Ήμουν...
Ήμουν ένα αγαπημένο ποίημα
στην τρυφερή αγκαλιά ενός παιδιού
γεννήθηκα
τα δάχτυλά του χάιδευαν τις λέξεις μου
τα δάκρυά του έπλεναν τις σελίδες μου
Έζησα δεκάδες καλοκαίρια
κλεισμένος σε εφηβικά συρτάρια
κάποτε ξεχασμένο
κάποτε τόσο μόνο
κι όμως έσταζα πάντα όλη μου τη δροσιά
σα νά'ταν η πρώτη φορά που με αγγίζαν
ανθρώπων μάτια
κάποτε μ'έκπληξη
κάποτε με λαχτάρα
κι ανάβλυζα πόνο αλλά και λύτρωση
κι ακούραστα φρόντιζα ψυχές με τη σιωπή μου
Με διάβασαν πολλές φορές
Μ'αγγίξανε δεκάδες χέρια
Με φίλησαν χείλη δροσερά
Με φρόντισαν ανάσες Έρωτα
Με γλύκαναν λέξεις αγάπης...
Με ανακάλυψαν
Με παίνεσαν
Με λάτρεψαν
Κι ύστερα
με εκπόρνευσαν
σε ποιητικές συλλογές με στοίβαξαν
σε παγωμένους τάφους εκδοτών
με κλείδωσαν
κι άρχισαν οι αμέτρητες ημέρες δόξας
και θανάτου...
15/7/00
26 σχόλια:
"κι άρχισαν οι αμέτρητες ημέρες δόξας
και θανάτου..."
τις μέρες δοξας τις καταλαβαινω..
σαν αγνό που αγγίζει.. και διορθώνει.. και φωτίζει...
"του θανατου"..
θανατου... τον θανατο των λεξεων?.. τον θανατο απ την επιπληρωμη έκδοση?.. τον θανατο της αγνοτητας?.. τον θανατο τησ φλογας?.. τον θανατο της εμπνευσης?..
τον θανατο ..τον κινδυνο να χαθει?.. μεσα σε ολα τα αλλα?..
σαν φωτεινο ομως που ειναι δεν θα χαθει...
αλλα..
"σε παγωμένους τάφους εκδοτών
με κλείδωσαν"
να τος... εδω ειναι ο θανατος..
να θελει το ποιημα να πεταξει και να πρεπει να περιμενει ..
μ αρεσε τοσο πολυ.. και μου αφησε ερωτηματα..
τα δημιουργηματα... ειναι τρομερο να φυλακιζονται...
καλο ξημερωμα με φιλια αγνά.
Θα τρόμαζα αν στη θέση του ποιήματος ήταν το ... παιδί. ή μήπως ήταν;
Υπέροχε Νημερτή,
η Οριάννα Φαλάτσι είχε γΡάψει:
"Τίποτε χειρότερο από την ΑνΥπαρξία!"
Νομιζω το Ποίημα διαισθάνεται το Σταυρό που καλείται να σηκώσει
κι όμως γΡάφεται...
Γράμμα γράμμα κεντά το Στεφάνι του
και μέσα από την Μοίρα του Κύκλου της Ζωής του
ξέρει
παλι διαισθητικά
πως μετά τη Σταύρωση ακολουθεί αβίαστα η Λύτρωση της Διαχρονικότητας....
Βλέπεις, Υπέροχε Ποιητή, είναι Ζωντανό το Ποίημα
και συνειδητά αποζητά Αιωνιότητα και Λύτρωση από την επίγεια φθορά,
έστω κι αν αυτό σημαίνει
Γυμνό Πέρασμα από το σοκάκι της Ξεπουλημένης Αγοραπωλησίας των Εκδοτών.....
Σε φιλώ....
Όταν βιάζουν τις λέξεις μου...
δικό μου αίμα στάζει.
Νιώθω! πως νιώθεις...
Μα πάλι,
την πνοή μιας Ποίησης
θ' αποζητάμε. Είμαστε
χαμένοι σε τούτη τη μαγεία
και μέσα απο το Θάνατο
Ζωή, πάλι,
γεννάμε...
