ήταν καιρός τώρα
που άκουγε τα χτυπήματα
συνεχόμενα
δυνατά
και σταθερά
στον ύπνο του
στον ξύπνιο του
χτυπήματα
χτυπήματα
λες κι ένα θεόρατο σφυρί
έχωνε καρφιά σε κάποιο πελώριο στέρνο
κάθε μέρα
ολοένα και πιο δυνατά
ολοένα και πιο επίμονα
κάποτε
ξύπνησε με αίματα
λίμνες με αίματα
γύρω απ’το κεφάλι του
το βλέμμα του δεν είχε τόπο
τα χέρια του δεν τολμούσαν να γραπώσουν
το σώμα του μια προέκταση του αίματος
κάποια μέρα
ξύπνησε
και οι παλάμες
είχαν καρφωθεί στα πλευρά του
τα σφυρά του
είχαν καρφωθεί στο κενό
κάποια μέρα ξύπνησε η ψυχή του
μές στο κρανίο του
είχε καρφωθεί στο έδαφος
σ’ένα έδαφος σκληρό
και μαύρο
όταν τον έπιασε εκείνο το γέλιο του τρελού
και η ανάσα του μπερδεύτηκε
με το ουρλιαχτό του πανικού
ήταν πολύ αργά
το τελευταίο καρφί
ορμούσε ολόισια στο μέτωπο
θα άκουγε πάλι το γνώριμο ήχο απ’το σφυρί
που θα έδινε το ύστατο χαίρε
στον ολοζώντανο
αφρώδη εφιάλτη του
μέσα στο μυαλό του
γεννιόταν ένας παιδικός ήλιος
που χαμογελούσε!
και μια παράξενα όμορφη θάλασσα που χόρευε
δρόσιζε τα χείλη του με όνειρο…
στο κάτω κάτω
δεν χρειαζόταν πια τα βήματά του
δεν χρειαζόταν το βλέμμα του
δεν χρειαζόταν τον έρωτα
εκείνο το χτύπημα καθυστερούσε…
και την πληρότητά του
είχε μοχθήσει τόσο
να την προσδοκά…
νοε2011
The Deceiver
18 σχόλια:
το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ : μαγευτική η ποιησή σου nimerti !
όμως απο τα θλιμένα πιότερο μ'αγγίζουν τα ελπιδοφερμένα!
καλό βράδυ !
Καταπληκτικό!
Θα έλεγα, μου θυμίζει σκηνή από θρίλερ. Πολύ όμορφα αποδοσμένο, σκοτεινό και με μια αγονία ως το τέλος, αφήνοντάς σε με αυτή την αγονία. Θα μπορούσε να ήταν σενάριο από ταινία... λέω τώρα...
Καλησπέρα και καλό υπόλοιπο βράδυ.
Μέσα από το χάος ξυπνάει η Μαγεία !
Και την πληρότητά του είχε μοχθήσει τόσο να την προσδοκά…
Μια τρομαγμένη τρυφερότητα στα μάτια της ψυχής ειναι η ενσυναίσθηση του μάταιου..Και..
Ένας παιδικός ήλιος που μας χαμογελά είναι η αναγέννηση μας.
:)
Αυτό το χτύπημα καθυστερεί, και είναι για μένα πέρα απο την "ατμόσφαιρα" θρίλλερ που εύστοχα ο συναναγνώστης Ζαχος εντοπίζει, η διαρκής καθυστέρηση μιας αρνητικής δύναμης που δεν έχει "διαλεκτική", μιας καταστροφικής δύναμης που όμως γεννά το όνειρο που δροσίζει τα χείλη, αναδύει έναν παιδικό ήλιο, μια "θάλασσα που χόρευε". Πίσω; πάνω;..απο τον εφιάλτη της εξαφάνισης που προέρχεται απο ένα ξεκάθαρο χτύπημα με καρφιά και παλούκια που καρφώνονται στο ανυπεράσπιστο σώμα, δεν κρύβεται μόνον ο πόνος, ο όλεθρος, ο αναμενόμενος επιτέλους θάνατος μετά τα βάσανα της ύπαρξης, πίσω απο το άσκοπο ή άγνωστο που σε καταδιώκει, κρύβεται ένας παράδεισος, μια κατάφαση μακριά απο την προοπτική..
