Επικοίτιο άσμα
Προχώρησε δειλά η ψυχή μου
Στις όχθες της δικής σου
Κι έμοιαζες με λαμπερό ποτάμι
Που κατεβαίνει από΄να αρχαίο βουνό
Μυστικά και αθέατα
Δροσίζοντας
Δίνοντας ζωή
Σε κάθε τι ολόγυρα
Κι έσκυψε το είναι μου
Να πιει απ΄το δικό σου
Αθανασία να τρυγήσει
Απ’τη δική σου
Κι είχες τα χρώματα
Κι είχες τις μελωδίες
Κι είχες τις μυρωδιές
Και τις ανάσες
Της αγάπης μας…
Τόσο η ψυχή μου δονήθηκε
Τόσο το είναι μου σκίρτησε
Που το ιερότερο άσμα της Δημιουργίας
Απλώθηκε σαν μπέρτα υπέροχη
Στ’ακροδάχτυλα του Απείρου
Μας έντυσε ηδονικά
Και γίναμε ένα…
Σεπ 2009
18 σχόλια:
Το ποτάμι που κυλάει απο κει ψηλά, δεν είναι τόσο αγαπητό φίλε μου απο τους κατοίκους της πεδιάδας, γιατί τους χαλνά τα χωραφάκια τους, ας τα ποτίζει, ας τα ζωογονεί, παρα μόνον κάτι "εραστές" του το δέχονται, όχι χωρίς χαιρεκακία, να γκρεμίζει τις λασποκαλύβες του σταθερού "είναι" !
Αυτοί σκύβουν ο ένας στον άλλον, να πιούν, γιατί αν και δεν το ξέρουν είναι και αυτοί ποτάμι για τους άλλους. Μπέρτα υπέροχη, μανδύας υφασμένος στα ηφαίστεια, να είναι αόρατος..
Την ευχή μου να συνεχίζεις-σαν λοκομοτίβα της ιερότητας.
Όταν το "Είναι σκιρτά ως το ωραιότερο άσμα της [ποιητικής] Δημιουργίας", τότε τα "ακροδάχτυλα του Απείρου μυστικά και αθέατα" μας ξανασυνδέουν με τις φλέβες των χυμών που περιέχει το "Επικοίτιο άσμα": η ζωηφόρα ποιητική ευαισθησία απαράμιλλη.
Με την πιο εγκάρδια καλησπέρα μου!
"λοκομοτίβα της ιερότητας"... αγαπημένε μου φίλε Ιωάννη, συνδύασες αρμονικά δυο 'ζόρικες' λέξεις - σύμπαντα... η μια συνδεδεμένη με τον σύγχρονο κόσμο, του μοντερνισμού και της 'προόδου', ο άλλος, αυτός που μου πάει ίσως πιο πολύ, ένα αχνίζων θέρετρο ψυχών, ένα τέμενος, ένας βωμός αλλά και μια δέσμευση φωτός... με νιώθεις και το καταλαβαίνω... την αγάπη μου έχεις...
Και την δική μου εγκάρδια καλησπέρα κε Τζωρτζόπουλε και ένα θερμό ευχαριστώ για την προσέγγισή σας... δεν εκπλήσσομαι καθόλου που σας άγγιξε τούτο το 'άσμα'... διαβάζοντας κάποιος για καιρό τις αναρτήσεις και ιδιαίτερα τις αφιερωμένες στην ποίηση και τους ποιητές, μπορεί πολλά να καταλάβει... να είστε πολύ καλά!
Love is precious ... even if it is just a trickle of love ... Always, cat.
Yes my friend Cat... love is precious... kisses!! Thinking of you...
H μνήμη αποτυπώνει "τις μυρωδιές και τις ανάσες της αγάπης"...
Για να πονάει λιγότερο...
ή περισσότερο...
όταν πια ζει, χωρίς...
Μπήκε στην ψυχή μου αντιχνούμενο, το ποίημά σου Νημερτή μου!...
Την αγάπη μου!
Ευαγγελία μου σ'ευχαριστώ για τα πολύ όμορφα λόγια σου... και την δική μου αγάπη έχεις!
Πόσο μαγική ειναι η προέκταση του Ποιήματος που επιμένει να διατηρεί το Ιερό Ένα,
ακόμη κι όταν τα ορμητικά νερά
διασχίσουν το Δέλτα όπου σμίγουν οι Χρόνοι,
Παρελθόν και Μέλλον με τον Ενεστώτα,
και όλος ο όγκος του Νερού εκβάλλει στην αχανή Θάλασσα της Ζωής....
τότε που η κοίτη,
αόρατη πια,
επιμένει να δένει σαν μεμβράνη αθέατης φλέβας
το Υποθαλάσσιο Ρεύμα της ΣυνΈνωσης...
Καλό Βραδάκι......
Πόσο μαγική ειναι η προέκταση του Ποιήματος που επιμένει να διατηρεί το Ιερό Ένα...
μήπως είναι δυνατόν να μου εξηγήσεις τι εννοείς;
τσουκ!!!
Η αλληγορία εξηγείται μόνο Διαισθητικά!
Κλείνεις τα μάτια και μπαίνεις στη Ροή της φράσης...
καλημέρες!!!
~reflection~
και γιατί εισήλθες ως 'ανώνυμη'; [τσουκ; !!]
Ποτάμια είμαστε τελικά. Μικρά, πλατιά, ρηχά, βαθιά. Όπως και να χει. Ποτάμια.
Ποταμός ρίγους κι ο δικός σου λόγος Γουίκα...
Σαν να δημιουργήθηκαν όλες αυτές οι λέξεις που έχω μπροστά μου,
μόνο και μόνο για να πλαστεί αυτό το ποίημα
και να υμνήσει μοναδικά το σμίξιμο δύο ψυχών!
Έτσι ένιωσα διαβάζοντας αυτούς τους στίχους…
αληθινά στο λέω Μελίνα, τούτα τα λόγια σου με διαπέρασαν... το ότι ένιωσες έτσι όπως γράφεις... τι άλλο να γράψει κανείς... να'σαι καλά φίλη μου...
Των ηδονών μου τα μάτια τη νύχτα χάνονται,
την μέρα στον ίσκιο μου πίνουν...
Και ιδού γεννώνται οι λέξεις μου!!
Τη σάρκα μεταδίδω,
λυκόφως κι αυγή,
πνοή και πόθος,
-εσαεί-
Ύστατο όνειρο...
Άνθος δειλό μου...-καλησπέρες λέμε?
και καλησπέρες και καλημέρες Ven... ευχαριστώ για τους στίχους...
Δημοσίευση σχολίου