Μια όμορφη μέρα σου στέλνω!
μ' ένα δάκρυ
στην άκρη...
Ήμουν ένα μικρό θραύσμα.
Γιατί κανείς δεν μπόρεσε
να ξενυχτήσει κανεναν απο τους
ασέλληνους σκληρούς συλλογισμούς μου.
Ως που απο ένα πολύ ακαθόριστο
σημείο έφτασε ως εμένα μια ριπή
απο το γήρας των πραγμάτων.
"Σήκω,περπάτα,σήκωσε τα χέρια
ενάντια στους πυλώνες της υψηλής τάσης και κοίταξε με σα να κοιτούσες μια αυγή
ανάμεσα σε κουρτίνες απο δάκρυα χωρίς να ρωτήσεις και χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί.."
Σηκώθηκα..
Κι έτσι τώρα ξερω.Μόνο ένα εγγενές θραύσμα μπορεί να πετύχει τον αλάνθαστο σκοπό της πικρης ζωής.Τωρα πια ειμαι σιρόκος
που ταξιδεύει ένα καράβι φορτωμένο
με το καθημερινό φορτίο μιας καθημερινής μα ασυμβίβαστης επίμονης υπομονής.
Όσοι παραμένουν λέξεις και απλά στιχάκια στο ποίημα που λέγεται απλά Ζωή δοξάζουν το Ταξίδι κι αφήνουν αυτό που οι άλλοι λένε
Δόξα να σαπίζει στο αμπάρι της αυταπάτης.
Έτσι υπερασπίζουν έντιμα την Αλήθεια του αγαπημένου μου Αριστοτέλη.
"Η αξιοπρέπεια δεν έγκειται στο να κατέχει κανείς τιμές αλλά στο να τις αξίζει".
Αξιοπρέπεια δεν σημαίνει απόκτηση
αλλά αξία τιμων.
Καλημέρα και όμορφη νεα εβδομάδα με
Χαμόγελο Κόντρα σε κάθε δυσκολία.! :))
Η "έκδοση" του Λόγου, και μάλιστα της ποίησης, έχει μιαν εκπορνευτική ιδιότητα που διαφεύγει των περισσότερων "αναλυτών" του Λόγου, ιδιότητα που εύστοχα επισημαίνεις, κάνοντας τις αναγκαίες νύξεις, σε προσωπικό-βιωματικό επίπεδο. Θα μπορούσαμε να γίνουμε πιό σκληροί, πιο απόλυτοι ακόμα, προχωρόντας παρά τις όποιες αντιφάσεις θα μπορούσε κανείς να μας "προσάψει" σε μιά ακόμα αποκαθήλωση της μαζονεωτερικότητας... Θα μπορούσα να σου πω με μια προκαταρτική βιαιότητα: Ναι, η ευκολία διάδοσης, η "απελευθερωτική" τυπογραφία, πέρα απο την "θετική" χρήση της για την μόρφωση του "λαού" ευτέλισε την ιδιότητα του Λόγου, την σπανιότητα του, την Μοναδικότητά του, την Ιερότητά του...Όλοι τώρα νομίζουν ότι μπορείς να τυπώσεις την κάθε σου σκέψη όπως θα πιείς θα φάς θα κοιμηθείς την κάθε μέρα..μήπως όμως κι αυτά δεν ευτελίστηκαν; που είναι η σπανιότητα, η μαστοριά, η ποιοτική ιεραρχία; ... πουθενά..όλοι ιερείς, όλοι ποιητές, όλοι Φιλόσοφοι, όλοι στοχαστές..έλεος πιά, που θα σταματήσει ο κατήφορος; που φίλε;..έτσι μου'ρχετε να τεστάρω τον εαυτό μου και τους πάντες..αν δηλαδή αρχίσω να αποστέλλω επιστολάρια μέσω ελτα, θα μου απαντήσει κανείς; δύσκολα τα πράγματα, πόσο για την ποίηση, που ο καθείς την έκανε σαν να είναι αφοδευτήριο, συγγνώμη για τηνν ωμότητα, αλλά καταλαβαίνεις, έλεος πιά, αρχίζουμε να βρωμίζουν και άνθρωποι αγνοί, που δε τους νοιάζει καμμιά μπαρούφα αναγνώρισης...μα τόσο πιά έχουμε ξεφύγει;...με προβλημάτισες πολύ φίλε μου..