Χτυπήματα βασανιστικά ενός απροσδιόριστου βασανιστή, που κι αυτά ανθίζουν στη ψυχή του ποιητή..
Επικίνδυνα τα Νερά που Λιμνάζουν...
Ακόμη και το σφυρί,
τόσο απαραίτητο κι ας καρφώνει στο Στέρνο Αιτίες Αιματοκυλισμένης Παλίρροιας...
Καμία παραταση δεν οφελεί..
Ας λήξουν οι προθεσμίες του Εαυτου, του Ύπνου, του Ονείρου..
Φαλτσέτα η Νυχτωδία της Ρίμας μας...
και στο Ξημερωμα κλαίει το Ποίημα γιατί
ΝΑΙ...
εκείνο ακόμη χρειάζεται
το ΒΗΜΑ
το ΒΛΕΜΜΑ
τον ΕΡΩΤΑ...
Σε φιλω...
να σου πω Αλεξ μου, κι εμένα μου αρέσουν περισσότερο τα 'ελπιδοφερμένα' όπως ωραία γράφεις... όμως... αλλά ας το αφήσω τώρα το όμως... να'σαι καλά φίλη μου!
Φίλε Χρήστο, θα το ομολογήσω, άλλωστε δεν είναι κάτι που το κρύβω... είμαι παιδί του Στόοουκερ, του Μάχεν και του Λάβκραφτ... επίσης του Ντάριο Αρτζέντο, του Κάρπεντερ και άλλων μεγάλων 'μάστερ' ταινιών (b-movies θες να τις πεις, κανένα πρόβλημα...) του φανταστικού, ακόμη και του φρικώδους... κάποιες φορές το 'horror' της 'αληθινότητα' όμως είναι πολύ πιο τρομαχτικό από οποιαδήποτε νοητική κατασκευή... να΄σαι καλά! ευχαριστώ για τα λόγια σου...
Ναι Δημήτρη... και ξέρω καλά πλέον ότι σε τούτο τον τομέα είμαστε αδελφοί...
Είδες Αερικό μου... αυτός ο παιδικός ήλιος δεν βασιλεύει ποτέ...
"... μια κατάφαση μακριά απο την προοπτική..."
ακόμα και αυτό το ρυθμικό, επαναλαμβανόμενο χτύπημα που στερείται διαλεκτικής, δεν στερεί όμως όσα δεν μπορεί να χτυπήσει, έτσι δεν είναι Ιωάννη μου;
Ας λήξουν οι προθεσμίες του Εαυτου, του Ύπνου, του Ονείρου...
δηλαδή, πέρα από τον Εαυτό, τι είναι αυτό που μπορεί να μου αρνηθεί και να μου ακυρώσει το Όνειρο Κάκια μου;
ίσως πάλι, κάθε αυγή, το άλλο μισό του εγκεφάλου να θεωρεί αλλιώς τα πράγματα...
ίσως...
σε φιλώ κι εγώ!
ναι φίλε μου, αν κατάλαβα καλά..η έλλειψη "διαλεκτικής" είναι μερικές φορές τουλάχιστον απελευθερωτική, αρκετά με τις αποστερήσεις που δημιουργούν οι "διαλεκτικές" ολότητες, που σαν ρουφήχτρες δεν χτυπάνε,,αλλά ρουφάνε τα πάντα!
Σπάνια μου συμβαίνει να διαβάζω ένα ποιήμα και να έχω την περιέργεια να δω τι θα συμβεί στον επόμενο στίχο...
Πολύ μου άρεσε!
ναι Ιωάννη, αυτό τουλάχιστον 'αισθάνομαι' -περισσότερο απ'όσο αντιλαμβάνομαι- εγώ...
Κυπαρησία Σ. καλησπέρα... καλωσόρισες στο Μαύρο Ρόδο και σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!
!
καλημέρα CaRiNa...
Δημοσίευση σχολίου