Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011




Δυο χιλιετίες

Δε θα αρκεστούμε στο παράλογο
Θα έρθει ο ήλιος του Αυγούστου
Και θα τα σαρώσει όλα

Δεν θα κλονιστούμε από το Μάταιο
Γιατί είμαστε παιδιά του
Και το περιέχουμε…

Χωρίς να νοιάζομαι αν τρεμοπαίζει η φλόγα μου
Θα γνωριστώ με τη ψυχή μου
Θα της απλώσω το χέρι
Με κλειστά τα μάτια
Και θα στερεώσω το άγγιγμά της
Στα αγέννητα καλοκαίρια που με περιμένουν.

Κι αν δεν με ευνοήσει ο πόνος
Ή ο προκρούστης χρόνος
Ξέρω καλά κρυμμένη ένα κήπο
στη Γεσθημανή
Που φίλησαν το θεάνθρωπο
Πριν τον προδώσουν
Κι εκεί θα αναπαυτώ…

Δεν θα πλαγιάσουμε ανέμελοι ξανά
Ένα παιδί που αναχώρησε πρόωρα
Για την εντελέχεια του Μυστικού
Δεν τη φοβάται την έσχατη μέρα
Έχει τόση ενέργεια
Τόση καθαρότητα τούτο το αξημέρωτο σύμπαν
Που όλα φωτίζονται
Και όλα αθανατίζουν…

Κάποτε ο τυφλός φοβήθηκε
Τη λάσπη στα μάτια του
Γιατί ήξερε πως είναι πιο καυτή η μέρα
Της επίγνωσης
Από τη νύχτα της άγνοιας
Τούτο δεν τον εμπόδισε
Να τοπογραφήσει μια αιωνιότητα φωτός
Και αναλώθηκε ηδονικά
Στην οργιαστική Εδέμ της νέας ζωής του…

Ζήλεψα εκείνο το τυφλό
Και τον φιλοξενώ στο πιο κρυφό
Δωμάτιο της ψυχής μου
Δυο χιλιετίες του μιλώ
Και είμαι σε ετοιμότητα ολοκαύτωμα να γίνω
Επιτέλους
Και να ξαναδώ…

Μάης 2009 

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θα γνωριστώ με τη ψυχή μου..

εδώ έγραψες..

logia είπε...

...από την μιζέρια της καθημερινότητας, από την κατάθλιψη της ανυπαρξίας λύσεων με έβγαλες

το είδα το φως, εκεί στο τέλος του σκοτεινού μας τούνελ είναι...
καλημέρα σου

~reflection~ είπε...

Κάθομαι απέναντι..
το μυστήριο της μυημένης ψυχής φανερώνεται τόσο αργά
κι ο χρόνος περίεργος το θαυμάζει κρυφοκοιτώντας...
Περιμένει αν αντέξει να ολοκληρώσει τον κύκλο του στα βαθιά νερά της Συμπαντικής Αβύσσου...

ο Διάδρομος έχει δύο στροφές...
η μία Ανοιχτή προς τα Έξω...

η δεύτερη Κλειστή Εντός μας...

ο 'Ηλιος αν δεν περπατήσει πάνω στον παγωμένο φόβο της Ψυχής
δεν ανατέλει!...

κι ας είναι Ήλιος Αυγούστου...

Κάθομαι απέναντι...
το σκοτάδι όλο και πιο πυχτό...
από αέρια μάζα,
υγροποιήθηκε
και ήπιε η Ψυχή τόσο ...
δίχως να χάσει την Παραδεισένια της Απόχρωση...
γιατί ένιωθε μόνιμα τη Ζεστασιά του Ποιήματος
που με χέρι τρεμάμενο δημιουργούσε τριβή Ασφαλούς Φροντίδας....

Είμαι Εδώ...
κι ας κάθομαι απέναντι, ομολόγησε το Ποίημα...

και η Ψυχή αργά...
μέσα σε 2...3...4.... όσες χρειαστούν χιλιετίες
θα ολοκληρώσει τον κύκλο της...
κι ο Χρόνος θα χειροκροτήσει συγκινημένος με την αργοκίνητη... αέρινη τελετή μύησης στο..... Άγνωστο παντα....

Άγνωστο μα τώρα με Ταυτότητα Ποιήματος..



Καλημέρα, Υπέροχε Νημερτή.......

Eriugena είπε...