Περίεργη αυτή η ‘αντίφαση’ έτσι δεν είναι φίλη μου ‘σ’αγαπώ;’ Πως γίνεται οι μέρες δόξας να είναι και μέρες θανάτου; Μοιάζει κάπως με την γυναίκα που χαρίζει ‘ένδοξες’ στιγμές πόθου και ηδονής στους άντρες με κάποιο αντίτιμο… δεν ακυρώνεται η προσφορά της επειδή πληρώνεται… το αντίθετο… αλλά δεν έχει καμιά σχέση αυτή η ‘πράξη’ με την ιερή στιγμή της ερωτικής επαφής με τον σύντροφό της… Και να σου πω και κάτι άλλο φίλη μου; Στην ουσία, δεν βγάζω τον εαυτό μου από ‘το παιχνίδι’ της έκδοσης… όμως, προσοχή, ο δημιουργός δεν έχει καμιά σχέση με το σερβίρισμα, το πλασάρισμα, το μάρκετινγκ… ας πούμε ότι εδώ υπερασπίζομαι το δημιούργημα, αυτό που δεν έχει φωνή… που δεν μπορεί να αποφύγει την ‘έκθεση’…
Η γραφή είναι ιεροπραξία, έτσι κι αλλιώς, συντελείται στα πλέον μυστικά δωμάτια της ψυχής… όλα τα άλλα είναι εκπόρνευση, ό,τι κι αν πει κανείς… απλά, διατυπώνω την απλή αλήθεια, τον σκοπό που δεν δικαιώνεται με κανένα μέσον…
Σ’ευχαριστώ!
ή μήπως μερικές φορές, είναι ήδη π ρ ί ν από το ποίημα φίλη μου Γουίκα; [εύστοχη η ερώτηση!]
Βλέπεις, Υπέροχε Ποιητή, είναι Ζωντανό το Ποίημα
και συνειδητά αποζητά Αιωνιότητα και Λύτρωση από την επίγεια φθορά…
Καιρό είχαμε να ‘φάμε τα μουστάκια μας’ Κάκια μου… κι επειδή εσύ δεν έχεις, ό,τι φάμε θα είναι από μένα –δόξα στον Γιαραμπή διαθέτω εν αφθονία!!! Ώστε το ποίημα ζητά αιωνιότητα και λύτρωση από την επίγεια φθορά…
Μήπως πρέπει να ξαναδιαβάσεις αυτό που έγραψες μάτια μου [και το συνέδεσες και με την Οριάνα Φαλάτσι! Τέλος πάντων, το προσπερνώ αυτό]
Άρα λοιπόν, ο ηθοποιός να πάψει να παίζει… ό,τι κάνει επί σκηνής που θα το φάει η μαρμάγκα είναι καταδικασμένο να μην λυτρωθεί από τη φθορά. Μόνο ό,τι βιντεοσκοπείται έχει νόημα, μόνο ό,τι μπορεί να αναπαραχθεί εκατομμύρια φορές ώσπου να γίνει εκατομμύρια φορές βαρετό…
Και ο έρωτας; Το φιλί; Το άγγιγμα; Να το μαγνητοσκοπούμε; Δεν είναι ζωντανό ένα άγγιγμα; Ένα φιλί; Η επαφή; Γιατί να μην διαφύγει της καιρικότητας και να μην γίνεται πάντα ταινία ΧΧΧ;
Το ποίημα δεν έχει να κάνει με το νοσηρό εγώ μας Κάκια μου
Ξέρω ότι τα δικά σου κίνητρα δεν είναι σκοτεινά… όμως η ο Αντουανετισμός, η έπαρση και το σύνδρομο του Ναπολέοντα δεν … έχουν θεραπευτεί στον χώρο της Τέχνης… ζουν και βασιλεύουν…
Επαναλαμβάνω… δεν ακυρώνω την λειτουργία της έκδοσης… έχει το σκοπό της, εξυπηρετεί κάτι, υπάρχει επειδή υπάρχει… όμως, είναι και εκπόρνευση, είναι ένας τάφος, ένα μαυσωλείο, ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Κάκια μου…
Ποιήματα Μαντάμ Τισώ… μπορείς να τα διαβάζεις για πάντα… νεκρά, απολιθωμένα… με μια έννοια αθάνατα… κατήργησαν τον θάνατο με το θάνατό τους!!
