Το κουτί…
συνάντησα
εκείνον τον άνθρωπο
Κυριακή μεσημέρι
στον Ηλεκτρικό
καθισμένο σ’ένα παγκάκι
κάπως σκυφτό
κάπως νεκρό
πλησίασα
είδα στα άσπρα μαλλιά του
που είχε πιάσει με ένα φτηνό λάστιχο
ανταύγειες από κόσμους
ανταύγειες από ανθρώπους
που ξοδεμένοι πια
σαν αναμνήσεις πολέμων
μάτωναν μονάχα τον αιθέρα γύρω του
και εξατμίζονταν αμέσως
πλησίασα κι άλλο
είδα τα χέρια του
δεν είχε δάχτυλα
είχε μαχαίρια
είχε λάμες
είχε θυμό
και ακουμπούσαν στα πόδια του
που ήταν κομμένα από τα γόνατα
και αιμορραγούσαν
τον εαυτό του
οσμίστηκα τη φρίκη
οσμίστηκα τη φυλακή
οσμίστηκα το απόλυτο
που κιόλας είχε ξεπεράσει
αιωνιότητες πριν…
ήθελα
ή δεν ήθελα
να δω το πρόσωπό του
πλησίασα κι άλλο
ο κόσμος γύρω
βιαστικός
χωνόταν στα βαγόνια
περνούσε
έφευγε
χανόταν
κανείς δεν μας κοιτούσε
κανείς δεν είχε βλέμμα
ποτέ δεν είχε…
έπρεπε να ησυχάσω τη καρδιά μου
ήξερα ποιος ήταν
ο χρόνος μου το έλεγε
η μυρωδιά της Ανάγκης
η ηττημένη ανάσα
της σκοτωμένης νιότης
έκλεισα τα μάτια μου
έτσι είπα
θα τον δεις καλύτερα
οι άνθρωποι γύρω
φιγούρες
περνούσαν
άφηναν οσμές
άφηναν χνώτα
άφηναν θλίψη
και ρουφούσαν ματαιότητα…
τον άγγιξα
τον είδα
στο μέτωπο
η γνώριμη ρυτίδα
στα χείλη
εκείνη η παιδική αμυχή
ένιωσα να με τραντάζει
ολόκληρη η Αλήθεια
να με συντρίβει
να με κλειδώνει
σ’ένα στενόχωρο κουτί
άνοιξα τα μάτια
δεν είχε φύγει
όπως θα ευχόμουν
για να πάρω ανάσα
έφυγα εγώ
δεν βιάστηκα
δεν είχα βήμα
δεν έκλαψα
δεν είχα δάκρυα
πώς να χωρέσεις στο στενό κουτί
εσένα
και την αλήθεια
συντροφιά;
πριν απομακρυνθώ
μονάχα
γύρισα
για μια τελευταία ματιά
εκεί ήταν
ακίνητος
σαν πετρωμένος χρόνος
νικημένος
και ανίκητος
τώρα πια
ελεύθερος...
Ιαν 2010
10 σχόλια:
The murderer can be finally "free" ... the victim/ victims family can never be "free" again ... I believe there is no fairness in life nor in death.
Ελεύθεροι...
με τα μάτια κλειστά...
για να κοιταζόμαστε
έτσι,
καλύτερα.
Μέσα,απο τη μοναδική αλήθεια
της Ψυχής!...
(Με θάρρος μπήκα στο κουτί σου...
και δίχως θάρρος,
υποκλίθηκα μπροστά σου
όταν σε γνώρισα...)
Φιλί! καυτής υγρασίας...του καλοκαιριού μου...
Μέσα στα τζάμια των βαγονιών και στα μάτια των απρόσωπων προσώπων βλέπεις τον εαυτό σου σε πισωγύρισμα του χρόνου. Τώρα, όμως, εκείνος αντέχει περισσότερη ώρα να σε κοιτάζει ίσια στα μάτια.
Ερχεται Στιγμή, Οδηγός της Ζωής,
που κατευθύνει την Ανάγκη ΑΥΤΟαποκάλυψης
προς τον υπογειο σταθμό...
Περασαν από εκεί τόσοι...
όλοι μπρος στον Άνθρωπο της Συσσωρευμένης Μνήμης
έψαχναν με τρόμο να δουν ΑΝ τους μοιαζει...
Φοβήθηκα το καθρέφτισμα...
μη με ρωτήσεις...
εκλεισα τα μάτια...
ο Γερος Σοφός Βασιλιάς του Σταθμού
άλλαξε Φύλλο...
εγινε Γριά Μοίρα,
Πανάρχαια,
φορτωμένη με ευαγγέλια Θρησκευτικής Λατρείας και Τιμωρίας των Απίστων...
Εβγαλα την ταυτότητά μου..
το όνομα μισοσβησμένο στιχάκι
και η υπογραφή μου μουτζούρα αλκοολούχας πνοής..
