κόκκινα πρωινά στον Άδη
φριχτά όνειρα
έκαναν τους ανθρώπους
να μοιάζουν με ασήμαντες στιγμές
κοιλότητες στο ματωμένο χρόνο
αυτό έγιναν
και άδεια λόγια
και ποιος αξίζει το βλέμμα του;
ποιος αξίζει τα όνειρά του;
ποιος αξίζει να φλέγεται
στο διηνεκές
χωρίς να καίγεται;
τα χέρια σήκωναν ψηλά
οι προπάτορες
είχαν ακόμη χέρια
να συνομιλούν με τους θεούς
έσφαξαν τον γιο του Πρώτου
βίασαν ξανά και ξανά
την θυγατέρα του Έσχατου
διαμέλισαν τον αποφλοιωμένο Προμηθέα
και τον δειπνούσαν κάθε εποχή φωτός
για να μην τους μισήσει το σκότος...
και ποιος αξίζει τη φωνή του;
ποιος αξίζει το σπέρμα του;
ποιος λέγεται ακόμη θεός θνητός
και ποιος αρέγεται το ήμαρ της Πενθεσίλειας;
βλάσφημοι εφιάλτες
έκαναν τους ανθρώπους άπληστους
έκαναν τους γόνους τους
ουτιδανούς και αχρείους
έκαναν τα δειλινά τους
να μοιάζουν με κόκκινα πρωινά στον Άδη
έλα
μου έγνεψε ο Έλληνας
εκείνο το απόγευμα
που έλιωνε ο κόσμος ολόγυρα
και περπατούσαμε ανέμελοι
πάνω στα λευκά κρανία
των συντρόφων...
σεπ2011
6 σχόλια:
Στου δρόμου της ζωής τη μέση σε σκοτεινό βρέθηκα δάσος
γιατί το μονοπάτι το σωστό είχα διαλέξει.
Μα και βέβαια ζούμε σε ένα νέο μεσαίωνα..γιατι
«Για να επιβιώσεις πρέπει να πατήσεις πάνω σε κάποιον άλλο.
Η τραγωδία είναι πως ο άλλος θα βρίσκεται
ΠΑΝΤΑ σε χειρότερη θέση από σένα.» Μπρεχτ.
Αξίζει τη φωνή του όποιος δεν σωπαίνει και το βλέμμα του οποιος κοιτά μέσα του και βλέπει πως χρειάζεται σαρακηνό σπαθί
να κόψει και τα τελευταία δεσμά του απ αυτην την ουτοπία που λένε σήμερα πραγματικότητα η και με θρασος ενιοτε πολιτισμό.
Αξίζει την αληθεια του οποιος αντιστέκεται με όποιο τροπο τελος πάντων αντεχει και μπορει.
Ευτυχως επέστρεψες.!! :))
Καλό!
Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τελευταία...
την καλησπέρα μου.
καλησπέρα Αερικό μου
στην ουσία ποτέ δεν έφυγα
απλώς
πριν συνεχίσεις τις δουλειές σου
χρειάζεται μερικές φορές μια σχετική απεντόμωση
στον κήπο σου
εκκαθάριση
και εξόντωση βλαβερών ζιζανίων...
σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ!
έχεις την αγάπη μου...
Φίλε Χρήστο
πάντα ουσιαστικός, απέριττος, σοβαρός... να'σαι καλά!
