Παρασκευή 27 Μαΐου 2011




Μέγιστο…

ένα κλεμμένο βλέμμα
στο νερό η φωτιά βαφτίζεται
και παίρνει τ’όνομά σου

ένα ριπαίο νεύμα
αρπάζεται η γη απ΄τον ουρανό
αλλά δεν αφανίζεται

ένα βαθύ τραύμα
διατρέχει ο ήλιος το στερέωμα
και ιχνεύει
τον ορφανισμό του

ένα άδειο στρώμα
αγγίζουν τα χέρια το κενό
αλλά δεν απελπίζονται

μια επίκληση άηχη
στον έρωτα που δεν γονάτισε
στα δάχτυλα του φόβου
στέγνωσε το αίμα

αλλά κι ο νύχτιος πυρετός
καλοδεχούμενος κι αυτός
σε τούτο τον ασύνορο κόσμο…

(της ανάσας σου
καθώς πατάς τη νότα
στο ΄ν΄του ονόματός μου…

…της μουσικής στους φθόγγους σου
καθώς αφηγείσαι το ελάχιστο
πριν το αφομοιώσει το Όλο
και ήδη μέγιστο είναι…)

Noe 2008-Sep 2009


A new breakout on the lava field of Kilauea, Hawaii.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στην άλλη άκρη του κόσμου μου,
σου ψιθυρίζω το ελάχιστο...
σσσσ!Ακου!
της ανάσας μου είναι η φωνή!
"να έρθεις στου ύπνου μου
το μετερίζι..."

ποιώ - ελένη είπε...

μια επίκληση άηχη
στον έρωτα που δεν γονάτισε
στα δάχτυλα του φόβου
στέγνωσε το αίμα
όλος ο κόσμος μου
μια άηχη αύρα
εντοιχίζει τη ματιά μου
Φιλιά Νημερτή

nameliart είπε...

"αγγίζουν τα χέρια το κενό
αλλά δεν απελπίζονται"

Αντλώ δύναμη από τα λόγια σου Νημερτή!
Πάντα, όταν φεύγω από το σπάνιο ρόδο σου
έχω «κλέψει» κάτι από τον πλούτο του..

Νimertis είπε...

ψίθυρος ελαχίστου με φωνή μεγίστη... της ανάσας η φωνή... σε χαιρετώ ευ...αγγελία

Νimertis είπε...

μια άηχη αύρα/εντοιχίζει τη ματιά μου...
σ'ευχαριστώ για τους στίχους αυτούς Ελένη...

Νimertis είπε...

γλυκύτατη φίλη Μελίνα, είναι πολύ τυχερό το Μαύρο Ρόδο και σου χαμογελά κάθε που το επισκέπτεσαι... σ'ευχαριστώ!

Eriugena είπε...

Ότι βαπτίζεται "στο νερό ή τη φωτιά", δεν μπορεί παρά να είναι "κλεμμένο", "κλεμμένο βλέμμα", εικόνα φευγαλέα ενός ροικού "κάτι"..ένα ριπαίο νεύμα του ουρανού; πρός τη γή; αν είναι έτσι, να μην αφανιστεί η γή συμφωνώ με όλη μου την καρδιά, αν και η γή κάποτε θα αφανιστεί.. "διατρέχει ο ήλιος το στερέωμα και ιχνεύει τον ορφανισμό.." ενός βαθιού τραύματος, σε σκοπό αγαθοποίησης του όντος παρά την τραυματικότητά του.."ένα άδειο στρώμα/ αγγίζουν τα χέρια το κενό/αλλά δεν απελπίζονται.." αλήθεια θα ήθελα να βιώσω αυτή την ελπίδα, κάθε νύχτα βασάνων που υψώνω τελετουργικά μερικές φορές τα χέρια αδελφέ.." μια επίκληση άηχη/στον έρωτα που δεν γονάτισε/στα δάκτυλα του φόβου/στέγνωσε το αίμα..αλλά κι ο νύχτιος πυρετός/καλοδεχούμενος κι αυτός/σε τούτο τον ασύνορο κόσμο/." αναπαράγω γράφοντας ξανά με τα πλήκτρα το τέλος αυτό που προηγείται της αισθαντικής ένωσης του ελάχιστου με το μέγιστο..για να μην ξεχάσω τον έρωτα που σε διατρέχει και μερικές φορές πονηρώς τον αποφεύγω ως παπαδοπαίδι (στην πραγμ.παπαδοεγγόνι) που είμαι..μα αλήθεια αυτή η κορύφωσις δεν πρέπει να απουσιάζει βέβαια..ξέρεις όμως τις..παπαδίστικές αντιρρήσεις μου..εγώ βλέπω ότι ο έρως παραμένει εργαλείο, εργαλείο αυτής της οντολογικής αλλά και κοσμολογικής ανίχνευσης της ελπίδας που διαβλέπω σε αυτό το εξαιρετικό ποίημα-μα τι κοίτασμα είναι αυτό;-, χωρίς αυταπάτες που λέγαμε και στο κίνημα!..έχω δαιμονικά κέφια σήμερα, γιαυτό και το ξενυχτώ μαζί σου και μ'αλλους!

~reflection~ είπε...

Ο κρίκος των άρρηκτος δεσμών
αόρατος παντα
να δένει καραβια στη Ρότα προς...
να δένει λιμάνια στο λαχανιασμένο ψάρεμα των τεκτονικών πλακών που Αλλάζουν τη Ροή των Υδάτων του Ποιήματος....

Ξερεις τι με γοητεύει περισσότερο?...

το Αίτιο....

το Αίτιο των σεισμικών δονήσεων εντός του Ποιητή που παρατηρεί και αποτυπώνει τη συθέμελη αλλαγή των Οικείων του Δομών Ζωής,
όταν το πέρασμα μιας Ανάσας δίνει Νέα Μυρωδιά στον Άνεμο της Έμπνευσης!...


Σε φιλώ......

Νimertis είπε...

'εγώ βλέπω ότι ο έρως παραμένει εργαλείο, εργαλείο αυτής της οντολογικής αλλά και κοσμολογικής ανίχνευσης της ελπίδας...'
και ας είναι εργαλείο φίλε μου Ιωάννη... το ξέρω καλά πια πως στην ποιητική του διάσταση 'αποεργαλειοποιείται' το κάθε τι... αλλά φευ! μονάχα στην ποιητική διάσταση... έτσι ή αλλιώς όμως, όταν βάλει το ποδαράκι της η 'διαδικασία υποστασιοποίησης' ακόμη κι αυτού του κενού, αρχίζουν να... σοβαρεύουν τα πράγματα... [ήθελα να σου πω επίσης για τον... υετό αναρτήσεων στο μπλογκ σου το τελευταίο διάστημα που δεν προλαβαίνω... αλλά θα σου πω και στην έδρα σου φίλε μου]...
τι ωραίο να έχεις δαιμονικά κέφια!

Νimertis είπε...

ναι, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα διεργασία αυτή Κάκια μου, η παρατήρηση δηλαδή του γενεσιουργού αιτίου... όχι πάντα επιτυχής στην 'απογραφή' αλλά σίγουρα στη δυναμική της πολύ ζωογόνα... αλλιώς πως; χωρίς εποπτεία πως; αναρωτιέμαι... δεν θέλει πολύ βλέπεις, λέμε στη Στατική -τα ξέρεις - ο φορέας να γίνει 'μηχανισμός' και να αδυνατεί να αναλάβει τα φορτία του... έτσι δεν είναι...
σου στέλνω φιλί!