[Φιλί απαραίτητο… τελικά δεν πολυφάγαμε τα μουστάκια μας… είναι επειδή σου έχω αδυναμία!!!]
Όταν βιάζουν τις λέξεις μου...
δικό μου αίμα στάζει.
δεν ξέρω αν θα μπορούσα με πιο στέρεο και μαζί... σαρκικό τρόπο να το εκφράσω...
καλησπέρα Ευαγγελία μου
Δυνατοί στίχοι, 'ζόρικοι' θα έλεγα Αερικό μου...
σ'ευχαριστώ πολύ... νομίζω ότι διακρίνω συναντίληψη...
Νομίζω αγαπημένε μου φίλε πως με απλά, πολύ απλά λόγια –και μάλιστα πριν από περισσότερα από δέκα χρόνια – έχω αποτυπώσει ό,τι κι εσύ, αισθάνομαι πιστεύεις και νιώθεις για την διαδικασία αυτή που έχει –κατά τον Καμύ, αν δεν λανθάνω – τρία στάδια… το πρώτο, είναι αυτό της αληθινής δημιουργίας… η σύλληψη… η κεραύνια και εκστατική στιγμή της καθόδου ή της νοητικής διάνοιξης [είναι η μόνη από τις φάσεις όπου δεν συμμετέχει ο νους, η αν συμμετέχει είναι σε επίπεδα τέτοια εξω-πολιτισμικά, εξω-λεκτικά και υπέρλογα που πάλι είναι το ίδιο]… ύστερα είναι το δεύτερο στάδιο… η κοπιαστική όσο και απαραίτητη διαδικασία της… μεταφόρτωσης των δεδομένων στο χαρτί… πολλά χάνονται εκεί, άλλωστε, επεμβαίνει και ο νους, μην τον ξεχνάμε… και ο λογοκριτής ξέρει την δουλειά του… από τα 100 θα ‘κατέβουν’ τα 50 ή τα 60… και έχουμε και το τρίτο και άχαρο και ελεεινό στάδιο της… πώλησης… όλο αυτό να βγει προς τα έξω [να ‘επικοινωνήσει με τον κόσμο’, το λένε οι εκδότες κομψά], να γίνει κτήμα των ανθρώπων λες κι έχασε η ανθρωπότητα τίποτα αν δεν γίνει κοινωνός του αριστουργήματος του οιουδήποτε… [στις τεχνικές επιστήμες υπάρχουν τρία αντίστοιχα στάδια… η σύλληψη της μορφής, το πιο δύσκολο δηλαδή, (αυτό που ξεχωρίζει τους αρχιτέκτονες από τους αρχιτεκτονίζοντες), η εξειδανίκευση, δηλαδή η κατασκευή στατικών και μαθηματικών μοντέλων και η επίλυσή τους και το τρίτο, η εφαρμογή… μπορεί να μου πει τώρα κάποιος, είδε ποτέ κανέναν αρχιτέκτονα να μπαίνει στην οικοδομή για να χτίσει ο ίδιος ό,τι επινόησε και μάλιστα να τρέχει από δω κι από κει για να πλασάρει παντού και να ‘παρουσιάσει’ το καμάρι του; Θα μου πεις πλέον όλα γίνονται…]
Αλλά συνεχίζουμε φίλε μου… και νομίζω πως θα την βρούμε την άκρη…
" ο δημιουργός δεν έχει καμιά σχέση με το σερβίρισμα, το πλασάρισμα, το μάρκετινγκ… ας πούμε ότι εδώ υπερασπίζομαι το δημιούργημα"
καταλαβαινω τωρα με ολη την απαντηση σας τι εννοείται..
ο δημιουργος και το δημιουργημα τοσο ταπεινα.. και μετα ερχεται ο μεσαζων με τις φανφαρες να μειώσει.. δεν ξερω αθελα του?.. σκεπτομενος μονο το κερδος... να μειωσει την αξια ?.. να μειωσει την ουσια?..
να το βάλει στο ιδιο ράφι .. με τα υπόλοιπα ΧΧΧ...
ναι ειναι θανατος.... το τοσο ομορφο δημιουργημα να έχει την ιδια τυχη .. πορεια παρουσιασης με τα υπολοιπα ας ξαναπω παλι τα ΧΧΧ.
το δημιουργημα σαν μικρο παιδι ..πολυτιμο.. αγνο.... να "καθεται" σε εναν παγκο και να διαφημιζει ή να παρουσιασει το πνευμα του...και ο γονιος να λυπαται για την αναγκαστικη πορεια του παιδιου του..
ενω αυτο ξεχωριζει και λαμπει μεσα σε τοσα αλλα....
καλο βραδυ..
Υπεροχε Νημερτή....
οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ειναι διάχυση αν τελικά γίνουν με σεβασμό στην Πρόθεση του Ποιήματος..
Όσον αφορά την διαχρονικότητα και την αιωνιότητα πουαγγίζει ένα φιλί, ένα δρώμενο θεατρικού Αριστουργήματος ένα έχω να σου πω:
Οι μυστήριοι της Θεολογικής Επιστημονολογίας {δικος μου τσιγγανικος όρος!...} καταπιανονται εδω και χρόνια με τον εξης πειραματισμο:
ΨΑΧΝΟΥΝ μεσα στο Συμπαν τηνεικονα του Ιησου, για να επιβεβαιώσουν ΟΣΑ εγιναν τότε και καταγραφηκαν στα χριστιανικα βιβλία...
Πατουν πανω στο επιχειρημα πως ΚΑΘΕΤΙ απτό εκπέμπει φως και έτσι γίγεται ορατο.
Οπότε ένα ΣΩΜΑ που λαμβανει μερος σε ένα Δρώμενο εκπεμπει και η ΚΙΝΗΣΗ καταγραφεται εις τους αιωνες των αιωνων στο Βαθος του Χρονου του Α-χρονου Συμπαντος...
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΓΑΛΑΞΙΑΚΗΣ εκδοτικής....
εκει ΟΛΟΙ εκδιδουμε Εαυτό και ΠΟΙΗΣΗ Ζωής....
εκει ΟΛΑ είναι διαχρονικά και αιώνια καθως περιφέρονται στη Μνημη του Συμπαντος....
και ΜΗ μου αναιρεσεις την ΔΙΑγαλαξιακή ΕΚΔΟΤΙΚΗ μου και την ΕΜΒΕΛΕΙΑ της,
γιατι....... καταγραφεται η κινηση στο ΥπερΠεραν!
ΦΙΛΙ.....
καλημέρα ποιητή
πόσο πικρή είναι η αλήθεια που περιγράφεις για την τύχη των ποιημάτων...
έτσι ακριβώς 'σ'αγαπώ'... να'σαι καλά...
μα, αληθινά, αυτόν τον ελιγμό δεν τον περίμενα Κάκια μου... έφτασες στους Γαλαξίες και στα σύμπαντα και που θα πάμε ακόμη;
κάτι σκεφτόμουνα να σου γράψω για τα Ακασικά Αρχεία αλλά μετά σκέφτηκα πως κι αυτή είναι μάλλον μια φαντασίωση και έτσι...
τα πράγματα είναι πιο απλά, δεν είναι;
άλλωστε, μιας και ανέφερες τον Διδάσκαλο της Αγάπης -κατά μια θεώρηση του Εσωτερισμού - τον Ιησού δηλαδή, δεν ενδιαφέρθηκε να αφήσει ντοκουμέντα πίσω του... έτσι γνωρίζουμε τουλάχιστον... ούτε ο Σιντάρτα νοιάστηκε να 'εκδοθεί', ούτε και ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης και τόσοι άλλοι... γιατί άραγε;
αλλά και πάλι το παρατραβάμε το σχοινί...
και δεν βλέπω να τρώμε τα μουστάκια μας όπως νόμιζα...
γιατί στο βάθος συμφωνούμε...
φιλί κι από μένα...
Νέλλυ μου καλησπέρα... πικρή, όντως... σ'ευχαριστώ!
Αθεράπευτα ποιητικός
κι έτσι να συνεχίζεις
να στοχάζεσαι
φιλιά Νημερτή
ναι Ελένη μου, αθεράπευτα, όπως το γράφεις... σε φιλώ κι εγώ!
Νημερτη πες μου σε παρακαλώ τι υπέροχους τόπους έχει δει & πόσα δάκρυα έπλυναν τις "σελίδες" του νου σου??ή πες μου σε πόσα συρτάρια ήταν καλά κλεισμένο αυτό το δημιούργημα?..Ειλικρινά,με άφησες με το στόμα ανοιχτό,είναι εκπληκτικό!!
εκ-ΔΟΣΗ
εκ: και δηλώνει τόπο, προέλευση, καταγωγή, τρόπο, χρόνο, αιτία, μέρος ενός συνόλου
εκ των ΕΣΩ λοιπόν
ότι σου προσφέρω είναι ΔΟΣΗ Καταθεσης από Καρδιάς...
αρα?...
{πάλι τιποτε?.. }
αγνό, διψασμένο για θέαση αληθινή
δροσερό και αιώνιο
έτοιμο πάντα να διαβαστεί από μάτια που βλέπουν την ψυχή
από ψυχή που λαχταρά το ταξίδι του νου
από ταξίδι αρχέγονο, αθώο και σκοτεινό μαζί
κι ύστερα....άρχισε η ανάλωση
άρχισε η κατάβαση
ή ο καταποντισμός ή να πω καλύτερα
ο ευτελισμός της ομορφιάς της ψυχής και του νου!
πολύ ουσιαστικό το σχόλιο του Eriugena
Πέλαγος των Ονείρων καλησπέρα... σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο... εχθές είχα επισκεφτεί το ιστολόγιό σου αλλά θα επιστρέψω καθώς βρήκα ενδιαφέρον και ουσία... με τιμούν τα λόγια σου! Να'σαι καλά...
ε, άμα το θέτεις έτσι Κάκια, είναι αλλιώς τα πράγματα... βρε πως ξεγλιστράς... χέλι... σου βγάζω το καπέλο!
τα φιλιά μας τελειώσανε βλέπω... είναι μέσα στις περικοπές του Μεσοπρόθεσμου;
όπως και το δικό σου σχόλιο Σιλένα... πολύ ουσιαστικό, πολύ δυνατό... η λέξη καταποντισμός αποδίδει στην δραματικότητά της την... κατάληξη... δεν είναι υπερβολή... το αντίθετο είναι το νοσηρό, ότι έχουμε συνδέσει την πρωτογενή δημιουργία με την επιτυχία της στα περίπτερα και στα σούπερ μάρκετ... ένα κουτί νες καφέ και τρία ποιήματα δώρο... μια εφημερίδα και μαζί με τα σκάνδαλα στο ποδόσφαιρο και ολίγη τέχνη, έτσι, για τη χώνεψη... είναι ή δεν είναι εκπόρνευση όλο τούτο;
σ'ευχαριστώ!!
Δημοσίευση σχολίου