Κοίταξα με μάτια κλειστά
με μία διαίσθηση που ηλεκτρίζει και διαπερνά τα βλέφαρα
και είδα τη φωτογραφία μου στα χερια της...
Την φωτογραφία ταυτότητας...
σαν να περνούσα από Έλεγχο..
Δακρυσαν τα Όνειρα, Νημερτή...
Παραδόθηκα κι εγώ σε ενα κλάμα παιδικής μετάνοιας...
Με τη Ζωή μου φορτωμένη στις αποσκευές
επιβιβάστηκα στην επόμενη ταχεία..
και εκεί....
βρήκα το σημείωμά σου...
το ποίημα ..
το κουτί...
και την αληθεια σου..
και ήξερα..
τωρα ήξερα...
ετσι ήξερα
πως γνωστοι και ξένοι
ολοι "κλεισαμε" μία θεση μέσα στο Κουτι αντάμα με την Αληθεια μας...
στο Στερνό Φιλί μας με τη Ζωή..
όσο κρατά ένα πετάρισμα των ματιων..
του ποιηματος..
της καρδιας..
Σε φιλω.....
My friend Cat... the final fairness its death istelf... maybe... thak you! Kisses!
ανταποδίδω αυτό το φιλί ευαγγελία μου... σου στέλνω την αγάπη μου για τα λόγια ευαισθησίας που έγραψες...
Οι σημάνσεις σου με απασχολούν Γουίκα μου... κι αυτό το κοίταγμα στα μάτια... που δεν αντέχεται ίσως...
δεν ξέρω αλλά τα συγκεκριμένα σου λόγια Κάκια, με άγγιξαν ιδιαίτερα... ίσως το πιο 'δυνατό' σχόλιο που μου άφησες ποτέ...
ο Γερος Σοφός Βασιλιάς του Σταθμού
άλλαξε Φύλλο...
εγινε Γριά Μοίρα,
Πανάρχαια,
φορτωμένη με ευαγγέλια Θρησκευτικής Λατρείας και Τιμωρίας των Απίστων...
αυθεντικό, δικό σου 'σπαθιαίο' χτύπημα...
σ'ευχαριστώ μάτια μου...
και σε φιλώ...
Η υποτιθέμενη ασημαντότητα μιας ευτελισμένης κατα τους κοινωνικούς συμβατικούς όρους ύπαρξης δεν αίρεται με την όποια προσπάθεια-αγαθή-μερικής αποκατάστασής της, παρά με την εμπαθητική συμμετοχή στο κρυπτόμενο μεγαλείο της, με την επίγνωση της ισαξίας της ακόμα και μέσα στον υποτιθέμενο ευτελισμό της, ο οποίος υποσημαίνει τον ευτελισμό των υποτιθέμενων ακεραίων υπάρξεων που την αντικρύζουν ως ευτελισμένη και ούτως καταβυθίζονται σε μιαν οντολογική μειονεξία εξ'αυτής της κίβδηλης αυτοεξυψώσεως. Μόνον αυτά μπορώ να πώ για αυτό το εξαιρετικό ποίημα-ύμνο στην αξία και την αξιοπρέπεια του εσωτερικού ανθρώπου και να δηλώσω "δημοσίως" πως χαίρομαι που σε γνωρίζω ακόμα κι αν η όψη σου είναι η όψη του λόγου, άρα η πιο σημαντική..δεν θέλω να σχολιάσω μορφολογικά, θα μας πάρει ώρες ειδικά γι αυτό το ποίημα γροθιά...
Φίλε μου Ιωάννη, και πως έγινε πάλι ο παράξενος συγχρονισμός και στο Νημερτή φιλοξενώ τον Κίρκεγκααρντ και την αγωνία του [του Τζωρτζόπουλου] ... αληθινά 'παράξενες' συμπτώσεις... αυτός ο υποτιθέμενος ευτελισμός που αναφέρεις, είναι ίσως και ο πυρήνας Ιωάννη... το κοντράστ ενός κόσμου που ακεραιώνεται και της σκέδασης ολόγυρα, του προσανατολισμού και της διάχυσης... ποιο αντάμωμα θα είχε μεγαλύτερη 'δύναμη κρούσης' με το Αρτιο αν δεν λάβει χώρα ανάμεσα στους κατασπαραγμένους αλλά 'άρτιους' που περιφρονούν και οικτίρουν;
αυτός δεν είναι άλλωστε, από μια άλλη ανάγνωση και ο Ιερός Δρόμος;
[θέλω ακόμα να σου πω με την ευκαιρία πως έχω καταδυθεί στις εξαιρετικά απαιτητικές αναρτήσεις σου για τον Χέγκελ... είναι η πρώτη, ίσως φορά, μετά από πολλά χρόνια, που το κάνω και ομολογώ το ζόρι και η δοκιμασία έχουν την ομορφιά τους...]
να'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου