Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011





Δαφοινό

Εγώ
με τα χέρια μου
θα σκάψω το χώμα που πάτησες
βαθιά
ώσπου να βρω το αίμα μου
να το αντλήσω με τα δάχτυλά μου
να μεταγγίσω στο κορμί μου
το δαφοινό του πνεύμα
να αγριέψει ο μερωμένος του αφρός
ν’αρχίσει ν’ανασαίνει πάλι…

έπεσαν όλοι οι βράχοι
απ’τον ουρανό
η Γη ανάποδα γύρισε
κάτω απ’τα πόδια μου είναι τα σύννεφα
κάτω απ’το βλέμμα μου
είναι πια το άπειρο
κρατιέται ο αιώνας
από μια κλωστή
δεν έχει αρθρώσει ο Προφήτης
τη φοβερή απειλή
που θα μαυρίσει το στερέωμα
αιχμάλωτος σύρθηκε
ως τα έγκατα της συγνώμης
δεν ήξερε
δεν μέτρησε τις ιαχές
δεν συρρικνώθηκε σε μια πρανή κηλίδα
και ποιος θυμάται
όσους αμέλησαν το Απόλυτο;

Λοιπόν
εγώ
με τα χέρια μου
με όσα δάχτυλα μάτια
μου απέμειναν
με τις φλέβες σχισμένες
και το ιχώρ της Εκάτης
να ραντίζει το χώμα
εγώ θα σκάψω
όσο βαθιά μπορώ
όσο βαθιά τολμώ
θα σε ξεθάψω
απ΄το γεωργό σου μνήμα
στη βρυαρή σου νιότη
θα σ’αναστήσω
θα σου φυσήξω ζωή
στα πνευμόνια
και θα σε περιμένω
να ψελλίσεις
το ακατανόητο
για μια στιγμή
προτού χυθείς ξανά
στο αδαμικό σου στρώμα…

ένας Απόλλωνας μικρός
μια δέσμη άκτιστου πρωινού φωτός
το πρώτο μου ποίημα
τα παιδικά μου δάκρυα

ό,τι κι αν έχω
ό,τι απέμεινε

κείνο το άγγιγμα του πρώτου ήλιου
η δαμασκηνιά αυγή του φεγγαριού
οι αδέξιες ζωγραφιές μου
το μυστικό χάδι της μητέρας μου
και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου

εγώ
με τα ίδια μου τα χέρια
αλήθεια στο λέω

στα φέρνω εδώ
στο αρχαίο σου δώμα
τα καταθέτω
αν είναι κάτι να’χεις δίπλα σου
η πιο ακριβή μου αλήθεια να είναι

μαζί σου
στο αιώνιο που θάλλει
και δεν υπόσχεται τίποτε…

νοε2010 

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ενθουσιασμένος με την γραφή σου!

~reflection~ είπε...

Λέξεις Κλειδιά
που δεξιόστροφα κλειδώνουν
κι αριστερόστροφα Λευθερώνουν Ψυχη.....

μα..... υπέροχε Νημερτή.....

οι Δάσκαλοι
μου έμαθαν μόνο δεξιόστροφα να διαβάζω...

και τα κλειδιά σου
μάχομαι να μάθω να χρησιμοποιώ
για να ξεκλειδώσω πρώτα την... Ψυχή μου!


Σε φιλω.....

Νimertis είπε...

φίλε Dark... ευχαριστώ...

Νimertis είπε...

νομίζω είχες καλούς δασκάλους Κάκια μου... κι εσύ εδικά, είμαι βέβαιος πως ξεκλειδώνεις με δεξιότητα τις μυστικές θύρες των δικών μου λόγων...

φιλί...

aeriko66 είπε...

έπεσαν όλοι οι βράχοι
απ’τον ουρανό
η Γη ανάποδα γύρισε
κάτω απ’τα πόδια μου είναι τα σύννεφα...

