Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011




Μαζί με το ρολόγι, που εδώρισε κάποτε ο Σολωμός σ’ένα βαφτιστικό
του με την ευχή να του μετράει το χρόνο ευτυχισμένο, αφού
σ’εκείνον πολύ λίγες χαρούμενες ώρες έστερξε
να μοιράσει, του χάρισε και μια λατινική επιγραφή
χαραγμένη στην όψη ενός σιγγιλίου:
vera amovera sequor…”

(Δημήτρης Λιαντίνης, Χάσμα Σεισμού)


Έτσι είναι το αν-απόφευκτο
έτσι μαθαίνεις να δρας
χωρίς να αφήνεις ίχνη
αν είναι όχι να επιβιώσεις
αλλά να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή
να μην πεθάνεις μισός και σκωληκόβρωτος
κι αν είναι να μάχεσαι ως το τέλος
να μην έχεις διεκπεραιώσει το βίο σου
στην Καβαφική μελαγχολία του ασήκωτου φορτίου
αγαπώντας όσα αναζήτησες
και αναζητώντας όσα αγαπάς…

Καμιά φορά
εξοικονομώντας λίγη ακόμη αθανασία
δεν το κατάλαβες ότι είσαι παρών
στο ίδιο σου το μνημόσυνο…

και έχεις ένα πλατύ χαμόγελο
όπως την ημέρα που σε επισκέφτηκαν
και σου ανακοίνωσαν ότι δεν έχεις πια άλλο βλέμμα
πως όλο έχει γίνει αίμα
και κυλάει στις φλέβες σου…

αλλά ήρθε με το χαμόγελο και μια γρήγορη σκιά
σε άγγιξε σαν παγωμένη τύψη
και ξέρεις πια πολλά που χτες δεν ήξερες

και στέκεσαι αγέρωχος
κοιτάς στον καθρέφτη της ψυχής σου
ένα παιδί που αρνείται να ευτελίσει το άπειρο
ψάχνοντας για όνειρα στο πεπερασμένο…

είμαι μαζί σου
αν δεν το κατάλαβες…

σε τούτο το καθρέφτη…

Νοε 08
‘Παιδιάστικα πράγματα’
μου είπες κάποτε
τα ποιήματα
αλλά τι να κάνουμε
ματώνουμε ακόμη
στις αιχμές του αόρατου…

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εξαιρετικό!..


Με ενδοσκοπήσεις που αγγίζουν τα πιο απίστευτα μονοπάτια της ψυχής .
Ο καθρέφτης μου θύμισε ενα κομμάτι απο Active Μember
http://youtu.be/rs9oLY20Z14

Καλημέρα!

nameliart είπε...

Μαζί μου σε τούτο το καθρέφτη!..
Το είδα…
Το ένιωσα…
Το κράτησα…

Eriugena είπε...

" αν είναι όχι να επιβιώσει/αλλά να ζήσει μιά ολόκληρη ζωη"
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως αυτή η θεμελιακή στάση θα αρκούσε για να κερδίσει κανείς την αληθινή ζωή, και φυσικά αυτή η "προγραμματική" θέση είναι ο αναγκαίος όρος αν και όχι ο επαρκής για να ζήσει κανείς τον αληθινό αγώνα της αληθινής ζωής..Είναι φυσικά απαραίτητο να ξεκινήσεις απο εκεί..αν και πολλοί αδελφέ εκεί θα μείνουν. Αλλά δεν κρίνω κανέναν, στον πυρήνα σου θέλω να φτάσω και θα φτάσω έστω εκεί που ίσως σε συναντήσω..
Κάποτε σου ανακοινώνουν, οταν ειδικά έχεις ξεκινήσει τον αληθινό αγώνα ότι το βλέμμα σου έγινε αίμα, μόνο αίμα, κυκλοφορία της ζωής και αυτογενής δύναμη. Ίσως να χρειάζεται κανείς να έχει όπως λές "εξοικονομήσει λίγο ακόμα αθανασία"..θυμάμαι το "εξαγοραζόμενοι τον καιρόν" του Παύλου..επέτρεψέ μου την αμφιβολία για την σταδιακότητα αυτής της διεργασίας..εγώ κλίνω πιο πολύ στην αρχέγονη, στο άτομο, προαπόφαση της άρνησης του χρόνου.. Όμως ίσως αυτή η προαπόφαση όντως εννοείται και στον Λόγο σου. Το "παιδί" αντιστέκεται, άρα προ-υπάρχει αν κανείς μείνει εκεί..Το "παιδί" αυτό είναι που στέκεται για μένα πριν σταθεί αγέρωχα, ένα "παιδί" πριν τον καθρέφτη, αλλά ίσως δικαίως στέκεσαι σε αυτήν την "ψυχαναλυτική" θέση, αυτήν εξάλλου θυμόμαστε, μόνον αυτή,,Η ΟΥΣΙΑ είναι περισσότερο για μένα αυτή η αρχοντική σου εμμονή να μην "ευτελιστεί το άπειρο", ΑΥΤΗ είναι η ΟΥΣΙΑ κάθε ευγενικής σκέψης, και ας μην παραπονεθεί κανείς για την άμεση ή έμμεση "περιαυτολογία" και την αλληλο-"υμνολογία" αυτών που επιθυμούν να σκύψουν με σεβασμό στο "άπειρο"..Το δικαιούνται όσοι αληθινά το επιδιώκουν. Ας τους κρίνει κανείς επι της πράξεως..μην αμφισβητούν πιά τον πυρήνα της ιερής επιθυμίας, ας γίνει σεβαστός επιτέλους ο στοχασμός για τον ευτελισμό και την υπεράσπιση του Απείρου, ας τους αφήσει ήσυχους ο κόσμος τους αγωνιόντες, ας μην τους συκοφαντεί ως "ονειροπόλους", γιατί συκοφαντία είναι αυτό το χτύπημα στη πλάτη, ενώ χωρίς να αρνείται κανείς το ονειροπόλημα δεν είναι μόνον εκεί το θέμα..Το θέμα είναι ο πόνος της δημιουργίας, το άνοιγμα της "ζωής", το αγέρωχο αυτο-όραμα του απείρου..
Αυτά φίλε μου..πρός το παρόν. Απολαμβάνω πιά τόσο αυτούς τους κύκλους της ανα-κάλυψής σου μέσα απο τους κύκλους της ποίησής σου..

Νimertis είπε...

Πάντοτε έρχεσαι με τα δώρα σου γενναιόδωρε Δημήτρη... να'σαι καλά φίλε μου...

Νimertis είπε...

Το πιστεύω αυτό που γράφεις Μελίνα... ναι, από όσο 'σε γνωρίζω' μέσα από το ιστολόγιό σου, τις γεμάτες ευαισθησία αλλά και αληθινά καλλιτεχνική διόραση δημιουργίες σου, το πιστεύω... σ'ευχαριστώ ακριβή μου φίλη...

Νimertis είπε...

ύστερα από όσα μου έγραψες Ιωάννη, τι να γράψω εγώ... εδώ στέκομαι πλέον με δέος απέναντι στο βλέμμα σου, τη δύναμη της βυθομετρικής σου όπτευσης...
με συγκίνησε αυτό ιδιαίτερα

"...Η ΟΥΣΙΑ είναι περισσότερο για μένα αυτή η αρχοντική σου εμμονή να μην "ευτελιστεί το άπειρο", ΑΥΤΗ είναι η ΟΥΣΙΑ κάθε ευγενικής σκέψης, και ας μην παραπονεθεί κανείς για την άμεση ή έμμεση "περιαυτολογία" και την αλληλο-"υμνολογία" αυτών που επιθυμούν να σκύψουν με σεβασμό στο "άπειρο"..."

Εδώ, είναι πολύ δύσκολο να εισέλθω, εγώ προσωπικά, όπως εισέρχεσαι και με την άνεση που εισέρχεσαι εσύ φίλε μου και το θαυμάζω τούτο το στοιχείο σου...
Αν για μένα υπήρξε από παιδί ένας αληθινός αδελφός -πέρα από τον σαρκικό- τούτος ήταν το Άπειρο... δεν το είχα συνειδητοποιήσει βέβαια, αλίμονο... μου αποκαλύφτηκε σαν έκρηξη όταν ήρθα σε επαφή με κάποια κείμενα για τους προ-Κολομβιανούς πολιτισμούς, την κοσμοθέαση των Τολτέκων Μάγων ή Μάντεων κλπ...
η έννοια του Απείρου απέκτησε ξαφνικά ένα ανάγλυφο ισοδύναμο με κείνο της ψυχής μου, αν μπορώ να το πω... το ρίγος ήταν τέτοιο που νόμιζα πως θα σπάσει η καρδιά μου...
όλα νοηματοδοτήθηκαν από την αρχή...

όλα...

σ'ευχαριστώ και κλείνω συγκινημένος πολλαπλά απόψε Ιωάννη...

Δημ. Τζωρτζόπουλος είπε...

Αυθεντικά ποιητικώς, αγαπητέ Ιωάννη, διασώζεις το πεπερασμένο ως τον ου-τόπο του προφανούς, δηλαδή ως την επισταθμία [= ως το δεσμευτικό κατάλυμα] του απέραντου. Η επισταθμία τούτη είναι ο καθρέπτης μας, δηλαδή το βλέμμα προς τα έξω που ανα-βλέπει προς τα ένδον, προς το αβυθομέτρητο απέραντο του Εαυτού ως dichten (=ποιείν).

Eriugena είπε...

Αγαπητοί φίλοι και συν-αναγνώστη Δημήτρη, θα ήταν αδύνατο εκ των ενόντων να είχα αυτή την εικόνα της ποίησης αν ο φίλος Αντώνιος δεν εξέπεμπε συνεχώς την ενδότερη ενέργειά του, πράγμα δύσκολο για μας τους κάπως καθηλωμένους στον ορθολογισμό...οι διασταυρώσεις μας εδώ, στον φιλόξενο οίκο του φίλου, θα ήταν απλώς δυνατότητες..το λέω για να μην ξεχνιόμαστε!!

Δημ. Τζωρτζόπουλος είπε...

Πολυαγαπημένε μας φίλε Αντώνιε,

1. Με βάση τον Αριστοτέλη και μετέπειτα τον Χέγκελ, το χρονικά παρόν, προϋποθέτει ένα λογικά πρώτο. Ποιο είναι αυτό το λογικά, άρα και ποιητικά πρώτο;
Το πιο πάνω κατ’ εξοχήν εμπνευσμένο και γι’ αυτό εμπνευσιακό σου ποίημα. Ποιο είναι το χρονικά παρόν; Το σχόλιο που συσχέτισα (και) με τα λεγόμενα του αγαπητού μας Ιωάννη.

2. Πέτυχες πραγματικά, λιτά και απέριττα, όχι μόνο να διασώσεις το περατό ως την επισταθμία του απείρου ή απέρταντου, όπως αναφέρω στο εν λόγω σχόλιο, αλλά και να καταστήσεις διαρκώς παρούσα την ποιητική πηγή ως την αισθητή πραγματικότητα ή παρουσία του απέραντου. Αυτό το βιώνει αντικειμενικά ο καθένας ως την ποιητική αντί-σταση απέναντι σε μια σφόδρα α-ποιητική καθημερινότητα.

Δημ. Τζωρτζόπουλος είπε...

Και κάτι ακόμα: το παρόν ποίημα ποιεί παρούσα στον αναγνώστη την έλευση της άφωνης χαράς, «αν είναι όχι να επιβιώσεις, αλλά να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή» και της ευφρόσυνης περισυλλογής που επιτρέπει στον καθένα να γίνεται ο Οδυσσέας της ζωής του, δηλαδή να «ξέρεις πια πολλά που χτες δεν ήξερες».

