγγίσω περισσότερο τον άλλο, τον ασκητή, τον αναχωρητή… μέσα στον κόσμο… αλλά ποιος είναι ο κόσμος Κάκια μου; ποιος θέλουμε να είναι για μας ο κόσμος; Δεν έχουμε άραγε το δικαίωμα να επιλέγουμε τον κόσμο στον οποίο θα αναφερόμαστε; Ως ένα σημείο δεν το έχουμε… το παραδέχομαι… ζούμε, όπως όλοι, ανάμεσα στους συνανθρώπους μας και πολλές δράσεις μας είναι εξαρτώμενες και συναρτώμενες με τους γύρω μας… όμως, στη διαλεκτική του ένδον και του ‘έξω’ διαπιστώνουμε τις αντιφάσεις, τη σύγκρουση, την ανάγκη ιδιώτευσης για να μπορούμε να αναπνέουμε… ο ασκητής δεν αναχωρεί –και μιλώ για τον συνειδητό ασκητή- δεν αναχωρεί γιατί ‘δεν του κάνει’ ο κόσμος που ζει αλλά γιατί δεν κάνει αυτός στον κόσμο… είναι απλό, δεν μπορεί πια να οξυγονώσει το είναι του… αργοπεθαίνει… τι θα κάνεις όταν σου πουν ότι ζωή δεν έχεις παρά κάπου αλλού; Θα επιδιώξεις να αναζητήσεις αυτό το ‘αλλού’… μονάχα που ο προσανατολισμένος εσωτερικά αναζητητής δεν ψάχνει μόνο το αλλού αλλά το αλλιώς… σ’αυτό το αλλιώς υποστασιάζονται όλα, ονοματίζονται απ’την αρχή, έχει νόημα και περιεχόμενο ο βίος…
…κάποτε έγραψα για τον ‘μαύρο ήλιο’ των μυημένων… είναι ο θάνατος των εδώ και η γέννηση στο εκεί… θάνατος… εκ του θέω και άνω… εκείνος που πεθαίνει για το εδώ στην ουσία θέλει, διψάει να ζήσει εκεί… στο αλλιώς… δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο… κι αν ακόμα μπορεί να προσφέρει ‘ίαση’ όπως λες, θα είναι μονάχα αν είναι εκείνος ζωντανός και υγιής κάπου αλλού…
…στο σύμπαν του μαύρου ήλιου, ο μυημένος είναι ένας εκπομπός… μπορεί να γίνει ορατός μονάχα με άλλα μάτια… εμείς δεν μπορούμε να τον δούμε… τον κοιτάζουμε απλά και απορούμε… θυμώνουμε, εκνευριζόμαστε και τον λοιδωρούμε…
… μπορεί κανείς να ζει σ’αυτό τον κόσμο κι ας μην είναι εκ του κόσμου τούτου, καθώς θα έλεγε και ο ευαγγελιστής; Είναι ένα σπουδαίο κλειδί αυτό Κάκια μου… προσωπικά δεν το έχω βρει… το αναζητώ… οι συγκρούσεις μέσα μου πάντα ισχυρές, πάντα ‘ζόρικες’…
Ίσως αυτός είναι ο ποιητής, τελικά… αυτός που τα απαρνήθηκε όλα για να τα ζήσει όλα… πως απαιτούμε από τον ποιητή να είναι ένα στο ‘μέσο όρο’… όμως, υπάρχει, είναι εκεί και μπορούμε να βιώσουμε την αναπνοή του…
…από κει και πέρα…
'τσόντα' φίλε μου Δημήτρη... και μάλιστα της χειρίστης ποιότητας...
Η νοηματική συμπύκνωση αυτής της φράσης με κάλυψε Πλήρως, Νημερτή:
"Ίσως αυτός είναι ο ποιητής, τελικά… αυτός που τα απαρνήθηκε όλα για να τα ζήσει όλα… "
Καλό σου Βράδυ... {Ποιητή!...}
Φίλε Νημερτή,
αυτές οι υπέροχες γραμμές που διάβασα εδώ σήμερα,
μου έφεραν στο νου τα παρακάτω λόγια του Hermann Hesse..
Στα αφιερώνω..
"................
Θεωρώ τη μοναχικότητα του καλλιτέχνη, και γενικά των προικισμένων ανθρώπων αναπόφευκτη, άσχετα από εάν είναι επιτυχημένοι ή όχι. Και θεωρώ επίσης εξίσου κατανοητό, και βασικά σωστό, το ότι ένας προικισμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος της φαντασίας, θα πρέπει να κρύβει αυτή τη μοναχικότητα όσο γίνεται περισσότερο. Γιατί αν και αργά ή γρήγορα αυτός που έχει ταλέντο δεν θα μπορέσει παρά να δει τους θλιβερούς περιορισμούς του μέσου ανθρώπου, ωστόσο, θα πρέπει να προφυλάξει τον εαυτό του από αυτή την επίγνωση καθώς στο τέλος θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μια στέρηση αγάπης, μια περιφρόνηση για την ανθρωπότητα, που αυτός ο ίδιος δε θα μπορούσε να υποφέρει. Αλλά κρυμμένη ή όχι, η μεγάλη, συχνά παγερή μοναχικότητα του καλλιτέχνη ή στοχαστή ανάμεσα στους μέσους ανθρώπους είναι πάντα μαζί μας·......."
Σ'ευχαριστώ Κάκια που εντοπίζεις τον βαθύτερο πυρήνα... σε φιλώ... {ιέρεια}
εξαιρετικός ο Εσσε φίλη Μελίνα... ομολογώ ότι μερικά βιβλία του με έχουν συνοδεύσει σε πολλές εσωτερικές διαδρομές... σ'ευχαριστώ για το απόσπασμα αυτό που μου αφιερώνεις...
Δημοσίευση σχολίου