"βλάσφημοι εφιάλτες/έκαναν τους ανθρώπους άπληστους/έκαναν τους γόνους τους/ ουτιδανούς και αχρείους/έκαναν τα δειλινά τους/να μοιάζουν με κόκκινα πρωινά στον Αδη"
είναι πολύ σημαντικό να σχετίζει κανείς τον τρόπο του "ονειρεύεσθαι" με τον τρόπο του ζείν. Υπάρχει ένα είδος ενάρετου ή φαύλου κύκλου, που λεν και οι "οικονομολόγοι" (ωχ,,φίλε μου) που σχετίζεται με το ζεύγμα αυτό αλληλοτροφοδοτούμενων διαστάσεων του ανθρώπινου. θα ξεκινήσω πάλι με το τέλος, γιατί στάλήθεια πιστεύω πως η νεκυια των Ελλήνων, στέκεται στη "φωτεινή" πλευρά του κύκλου, και θα το πούμε αυτό για να τελειώνουμε με τους "φωτεινούς", δηλαδή τους αληθινά σκοτεινούς, έτσι για να τελειώνουμε με τον χαρωπό αισιοδοξαρχισμό (συγγνώμη για τη λέξη!)...ο σκοτεινότερος άνθρωπός που γνώρισα τον τελευταίο χρόνο μου έκανε κριτική για τη σκοτεινιά μου..στ'αλήθεια τρόμαξα όταν είδα την εφιαλτικά φωτεινή ψυχή του..αλλά ας προχωρήσω..ο Έλληνας προχωρά ανέμελος "πάνω στα λευκά κρανία των συντρόφων" ΝΑΙ, αυτό θα ήθελα αδελφέ μου, ΑΥΤΟ είναι η αληθινή ξεγνοιασιά της αληθινής Νέκυιας..
Σε αυτό το "πλαίσιο" η μετατροπή των φρικτών ονείρων σε "εργαλεία" πρακτικής εξαχρείωσης των ψυχών-ζωών είναι η περιγραφή της διαλεκτικής ψυχής νεωτερικής κοινωνίας, έτσι νομίζω βέβαια..ελπίζω να μη το στενεύω..νομίζω ότι υπάρχουν πολλές διαλεκτικές κακής έκβασης, μια απο αυτές ο επίσημος χριστιανισμός, και έπειτα όλες οι επίσημες σωτηριολογίες, άρα και "εκδοχές" νεκυιάς..νομίζω εμάς μας αφορά η εποχή των κενών λόγων, η κούφια δική μας εποχή..
"ποιός αξίζει το βλέμμα του;"
"ποιός αξίζει τη φωνή του;"
έλα ντε!
φοβάμαι πως όλη η ζωή μας είναι ο φόβος μη ξεπέσουμε εκεί..
ελπίζω η αδυναμία κάποιων "στριμμένων" να μη "χαίρονται" έτσι γενικά, να είναι αντίδοτο..αλλά υπάρχει πολύς δρόμος
αδελφικά
...γιατί στάλήθεια πιστεύω πως η νεκυια των Ελλήνων, στέκεται στη "φωτεινή" πλευρά του κύκλου...
σαν δροσερός άνεμος έπνευσε το σχόλιό σου στο Μαύρο Ρόδο Ιωάννη... και ξέρεις, από τις τρεις νεκυιες που μου έρχονται στο νου, του Ορφέα, του Οδυσσέα και του Ιησού [η πρώτη καταφάσκει την ανδρειοσύνη της μυητικής μοναχικότητας, η δεύτερη την ισονομία στη γνώση μέσα στο χρόνο και η τρίτη τη γεφύρωση όλων των κόσμων και όλων των εννοιών] εκείνη που αρνείται κάθε έννοια 'παρηγόριας', του Ορφέα δηλαδή, είναι και η απαρχή του έλλογου ανθρώπου στον στοχασμό του...
από την άλλη...
το μισό του ανθρώπου είναι πάντα 'καταδικασμένο' να ζει στον Αδη, το ένα τρίτο της Περσεφόνης, ολόκληρος ο Όσιρις, κλπ...
μια ανάστροφη νεκυια, η άνοδος στους ζωντανούς, αυτό είναι το ζητούμενο Ιωάννη μου...
κι έτσι διαβάζω το φωτεινό, αληθινά φωτεινό και όχι 'φωτισμένο', της ερμηνείας σου...
κι έχουμε ακόμα...
αδελφικά!!
Δημοσίευση σχολίου