Το παιδί που "αναχώρησε πρόωρα".."Δεν την φοβάται την έσχατη μέρα/ Έχει τόση ενέργεια/τόση καθαρότητα τούτο το αξημέρωτο σύμπαν/ Που όλα φωτίζονται/Και όλα αθανατίζουν.." Αυτή η έσχατη μέρα δεν είναι ένα παρανάλωμα φωτιάς και αμαρτίας, αλλά μια πληρότητα ενέργειας σε ένα αξημέρωτο (πιά;..)σύμπαν. Η Γνώση που προκύπτει απο την ίαση της επιγνωσιακής αποκάλυψης (άραγε την λάσπη της ιάσεως, την τοποθετεί ο ίδιος ο αναρωννύων;..) είναι καυτή μέρα, πιο καυτή απο την νύχτα της άγνοιας, και έρχεται μέσα απο την τοπογράφηση μιας αιωνιότητας φωτός-μέσα στο σκοτάδι;..μάλλον, πως αλλιώς;) Η νέα ζωή ως οργιαστική Εδέμ, δεν είναι ωστόσο ένας ειρηνικός τόπος όπως τον φαντάζονται οι μοντέρνοι χιλιαστές..και δεν εννοώ μόνο τους πιο αφελείς, π,χ τους ιεχωβάδες...Φιλοξενείς τον τυφλό με την ιαματική λάσπη στους οφθαλμούς στο πιο κρυφό, άρα το πιο ιερό δωμάτιο της ψυχής σου, μιλώντας του 2 χιλιετίες, γιατί όχι τον άπειρο χρόνο που μπορεί να κρατήσει η άγνοια..το κάκο; Σε ετοιμότητα να γίνεις ολοκάυτωμα, ανα-όρασης λυτρωτικής. Όμως προυποτίθεται για όλα αυτά να μην φοβηθείς απο το Μάταιο, να μην "αρκεστείς" στο παράλογο..Μπορεί κανείς να διακρίνει εδώ πάλι την ΑΡΧΙΚΗ πάντα λεπτή ισορροπία στα δύσκολά: να είσαι παράλογος ή να προσχωρήσεις στην λογική ή "λογική", να εξεγερθείς εναντίον της ματαιότητας ή να βυθιστείς μοιρολατρικά μέσα της..αυτές οι μη θεμελιώσεις σου αρκούν να συνεχίσω για 1234 ή 1435 γραμμές ακόμα..θα την άντεχες φίλε μου τέτοια φλυαρία;..αλλά μη παραπονιέσαι, φταίς και σύ..μπορεί να "τρεμοπαίζει η φλόγα" μας, αλλά είμεθα έτοιμοι να σε πολιορκήσουμε ακόμα και με σιωπές χιλιάδων σελίδων!..περιέχοντας το μάταιο του Λόγου, περιεχόμεθα σ'αυτό, κι ας σαρώσει αυτός ο Αύγουστος τα πάντα..μη νομίζεις, πίσω απο κάθε Αύγουστο ξεχειλίζει ένας Σαρωτικός Αύγουστος, κι ας μην είναι μόνο τα πλήθη που φέρουν αυτή την σάρωση..αδελφικά, εγκρατής..

Νimertis είπε...

καλησπέρα Dark... να'σαι καλά...

Νimertis είπε...

χαίρομαι Νέλλυ μου για τα λόγια σου αυτά... πολύ όμορφα! καλησπέρα!

Νimertis είπε...

φιλοτέχνησες ουράνιο τόξο από το νου και τη καρδιά σου για μια ακόμη φορά Κάκια μου...
πως μπορείς και περιέχεις όλα τα χρώματα... καμιά φορά αναρωτιέμαι...
θαυμασμός!

σε φιλώ!

Νimertis είπε...

αυτές οι μη θεμελιώσεις σου...
έγραψες φίλε μου Ιωάννη και σε μένα -που έχω και τις φερτές ύλες από τις ημέρες του πολυτεχνείου - χτύπησε ο κεντροβαρικός άξονας μιας ολόκληρης εσωτερικής δράσης...
και αναρωτήθηκα αν είχα ποτέ 'νομιμοποιηθεί' να θεμελιώσω το οτιδήποτε... πέρα από την ίδια τη ρευστότητά μου...
κι ύστερα...
μη νομίζεις, πίσω απο κάθε Αύγουστο ξεχειλίζει ένας Σαρωτικός Αύγουστος, κι ας μην είναι μόνο τα πλήθη που φέρουν αυτή την σάρωση...
επιτέλους, ας ορθωθεί αυτή η λέξη, να γίνει άνθρωπος, να της σφίξω το χέρι...
σάρωση...
σ'ευχαριστώ Ιωάννη

Ανώνυμος είπε...

"nimertis.

η καρδια μου φτερουγίζει μόνο που σας βλέπει εδω..

με συγκινείται με το σχόλιο σας.

σας ευχαριστώ.

καλησπέρα με φιλιά."


Πολλές φορές αναθεματίζω τις στιγμές της γνώσης. Όταν δεν γνωρίζω.. για μένα είναι καλύτερα καποιες στιγμές να μην ξέρω και να μην μαθαίνω ποτε τίποτα.. αλλα απ την άλλη η φαντασία πλαθει γνώσεις. αλλοτε πολύ μακρινες απ την έννοια και λανθασμένες.

με κατατρωει η φαντασια μου. δεν θελω να μαθαινω. γιατι τις δίνω τροφη.

μου αρκεί η άγνοια... μου επουλωνει τις πληγες της φαντασιας.

Νimertis είπε...

Πολλές φορές αναθεματίζω τις στιγμές της γνώσης....
δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω αισθανθεί το ίδιο αρκετές φορές κι εγώ... κι αναρωτιέμαι, τι θυσιάστηκε ακριβό για μιας πεντάρας 'γνώση';

με τιμούν τα λόγια σου και η παρουσία σου φίλη μου... να'σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Ποθώ!
να βυθίζομαι στα σκοτεινά νερά της γνώσης ρουφώντας το ακριβό της δηλητήριο...
Αγαπάω!
να πολεμώ για να κερδίσω έναν ακόμη πόνο, στα στήθη μου ανάμεσα...
Φοβάμαι...
μόνο την άγνοια που φέρει πάνω της την ανοησία.
Κι αν κάποτε, τον εαυτό μου είπα τρελό κοιτώντας το σπασμένο καθρέφτη,
Μυήθηκα!
στα μυστικά περάσματα του νου και στις ψυχής τ' ανήλιαγα σοκάκια...

Γι' αυτό αγαπάω τις λέξεις σου!
Γιατί μυρίζουν έρωτα κρυφό
κι ονειροφαντασία...

Ανώνυμος είπε...

Δεν την θέλω.. γιατί Κάθε φορά θυσιάζω την ψυχή μου.

για κάτι που τελικά είναι τόσο μικρό και ας φαινόταν στην αρχή τόση πολύτιμη η πληροφορία.

πρεπει να μάθω να αποκτώ την γνώση μέσα απ τις λανθασμένες πράξεις και οχι να τις αγοραζω...γιατι δεν είναι οι λύσεις παντα ιδιες για ολους ..

καλο απογευμα..

Νimertis είπε...

Φοβάμαι...
μόνο την άγνοια που φέρει πάνω της την ανοησία...

μήπως και η Γνώση δεν έφερε φόβο; [τα είπε και ο Έλλιοτ βέβαια πολύ πριν από μας αλλά δεν με απασχολεί καθόλου]

αγαπημένες και οι δικές σου λέξεις ευαγγελία μου... καλησπέρα...

Νimertis είπε...

πρεπει να μάθω να αποκτώ την γνώση μέσα απ τις λανθασμένες πράξεις και οχι να τις αγοραζω...γιατι δεν είναι οι λύσεις παντα ιδιες για ολους ..

'σ'αγαπώ'...εδώ θα σου βγάλω το καπέλο (αν είχα)... διότι καθώς είπε και ο γέρο διδάσκαλος από τη Σάμο, 'μονάχα ό,τι βιώνεται είναι αληθινό'... όμορφο βράδυ να έχεις φίλη μου

Ανώνυμος είπε...

Άσε τη Γνώση να βαδίζει χέρι χέρι με την Αίσθηση...
Τότε, θ' ανακαλύψεις πως δεν υπάρχει πια φόβος...θα έχει νικηθεί. Γιατί ο φόβος, έχει να κάνει με την ενοχή. Κι ο άνθρωπος που βιώνει τη ζωή μέσα απο την Αίσθηση, δε νιώθει ενοχές...άρα δε φοβάται. Κι έχει τη δύναμη, όλα να τα παλαίψει...
Ήτε μέσα στο φώς...
Ήτε στο σκοτάδι...
Σε φιλώ! για ένα γαλήνιο Σαββατοκύριακο...

Νimertis είπε...

και μόνο αγγίζοντας το... λήμμα 'φόβος' το ρίγος έρχεται από μόνο του ευαγγελία μου... πως να μιλήσει κανείς για το φόβο όταν κάποιες φορές, ο φόβος μιλάει για τα πάντα; δεν συμφωνώ όμως πως η έλλειψη ενοχών ακυρώνει το φόβο... τι μπορεί να ακυρώσει το παράλογο; την υπαρκτική αγωνία; η προσωπική μου πεποίθηση είναι πως το παράλογο (ή υπερ-λογο κατά μια άλλη προσέγγιση) μονάχα προσεγίζεται 'ερωτικά'... δεν οικειώνεται όμως... είναι το αχανές μυστήριο, το μέγιστο σκότος, το απόλυτο σύνορο... καμιά ανθρώπινη υπέρβαση δεν του αρκεί... κανένα μικρό μας βήμα δεν το γεωδαιτεί... μερικές φορές μοιάζουμε με τους μαθητευόμενους μηχανικούς που παλεύουν με μια μεζούρα να εμβαδομετρήσουν το Άπειρο... κι εκείνο, φυσικά, βγάζει τη γλώσσα του και μας περιγελά... και καλά κάνει [εδώ σημειώνεται 'σπόντα' για τους μεγαλόσχημους του CERN]
...ίσως μονάχα ο έρωτας, το όνειρο και η ποίηση... η τέχνη... ίσως... και αυτές οι δράσεις έχουν πεπερασμένα αποτελέσματα...
σ'ευχαριστώ πολύ και εύχομαι όμορφο Σ/Κ...