Νimertis είπε...

Είναι νομίζω, μάλλον περιττό να σημειώσω την ιδιαίτερη συγκίνηση που αισθάνομαι διαβάζοντας τα σχόλιά σας κε Τζωρτζόπουλε... κι αυτό όχι μονάχα από 'ευγένεια' που, καθώς γνωρίζουμε, είναι καμιά φορά, η άλλη όψη της υποκρισίας... στο, πιστεύω, φιλόξενο αυτό σπίτι όλοι είναι καλοδεχούμενοι και όλοι εκλεκτοί και διαχωρισμούς δεν κάνω... όμως, οι δικές σας σημάνσεις - αναλύσεις, όσο και του Ιωάννη, έχουν μια δόνηση και μια συμβολική ακόμα που, μάλλον, με ξεπερνάει...
στέκομαι σε δυο σημεία περισσότερο...

"...να καταστήσεις διαρκώς παρούσα την ποιητική πηγή ως την αισθητή πραγματικότητα ή παρουσία του απέραντου..."

αν έχει επιτευχθεί τούτο, ομολογώ πως με γεμίζει χαρά... γιατί νιώθω πως είμαι λιγότερο μόνος, πως υπάρχουν αδελφοί μου 'εκεί έξω' που συνομιλούμε και επικοινωνούμε πολύ βαθύτερα... πρόσωπο με πρόσωπο θα τολμούσα να πω...

και ύστερα γράφετε

"...που επιτρέπει στον καθένα να γίνεται ο Οδυσσέας της ζωής του, δηλαδή να «ξέρεις πια πολλά που χτες δεν ήξερες»..."

είναι στον πυρήνα του πυρήνα τούτο το ακροτελεύτιο σχόλιό σας... δεν χωρά μεγαλύτερη ανάλυση ούτε χρειάζεται οδοδείκτες...

θέλω να σας ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά για την προσοχή σας, τη θέρμη σας και την αγάπη σας στη γραφή μου...
και τον Ιωάννη που μέσα από εκείνον ήρθα σε επαφή με τη σκέψη σας...

να είστε καλά!

Δημ. Τζωρτζόπουλος είπε...

Ευχαριστώ, εκ βάθους ψυχής, για τα καλά λόγια, αλλά και για τα νεύματα που μου/μας στέλνει η ποίησή σου, πολυαγαπημένε μας Αντώνιε, και τα οποία αποτελούν το σπίρτο για να ανάψει η φωτιά του δικού μας λογισμού.

~reflection~ είπε...

Έχω σπάσει τους καθρέφτες..
μία αναπαραγωγή στιγμών, ζωής και εαυτών
χαράζει διάφανες γωνίες ευτυχίας...

Επιτέλους,
ευτυχώς,
προσυπογράφω τον Πόνο ως Ευτυχία,
σαν τραβήχτηκε το όνομά μου από το ασκί της ΑνΥπαρξίας
και να 'μαι
να ενοχλώ το χρόνο
κι εκείνος να με παιδεύει με κύκλους φουρτουνιασμένου πνιγμού
κι όλο δακρύζουν οι καθρεφτες μου...
μα είμαι ακόμη εδώ....

όσο η Μοίρα ευνοϊκά θα με πολλαπλασιάζει...
σαν Ιδέα...
σαν Πείσμα..
σαν Παράσιτο!...


{δεν μπορούσα να μείνω αόρατη.... συγνώμη...}


Σε φιλώ...

Νimertis είπε...

Και βέβαια... το Μαύρο Ρόδο δεν θέλει αόρατους επισκέπτες... άλλωστε, η γραφή σου είναι μοναδική και αναγνωρίσιμη, οι δονήσεις σου, όσα πάλλονται στις λέξεις σου...

κι όλο δακρύζουν οι καθρεφτες μου...
μα είμαι ακόμη εδώ....

εδώ... στη φιλόξενη αγκαλιά του Ρόδου...

σε φιλώ Κάκια μου... καλώς σε ξαναβρίσκω!