μα τα καταφερα...αληθεια στο λεω θα δεις την πιο ακριβη μου αλήθεια
στην πιο ανύποπτη στιγμη και ευχομαι να ειναι σαν την δεσμη του άκτιστου πρωινου φωτος που χαραχτηκε μεσα μου βαθια με το πρωτο ευσυγκινητα αθωοτατο παιδικο μου δακρυ...

Μετα εγινε γαλαζιο αλλα ποιος νοιαζεται για τετοιες αμεληττεες λεπτομερειες...το απόλυτο θαρρω
είναι το γαλαθηνο χάραμα της τολμης του απλά να είσαι.

Νimertis είπε...

απλά να είσαι...

το επίτευγμα του Ολοκληρωμένου Ανθρώπου αερικό μου...

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τελευταία!
το έχω ξαναπεί αυτό;
ε, τα τελευταία αλλάζουν κάθε που αλλάζει η μέρα.
Την καλησπέρα μου φίλε Νήμερτη.

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

ποιος είναι αυτό ο όμορφος πίνακας;
ωραίος ζωγράφος...

Eriugena είπε...

Υπάρχει εδώ το πείσμα μιας άγριας επιστροφής, σε αντίθεση όμως με την αυτοανάδυση της δύναμης μετά τη πτώση της..
Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αλλά έλαβα το μήνυμα ενός ανθρώπου που θα εξορυξει την δύναμη που έπεσε με τα ίδια του τα χέρια, πάσει θυσία, όχι μόνο με αγάπη και νοσταλγία, αλλά με ιερή λύσσα..γιατί η δύναμη που έπεσε, ή η δύναμη που κοιμάται θαμμένη στη γή δεν είναι μεν ένα σκουληκιασμένο πτώμα αλλά δεν μπορεί να αναδυθεί μόνη της..Η στιγμή είναι τόσο κρίσιμη που δεν μπορώ παρά να ερμηνεύσω την ανατριχιαστική εικόνα της άγριας επιστροφής σαν ήδη υπάρχουσα..δεν ποθείς, έχεις απλώσει το χέρι, έχεις σκάψει το χώμα, έχεις γεμίσει με χώμα, τα δάχτυλα είναι γεμάτα απο πληγές..
"Κρατιέται ο αιώνας απο μιά κλωστή.."
Ο προφήτης έχει μείνει άλαλος.
Αυτή είναι μια εικόνα που συγκλονίζει τις ψυχές που περιμένουν τη λύτρωση..
Δεν είναι πιά ο προφήτης που κρατάει τα κλειδιά της λύτρωσης, αλλά ο λυσσασμένος με χέρια και δάχτυλα-μάτια του "απέμειναν"..
μένω σε απορία ωστόσο:
ο προφήτης έχει συρθεί "ως τα έγκατα της συγνώμης", άραγε είναι αυτός που αμέλησε το Απόλυτο;
Είναι η προφητεία τελικά "λίγη" μπρός στα καθήκοντα που δημιουργεί το Απόλυτο;
Αν εννοείς αυτό ανοίγεις έναν διάλογο, στον οποίο θα συμμετέχω αδελφέ..
Το άγριο πνεύμα που σκάβει, το κατακόκκινο, συναντά με λύσσα το άγριο πνεύμα που είναι θαμμένο..είναι μια συνάντηση μέσα στη γή, δεν είναι συνάντηση στα ύψη των φωτεινών εκλάμψεων..
δεν μπορώ παρά να απαντήσω με στίχους φίλε μου σε μιά τέτοια εικόνα, είναι τόσο έντονη που δεν αρκεί ένα σχόλιο..
Η εικόνα του κόσμου αν ξαναζήσει ο προφήτης(;) ή ο ιεροφάντης της γής που θα αναστήσεις είναι μια λέξη, ένα ακατανόητο ιερό όνομα.
"Ένας Απόλλωνας μικρός/μια δέσμη άκτιστου πρωινού φωτός/το πρώτο μου ποίημα/τα παιδικά μου δάκρυά"
κι΄ολη η ζωή στην κρισιμότητά της, στις στιγμές της τις σπουδαίες, "το μυστικό χάδι της μητέρας/και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου", κάνουν αυτόν τον αναμενόμενο φθόγγο όχι και τόσο ξένο, αν και είναι ξένος, απόλυτος..
αυτόν τον Λόγο συναντάς, θα φέρεις στον αδελφό, στον εαυτό σου, έναν Λόγο που μέσα του θάλλει το αιώνιο, έναν Λόγο όμως που υπάρχει μόνον δίπλά στο αδελφό, σαν Λόγος που έφερε αυτός που τον ξέθαψε-ανάστησε με τα ίδια τα πληγιασμένα απο τον αγώνα αυτό χέρια του..
Ψηλά αδελφέ
και πιο βαθιά ακόμα!

