Πυρετοί κατιόντες
Οι νεκροί
ήρθαν εφιάλτες
στα χώματά μας
τους υποδέχθηκαν χορεύοντας οι Νύμφες
τους καταγέλασαν οι Άνεμοι
τους περιέπαιξαν οι Σάτυροι
το χρόνο τους πετσοκόψαμε
και τσιμπούσι στήθηκε
θριάμβου
κάτω ακριβώς
απ’τα θεόχτιστα τείχη μας
και την αποφορά τους
θα τραγουδά ο τυφλός ποιητής
εξαγοράζοντας φτηνά
μιαν υστεροφημία βέβαιη
ανάμεσα στους βροτούς
Λοιπόν, απόρθητη
είναι η πόλη μας
αιώνες τώρα…
Ύστερα είδα την Ελένη
άργησα είν’η αλήθεια
ν’ανταμωθώ
με το πέπλο της σιωπής της
ήταν χλωμή
σαν βροχερή αυγή
και νεκροφόρες αύρες
την έλουζαν
σαν πεθαμένο φως
κι όμως
χαμογελούσε
είχε στους λεπτούς της αστραγάλους
δεμένες νεκροκεφαλές
και απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…
Λοιπόν, ανώλεθρη
είναι η αλαζονεία μας
και περισσεύει αν χρειαστεί
για τον διωγμό μας…
Και λίγο πριν
μας φορτώσουν
στα μαύρα τους πλοία οι Έλληνες
να πουληθούμε ανδράποδα
στις εσχατιές του Αιγαίου
την είδα πάλι
ερχόταν από μακριά
φορούσε ένα διάδημα
από βότσαλα του ιερού μας ποταμού
στα δάχτυλά της
σαν παιγνίδι μικροσκοπικό
ο πρίγκιπας παραληρούσε
μισότρελος ο δυστυχής
και στα σανδάλια της
οι σκύλοι της Εκάτης
ουρούσαν και αφόδευαν
ό,τι ιερότερο αφήσαμε
αχνιστό ακόμα
ν’αναπαύεται
ιχώρ και δάκρυα
επηρμένης νιότης
Λοιπόν, ανόθευτος
θα είναι ο θάνατός μας
κόκκινος
σαν τους σπαραγμούς
των κατιόντων πυρετών μας
κι αν επιμένει ο γέρο-ποιητής
να μας θυμίζει στους αιώνες
τη ντροπή μας
χάρισμά του!
θα’ναι μια δόξα που νεκρανασταίνει πάντα
μονάχα λέξεις…
Helen on the Walls of Troy by Gustave Moreau
Helen on the Walls of Troy by Gustave Moreau
8 σχόλια:
Πολύ ενδιαφερουσα η εκτροπή του ομηρικού μύθου, και όχι μόνον με την έννοια της αντιστροφής, αν και αυτό χρειάζεται μαστοριά, που την έχεις, ακριβώς γιατί δεν σε ενδιαφέρει μόνον η αντιστροφή..τι θα νεκραναστηθεί λοιπόν, πιο μακρυά, σε μεγαλύτερο βάθος απο τις λέξεις;
"κατιόντες πυρετοί", αυτή είναι η φράση κλειδί, μου φέρνει στο μυαλό μιαν όχι και τόσο διατυμπανιζόμενη εύκολα, φθορά..κι όμως αυτή η φθορά είναι "κοκκινη" σαν τον θάνατο των ηττημένων που κάποτε ήταν σίγουροι για την αιωνιότητα τους, ο σπαραγμός των κατιόντων πυρετων είναι φυσικά ένας αυτοαναιρούμενος σπαραγμός..αλλα για αυτό πιο αληθινός!..εύγε αδελφέ
συνεχώς σε ανακαλύπτω
είμαι βέβαιος Ιωάννη μου ότι πολλές φορές έχεις νιώσει κι εσύ αυτό το αδιόρατο 'νήμα' που μας ενώνει με το 'χτες', όπως θα έλεγαν και οι αδελφοί μυστικοί παλαιότερων εποχών... μόλις λίγες δεκάδες γενεών μας χωρίζουν από τούτο το χτες... μόλις έγιναν όλα τούτα, το αίμα αχνίζει ακόμα, οι πυρετοί τους είναι στη δική μας ανάσα... ίσως να μοιάζει υπερβολικά 'ποιητικό' όλο αυτό... δεν με απασχολεί με τι μοιάζει...
με απασχολεί τι είναι...
και ότι με απασχολεί...
την αγάπη μου έχεις φίλε μου...
Έτσι κι αλλιώς Νημερτή μου, η νιότη είναι πάντα επηρμένη..
Αλλά εσύ, με τη μεστή σοφία του έμπειρου στα πάθη και στα λάθη,
βάζεις τον Τυρταίο να τραγουδά την απόρθητη πόλη μας. Αναγνωρίζεις ότι :"
απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…"
Κι είσαι απόρθητος απέναντι στη ντροπή ίδια όπως κι απέναντι στη δόξα, καθώς οι κόλακες δεν είναι αθάνατοι, κι έτσι συμμετρικά και η ντροπή είναι βροτεία και θνητή.
Έτσι ότι δεν είναι Αιώνιο:
"..θα’ναι μια δόξα που νεκρανασταίνει πάντα
μονάχα λέξεις…"
Το βρίσκω Εξαίσιο. Δεν ξέρω αν η δική μου πρόσληψη των πραγμάτων ταυτίζεται με τη δική σου πρόθεση σοφέ μου φίλε..
Καλημέρες με λιακάδα που ..δεν έχουμε, αλλά ωστόσο υπάρχει..
Σε όσα εξαιρετικά μου έγραψες άλλο δεν έχω να πω Ρεγγίνα μου παρά μονάχα ένα μεγάλο ευχαριστώ! Ειλικρινές και... Κυριακάτικο [κι έχει και λιακάδα σήμερα!]
Σε φιλώ!
Μία επιθυμία:
Πάρε με Ανάσας Πνοή
το πέπλο της ομίχλης που τυλίγει με θάνατο
την Ωραία Ελένη...
κάποτε ΑΥΤΟ το κορίτσι ήταν Αιτία Πολέμου...
Ας περάσει μία βόλτα Ζωντανή πάνω από τη διαχωριστική Λωρίδα των Διλημμάτων μας...
ας μας Οπλίσει άλλη μια φορά το Χέρι...
κι ας είναι Μύθος η διαδικασία..
εμείς θα τον μετουσιώσουμε σε Ρεαλισμό ..
όπως οφείλουμε να μετουσιώσουμε τα Νοήματα των ποιημάτων σε Συγχρονισμένο Βηματισμό στο Δρόμο της Πόλης...
Σε φιλω....
Η επιθυμία σου θα γίνει πραγματικότης Κάκια μου... σε φιλώ κι εγώ...
Φανταστική η αλλαγή στο blog!:)
είπα να κάνω μια αλλαγή... ευχαριστώ Δημήτρη...
Δημοσίευση σχολίου