Ανώνυμος είπε...

To μαγικό πρώτο άγγιγμα …

Αναλλοίωτο και μοναδικό μέσα στους αιώνες …

Νimertis είπε...

Φίλε Χρήστο, σ'ευχαριστώ πολύ... για τον πίνακα, με πιάνεις αδιάβαστο... δυστυχώς δεν έχω στοιχεία... συμφωνώ όμως ότι είναι εξαιρετικός...

Νimertis είπε...

αγαπημένε μου Ιωάννη, λες:
ο προφήτης έχει συρθεί "ως τα έγκατα της συγνώμης", άραγε είναι αυτός που αμέλησε το Απόλυτο;
Είναι η προφητεία τελικά "λίγη" μπρός στα καθήκοντα που δημιουργεί το Απόλυτο;
Αν εννοείς αυτό ανοίγεις έναν διάλογο, στον οποίο θα συμμετέχω αδελφέ..

τη στιγμή 'της κόψης του σπαθιού της τρομερής' που θα'λεγε και ο Σολωμός, εκείνη την στιγμή της κορύφωσης και της συνάντησης στο λεπίδι που θα κόψει και δεν θ'αφήσει ίχνη, συναντιούνται και οι τρεις 'χώροι'... ουρανός, γη και κάτω απ΄τη γη... μέσα στη γη...
όπως γράφεις
"Το άγριο πνεύμα που σκάβει, το κατακόκκινο, συναντά με λύσσα το άγριο πνεύμα που είναι θαμμένο..είναι μια συνάντηση μέσα στη γή, δεν είναι συνάντηση στα ύψη των φωτεινών εκλάμψεων..."

εκεί, για να γίνει το αντάμωμα και η ολοκλήρωση σε χώρο και χρόνο...
το χθες δεν αγνοήθηκε μονάχα μνημονικά, αγνοήθηκε χρονικά, περιφρονήθηκε, θεωρήθηκε μισό, λειψό, ασήμαντο... το χτες λείπει απ'το αντάμωμα, λείπει διαρκώς γιατί ολοκληρώθηκε κι έδωσε ό,τι είχε να δώσει...

σε ερωτικό επίπεδο ανάγνωσης, η άρνηση της αποδοχής ότι ολοκληρώθηκε ερήμην του άγριου πνεύματος.... σε υπαρκτικό επίπεδο, ο ένας πόλος, θαμμένος πρόωρα και καταδικασμένος, αναζητά την 'επιστροφή' του, όχι ως ζόμπι...

στο τέλος τα γράφεις όλα... ψηλά και ακόμα πιο βαθιά...
ο κόσμος αναστράφηκε... ψάχνοντας βαθιά, σκάβω τον ουρανό...

με την αγάπη μου και την σκέψη μου φίλε μου

Νimertis είπε...

Αναλλοίωτο όσο κι αν έχει 'λερωθεί' φίλε μου Δημήτρη... σ'ευχαριστώ πολύ!